Morgunblaðið - 14.11.1971, Qupperneq 5

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 14. NÓVEMBER 1971
37
nemum staðar fyrir utan kon-
ungshúsið «n það bil 20 minút-
um fyrir kl. 16.00.
Þá segir Einar Arnórsson:
„Má ekki bjóða ykkur kaffi?“
„Nei, ómögulega," segir Dr.
Björn og gengur hratt af stað
frá toonungshúsinu.
Ég vissi eiginlega ekki hvað
ég átti að segja. Það voru 20
mínútur til fundarins í Þing-
vallabænum. Hins vegar vildi ég
ekki moðga mann eins og Einar
Arnórsson. 1 þeirri von að tak-
ast myndi að drekka einn kaffi-
bolla eða svo og vera samt kom-
inn á réttum tíma í Þingvalla-
bæinn, þáði ég boðið.
Göngum við nú þau, sem eftir
voru, inn í húsið. Kona Einars
setur upp kaffivatnið o>g ber
einhver feilkn af góðgæti á borð.
Það tók hins vegar mun lengri
tíma að koma upp suðu á vatn-
inu en ég hafði gert ráð fyrir.
Það var ekki fyrr en klukkan
fjögur, að frúin býður okkur að
setjast til borðs. En það var ein-
mitt sá tími, sem forseti hafði
gert ráð fyrir, að fundurinn
myndi hefjast. Tók nú heldur
betur að fara um mig. Var ég
eins og lús milli tveggja nagla,
lEinars Arnórssonar og Sveins
Björnssonar. Á veggnum hékk
fornfálegur sími með handsveif
til þess að ná sambandi við mið-
stöð. Rétt þegar við exum að
byrja að drekka kaffið, þá
hringir þetta gamla tól á veggn-
um. Einar Arnórsson stend-
ur upp, tekur heymartólið, legg
ur það að eyra sér. Ailra augu
fylgdu hverri hreyfingu hans.
Við heyrum öll hvað virðuleg
rödd ségir í símann við Einar:
„Forseti bíður.“ Þetta var rödd
forsætisráðherra.
Mér brá svo mikið, að ég
drakk sjóðheitt kaffið í botn og
spratt upp með ri'kisráðsbókina
og gerði mig iíklegan til að
hlaupa eins hratt og fæturnir
bæru mig að Þingvallabænum.
„Við erum nú þvi sem næst að
leggja af stað,“ svarar Einar
Arnórsson ákaflega hægt og ró-
lega.
Hann leggur tólið á símann.
Snýr sér ekki að mér, sem stað-
inn var þó upp, heldur að Arre-
boe Clausen, og segir við hann:
„Clausen, má ekki renna
5 annan bolla fyrir yður?“
„Svo sannarlega, hr. dóms-
málaráðherra,“ sagði Clausen og
augu hans hlógu.
Afltur var rennt í bolla hjá
Clausen, og hann segir: „Ég
drekk seinni bollann alltaf með
mola, hr. dómsmálaráðherra.“
„Nú, það er nú ekki eins og
nokkur maður sé að reka á eft-
ir yður Clausen," sagði
Einar Amórsson.
Aftur hringir siminn á veggn-
um. Mér bregður ofsalega. Sekt-
arkenndin kvelur mig og ég
svitna.
Enn heyrum við hina alvar-
legu rödd forsætisráðherra
segja:
„Porseti er búinn að bíða leng
ur en tilhlýðilegt er.“
„Já, dr. Björn, nú skal ég at-
huga hvort hann Olausen
er ekki búinn að drekka kaffið
sitt. Við komum strax og hann
er tilbúinn.“
Þegar við heyrðum þetta svar,
þá hló Clausen þeim hlátri, sem
ekki getur talizt hlutlaus.
Klukkan 4.30 eða hálftima of
seint leggur Clausen af stað með
dómsmálaráðherra, mig og rikis-
ráðsbókina.
Það var rétt eins og Einar
Arnórsson gæti lesið hug minn,
því að hann segir:
„Pétur minn, hafið þér nokk-
Um tíma gert yður grein fyrir
því, að þegar einn maður reið-
ist öðrum, þá er það sá reiði,
sem öllu tapar. Það er blóðþrýst
ingur hans sem hækkar og fær
hann til að segja sitt hvað, sem
hann myndi ekki segja nema i
reiði. Þá er um að gera fyrir
þann sem fyrir reiðinni verður,
að standa af sér skúrinn. Hugs-
uim okkur að þetta væri rigning
arskúr, þá leitar maður sér hæl-
is í einhverju skýli og spyr sjálf
an sig: Hvenær skyldi hann
stytta upp? Það er hollt fyrir
yður að hafa þetta í huga.“
Ég var mállaus af hræðslu og
gat ekkert um þetta sagt.
Nú nemur Clausen staðar fyr-
ir utan Þingvallabæinn og við
Einar gengum inn.
1 stofunni voru fyrir einn
hneykslaður maður og þrír reið-
ir.
Um leið og við gengum inn i
stofuna, segir Forseti Islands
við mig:
„Pétur, skiluðuð þér því ekki
til ráðherranna eins og ég haíði
lagt fyrir yður, að hér skyldi
drukkið kaffi kl. 16.00?“
Ég ætlaði að fara að svara
mínum yfirmanni og afsaka við
hann af heilum hug, hversu ákaf
lega leiðinlegt mér þætti að eiga
sök á þessari töf, sem hér hefði
orðið. En þá greip Einar Am-
órsson fram í fyrir mér og sagði:
„Mikil ósköp, herra forseti,
eíkki stóð á skilaboðunum frá
honum Pétri minum, þar var allt
með röð og reglu eins og endra-
nær. Hitt er annað mál að mér
finnst það alltaf tilheyra, þegar
maður er bominn upp í sveit að
drekka að minnsta kosti tvisvar
kaffi."
„Nú, hafið þið þá lyst á kaffi
eftir allt?" spyr forseti.
„Mikil ósköp, herra forseti,
það vantar ekki lystina hjá hon
um Pétri mínum og mér,“ sagði
Einar.
Var nú borið fyrir okkur kaffi
og jólakaka. Einar drakk og át
af hjartans lyst. En ég hatfði því
sem næst enga lyst.
Síðan hófst ríkisráðsfund-
urinn.
Eftir að fundinum var lokið,
lögðum við af stað til Reykja-
víkur, Clausen, forsætisráð-
herra, dómsmáilaráðherra og ég
með ríkisráðsbókina undir hend
inni.
Varla vorum við lagðir af stað
fyiT en Einar Amórsson byrjar
að stríða dr. Bimi Þórðarsyni,
forsætisráðherra. Við dr. Bjöm
áttum það sameiginlegt, að við
vorum báðir mjög slegnir yfir
þvi, hvernig allt hafði tfarið fram
þennan dag, öðruvisi en ætlað
var. Hins vegar léku þeir Einar
Arnórsson og Clausen á als
oddi.
Man ég það svo glöggt, eins
og það hefði skeð í gær, að
Einar Arnórsson byrjaði að
leggja lögfræðilegar spurning-
ar fyrir forsætisráðherra
skömmu eftir að við lögðum af
stað.
Fyrsit segir Einar:
„Ekki varst þú eins aiþýðleg-
ur, dr. Bj'örn, eins og hann Pét-
ur minn, að þiggja hjá konu
minni kafíi.“
Síðan byrjuðu spurningarnar.
Man ég að sú fyrsta var svona:
„Segjum nú svo, dr. Bjöm, að
maður standi á landi sínu, sjái
fugl á flugi, gripi byssu sina
og skjóti fuglinn, hæfi hann, en
tfuglinn falli niður á landi ná-
granna. Hver er þá eigandi fugls
ins?“
Svona rak ein spuming aðra.
Við t>r. Björn sátum fámálugir.
En Olausen hló í tíma og ótíma,
og hrökk ég oflt í bút, þegar
Clausen hló sinum hlutdræga
hlátri.
Málflutningsskrifstofa mín er flutt frá
Suðurlandsbraut 12 að
Laugaveg 3, 3. hœð
JÓN ODDSSON, HDL.,
Sími 13020.
med DC-6
Kaupmannahafnar
5 sinnum í viku/
alla sunnudasa/ mánudaga/ |oriðjudaga/
rimmtudaga og föstudaga.
L0FTLEIDIR