Morgunblaðið - 08.01.1971, Qupperneq 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 8. JANÚAR 1971
ELÍAS ODDSSON
TRÉSMIÐUR -
Fæddur 5. apríl 1915.
Dáinn 20. nóv. 1970.
HANN hefur farið venju frem
ur oft um frændgarðihn á um
liðnu ári maðurinn með ljáinn
og borið fyrir sér varnarskjöld
himnar alkunnu ljóðlínu úr Ijóði
skáldsins á Sandi, en þar segir
svo. „Ei héraðs brestur verður,
þótt hrökkvi sprek í tvennt".
Hins vegar er þó víst að hver
einstaklingur er þróun 1 lífs-
keðjunni sem' hlykkjast áfram
í straumhraðri framvindu til-
verunnar. Og áfram brýzt elfan
út 1 ómimnis haf támans. Árin
renna upp hvert af öðru unz
minningin um þau hverfuir inn í
myrkviði aldanma. En sámtím-
is vaxa nýir einstaklingar úr
grasi meðan aðrir sem á undan
gengu hröma með árunum og
hverfa sjónum okkar yfir í al-
gleymsku ókunnleikans. Á þenn
an lúmska hátt upphefst, gerist
og að lokum endar saga manns
ævinmar og verður að síðustu
dul þeirrar kynslóðar sem lifir
á hverjum tíma.
Hinn síðasti frænda minna
sem ég veit til að fallið hafi fyr
ir geiri hins ötula sláttumanns,
er Elías Oddsson, nýtur héraðs-
þegn, jafnvel þótt stikað sé á
hknn bezta mælikvarða. Hann
varð bráðkvaddur að heimili síniu
á Hellissandi þann 20. nóv. sl.,
að undangengnum langvarandi
heilsubresti.
Það er að vonum mikill harm
t
Eiginmaður minn,
Stefán Jónsson,
fyrrv. húsvörður í
Skúlatúni 2,
andaðist í Landakotsspítala
að morgni 7. þ.m.
Steinunn Jónsdóttir.
t
Innillegar þakkir fyrir suuð-
sýnda samúð og vinarhiug við
andlót
Vigfúsar Jónssonar.
Salóme Gísladóttir,
Gisli Vigfússon,
Hulda Samúelsdóttir
og vandamenn.
ur kveðinn að konu hans og
börnum svo og öðrum ættingj-
um hams og venzlamönnum. Eli-
as Jóhann hét hann fullu nafni
og var fæddur að Þæfusteini í
Neshrepp ytri á Snæfellsnesi, 5.
apríl 1915. Foreldrar hans voru
Oddur Kristján Jónsson bóndi
þar, fæddur að Fosisd í Ytri-Nes-
hreppi 26. júlí 1879. Dáinn 10.
júlí 1916. Foreldrar Odds voru
Jón Bjarnason bóndi á Fossi og
kona hans Guðrún Oddsdóttir.
Oddur Kristján kvæntist 1. nóv.
1901 Jóhönnu Guðrúnu Elíasdótt
uir. Jóhanna var fædd í Ól-
afsvík 27. júná 1880, dáin 26.
júní 1956. Foreldrar hennar
voru Elías Oddsson útvegsbóndi
í Ólafsvík og kona hans Kristín
Arngrímsdóttir.
Blaðsuúm takmarkar frekari
ættfærslu og því staðar numið
að sinni, en mikill manndómur
og ættgöfgi er í báðum ættgrein
um hans. Elías Jóhann var næst
yngstur ellefu alsysitkima, au(k
eins hálfbróður. Elías fór fárra
vikna gamall í fóstur til móður
bróður síns Aðalsteins Elíasson
ar og konu rans Helgu Sigurð-
ardóttur, og dvaldist hjá þeim
til fimm ára aldurs, að móðir
hans tók hann aftur til sín og
ólst hann síðan upp hjá henni
fram um fermingaraldur. Fór
hann þá vistferurn til Guðmund
ar Guðmundssonar útvegsbónda
á Rifi og var þar fram um
tvítugsaldur. Alla stund síðan
minntist Elías þessara húsbænda
sirma frá unglingsárunum með
hlýhug og virðingu. Er Elías
fluttist frá Rifi settist hann að
á Hellissandi og stundaði þar
smíðar til æviloka, ásamt öðrum
tilfallandi störfum á hverjum
tíma. Var hann hinn mesti hag-
leifks- og afkastamaður. Varhanin
talinn með færustu smiðum þar
vestra, sem verk hans raunar
sjálf bera bezt vitni um, bæði
utan heimilis hanis og á. Ungur
kynntist Elías þeirri konunni er
síðar átti eftir að deila með
honum ævikjörum hans til lífs-
loka, var það Aðalheiður Valde
t
Þökkum innilliega auðsýnda
samúð við fráfaill og jarð-
artför
Stefáns Ólafssonar,
flugvélstjóra.
Bergljót Gunnarsdóttir
og böm,
Selma Antoníusardóttir,
Ólafur Stefánsson.
t
Þökkum innilega öllum þeim er sýndu okkur samúð og
vináttu við andlát og jarðarför
HALLDÓRS ÞORSTEINSSONAR
Skýbakka Austur-Landeyjum.
Daetur, tengdasynir og bamaböm.
t Þökkum innilega auðsýnda samúð við fráfall og jarðarför
sonar okkar og bróður
JÓHANNESAR HERMANNSSONAR
Asdís ReykdaL Hermann Sigurðsson,
Böðvar Hermannsson, Ragnheiður Hermannsdóttir,
Haraldur Hermannsson, Þórunn Hermannsdóttir,
Lovísa Hermannsdóttir, Herdís Hermannsdóttir.
marsdóttir frá Görðum á Hellis
sandi. Bundust þau traustum
ástböndum, sem jukust því
meira sem árin urðu fleiri, unz
dauðinn sjálfur sleit jarðnesku
böndin á svo skjótan hátt. Þeim
hjónum varð tíu bama auðið
og eru sjö þeirra á lífi, en þau
eru Jóhanna gift Kristjáni Al-
fonssyni byggingameistara á
Hellissandi, Elsa Jóna gift Guð
mundi Tómassyni framreiðslu-
manni í Reykjavík, Rín gift
Bjarna Egilssyni bakarameistara
í Reykjavík, Dagný gift Óla
Hjaltesteð kennara í Hafnar-
firði, Valdemar kvæntur Guð-
rún,u Eimarsdóttur búsettur í
Keflavík, Björg gift Róbert ósk
arssyni á Hellissandi og Jón-
steinn ókvæntur í foreldrahús-
um. Áttu þau hjónin miklu
barnaláni að fagna og eni þau
öll vel gefin til sálar og líkama
og vel gift. Lætur að líkum að
oft muni þröngt hafa verið set
inn bekkurinn en þar bætti um
að bæði voru hjónin atorkusöm
í umhyggju og tilsjón með bama
hópnum sínum stóra. Voru börn
in og framtíð þeirra jafnan
frernst og efst í hugum þeirra
foreldranna og upp komu þau
börnum sínum með þeirri sæmd
er hliðstæðu á sér aðeims meðal
beztu uppalenda. Elías var fríð-
ur maður sýnum eins og hann
átti kyn til úr báðum ættum.
Hann var eins og áður er getið
hinn meisti atorikiu- og hugviits-
maður sem átti öðrum fremur
trúverðugt yfirlætisleysi jafn-
hliða staðföstum velvilja til
allra manna, vinfastur og ósín-
gjam, enda urðu flestir sam-
ferðamennirnir vinir hans til
æviloka.
Elías var mjög eftirsóttur
starfsmaður enda átti hann
lengri vinnudag að baki en ætla
mætti eftir árafjöldanum sem
honum auðnaðist að lifa. Þó
ógerlegt reynist i stuttri blaða
grein að gefa tæmandi yfirlit
um athafnaferil hans. Elías bar
í brjósti einlæga góðvild og hlý
hug til bama og gamalmenna
sem háttur er allra góðra manna.
Hann átti, sem fleiri frændur
hans í fórum sínum allmikla
kímnigáfu og orðheppni en
duldi hins vegar hvort tveggja
heldur um of að okkuir vinum
hanis f ann®t. Enda var maðurimn
skapstillt prúðmenni í um-
gengni við hvem sem í hlut átti
réttsýnn og mikill drengskapar-
maður, og þess nutu líka í rík-
um mæli þeir sem urðu honum
nátengdastir í störfum og sam-
fundum enda var maður.inn eins
og áður er getið, hóglátur og
ódeilinn um annarra hag að
nauðþurftarlausu, flasfengi eða
yfirborðsmennska átti ekki við
skap hans, hawn var sérlega um
talsfrómur og bar sér aldrei í
munn neitt það er orðið gat til
miðrunar eða hnjóð3 öðrum
mönnum hverjir sem voru. Ég,
sem þessar fátæklegu línur
hrdpa upp á blað, ætlast til að
þær sýni að maklegu, einlægt
þakklæti mitt fyrir þær gleði-
og ánægjustundir sem mér auðn
aðist að njóta í návist hans,
þótt færri yrðu en efni og vilji
beggja stóðu til, mun ég ávallt
minnast heimilis þeirra hjóna á
Hellissandi sem eins þess bezta
er ég hefi haft kynni af. Var
hlutur húsfreyjunnar í engu falli
órýnari en mammis henmar og
munu bæði skyldir og vanda-
lausir votta það með sanmgirni.
Og nú þegar komið er að
kveðjustund vil ég um leið og
ég færi frænda mínum þakklætd
samferðamanmsiws frá ungdóms
árum okkar mimmast lífisföru-
nautarins dásamlega sem nú sit
ur niðurbrotin í söknuði sínum
og sorg eftir samfylgdarmann-
inm kæra og ásteiíika, og biðja
herrann alvalda að bera græði
smyrsl á blæðandi hjartasár
hennar og barna þeiirra, auk
þess sem ég veilt að mimtnimlgin
um unaðslegu samverustundim
ar muni eiga sinn stóra þátt í
þeirri græðslu.
Elías var borinn til grafar
frá Inlgjaldislhódigkirkju 27. nóv.
sl. að viðstöddu einhverju hinu
mesta fjödmennd er sézt hefur þar
um slóðir, enda vörpuðu Ijúfar
endurminningar hlýjum ylgeisla
frá sál göfugs samferðamanns
yfir kveðjustundina. Þess vegna
votta ættmenn hans, vinir og
samstarfsmenn honum hj artfólg
ið þakklæti og virðingu í tilraun
til að fylla upp í það stóra
skarð sem brotið hefur verið í
ættarmeiðinn og hið fámenna
samfélag Hellissands og verður
þó naumast gjört til fullnustu
nema með árafjöldanum til að-
stoðar.
Svo kveð ég þig hugljúfi
frændi minn um leið og ég bið
þig blessaðan ef þú mögulega
getur að rétta mér hönd til að
festa fangalínunni frá mér þeg
ar ég einn míns liðs, þreyttur
og ferðalúinn ræ fleytunni
minni upp að hinni fjarlægu og
ókunnu strönd. Og vertu svo
blessaður og sæli að sinni.
Kristján Þórsteinsson.
Ragna Ásmunds-
dóttir -
Fædd 15. júní 1906
Dáin 31. des. 1970
RAGNA Ásmundsdóttir frá
Tindstöðum á Kjalamesi er
gengin. Hún andaðist þegar ár-
ið var að kveðja á gamlárs-
kvöld. Eins og árið hafði lokið
göngu sinni, hafði Ragna lokið
æviskeiði sínu. Ragna Ásmunds
dóttir var fædd að Tindstöðum
og ólst þar upp í systkinahóp.
Ung missti hún móður sína. Svo
það kom snemma í hennar hlut
að hlynna að yngri systkinum
sinum eftir því sem þrek og
kraftar leyfðu. En smátt og
smátt uxu þau úr grasi og tínd
ust að heiman.
En Ragma var kyrr. Hún gerð
ist bústýra hjá Pétri Ásmunds-
syn,i bróður sínum er hann hóf
búskap að Tindstöðum. Þar stóð
hún fyrir myndarheimiili í mörg
ár. Og þar var ætíð heimili
hennar á meðan heilsa og starfs
þrek entist. Þau systkin ólu upp
2 systradætur síinar, myndar
stúlkur, sem hafa verið þeim
til sóma og ánægju. Þetta er í
Guðmundur Pálsson
húsgagnameistari
Fæddur 11. nóvember 1910
Dáinn 21. nóvember 1970
Ymsir lifa og aðrir deyja,
allir fara sömu leið.
En við biðjum, Guð að geyma,
góða afa, á Kirkjuteig.
Guðmundur, Auður
og Guðbjörg.
fáum orðum sagt saga þessarar
konu, en um leið saga ótal
kvenna úr alþýðustétt, kvenna
sem vinna sín störf, hljóðlátar
innan veggja heimilisins, kvenna
sem aldrei koma í sviðsljósið,
en eru þó ómissandi hverju þjóð
félagi. Og þó er þetta sagan
sem aldrei verður SQgð.
Það sem gert er og gera þarf
á einu sveitaheimili er svo ótal
margt. Og verður aldrei skráð.
Sú hlýja og alúð sem allir urðu
aðnjótandi á heimili þeirra systk
ina gleymist seint þeim er nutu.
Og margur unglingurinn fékk
þar gott veganesti. Því það er
eitt af því sem aldrei verður
metið til fjár að börn eigi at-
hvarf hjá góðu fólki þegar for
eldranna nýtur ekki við. Og
þessar konur eiga ekki síður
vegsemd skilið en mæðurnar
sjálfar, því þeim rennur þó blóð
ið til skyldumnar.
Ég kynntist Rögnu stuttu eft
ir að við hjónin fluttum í sveit
ina fyrir 20 árum. Þá var farið
oftar á milli bæja en nú er. Og
ekki talið eftir sér að fara fót-
gangnadi á fögru vetrarkvöldi
til þess að spjalla staman, eða
til þess að taka í spil. Þá var
ekki komið rafmagn til okkar
og meira sparað að hlusta á út-
varp. Svo að vetrarkvöldin gátu
orðið tilbreytingarlítil á fá-
mennum heimilum í svartasta
slkamimidegimi. En það glieymdisit
fljótt í góðum vinahóp. Og hvort
sem þau systkin voru veitendur
eða þiggjendur var alúðin hin
sama. Ragna var góð kona, hlý-
leg í viðmóti en fáskiptin. Kona
sem aldrei lagði slúðursögum
eða rógburði lið, heldur fann
björtu hliðina á hverju máli ef
um var rætt. Það var eims og
sólin væri alltaf hennar megin
í lífinu. Og hún hefði alltaf
baðað í rósum, svo ánægð var
hún með hlutskipti sitt. Þótt að
aldurinn væri ekki ýkjahár
höfðu þau systkin átt við mik
ið heilsuleysi að stríða í mörg
ár. Pétur hefur dvalizt að
Reykj alundi og þaðan mun
hann kveðja systur sína og
þakka henni þau spor sem þau
gengu saman i önn dagsins á
lífsbrautinni. Ragna dvaldist hin
síðari ár að Esjubergi, hlynnti
að öðrum eftir mætti og naut að
hlynningar frændfólks síns og
vina. öllum ástvinum Rögnu,
vottum við hjónin innilega sam
úð.
Hulda Pétursdóttir,
Útkoti, Kjalamesi.