Morgunblaðið - 04.07.1972, Side 28

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 4, JOLÍ 1972
hætti við það. Han sat á rúm-
bríkinni og leitaði með fótunum
að in'niskónum. Konan hans var
þegar komin fram í eldhúsið og
hann heyrði að hún var að
kveikja á gasinu.
i,Nei, þakka yður fyrir .. . “
Hann undraðist, að það var
ekki Lapointe, sem hafði hringt.
Hvaða kona var þetta? Giséle
Marton? Eða mágkonan?
Væri það önnur þessara
tveggja, hefði hvorug þeirra
getað farið út, án þess að Lapo-
inte yrði þess var og þá hefði
hann átt að hringja sjálfur.
Martons-hjónin höfðu ekki
eigin síma. Hann kallaði til konu
sinnar.
„Viltu leita í götusímabókinni
og vita hver er skrifaður fyrir
simanum í Chatillongötu númer
17?“
Ueizlumatur

w
Smurt bruuð
og
Snittur
SÍLD & FISKUlt
Hann ákvað að raka sig ekki,
enda þótt það væri honum þvert
um geð.
„Númer 17 . . . hérna er það
.. . f jölbýlishús . .. “
„Ágætt. Það betndir til þess að
það sé sími hjá húsverðinum."
„Hér er líka frú Boussard,
Ijósmóðir . . . . en ekki fleiri.
Kaffið er til eftir tvær mínútur."
Hann hefði átt að biðja Joffre
að senda bíl frá Quai des Orfé-
vres, en úr þessu var fljótlegra
að fá sér leigubíl.
Madame Maigret sagðist
skyldi sjá um það. Fimm mínút-
um síðar var hann á harðahlaup
um niður stigann með hálf-
brenndan góminn eftir sjóðheitt
kaffið.
„Ætlarðu svo að hringja til
mín,“ kallaði konan hans á eftir
honum og hallaði sér yfir hand-
riðið.
Hún var ekki vön að fara
fram á þetta. Hún hlaut að hafa
fundið að hann var áhyggju-
fulllur.
„Ég skal reyna það,“ sagði
hann.
Leigubíllinn kom. Hann hrað-
aði sér inn í hann og tók varla
eftir þvi að nú var hætt að
snjóa, snjórinn var horfinn af
götunum og húsaþökunum og
farið að rigna.
„Chatillon-götu."
1 bílnum eimdi eftir af ilm-
vatnsiykt. Sennilega hafði bíl-
stjórinn verið að aka fólki heim
fi-á einhverjum næturklúbbnum.
7. kafli.
Maigret fór úr bilnum á horni
Chatilongötu. Gatan var mann-
laus eins og aðrar götur i París.
Ljós sást í einstaka glugga, eins
og við Riehard-Lenoir-götu. Á
meðan hann gekk þessa hundrað
metra, kviknaði ljós í nokkrum
gluggum til viðbótar og á ein-
um stað heyrði hann í vekjara-
klukku.
Hann athugaði, hvort Lapo-
inte stæði í skotinu en hann
var þar ekki. Hann muldraði
eitthvað í barm sér, þvi honum
var ekki rótt, og hélt áfram.
í göngunum við gula fjölbýl-
ishúsið mætti hann lágvaxinni
konu, sem var jafn-breið um
axlir og mjaðmir. Hann gat sér
þess til að hún væri húsvörð-
urinn. Hjá henni stóð maður,
með matarkassann sinn undir
handleggnum. Af búningum sást
að hann var starfsmaður neðan-
jarðarlestanna. Skammt frá þeim
stóð enn ein kona, gömui og grá
hærð með rúllur í hárinu í blá-
um morgunslopp og með hárautt
herðasjal.
Þau horfðu þegjandi á hann,
það var ekki fyrr en seinna að
hann fékk að vita, hvað hafði
gerzt, en snöggvast var hann
gripinn ótta um að Lapointe
gæti verið fórnardýrið.
Þó kom á dagimn að svo var
ekki. Þegar Giséle Marton kom
úr simaklefanum í anddyri fjöl-
býlishússins, var húsvörðurinn
sem var kona kominn á stjá og
farinn að heila upp á kaffið, en
var eklki búinn að setja rusla-
fötumar út á gangstéttina. Hún
hafði heyrt að Giséle haíði
hringt á lögregluvarðstofuna en
vissi ekki frekar, hvað gerzt
hafði.
Húsvörðurinn opnaði aðrar
dyrnar eins og hún gerði á
hverjúm morgni áður en hún
dró ruslaföturnar út. Um leið
hafði Lapointe gengið yfir göt-
una til að gægjast inn í húsa-
garðinn eins og hann hafði
gert með stuttu miilibili alla
nóttina. Vegna simhringingarinn
ar leit húsvörðurinn tortryggn-
islega á hann.
„Hvað er yður á höndum?"
„Hefur nokkuð óvenjulegt
gerzt hér?“
Hann sýndi henni lögreglu-
merkið innan á jakkanum.
„Nú, eruð þér frá lögregl-
unni? Jú, það kom einhver úr
smáhýsinu og hringdi í lögregl-
una. Hvað er eiginlega á seyði?"
Lapoínte fór út og yfir húsa-
garðinn til að komast í símamn
í stúku húsvarðarins. Konurnar
áttu sennilega báðar von á þvi,
að Maigret legði fyrir þær
spurningar. Ef til vill datt hon-
um það líka i hug, en hvarf frá
því.
„Þið skuluð klæðast," sagði
hainn llágri röddu.
Þetta kom þeim á óvart, Jenny
þó frekar en Giséle. Hún opn-
aði mumninn eins og til að segja
eitthvað, en hætti við það, þeg-
ar systir hennar leit hatursfullu
auginaráði til hennar, og gekk
upp tröppurnar.
„Þér líka ..."
„Já, ég fer,“ sagði Giséle.
Röddin var kuldaleg.
Hún beið þangað til systir
hennar hafði lokað herbergis-
hurðinni á eftir sér þá fór hún
upp.
Maigret var einn hjá lí'kinu
littla stund og vamnst varla timi
til að líta í kringum sig í stof-
unni. Þó greypti mynd hennar
í þýðingu
Huldu Valtýsdóttur.
sig í huga hans með öllum smá-
atriðum og hann vissi að hann
mundi geta rifjað allt fyrir sér
upp af tur.
Hann heyrði bil stöðvast, isk-
ur í hemlum og hurð skella.
Síðan fótatak í húsagarðinum.
Hann opnaði dyrnar eins og
Lapointe hafði gert fyrir hann.
Hann þekkti strax Boisset,
yfirmann lögreglunnar í 14.
hverfi, sem þama var kominn
í fylgd með lögregluþjóni í ein-
kenmisbúnimgi ásamt feitlögnum
manni með læknatösku.
„Gerið þið svo vel . ... ég
held, að ekki sé annað fyrir yð-
ur að gera læknir, en gefa dán-
arvottorðið. Paul læknir kemur
inman stundar . . . “ Boisset
horfði spyrjandi á hann.
smjörlíki
velvakandi
0 Svona mönnum er ekki
hægt að treysta
Fyrir stuttu var í sjónvarp-
inu þáttur, er bar heitið „Set-
ið fyrir svörum". Þessum þætti
stjómaði Eiður Guðmason, en
þeir sem sátu fyrir svörum
voru þeir Einar Bragi og
Bjöm Teitssom.
Það er ekki hægt að segja
annað en að svör þessara
mamna hafi verið hlægileg og
fullyrðingar þeirra barnalegar.
Það var augljóst, hve tak-
markalaust þeir vilja fá varn-
arliðið úr landi, þvi það skipti
þá greinilega engu máli hvort
hlutirnir væru okkur í óhag
eða ekki, þeirra miskumnar-
lausa takmark er að koma
varnarliðinu úr landi, hvað
sem öðru liður.
Svona mönnum er ekki liægt
að treysta.
Þessir tveir menn, voru ful'l-
trúar varaarliðsandstæðinga
og var þjóðinni því getfinn kost
ur á að kynnast hugsunarhætti
vamarliðsandstæðimga sem hóps
og hugsunarháttur þeirra er
svo sannarlega ekki upp á
marga fiska, eins og við erum
öfl vitni að.
Flestir varnarliðsandstæðimg
ar eru úr vinstri flokkunum
og þeir sem hæst gala eru svo
kaliaðir sósíalistar. Mönnum
ætti að fara að verða það ljóst,
að þessir menn koma ekki til
dyranma eins og þeir eru
klæddir. Það hlýtur að koma
að því, að það fari að skína
í gegnum grimuma, sem þeir
fela sig á bak við.
Eða er ekki hægt að segja
að menn feli sig á bak við
grímu, þegar þeir neita að við-
urkenna staðreyndir, sem þeir
innst inni vita, að er sanmleik-
ur, en vegna hagsmuna sinna
og síns flokiks berjast þeir
miskunnarlaust? Jú, svo samn-
arlega er hægt að segja, að
þessir menm gangi grimuklædd
ir, því þeir eru svo sannarlega
ekki að berjast fyrir þjóð sína
eins og þeir lýsa yfir, heldur
eru þeir að berjast fyrir hags-
munum sínum og rússneskum
yfirráðum. Því miður erum við
Islendingar svo sakllausir, að
okkur gengur illa að trúa því
að svona lagað geti gerzt.
Varnarliðið hefur oft gert
okkur ómetanlegt gagn og er
alltaf að veita okkur aðstoð á
margan hátt. Vera varnarliðs-
ims hér varðar ekki aðeins
hagsmuni okkar heldur allra
vestrænna þjóða. Við verðum
að gera okkur það ljóst, að
lega landsins er þannig, að ef
varnariiðið færi héðam gæti
það orðið till þess að valda-
jafnvægið í heiminum gæti
raskazt. Eins og heimurinn er
í dag má hanm alls ekki við
því.
Á Keflavdkurflugvelili er
rnikið og nauðsynlegt starf
unndð, á móti því getur eng-
inm rétthugsamdi maður borið.
Flestir varnarliðsmennirair
vinna ýmiss komar tæknistörf
og hafa vandmeðfærin tæki,
sem þeir verja lofthelgi ís-
lands með.
Varnarliðið hefur mjög
sterkan radar, imn á hann
koma margar flugvélar, sem
íslenzku loftturnarnir ná eklki.
Þessi sterki radar á Keflavik-
unflugvelli hefur nokkrum sinn
um komið í veg fyrir það að
íslenzkar og rússneskar flug-
vélar rækjust á. Rússneskar
flugvélar tilkynna sig aldrei,
þega-r þær nálgast vestræm
lönd, hvort sem þær eru að
læðast um eða ekki. Ætli það
mundi ekki vekja mikla sorg
og reiðd hér, ef rússnesk
njósnaflu-gvél rækist á íslenzka
farþegaflugvéi, sem væri full
af farþegum? Jú, svo sannar-
le-ga, og þá fyrst myndi fólk
átta sig á því að hér er þörf
á varnarliði, sem getur leitað
uppi njósnafluigvélar eða flug-
vélar sem eru svo óforskamm-
'aðar að tiikynna sig ekki,
heldur læðast um. eirns og þjóf-
ár á nóttu.
Nei, kæru Islendingar, það er
ekki allt gull, sem glóir. Það
hefur hinn gullborni málefna-
samningur vinistri stjórnarinn-
ar sannað okkur. Það gljáði á
ailt, allt var svo fallegt
og gott, sem þar stóð, en þegar
betur var að gáð bllasti við
ananni hans furðulega tak-
rraark, en það er: afnema aha
velmegun, öil þægindi og alla
Idfshamingju þjóðarinnar, en
allt þetta ætla höfundar mál-
efnasamnings sér og síinum!
Hér er um hreinræktaðan
kommúnisima að ræða og veitir
okkur þvi ekki af að vera við
öllu búin, og standa dyggan
vörð um sjáifa okkur og þjóð
okkar, till þess að þessir of-
stækismenin geti ekki haft okk-
ur að leiksoppi. Eins og við
vitum, hefur oft verið þörf
á þvi að við stæðum dy-gg-
an vörð um land vort, en nú
er það nauðsyn! Nú er þvi
haattuás'tand, og við sem ber-
um frelsi og lýðræði þjóðar
okkar fyrir brjósti, rísum upp
og berjumst á móti kmmlu ein-
valds- og ofbeldissinn-
aðra manna.
Guðfinna Helgadóttir.
POP HÚSIÐ
Grettisgötu 46 - Reykjavík - “S? 25580
VATNSSLÖNGUR
LOFTSLÖNGUR
SLÖNGUTENGI
unnaí <P§>u:eimon Lf.
SuSurlandsbraut 16. . Lauyavegi 33, - Símj 35200.
% Athugasemd
1 Velvakanda á sunnudaig var
bréf, sem sveitakona skriifaði úr
Skagafirði. Þau miistök urðu að
niður féli undinsikrift biéfeins
og 'éftirfarandi aithuigasemd Vel-
vákanda:
Þótt Velvakaindi sé sammála
ýmsu því, sem í bréfinu segir,
vill hann vakja atlhyigli á, að
ekki er hægt að likja formanni
útvarpsráðs við „gerræðisifulia
einræðisdýrken-dur og komrn-
únista" eins og bréfriitari gerðl,
enda hefiur hann sagzit vera
flokksbundinn Aliþýðuflokks-
maður.