Morgunblaðið - 24.12.1969, Side 23

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUH 24. DES. 1.9S9
23
-ufui uipuuoqiBuaiBq
Bq ‘BlCœjf ------- IBIUMBJJ
iupui BnmiBjj ‘uuoq uiieiu
jseiugije ppcsp ruu JippijÆsps
riq 3» ug — :biuiiuobj\[
•jeui
oaur TAid ob .Tan O'niren nsi§
UI.UX UIUTTOC( öb “toia oais
WITIB OiBd B«C|Bd OIB BID’iæ
‘BUJIUTBUI *B(* -- IBUIUBUJ
•uipul BIUHIBJJ
‘jppq fisijoip öaiui jaA gjsg
nq gBAq ‘BifS gB ujbudbS
IÐ 0PIIM -------- IBIUIUIBM

iriq Jinpjaq öbajj
•Ejqjs
tis Bga bjjij ns :jJjaq
jjæA uijjgCS JOAq um
juunSujujnds gjA jibas
paxpjB npunj Jiaq -ubuiibs
gBjis JB npjaq JjacJ So
•„umutui mnuB
-gajs bCXu b mjpjeaqnBjj
jngru uinuiuits uxnjqpjiou
JTUPJO BUUOJ gB JJJ BUIJJ
uogqu jjaj gjA umjqq
b<j“ •BiiiBumBjBgajs ddn
3J93 mUuirnjjj ‘,,woo“
■uuBuxjeu
jgSBS ‘„njajja jjjjí jnjn
uiur jjoj ‘BSajuieeA3j9Ji‘
„iunq œ gBAq ‘bj*“
'UUT
-qÁajq uuBuuajji jgJnds
„£je uBqqnjij gBAq
•niBq BiuiniEfc
ge Biujíeu Se Jbísjs ‘jisæu
jqj ja-q bj gB jjdieq rucj
jbSb<J ue ‘jeijq — :unjj
iíipcs
biuj<í BUBjqþj BiumBS ge
grjiBj jqiqe nigjpjæo •urui
B'gq® ‘BJIBidS gB BiujCej gB
urngjBA glJA — :uiubjj
•BijjJiqs Se uiais
‘geq gjserj — :j8Si?S
iuiuipui jnSiueaip geq jba
gBAq So ‘njj — :jqqBa
qjeéS jbuub
uupScte uias ‘gnqpjou jpæS
Se gs ‘Sep i pgSes uujjib
-uiuetJj ‘jqqiBd — : jSSjs •
•Biueq jgBijBiui Se uiBigjis jg
nCaq uro nje gBcj •jqcsje Se
ubiui gBcj — :uiiijjbjbj\[
ÍBiuqiBj gB punCui jisseq
b gBAjj — :nujjmiujA
•uujijjSue bCs
jsj.Xj jfiA Sa — :jmje,j
iriuiBq BiCs njjjy\
•jmgqiiq uiujjiíj geiui jEiuujq
nuiuiqui jjj jj.Siue jues
gnS Jrngpaq nK •jjjq Jmjej
ngiXaijj — lujjjigjquisigCq;
•BaiadsiiiSBUi
-JBU JIB.A geq ‘Bf ---------
ÍJSaj
BgoA oas geq oe ‘njq —
•mad jdXajS
jnjaq gpuuBq jjjg; —
íb jmiSiuaS gBAq ‘Bf —
-jgcJ ‘JinjQtj — ijgBdqjq So
SUipS 9UJSUIUIBUI JJJ g.IBS i
jn tpiuBidniBipq uroq buojj
•grqiBq
T uurpiujA jaiq Se jtBlSiaq
‘rif — :uupuiupa:AisjpiuBS
ijmiSiuaup ‘biubuSjoiu!
b juXj gpuioQj pqcpa mgjm
-jap — uupjingBuidne^j
J12Q13.IH
Bo nuuof
uugnsuiof

npa wri smaH
:gj3tms
jSbj jba nutsnqBjqnfs
j JiBgBja SJSAqujg
•ngjq So
uujq.qeq b JnjjB jsnjjas
jjujeujaASBjqC njjjq
-uujSueS uuj Jes ngn
-gqjq uuBq So buiuibjaj
•„J9f Sojjaq uinpjoq 8o
uijaq jjo gpA uiruqj b<j
•umgBjq umunoTj gJA“
:jgSBS uueq So
gjaj um ‘buujs buubujoas
-BjqC njjq jjj juujpueq
jgBjjaA 3o jjsojq uubjji
•Bunu tj9a jjjb Bjjaq
jpunui uuBq gBAq ug;
— -„jæq Bgjoq
BUI gBcJ -gJgSBiq B JIB
gqS So jejass iute Jæq“
•jæq uinuæq b nujqjpoj
gpjeS jgjBq uueq So
•uinuoq BpuBq jtij Jæq
gjnq jgjeq buiuibui Sq
„ÍJeui BpuBq jmjrnpnjeeS
jjj Bnq njjjA ‘buiuibm“
:jSbs JgJBq uuBq 8o
-gBjS jgjTÍ ‘jngjej jjba
uias ‘bs gB oas ‘jnpnqnjæS
nuiqjqj rgreS So psmq
jn smq nSueS JjmreujaAS
-BjqC npjTj So“---:buoas
jgBpue gJJ^JUJA®-
•umunjqC b umuoq JgSBS
SUBq buiiuiibui uies “jjAj
-uiAæ gjjrq — •uubuiij
j JnjpB jgBqiaa suBq jm
-Snji 'xbjjs jpjjqs uubji
'Tliioq jgBjpuTq jqqBq
•„jnjnqnjiæS jbujqbj Bqq

ez
vnnvnuvu uoasau
vNNVNHva xoasan
ot
26
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
7
SPILAÞRAUT
4 ❖ 4 ♦ ♦ * 0 4> 0

4* 4* 4- 4* 4* 4 4 4 4 4 4 4 4

4 <1
4 4 4* 4* ¥ ¥
B 23-6? C
ÖH ©r hér að g'l iim a við
þmaiut, oig húin er alls eklci
aaðveid., einis og þú munt
Eljótt komast að, ef þú
rey’niir sjállffiur.
Skrýtlur
— Hvað heitir þú, stúf
ur miimn?
— Eg heiti Haras,
— Já, einimiitt. Heitir
atfi þimin Hainis?
— Nei, óg var sikírður
eftir kónigiinium.
— Nú, ekikii heitiir hamm
Hans.
— Jú, víst Hainn er
Gaidurintn er siá sá, að
færa spilin úr stað (án
þesis að bneyta iögun
myndariminar í heiild), —
þannig að siumiman af öll-
adlltaf kialliaður hams há-
tign.
Gesturinin: — Hvað
ertu gömul, Stína mín?
Stína litla: — Ég er
fiimm ára. Og miaimma seg
ir ,áð ef ég verði þæig og
borði al'ltaf hafragrautinn
mimin á morgnana, þá
verði ég sex áira á nsasita
afmæfliiisdegimum míniuim-
uim spilunum í hverri röð
verði 15, hvomt sem talið
er langs, þvems eða milii
tonnia.
Hótelþjónin: — Ég verð
að biðja yður um að hiafa
ekikii aiveg svona hátt.
Gestuirinm í næsta her-
bergi sogiist eteki geta ies-
ið.
Gesturimm: — Skilið
kveðju miinnd til hains og
segið honum áð skaimm-
ast sín. Ég gait iesið, þeg-
ar ég var sjö ára.
sýna ytelkair dálítið“,
sagði hún broshýr á svip.
IHún fór með þá inn í
litla herbergið. Ungur
maður með uppbrettar
dkyi-tuermar stóð hálf-
boginn yifir iítilli
vöggu og vair að dkipta
um bleyju á litlum
ainga, sem vair ósfeöp
grettinn í andliti, með
mikið, rauðleitt hár.
„Finnst yfefeuir hann
efeki fallegur?" sagði kon
an. „Við köllum hann
jóladreng. Hann er að-
eins tíu daga gamall“,
sagði maðurirm.
„Flýttu þér að láta
bleyjuna. Sjáðu, hann
bieytti enmiima á skyrt-
unni þinni“, sagði umga
konan, og þau hlógu
bæði.
„Ef þið komið utm
næistu jól, þá getur hann
talað við yfekuir sjálfur.
Og þá verðux jólaimiatuir-
imn til á réttum tíma“,
sagði unigi maðuirinn og
leit glaður á bairmið sitt.
„Já, það fer svo ótrú-
lega mifeill tími í snáð-
ann, hann þarf ýmist að
borða, eða þá hitt — þið
vitið, — og þá þanf að
sfeipta á honum“, sagði
unga konan
„Nú, ef hann skælir,
þá stöndum við hérna
bæði og vitum hreint
ekíki, hvað við eigum að
gera“, sagði maðurimn og
brosti.
„Ó, steikin", sagði
unga konan og hljóp
íram
„Við ætlum að gefa
ykkur jólaböggull, með
gaefukúlu í. Ef einhverj-
um leiðlst, verður hann
glaður, ef hann fær svona
kúlu“, sagði Vala og
rétti unga manninum
eima kúluna síma.
,,-Hún er láka sæt á
bragðið og góð, það má
borða hana“, sagði Villi.
„Við erum gæfúBam-
asta og glaðasta fjöl-
skylda, sem til er. En ég
Skal þiggja feúluna, etf ég
má borða hama“, sagði
ungi maðurinn. Hann
tók við bögglinum, leysti
utan af kúilunni og stakk
henmi upp í siig.
„Jæja,“ sögðu litlu jóla
sveinarnir og sýndu á
sér fararsnið.
„Má efcki bjóðá yfefeur
eitthvert góðgæti,“ sagði
ungi maðurinn, sem nú
var hættuir a@ sinna
barninu sínu.
„Nei, þökk fyrir“,
sögðu litlu jólasveinarm-
ir, báðir í einu.
Ungu hjónin fylgdu
þeim til dyna. „Gleðileg
jól“, sögðu jólasveinam-
ir, og ungu hjónin tófeu
hjartanlega undir.
„Komið aftur á næstu
jólum“, sagði ungi mað-
urinm.
„Nú er ég orðin
þreytt“, sagði Vala, þeg-
ar þaiu komu út á götuna.
„Já, við skuiium koma
í eitt hús enn, svo förum
við heim“, sagði VMi.
Þau komu brátt að
stóru húsi.
„Við skulum hringja
einni bjöllunni hér“,
sagði Vala.
Þau fóru inn í and-
dyrið, og hringdu á bjöllu
á mæst-eflstu hæð húss-
ins.
„Það þýðir efefcert að
koma. Hún fer efeki fet
með ykkur“, hrópaði
konurödd í dyrasímaim.
Önnur rödd hrópaði:
„Komið þið inn. Ég
skal opna“.
Það suðaði í hurðinni.
Litlu jólasveinamir
flýttu sér inn og gengu
að lyftunni.
„Við Skulum ekki fara
upj<> ég er hrædd“, sagði
Vala og greip í Villa.
„Jóiiaisveinar em for-
vitnir, en ekki hræddir“,
sagði Villi og þrýsti á
lyftuhnappinn.
Þegar þau komu úr
lyftunni, sáu þau, að dyr
einnar íbúðarinnar voru
opnar.
Miðaldra kona, þung-
búin á svip, stóð í dyirun-
um og kallaði:
„Hún fer efeki fet“.
Konan þagnaði er hún sá
jólasveinama og uindrun-
arbros kom á þreytulegt
andlit hennar.
„Litlir jólasveimar!
Komið innifyrir", sagði
hún hlýlega.
„Ég fer víst, ég fer“,
heyrðist frekjuleg stelpu
rödd hrópa, en röddin
þagmaði Skjótt, þegar eig
andi hennar birtist í dyr
unum, og sá hverjir
komnir voru.
Þetta var stúlka, á að
gizka sextán ára. Hún
var í svörtum, víðum síð
buxum og í svartri
peysu. Dökkt, mikið hár-
ið, lá óreglulega niður
með kinnunum og huldi
næstum augun.
Hún var mikið máluð
í andliti og um varir.
„Vanst þú að gabba
þessar litlu ótfreskjur
hingað, mamma“, sagð&
hún gremjulega og leit á
konuna.