Morgunblaðið - 30.01.1968, Síða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 30. JANÚAR 196*
MARY ROBERTS RINEHART:
SKYSSAN MIKLA
— Hamingjan má vita, tovers-
vegna, sagði hann. En úr því
hún þarf að hanga hér, þá fyrir
alla muni láttu hana ekki kom-
ast í dótið hennar mömniu. Hilda
segir, að hún hafi verið að reyna
til þess. Eftir þetta var herbergj-
um Maud læst og ég gekk með
lyklana á mér.
Að því er ég bezt gat séð, hafð
ist lögreglan ekkert að. Það var
rétt eins og hún hefði gefið málið
alveg upp á bátinn, eftir að Juli-
an var tekinn fastur. En vitan-
lega skjátlaðist mér þar. Hopp-
er var enn — eða aftur — farinn
að leita að Bvans, og í skrif-
stofunni sinni hafði Jim Conway
sérstaka skúffu, sem hann opn-
aði einstöku sinnum. Þá var
hann vanur að breiða það sem
í henni var fyrir framan sig á
borðið og skoða það.
Hann gaf mér skrá yfir það,
núna rétt um daginn:
(a) Inniskórinn og hnappur-
inn, sem fundiust í lauginni í leik
húsinu.
(b) Lauslegan uppdrátt af ör-
inu á brjóstinu á Don Morgan.
(c) Karlmannssokkabandið,
sem Roger hafði fundið úti á
lóðinni og ég hafði afhent hon-
u,m.
(d) Ljósmyndir af kúlunum
úr byssu Tonys.
(e) Ljósbláa litarögnin úr gólf
inu 1 lauginni.
(f) Skrána yfir skartgripi
Maud, sem varð eftir í stólnium
við arininn, kvöldið, sem hún dó.
(g) Fingraförin á skápnum
hennar Maud, tekin eftir að ‘hann
fannst opinn, og voru ekki önn-
ur en eftir Maud og mig.
(h) Blaðúrklippan, sem hann
hafði geymt í veskinu sínu.
(i) Merki frá Lundúnaklæð-
skera, tekinn úr frakka af Don
og með árituðu númerinu af bíl
Maud.
— Það var þarna allt saman,
sagði hann. — Ég færði það til
og frá, rétt eins og ég væri að
tefla kotru, en fékk a'lltaf sömu
útkomu. Nokkuð af því voru til-
gátur. Tökum til dæmis sokka-
bandið. Mér fannst rétt eins og
sá, sem hafði tekið Don uppúr
lauginni, hefði ekki gefið sér
tíma til að klæða sig. Það hefði
tekið of langan tíman. Eða þá
örið. Þar var ég líka að geta mér
til, en ég þóttist sæmilega viss
um, að ég hefði á réttu að standa.
En hver í fjandanum gerði
þetta? Þar sat ég fastur.
Þetta var skuggalegur biðtími,
en svo barði sorgin að dyrum.
Það var eitrað fyrir Roger.
Mér veitir erfitt að 'lýsa þessu.
Hann hafði verið stöðugur félagi
minn, mánuðum saman, en þó
einkum eftir að Maud dó. Hann
hafði sofið við dyrnar hjá mér
á nóttunni og legið inn í skrif-
stofunni hjá mér, þegar ég var
að vinna, og hljóp með mér, þeg-
ar ég tók Prins og fór út að
ríða.
Það var þá engin ástæða til
að halda, að þetta væri vilja-
verk.
Ég hafði farið með hann í upp
áhalds-gönguferðina hans, sem
sé eftir gangstígnum yfir að
Bænum .Hann hafði verið í bezta
skapi, en á heimleiðinni fór að
draga af honum. Áður en ég
gæti komið honum heim, hafði
hann fallið algijörlega saman, og
ég hljóp inn í hesthúsin eftir
hjálp. En hann var dáinn, áður
en ég gæti náð í nokkra hjálp.
Þegar Tony kom heim, fann
hann mig á hnjánum úti í hest-
húsi ,lútandi yfir þennan líf-
lausa likama. Honum virtist líða
illa, er hann laut samt niður og
kyssti mig aftan á hálsinn.
— Hlustaðu nú á, els'kan, sagði
hann. — Hann hefur átt ham
ingjusama ævi, og nú er hann
sennilega í ein'hverjum þægileg-
um bundahimni. Þú ættir held-
ur að koma inn.
Ég fór, en mér leið illa, og án
tillits til þess, hvorit nokkur
Bessie væri til eða ekki hélt
hann utan um mig. Það var ekki
fyrr en um kvöldið að dýralækn-
irinn úrskurðaði, að um eitrun
væri að ræða, og Tony kom heim
til ungfrú Mattie og sagði mér
frá því.
— Það var styrknin í ketbita,
sagði hann. — Líklega er það. ein
hver 'bóndinn héma í kring, sem
hefur gert það. Þeim er svo
fjandalega illa við allar dýra-
veiðar.
71
En ég held, að hann hafi ekki
trúað þessu sjálfur, og ég er
meira að segja alveg viss um
það.
Ég syrgði Roger dögunum saro
an. Að öðru leyti gekk alit ein.
hvern veginn sinn vanagang.
Lydia var loksins tekin að búa
sig undir brúðkaup sitt fyrir ál-
vöru. í borginni voru lögfræð-
ingar Julians að undirbúa vörn-
ina fyrir hann, og stundum voru
Tony og Dwight Elliott á ráð-
stefnu með þeim. Maud var búin
að vera dauð í heilan -nmánuð og
enn .hafði sjálfsmorðsúrsfeurður-
inum ekki verið hrunidið. Ég fór
til borgarinnar einn daginn og
keypti mér loðkápu, bara út úr
leiðindum.
En svo, snemma í desember,
fékk ég heimsóikn af Jim Con-
way. Hann kom inn í skrifstof-
una mína, opnaði glugga, settist
niður, tróð í pipuna sína og
kveikti í henni, og dró síðan
skammbyssu upp úr vasa sínum
og lagði á borðið fyrir framan
mig. Ég leit á hana, hálfhrædd.
— Hefurðu nokkurn tíma not
að svona verkfæri?
— Nei, aldrei.
— Jæja, þá skaltu fara að læra
það. Ég leit á hann, en honum
var sýnilega alvara. — Nei, ég
er ekki að gera að gamni rnínu,
kelli mín, sagði hann. — Ég
kæri mig ekki um að þú farir
mikið út ein, sízt eftir að dimmt
er orðið. Ég kæri mig ekki um
að finna þig í einhverjum skurð-
inum, klæðlausa og frjósandi í
hel. Komdu nú út. Ég er búinn
að finna stað fyrir fyrstu æfing-
una.
Það var nú ekki vel bjart úti
en ég fékk fyrsta tímann minn í
skotfimi. Staðurinn, sem hann
hafði valið, var lítið gil, rétt hjá
leikhúsinu og ekki býsit ég við,
að ég hafi unnið til neinna verð-
'auna. Samt lærði ég að loka
ekki augunum um leið og ég tók
í gikkinn og Jim kleip mig vin-
gjarnlega í handlegginn, þegar
ég hafði 'lokið því.
— Gott hjá þér, sagði hann.
— Ég ætla að skilja hana eftir.
Hafðu hana svo í bílnum. Þó
ekki í vasa heldur á sætinu hjá
þér.
— Ég skil ekki, ‘hvaða þörf ég
get haft á henni, sagði ég.
— Þú gætir kiomizt að ein-
hverju, sem þú veizt ©kki enn,
sagði hann stuttaralega.
En ’hann hafði ekki lokið við
mig .Hann gekk með mér inn í
húsið þennan dag. Það var eld-
ur í bókastofunni, og ég bað um
sjúss handa honum, meðan hann-
var að verma á sér hendiurnar.
Svo þagði hann þangað til hann
var setztur með glasið við hlið-
ina á sér, og hafði kveikt sér í
vindlingi. Fyrsta spurningin hans
kom mér á óvart.
— Sjáðu ti'l, Pat. Hefur þér
nokkurn tíimu dottið í hug, að
Maud hafi þekkt hann Don Morg
an?
— Það held ég ekki 'hún hafi
gert, sagði ég. — Hann strauk
að heiman þegar þau höfðu verið
hérna ein þrjú ár, og fólkið í
þorpinu umgekkst ekki fólkið á
Hólnum. Ekki mikið, að minnsta
kosti. Ég veit alveg, að hún
þekkti ekki Lydi'u. Hún var að
spyrja mig um hana.
— Hefur þér nokkurn tíma
dottið í ’hug, að hann hafi komið
í leikhúsið til að hitta Maud,
kvöldið, sem hann var myrtur?
— í náttfötunum? Hvað hefði
hann átt hingað að vilja?
— Jæja ef hann hefur ekki
haft annað að fara í en þurfti
hinsvegar að hitta hana.........
Gott og vel. Við skulum koma
aftur að Evans, kvöldið, sem þú
fannst hann í ileikhúsinu. Hann
haði verið sleginn1 niðlur og ein-
hver hafði tekið lyklana hans.
Til hvers?
— Ég býst við, að margir hafi
gjarna viljað ná í lykla að hús-
inu, því að þar var geymit millj-
óna virði af öllu möguilegu.
— Nei, nú veiztu betux. Og ég
líka. Hver sem hefur náð í þessa
lykla, ætlaði ekki að nota þá til
innbrots. Ef Morgan hefur náð í
þá, eins og virðist nokkurn veg-
inn víst, til hvers ætlaði hann að
nota þá? Hann leit fast á mig. —
Hver svarar í símann hérna?
— Ég sjálf, eða Reynold's eða
hver sem er nærsitaddur.
— Er auðvelt að ná í frú Wain
wright í símann?
— Hún notaði hann aldrei, ef
hún gat kiomizt 'hjá því. Fólk
var dátið segja til sín og erindis
síns. Venjulega fór ég með þessi
skilaboð til hennar og hún sagðd
mér, hvernig ég skyldi swara
þeim.
— Ég skil, sagði hann hugsL
— Ef Morgan hefur viljað ná í
hana í súna, gat hann það þá
ekki?
— Ég held ekki, að 'hann hafi
reynt það. En hvað ertu að fara,
Jim? Til hvers hefði hann átt
RALEIGH
KING SIZE FIUER