Morgunblaðið - 10.02.1967, Síða 23

MOKCiUWBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 10. FEBRUAR 1967,
23
Skaðræðismenn
ÖLXi tækifæri þurfa dýrkend-
ur áfengispúkans að nota til að
ófrægja starísemi góðtemplara-
reglunnar. 100 ára afmæli iðn-
aðarmanna samtakanna þurfti
Guðmundur H. Guðmundssom að
nota í samtali við Morgunblaðið
3. febrúar sl. til þess að niða
stúkustarfsemina og regluna.
„Það er nú eimn skaðræðisvald-
urinn í þjóðfélaginu, öll þeesi
stúkustarfsemi." Þessi voru orð
Guðmumdar.
Vegna málefnisins er varla
- ÞÓRUNN
Framhald af bls. 22
kraftur þessarar konu, þótt veik-
byggð væri og fíngerð. Hún
hafði iifað íslenzka endurreisn
að fullu, frá fátækt til bjarg-
álna. Hún varð að vísu aldrei
auðug að veraldlegum gæðum,
' því að þau skiptu hana ekki
méli. Hún var þó auðugri en
hinir ríku, vegna þess að lífið
hafði fært henni hina æðstu
fullnægju að vera sáttur við
sjálfan sig og aðra. Trúa á Guð
sinn, elska land sitt og þjóð og
þó umfram allt, náunga sinn —
gera skyldu sína við alla þessa
aðila og vera elskaður og virtur
af sínum samferðamönnum. Þið
kaupið það ekki fyrir gull!
Þórunn var ein af systkinun-
um frá Nikulásarhúsum í Fljóts-
hlíð, sem mörgum eru kunn.
Hún átti einn son, Frímann ís-
leifsson, fyrrv. bónda í Oddhól
á Rangárvöllum, sem nú býr í
Reykjavík. Hann, bræður henn-
ar tveir, Sigurður og Markús,
og fjölmargir vinir og frændur
kveðja nú Þórunni og biðja
hana fyrir kveðju til hinna syst-
kinanna, sem á undan eru farin.
Góða ferð, kæra frænka.
P. F.
rétt að taka slíku skítkasti þegj-
andi, en í sambandi við það
mega templarar minnast orða
skáldsins:
„Taktu ekki níðróginn nærri
þér,
það næsta gömul er saga,
að iakasti gróðurinn ekki það
er,
sem ormarnir helzt vilja naga“
Nú er það skjalfest víða í
blöðum landsins, að ýmsir for-
ustumenn þjóðarinnar, ráðherr-
ar, borgarstjóri og fleiri embætt
ismenn hafa oft fært góðtempl-
arareglunni þakkir fyrir þjóð-
þrifastarf fyrr og síðar, og sum-
ir þessara manna hafa einnig
verið templarar um lengri eða
skemmri tíma , en svo leyfir
G.H.G. sér að kalla regluna skað
ræðisvald. Slíkt er reyndar ekki
ný bóla. Þegar Elía spámaður
hafði sagt hinum spillta konungi
ísraels, Akab, til syndanna og
fundum þeirra bar saman, sagði
Akab: „Ert þú þar, skaðvaldur
ísraels.“ Þannig snúa óhlutvand-
ir menn sannleikanum við og
kalla hinn saklausa skaðvaldinn.
Elía svaraði líka Akab á þessa
leið. „Eigi hef ég valdið ísrael
skaða, heldur þú og ætt þín, þar
sem þér hafið virt boð drottins
að vettugi.“
Meistarimn sagði við læri-
sveina sína, að þeir skyldu vera
glaðir og fagna þegar menn töl-
uðu „ljúgandi allt illt“ um þá,
„því að þannig ofsóttu þeir einn
ig spómennina." Hér var aðeins
minnt á Elía spámann.
Guðmundur skáld Guðmunds-
son orti um góðtemplararegl-
una:
„Berðu ægishjálm prúð
yfir aðkast og nið,
afli kærleikans knúð
alla komandi tíð,
og þú hlýtur, þú hlýtur
að sigra um síð.“
Skáldinu var vel kunnugt um,
að dýrkendur áfengispúkans
höfðu nítt góðtemplararegluna
allt frá upphafi hennar og svo
er enn. G.H.G. kallar hana nú
skaðræðisvald. Hann talar
hreystilega um gagnsemi þess
stundum í félagsstarfi að taka
eitt glas, skyldi hann aldrei hafa
tekið dálítið meira?
Um tvítugsaldur var ég iðn-
aðarmaður, vann bæði að húsa-
smíðum og skipasmíðum og
varð upp úr því útlærður hús-
gagnasmiður. Samstarfsmenn
mínir þurftu aldrei að styðja
mig á heimleið frá verki, en
það kom fyrir að ég þurfti að
styðja einhvern þeirra, stundum
ekki hinn lakasta, sem hafði þá
fengið meira en eitt glas, eins og
oft vill verða, án þess þó að vera
talinn drykkjumaður. þessir
hættu þó þegar bannið kom, því
að þeir voru drengskaparmenn.
Það eru oftast ekki hinir svo-
kölluðu drykkjumenn, sem
valda limlestingum á mönnum
og oft manndrápum á þjóðbraut-
unum, vegna ölvunar við akst-
ur. Það eru hinir, setn bera sig
hreystilega og þykjast færir í
allt, þótt þeir hafi fengið sér
eitt glas eða tvö eða þrjú, eða
nokkrar ölflöskur.
Ekki eru mörg ár síðan að
Brauðstofan
S'imi 16012
Vesturgötu 25.
Smurt brauð, snittur, öl, gog
og sælgæti. — Opið frá
kl. 9—23.30.
kona ein hér á landi bað mann
sinn að aka ekki sjálfur heim af
mannfagnaði, þar sem hann
hafði fengið eitt glas eða fleiri,
en hann þóttist fullfær. Þetta
varð þó hans síðasta nótt, því
að hann fórst í bilslysi og hans
var sökin. Það er þessum skaða
sem við templarar viljum af-
stýra, en hljótum svo róg og níð
fyrir það eitt að fylla ekki flokk
skaðraeðismanna, sem þykjast
vera bindindismenn, en eru það
ekki og eru í þessu hættuleg-
ustu mennirnir og þeir sem við-
halda drykkjusiðunum.
Það er ekki stúkustarfinu, sen»
þarf að útrýma, heldur þeim
skaðræðis hugsunarhætti, sem
alltaf viðheldur meinsemdinni.
Edison, sá mikli iðnaðarmaður,
sagði að líkja mætti því, að
spilla heila sínum á áfengis-
neyzlu, við það að láta sand
í vél. Iðnaðarmenn nota mikið
vélar, en áreiðanlega vilja þeir
ekki smyrja vélar sínar með
sandi. Ég óska þeim allra heilla
með sína mörgu sigurvinninga,
og forði Guð og gæfan þeim frá
Áfengispúkanum.
Pétur Sigurðsson.
Tilkynning um
breitt símanúmer
Eftirleiðis verða símanúmer í veitingasal
og eldhúsi 19480. — Skrifstofa 19521.
Sæla-Café
Brautarholti 22.
íbúð til leigu
Til leigu er ný fjögurra til fimm herbergja
íbúð í Árbæjarhverfi. í íbúðinni eru þrjú
svefnherbergi. Mjög vandaðar innrétting-
ar. TJpplýsingar í síma 13536 aðeins milli
kl. 3 og 4 í dag og kl. 11 — 12 f. hád. á
morgun.
4
LESBÓK BARNANNA
Hrofnkelssagn Freysgoða
Ágúst Sigurðssnn teiknaðL
Hrafnkell sat á Hrafn-
kelsstöðum ok rakaði fé
tamaa Hann félök brátt
miklar virðingar í her-
aðinu. Vildi svá hverr
gitja ok standa sem hann
▼ildL í þenna tíma kómu
sem mest skip af Nóregi
til íslands. Námu menn
þá sem mest land í herað
inu um Hrafnkels daga.
Engi náði með frjálsu at
litja, nema Hrafnkel
bæði orlofs. Þá urðu ok
allir at heita sínu lið-
sinni. Hann hét ok sínu
trausti Lagði hann land
undir sik allt fyrir aust-
an Lagarfljót. Þessi þing-
há varð brátt miklu meiri
ok fjölmennari en sú, er
feann hafði áðr haft. Hon
gekk upp í S’knðudal ok
tipp allt með Lagarfljóti.
Var skipan á komin á
land hans
Maðurinn var miklu
▼insælli en áðr. Hafðl
feann ina sömu skaps-
muni um gagnsemd ok
risnu, en miklu var mað-
urinn nú vinsælli ok gæf-
ari ok hægari en fyrr at
öllu. Oft fundust þeir
Sámr ok Hrafnkell á
mannamótum, ok minnt-
ust þéir aldrei á sín við-
skipti. Leið svá fram
sjau vetr.
Sámr var vinsæll af
sínum þingmönnum, því
at hann var hægr ok kyrr
ok góðr órlausna ok
minntist á þat, er þeir
bræðr höfðu ráðit hon-
um. Sámr var skartsmaðr
mikill .
17 Útkváma Eyvindar ok
liðsafnaðr Hrafnkels.
Þess er getit, at skip
kom af hafi í Reyðar-
fjörð, og var stýrimaðr
Eyvindr Bjarnason. Hann
hafði útan verit sjau
vetr. Eyvindr hafði mik-
it gengizt um menntir ok
var orðinn inn vaskasti
maðr. Eru honum sögð
brátt þau tíðendi, er
gerzt höfðu, ok lét hann
sér fátt finnast. Hann var
fáskiptinn maðr.
Og þegar Sámr spyrr
þetta, þá ríðr hann til
skips. Verðr nú mikúl
fagnafundur með þetm
bræðrum. Sámr býðr
honum vestr þangat, en
Eyvindr tekur því vel ok
biðr Sám ríða heim fytir,
en senda hesta á miti
varningi hans. Hann setr
upp skip sitt ok býr um.
Sámr gerir svá, ferr heim
ok lætr reka hesta á móti
Eyvindi.
Ok er hann hefir búit
um varnað sinn, býr
hann ferð sína til Hrafn-
kelsdals, ferr upp eftir
Reyðarfirði. Þeir váru
fimm saman. Inn sétti
var skósveinn Eyvindar.
Sá var íslenzkr at kynL
skyldr honum. Þenna
svein hafði Eyvindr tekit
af válaði ok flutt útan
með sér ok haldit sem
sjálfan sik. Þetta bragð
Eyvindar var upp hafit,
ok var þat alþýðu rómr,
at færi væri hans líkar.
Skrítlo
Gerða: „Ef ég eignast
niann, þá vildi ég óska að
hann yrði lítillátur.
Gunna þú þarft nú #
varla að efast um, að svo
11. árg.
Ritstjóri: Kristján J. Gunnarsson 10. febr. 19®
Sýrlenzk molbúasaga:
Eru allir asnar mínir vísir?
EINU sinni var einfeldn
ingur nokkur í Sýrlandi,
sem keypti sér tíu asna
til að leigja út og græða
peninga. En þótt riki-
dæmi hans væri mikið,
var gáfunum ekki fyrir
að fara hjá honum, bless
uðum.
Fyrsta daginn leigði
hann skógarhöggsmanni
asnana og um kvöldið
fór hann að sækja þá og
leiguna. Skógarhöggs-
maðurinn skilaði ösnun-
um og greiddi leiguna
og eigandinn lagði hinn
ánægðasti af stað með þá
heim á leið.
Á leiðinni dat.t honum
í hug, að rétt væri að
slá tölu á asnana og
komst þá að raun um,
að þeir voru aðeins níu,
enda gleymdi hann að
telja þann asnann, sem
hann sat sjálfur á.
„Skógarhöggsmaður-
inn er svikarL hann hef-
ur stolið einum asnanum
mínum," hugsaði Sýr-
lendingurinn.
Hann flýtti sér af baki
og til að vita vissu sína,
taldi hann asnana aftur.
Og viti menn, þá voru
þeir orðnir tíu.
„Skógarhöggsmaður
inn er þá enginn þjófur,
eftir allt saman“, hugs-
aði hann.
Sýrlendingurinn hélt
nú förinni áfram og til
að fullvissa sig um, að
allt væri með felldu,
datt honum í hug, að rétt
væri að telja asnana á
ný. Og þá reyndust þeir
aðeins vera níu, því ekki
hugkvæmdist honum
fremur en áður að telja
með þann asnann, sern
hann sjálfur reið.
„Skógarhöggsmaður-
inn er þjófur og þorpiri.
Hann hefur stolið einum
asnanum mínum.“
Þar með stökk hann af
baki í miklum hugaræs-
ingi, og taldi asnana enn
þá einu sinni og þeir
voru, — reyndu tíu að
þessu sinni.
„Guði sé lof. Ég hefi
haft skógarhöggsmann-
inn fyrir rangri sök. All
vísir.“
Hann fór aftur á bak
og hélt ferðinni áfram.
Samt var hann ekki sann
færður um að asnarnir
væru allir, því að hvern*
ig gat á því staðið, að
hann fékk ekki alltaf
sömu tölu, þegar hann
ta\di þá?
„Það er bezt, að ég
kasti tölu á þá einu
sinni enn“ hugsaði hann,
áhyggjufullur á svip.
Hann taldi nú asnana
— — — og þeir reynd-
ust þá eftir allt saman
ekki vera nema níu.
„Furðulegt!“ hrópaði
hann og stökk af bakL