Morgunblaðið - 26.08.1970, Síða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 26. ÁGÚST 1970

BLAÐAMENN
MORGUNBLADSINS
FERÐ
> UM <
LANDIÐ
Sauðárkrókur:
Einhent
atorkukona
Gnðrún Sveinsdúttir.
Rabbað við Guðrúnu Sveins-
dóttur, fyrrv. kennslukonu
Á ellideild Sjúkrahússins
á Sauðárkróki hitti ég Guð-
rúnu Sveinsdóttur. Hún varð
áttraeð í vor, þann 30. maí og
síðustu sjö árin segist hún
hafa tekið lífinu með ró.
Annars var hún kennsiukona
áratugum saman og alþekkt
hannyrðakona er hún. Ekki
hefur staðið henni fyrir þrif-
um, að hún hefur aðeins eina
hönd. 1 herberginu hennar
voru ótal munir, myndir og
útsaumur sem hún hefur unn
ið.
— Það hefur aldrei háð mér
að vera einhent, segir hún.
— Ég er fædd svona og
fannst þetta ósköp eðlilegt
mál. Ég man eftir því, þegar
ég var á fjórða árinu, var ég
eitthvað að fikta við stubbinn
og þóttist vera að spila á
hann, eins og harmóniku og
hef orð á þessu hróðug við
eldri systur mína. Þá man ég
að ég sá tár renna úr augum
hennar og hún segir: „Það
vildi ég að guð gæfi big tæki
það aldrei sárar en þig tek-
ur það núna.“ Þá fór ég að
hugsa dálítið um þetta. En
það dró ekki úr mér kjark-
inn.
Ég er fædd í Bjarna-
staðarhlíð í Vesturdal. Næst
yngst í stórum systkinahópi;
við vorum tólf sem komumst
upp. Hagsýni og sparsemi sat
í fyrirrúmi á heimili foreldra
minna. Þau voru mesta dugn
aðarfólk og við systkinin höf
um erft vinnusemi frá þeim.
Við urðum öll vel sjálfbjarga.
Ég var látin fara að vinna
um leið og ég gat og þó með
þennan annmarka að hafa
bara aðra höndina. En ég
lærði allt, ég sló og rakaði á
við hvern annan. Það held ég
sé þorandi að segja.
Eitt sumar var ég kaupa-
ktrna á Einarsstöðum í Reykja
dal og öðru sinni á Barði í
Fljótum. Þar sló ég og rak-
aði með séra Sigurjóni. Ég er
nú þannig gerð að ég uni
mér ekki nema hafa eitthvað
að gera. Sjaldan hef ég átt
skepnur, þó var ég hesteig-
andi í nokkur ár. En það er
'angt síðan. Það var rauð-
skjóttur gæðingur, afbrigða-
skepna.
Og svo fórstu suður á
Kvennaskólann ?
Já, ég var tvo vetur þar.
Sá fvrri var síðasti vetur
þeirra ágætu hjóna Þóru og
Páls Melsted og svo tók frök
en Ingibjörg Bjarnason við.
Öll voru þau mestu afbragðs
manneskjur. Það er ungu
fólki hollt að vera samvistum

saumi. Menn vantreystu mér
dálítið eins og gengur. Það
var ekkert við því að segja
og ég reyndi að láta það ekki
á mig fá.
— Byrjaðirðu síðan að
kenna?
— Já og kenndi í fimmtiu
og fimm ár. Fyrsta veturinn
minn var ég á Stóra Hrauni i
Árnessýslu, heimiliskennari
barna séra Ólafs Helgasonar.
ur agi en að hafa meinlausan
kennara og afskiptalítinn. Ég
lagði mig eftir að kenna
handavinnu — þá var ekki
mikið gert af þvi. Ég kenndi
krökkunum að sauma, saga út
og prjóna. Strákunum lika
og þeir voru sumir bráðflínk
ir. Svo héldum við handa-
vinnusýningu á hverju vori.
Margir af nemendum minum
er dugnaðar- og reglufólk.
Þau voru aldrei baldin við
mig, ég þurfti sjaldan að
beita mér. Þau hefur líklega
grunað að þá gæti hvesst svo
um munaði. Stundum voru
mér sendir erfiðir krakkar úr
öðrum landshlutum. Mér þótti
takast sæmilega vel að aga
þau. Ég hélt þeim þétt að nám
inu og þau komust ekki upp
með moðreyk. Það þýðir ekk-
ert annað. Það sagði fólk að
ég hefði aldrei haft krakka
hjá mér, sem ég gæti ekki
troðið einhverju í. Nú eru
börnin ekki eins áhugasöm
við lærdóminn. Það er
kannski ekki von, það er allt
rétt upp í hendurnar á þeim
og þeir hafa peninga eins og
hver vill. Áhugaleysi kemur
af þessu með öðru. Áður voru
börn látin læra að vinna og
vöndust mikilli vinnu —
kannski var hún of mikil, ég
skal ekki segja. Nú er frek-
ar látið reka á reiðanum.
— Mér er sagt þú hafir gef
ið sjúkrahúsinu myndarlegar
gjafir?
— Meðan það var í bygg-
ingu gaf ég fimmtíu þúsund
krónur til þess. Og svo hef
ég mælt svo fyrir að minar
ý
við svo ágætlega merkt fólk
og þau voru. Og allir voru
mér framúrskarandi góðir —
nema ég fékk ekki að taka
fatasaum, það fannst mér
verra. Það var fyrir mestu
náð ég fékk að taka þátt í út
Sjúkraliúsið á Satiðárkróki.
Síðan kom ég norður aftur
og kenndi út og suður; í Lýt-
ingsstaðahreppi, Skarðs-
hreppi og 31 ár í Staðahreppi.
Barnakennsla átti vel við
mig. En ég þótti ströng. Þó
held ég að börnum falli bet-
Frá Satiðárkróki
reytur renni til baráttunnar
gegn krabbameini og hjarta-
sjúkdómum. Ef krabbameins
veikinni verður útrýmt á að
nota féð gegn því sem þá
kann að koma upp. Mennim
ir losna víst seint við sjúk-
dómana. Mér hefur þótt vænt
um að geta gefið þessar gjaf-
ir. Ég hef alltaf verið spar-
söm. Ef nýtni og sparsemi
sætu viðar í fyrirrúmi væri
margt betra en nú. Og þó að
sjónin sé farin að bila get ég
þó aldrei verið iðjulaus. Nú
er ég að klippa niður mjólk-
urpoka og svo flétta ég ræm-
urnar saman og bý til gólf-
mottur og gef vinum mínum.
Svo hef ég verið á föndur-
námskeiði sem var á sjúkra-
húsinu og lærði þar bast- og
tágavinnu. Útsauminn get ég
ekki stundað eins og áður.
En það er alltaf hægt að
finna sér nóg að gera, jafn-
vel þótt maður gerist gamall
og hafi aðeins eina hönd.
h.k.