Morgunblaðið - 16.09.1972, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. SEPTEMBER 1972
SAI GAI N | í frjálsu ríki eftir V S. Naipaul
„1 Veiðihúsinu?"
Honum féll ekki sá staður. En
hann sagði: „Ágætt. Ég hef heyrt
að þar séu komnir nýir eigend-
ur.“
Hún sagði og var anmars hug-
ar: „Það hefur verið eftir að
menn urðu hræddir við að eiga
eignir.“
Nú eða...
næst er þér
haldið samkvæmi;
FERMINGAR-
AFMÆ3LIS-
eða
T7EKIF7ERISVEIZLU
erum við reiðubúnir
að útbúa fyrir yður:
Kalt borð, Heita rétti,
Smurbrauð, Snittur,
Samkvæmissnarl.
Auk þess matreiðum
við flest það, sem
yður dettur í hug,
— og ýmislegt fleira!
Soelkerltm
HAFNARSTRÆTI 19
Simi 13835 og 12388.
„Asíumennirnir græddu mest
á því.“
Hún svaraði ekki. Hann þagn
aði. Mest langaði hann til að
taka upp aftur alvörusvipinn,
vera hinn hlédrægi alvörugefni
persónuleiki, sem lét ekki alit
uppi. En mú höfðu orðið hlut-
verkaskipti hjá þeim.
Vegurinn var þráðbeimm á milli
lágra runma.
„Þetta var rétt athugað hjá
þér,“ sagði hanm. „Skýim eru að
hrannast upp, og þegar þannig
er, veit maður ekki hvort mað-
ur á að hraða fierðinni eða hægja
á sér.“
„Hann sagði þetta glaðlega en
hún kom ekki til móts við hanm.
Hún sagði bara ákveðinni
röddu: „Mig langar í kaffi."
Bæði horfðu Sram.
„Ég hef heyrt að Sammy
Kisemyi sé ekki þægilegur í um-
gengni," sagði Bobby, „en ég
vissi ekki að Martim væri svona
óánægður."
Hún andvarpaði. Bobby var
svalað. Hann hallaði sér aftur í
sætinu. Enn ánægðari varð
hamn, þegar húm svaraði efcki
en fór að lagfæra höfuðki'útinn
með þreytuiiegum tilburðum.
Nú glitti í einhverja
þúst lamigl flramundan. Þau ein-
biiindu á hana bæði. Þetta voru
ekki hiBingar. Það reyndist vera
stærðar hundur.
„Jæja, það var gott,“ sagði
Linda. „Ég átti vom á þessu."
Röddin varð lieyndardómsfull
„Það tilheyrir.“
„Ætiið þið þá að filytj-
ast buirt?"
„Æ, Bobby, það gegnir öðru
máli um þitt starf. í þinmi deild
eru allltaf nóg verkefnd, og þau
koma af sjáifu sér. Öðru máli
gegmir uim útvairpsstörf. Þar
verður allitaf að sjá uim dagskrá.
Og menn sem eru orðnir gaml-
ir í hettunni eins og Martim, gera
sér það vel Ijóst, þegar húm er
ekki nógu góð. Martin ætlaði sér
annað og meira þegar hann
sagði upp stöðunni hjá BBC og
réðst hingað. Hann viMi gera bet
ur. En ef til vilil getur hann sjálf
um sér um kennt. Hann hefur
aidrei verið ýtimm við að koma
sér áfrarn."
„Ég skil það vel, — þetta sem
þú segir um dagskrána. Mér
finnst þeir einbeita sér of mikið
að stjórnmálum og ræðum stjóm
málamanna. Þeir ættu að reyna
meirl íjölbreytni."
„Martin var boðið að taka að
sér reksturinn í þessu héraði.
En hann sagði: „Nei, þetta er
afriskt land. Það hæfir betur að
maður eins og Sammy fái þá
stöðu“.“
„Þeir segja að Sammy hafi átt
erfiða daga í Emglandi."
„Þetta hefur þó gengið sæmi-
lega. Og enn muna ýmsir eftir
Martin hjá BBC. Þegar við vor-
um i fríi í fyrra sagði einhver
við Martin í Klúbbnum: „Ég hef
heyrt að þú sért kominn í trún-
aðarstöðu við útvarpið þarna
suður frá".“
„Menn hafa ekki hingað til
eyðilagt fyrir sér framavonir
með þvi að dveljast hér um tima.
Heldurðu að þið farið þá aftur
til Englands?"
„Við verðum að hugsa fram í
tímann. TU Englands? Ég veit
ekki. Martin hefur haldið uppi
fyrirspumnm hér og þar. Sjálf-
sagt kemur eitthvað á daginn."
„Já, auðvitað." En hann hafði
ekki fengið svar við spurning-
unni. Hann spurði: „Og hvert?"
Hann beið.
Hún sagði: „Suður".
Hann sagði: „Ég kann bezt við
mig hér.“
3.
Svo hafði virzt, að runnagróð
urinn næði alveg upp að
fjalilshlíðinni handan við, en sið
asta spöiinn fór að bera á fjöl-
skrúðuigra gróðri og úr dalbotn
inum risu allmiklar hæðir og ás-
ar. Dökkgrænt laufið á trjánum
gaf til kynna að þarna rynni
fljót og grasigrónar þúfur
sýndu, að hér hafði verið högg-
'nn skóigur. Allmargir malar- og
moldarvegir lágu að þjóðvegin-
um og á skiltum við vegbrún-
ina var tilgreint 20, 30 eða 60
mfflur til einhverra ákveðinna
staða. Umferð þarna var lítil.
Linda sagði: „Mér finnst aUtaf
gaman að þessari hæð, — hvernig
hún er í laginu, — eins og risa-
hönd hafi dregið hana niður úr
hliðinni."
Lýsingin var góð. Robby
fannst þetta líka.
Hann sagði: „Já.“
Nokkru fyrir framan þau ók
stór vöruflutningabílil upp á þjóð
veginn frá hliðargötu. Veiði-
hundar ráku hausana upp yfir
'grindumar á bUpalinum. Tveir
Afríkumenn klæddir reiðfötum
og reiðstígvélum, með rauða
húfu og í rauðum jökkum, stóðu
á pallinium og dingluðu og hrist-
ust eftir hreyfingum bilsins.
„Það má nú segja, að margt er
skritið hér,“ sagði Linda.
Hún hallaði sér fram í sætinu,
tók handtösku sina upp af gólf-
inu og fór að snyrta andlit sitt.
Hún var léttari í bragði þessa
stundina. Bobby var alvarlegri.
„Við vorum í Vestur-Afríku í
nokkra mánuði," sagði hún um
ieið og hún dyfti sig í framan
og skoðaði sig gaumgæfilega i
litJlum handspegli. „Þar gætti
varla nokkurra enskra áhrifa. En
um leið og kom tan í franska hlut
ann, gaf að líta svertingja, að
engu leyti ólíka okkar svertingj
um, sitjandi við veginn, borð-
andi franskbrauð og drekkandi
rauðvin að frönskum sið með iitl
ar franskar derhúfur á höfðinu.
Og hvað sjáum við hér — ósvikna
ensfca hestasveina."
Vegurinn varð bugðóttur. Þau
urðu að hægja ferðina og aka
á efitir vörufliutningabílnum.
Hestasveinarnir horfðu á þau
af bílpallinum og voru sáður en
svo vingjarnlegir á svip. Brátt
kom að vegvísi þar sem á stóð:
„Veiðihúsið, 1 mila.“
„Við verðum líklega að hafa
hraðan á,“ sagði Bobby. „Mér
l.ízt ekkert á þessi ský.“
„Ég sagði þér líka að
ég þekkti á skýin.“
Þau beygðu niður bratta veg-
fyllinguna og út á mjóa moidar-
götu með djúpum hjólförum og
í þýðingu
Huldu Valtýsdóttur.
háum hrygg í miðju. Hér hafði
auðsjáaniega rignt um m«rgun-
inn eða daginn áður. Blllinn
rann í hjólförunum og stýrið
snerist stjómlaust í höndunum
á Bobby.
„Hér hefur ekkert þomað,“
sagði Bobby, „og hér hefur ver
ið úrhelisrigning."
„Bráðum fier að rigna aftur,"
sagði Linda en virtist hin róleg-
asta.
Vegurinn hlykkjaðist i dæld
á milli tveggja hæða svo þjóðveg
urinn hvarf sjónum. Linda og
Bobby voru umliukt grænum
gróðri á aila vegu en framund-
an 'hállaði landinu upp á við.
„Þetta gæti verið í Englandi,"
sagði Linda.
„Eða Afríku," sagði Bobby.
Þegar lengra kom varð land-
ið sléttara og blautlendara með
grænum graskúfum og mar-
hákni. Til annarrar handar á
þessu flatlendi trónaði húsarúst
úr timbri, — þakið hálffallið.
„Hér voru polo-Ieikir haildn-
ir,“ sagði Linda.
„Tók Martin þátt í þeim?"
Rústirnar fengu á sig furðu-
myndir þegar þau óku hjá. Birtu
lagði í gegn þar sem vantaði
borð í veggina og undir tröpp-
urnar. Þessu húsi hafði ekki ver
ið ætlað að standa lengi. Það
minniti á bygigingar sem herir
Dömur athugið
Hárgreiðslustofa Siggu Dóru, Akureyri
er flutt til Reykjavíkur og hefur opnað
I GRÍMSBÆ við Efstaland.
Híirtíi'tdðsIíiSfcoFa
VERIÐ VELKOMNAR.
SIGRlÐUR DÓRA.
JÓHANNSDÓTTIR.
Efsfcalami 26 sfml 37145
velvakandi
0 „Hve glöð er vor
æska“
GamaH skólamaðuir skrifar:
„Vegna sjónvarpsþáttarins
„Þjóðféliagsmyndin í föstum
þáttum sjónvarpsins", sem flutt
ur var sl. þriðjudag, þar sem
þátturinn „Hve glöð er vor
æska“ var meðal annarra til
umræðu, skal á það bent, að
þátturinn er ekki um giaða
æsku, enda segir enski textinn
það alls ekki. (Á frummálinu
er titillinn „Pliease, sir“). Hann
fjiai'lar um uppreisnargjama,
ærslafengna æsku, sem sækir
dagiega skóla, svo sem vera
ber, en lærir ekkert og skói-
inn er hættur að gera ráð fyrir
því að hún læri, þó að kerf-
inu sé haldið gangandi og for-
eldrarnir haidi, að allt sé í lagi.
Þetta er, á ýkjufuilLan hátt, saga
mjög margra sikóla nútímans
og þá ekki síður hér en annars
stiaðar. Þetta góða fólk og há-
menntaða, sem kom íram í þætt
taum, virtist ekki hafia skiln-
ing á þessu, þess vegna er vak-
in athygli hér á. En væri ekki
rétt að íhuga þetta, einmitt nú
þegar skólar eru að hefjast?
Gamail skólamaður."
0 Kornið fyllir mælinn
íslendingur skrifar:
„Ríkisstjóm íslands hefur
stofnað Landhelgissjóð og
skorað á alla landsmenn að
virða hann og gefa í hann, hver
eftir sinni getu, og ég er einn
af þeiim, sem vilja vena með og
greiða í hann eftir getu. Þetta
þorskastríð getur staðið lengi
og við þurfuim að eignast flieiri
varðskip og standa saman.
Mörg fyrirtæki hafa þegar gef-
ið álitiegar upphæðir. Það sem
kom mér til að vekja athygli
á þessari söfnun er að ég veit
ekki hvert ég á að snúa mér
með mitt litla framlag. Það
þarf að auiglýsa betur hvert við
eigum að snúa okkur með lltl-
ar upphæðir af áhuga fyrir
góðu máltefni. Kaup almeinnings
er svo takmarkað að upphæð
hvers éinstaklings verður ef til
vil! lág, en safnast þegar sam-
an kemur, sé viljinn fyrir hendi
og það er ég viss um að hann
er. Kornið fyllir mælinn.
ísiendingur.“
0 Hvar á gosbrunnur-
inn að standa?
Gosi skrifar:
„Lengi hef ég verið ákafiur
aðdáandi gosbrunna og set mig
sjalldan úr færi með að skoða
þá ef ég er á ferð erlendis.
Víða eru þeir þó ekki látnir
gjósa, nema um he-lgar eða við
sérstök tækifæri. Mun sú ráð-
stöfun vera í sparnaðarskyni,
vegna þess að auigljóst er, að
mikið vatn þarf til. í Morgun-
blaðinu 10. september sl„ var
frétt um það, að fyrrverandi
sendiherra Bandaríkjanna á ís-
landi hefði gefið fé til þesis að
gera gosbrunn i Reykjavík og
hefur sendiherrann komið
fram með þá huigmynd að setja
gosbrunninn einhvers staðar á
tjarnarsvæðið. Aðspurður seg-
ir tatemaður borgairinnar, að
sér finnist óMklegt, að til dæm-
is swðurendi tjam-arinnar verði
fyrir valinu, vegna þess að
„hálfifáránletgt væri að huigsa
sér spúandi grískan guð úti í
suðuitjörninni". Þar er ég hon
um aligjörtega sammála.
En mætti nú ekki huigsa sér,
að hafia enga höggmynd, heldur
láta vatnissúlu gjósa upp úr
miðri suðurtjörninni, sem síð-
an mætti lýsa upp?
Ein fiegiursti gosbrunnur sem
ég hefi séð er á torgá, sem heiit
ir Karlaplan og er í Stokk-
hólmi. Karlaplan er stórt hrtaig
laga torg og á þvi miðju er
tjörn sem að Visu er gerð af
manna höndum Upp úr tjöm-
inni stendur svo há vatnssúla,
sem er flóðlýst, þegar skuigg-
sýnt er orðið. Mér hefur ein-
mitt dottið Geysir i hug, þeg-
ar ég hefi horft á þennan gos-
brunn.
Ef ég þekki samlanda mína
rétt, verður ekki auðvelt verk,
að ftana gosbrunninium stað. Ef
að vanda lætur, verða háværar
uimræður oig jafnvel deiilur um
máMð, en til þess að styðja til-
iögu rnína um að gosbrunnin-
um verði vailinn staður í suður-
tjörninni, vil ég benda á það,
að mikliar Mbur eru til, að þar
fenigi gosbrunnur að vera tiil
friðs (óMklegt, að skemmdar-
vargar færu að teg’gja á sig
sundflerðir), en slíkur staður er
áreiðaniteiga vandfiundinn í þess
ari borg.
Gosl/