Morgunblaðið - 25.03.1973, Page 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 25. MARZ 1973
Eliszabet Ferrars:
Samfds i daurianra
Rakel með daufum afsökunar-
svip. — En ég er hrædd um, að
ég sé afskaplega heimsk. Það
segja líka allir.
— Rakel, sem botnaði
ekki i neinu, sagði: — Þú held-
ur kannski, að Roderick hafi
komið hingað og gert þetta.
— Nei, alls ekki, sagði Jane
steinhissa. — Það hafði mér ekki
einu sinni dottið í hug. Bless-
unin hann Roderick. Hann
mundi ekki gera flugu mein.
Auk þess tilbiður hann Margot.
— Hvað áttirðu þá við?
Jane leit niður í glasið og
reyndi að dylja hræðsluna i aug
unum.
— 1 rauninni alls ekki neitt,
sagði hún. Ég er bara ringluð,
það er allt og sumt.
— Ertu hrædd um, að ungfrú
Dalziel hafi ekki verið eins hrif
in af þessari giftingu og
hún virtist vera? Nú, enda þótt
svo hefði verið, þá sé ég ekki,
að það komi neitl við þvi, sem
hefur gerzt í húsinu hennar.
— Nei, sagði Jane lágt. — Það
sé ég heldur ekki.
— Ég held þú sért hrædd um,
að hún hafi ekki verið sérlega
hrifin af giftingunni, sagði Rak-
el.
Jane leit snöggt upp. — Nei,
það er ég ekki — alls ekki. En
það er Roderick, sem ég er að
hugsa um. Af einhverjum ástseð
um var hann svo handviss um,
að Margot yrði bálvond, ef við
giftum okkur, enda þótt ég væri
að reyna að segja honum, að hún
og ég værum beztu vinir. Svo
að mér datt í hug, hvort hann
hefði beinlínis viljað, að hún
yrði vond, og þess vegna hafi
hann heimtað, að við giftum okk
ur án þess að láta hana vita af
því. Heldurðu að þetta sé hugs-
anlegt ?
— Áttu við, að hann hafi gert
það til þess að stríða henni?
— Nei, nei, einmitt þvert á
móti! Til þess að sannfærast um,
að henni þætti svo vænt um
hann, að hún þyldi varla að
skiljast við hann.
— Ég veit nú ekki, sagði
Rakel, sem var hætt að botna
neitt í þessu. — Ég þekki nú ekki
mikið inn á svona hluti.
— Hann er henni mjög háður,
skilurðu, sagði Jane. — Pabbi
hans féll í stríðinu í Malaya, og
enda þótt móðir Rodericks
slyppi heim með hann, þá fékk
hún lungnabólgu skömmu seinna
og dó, og því ól Margot Roder-
ick upp. Og foreldrar hans létu
ekkert eftir sig, svo að hann hef
ur alltaf verið á hennar snær-
um, og stundum er eins og hann
fái einhver hatursköst gegn
henni, enda þótt hann tilbiðji
hana í raun og veru. Hún tæmdi
glasið og það var mikil hreykni
í röddinni, er hún sagði: —
Hann er afskaplega margslung-
inn maður.
Rakel sagði ekkert, en velti
því fyrir sér, hvort þessi skritna
stúlka héldi raunverulega, að
maðurinn hennar hefði kál-
að frænku sinni, vegna þess að
hún hefði ekki orðið eins reið
vegna giftingar hans og hann
haíði vonað.
Eftir andartak hélt Jane
áfram: — Þegar við vorum búin
að gifta okkur, var hann svo
hræddur við það, sem Margot
kynni að segja, að hann vildi,
að við færum eitthvað burt og
létum hana ekkert vita af því.
Ég varð að heimta, að hann hitti
hana á flugvellinum á föstudag
og segði henni hreinlega frá þvi
— því að mér fannst annað vera
rangt. Og þá sagði hún honum,
að þetta hefði hún lengi verið
búin að þirá, og bauð honum
næstum samstundis gömlu hlöð-
una handa okkur að búa í, og
hringdi svo í bróður sinn og bað
hann að koma hingað og hitta
okkur og fá að vita, hvað við
vildum láta gera við hlöðuna. Og
hún minntist meira að segja eitt-
hvað á erfðaskrána sína . , .
Jane lokaði aftur augunum, rétt
eins og hún sæi eitthvað ljótt.
— Nei, ég get ekki talað um
þetta núna. Mér fannst þetta þá
ekki hafa neina þýðingu, en ef
eitthvað hefur komið fyrir hana,
þá . . .
— Já, ég skil, sagði Rakel, þótt
hún skildi hvorki upp né niður,
vegna þess að hún hafði ekki
tekið eftir öðru en þvi, sem hlöð
una snerti.
Hún stóð upp og kastaði vindl
ingsstúfnum í eldinn. Hún fann
til einkennilegs léttis, að hlöðu-
málið skyldi vera útkljáð, og að
brottför Brians skyldi vera stað
reynd. Það hlaut að þvi að
koma, fyrr eða seinna. Hún hafði
í þýáingu
Ráls Skúlasonar.
alltaf vitað, að einhvern daginn
— og sennilega fyrirvaralaust
— yrði hlaðan auð og Brian far-
inn burt í kyrrþey.
En þetta var nú samt sem áð-
ur fantabragð við hann, hugsaði
hún.
— Hvað ætíar Roderick að
gera, þegar hann fer að búa
héma? Vinna, á ég við? sprði
hún.
— Við erum með alls konar
hugmyndir, sagði Jane. Hann
hefur enga vinnu eins og er, svo
að það verður ekki erfitt. Og
ég býst við, að Margot detti líka
velvakandi
Velvakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi tii
föstudags kl. 14—15.
0 Um undanþágur til
skipstjórnar
Hér er bréf frá Borgar-
nesi:
„1 Morgunblaðinu 20. marz er
athugasemd frá ráðuneytinu
vegna sjónvarpsviðtals við Loft
Júlíusson um undanþáguveit-
iingar. í þessari aithugasemd
eru taldir upp 12 ski psskaðar
frá áramótum. Þegar Msti þessi
er skoðaður nánar kemur í ljós,
að aðeins þrír þeirra eru þess
eðlis að ætla mætti, að siglinga-
fræðiieg mistök hefðu verið or-
sök, þótt ekki sikuM um það
daamt hér. í siaimbandi við Msta
ráðuneytisims er getið um tvær
undianþágur og eru þær einimitt
í tveim af þeim þrem tilvikum,
sem ég nefnd hér að framan. I
Sjónauka í sjónvarpi 16. marz
gaf ráðuineyt'issitjóri upp veitt-
ar undanþágur. Ef ég man rétt
voru undanþágur til skipstjórn-
ar um 200. Þetta kemur mér
dáMtið á óvart, vegna þess að
auglýsinigar eftir skipstjórum
eru frekar sjialdgæfar í blöðum
og útvarpd.
Yfirleitt mun auðveldasta
leiðin tii að fá menn til vinnu
til sjós og lands vera sú að
auglýsa eftir þeim. Það er ekki
von, að menn, sem ekki vita
um laust starf, fáist í það. Nú
væri gaman að vita í hversu
rikum mæl ráðuneytið kynnir
sér hvað gert hefur verið til
að fá menn með fuM réttindi
í umrædd störf áður en undan-
þágur eru veittar. Það vita al'l-
ir, að með hverju áriniu sem
Mður minnka líkur til að menn
sem undaniþágur fá ár eftir ár
fari i skóia tdl að fulknennta
sig.
1 einu mesta útgerðarplássi á
Vestfjörðum hefur ekki farið
einn einasti miaður í Stýri-
maninaskólann sdðan 1964, þar
til nú, að einn maður er nem-
andi þar. Það er ekki von, að
menn sieppi undanþáguplássi
sinu til að fara í skólia. Vetr-
arvertíðin er nú sá timi, sem
helzt gefur eitthvað í aðra
hönd. Þá yrðu þessir menn,
sem flestir hafa fyrir heimili
að sjá, að sleppa henni. Þessa
menn mætti heidur styrkja
fjárhagslega á meðam á námi
stendur. Aðrir eins eru nú
styrkimir og niðurgreiðslumar
nú til dags.
0 Sérstök deild í
skólanum
, Mér segir svo hugur um
að hægt verði að fá réttinda-
menn, sem nóg er af í landinu
til að vera með bátana þennan
tíma, sem hinir eru á skóla-
bekk, þótt „útfcomia“ bátsins
yrði kannski eitthvað lakari
þessa mánuðd. Þessu hefur áð-
ur verið klppt í liðinn með sér-
stakri deild í Stýrimannaskól-
anum. Það nær ekki nokkurri
áitt, að ungir menn sem hæfir
eru til mannaforráða á fiski-
skipunum fái endalausar und-
anþágur. Það eru einmitt þeir,
sem eiga að fara og aíla sér
nauðsynlegna réttinda. Það er
þetta, sem Loftur og félagar
hans viija láta breyta, ekki að
þeir séu með dylgjur út atf hin-
um hörmulegu sjóslysum und-
amfarið. Þá fannst mér ráðu-
neytisstjórinn bera í bakkafuM-
an lækinn þegar hann beinlin-
is gatf í skyn, að þeir félagar
væru að oísækja útgerðar-
menn. Það er fræg saga tM um
hvemig þetta getur orðið. Fyr-
ir um það bU 20 árum var varð
skip að leita að báti, sem einn
atf þessum duglegu undanþágu-
mönnum var með í slæmfu
véðrd. Varðskipsmenn ætíuðu
að hjálpa tii við að gera stað-
arákvörðun og báðu sikipstjór-
ann að hafa kortin til taks. Það
voru þá emgim nothæf kort tU,
enida saigði skipstjórinn: „Hvað
hef ég að gena við þau, ég hef
aldrei þurft þeirra með og
kamn ekki að riota þau.“
Skyldi ráðuneytið hafa kann-
að hæfni þessa manns sem
skyldi?
Með þökk fyrir birtinguna.
Stýrimaður."
0 Með sínu lagi
Ingibjörg Jónsdóttir skrif
ar á þessa leið:
„Mig langar til að biðja Vel-
vakanda að skilia beztu þökkum
tU Svavars Gests fyrir hinn
skemimtMega þátt hans „Með
sínu Iagi“. Maður settist í góð-
an stól og hvarf aftur í fortfíð-
ima t!M margra ánægjulgera
stunda, gleymdi erfiðleikum og
aimstri og skemmti sér við ís-
tenzkam söng og gamansögur
Svavars. Bn í síðasta þætti, 16.
marz, var allt i einu komið er-
lenit garg og gól, þótt nóg væri
nú af slíku fyrir.
Fólk, sem ég hef átt tfai við,
og er á öllum aildri, varð fyrir
vonibrigðum með þátftinn.
Ég vona, að Svavar haldi
áfram að skemmta okkur á ís-
lenzku; við erum fslendingar
og vUjum fyrst og fremst það
sem ístenzkt er.
Ég heyrði, að eimhver hefði
skritfað um, að Svavair væri að
auglýsa útgáfufyrirtæki sitft í
þessum þáttum. Það fannst mér
heimskuleg fuUyrðing, vegna
þess að margar atf þeim hljóm-
plötum, sem hánn lék voru
gamlar og sumiaæ varla fáanleg-
ar. Eða hvað mætti þá segja
um aiUar þær plötur, sem
kynmtar eru á hverjum degi í
poppþáttum útvarpsms? Það
eru þá engar smáræðis auglýs-
inigar. Ég skora á Svavar að
hlusba ekki á svonia vitleysu.
Þetta er ekki gagmrýni, heldur
rökleysa, sem á sér emgam rétt.
Reykjavik, 18 marz 1973.
Ingibjörg .Iónsdóttir.“
0 Hvort sést sólin
eða sezt
Benedlkt frá Hofteigi
hringdi. Hann segir, að kyndil-
messuvisunni, sem verið hefur
á döfinnl umdaníarið, sé sama
hvort sóiin hafi sézt eða sé
setzt. Hins vegar hafi hann f jór
um sinmum reynt, að setjist
hún í heiði þá séu snjóamir
eftir.
Kannski hefur einhver reynt
fimm sinnum eða otftar, að
snjóþyngsUn væru eftir þegar
sólin hefur ekki nema sézt í
heiði á sjáltfa kyndilmessu.
0 Óhentugar undan-
rennuumbúðir
Velvakandia þykir sem
húsmæðumar séu nú aldeilis að
færast í aukana. Ein á Háaieit-
isbriauitinni hringdi og bað um
að þvi yrði komið á framtfæri
við rétta aðila, að undanrenman
yrði lafarlaust setft í ailmenni-
legar umbúðir. Hún sagði, að
hreinit hneyksli væri, að verð-
mismunnr á Mtna atf nýmjólk og
umdanrenmu væri ekki nema kr.
5.20. Fyrst rounurimn væri ekki
meiri, væri ekki tU of mikils
mælzt, aið utan um þessa dýru
vöru væru hiatfðar betri umbúð-
ir en himir hvimleiðu pliaist-
pokar.
Hún sagði, að poikarnir væaru
léLegir og gjamir á að leka, auk
þesis sem þeir væru óhentugir í
meðförum. Niaiuðsynlegt að
setja undanrennuna í annað
ilát þegar einu sinni væri búið
að opna plastpokann.
Leikfélog Vestmnnnaeyja
sýnir í kvöld kl. 8:30 sakamálagamanleikinm
„MARGT BÝR í ÞOKUNNI.“
Leikstjóri: Ragnhildur Steingrímsdóttir:
Miðasala í Félagsheimilinu frá kl. 6 í dag.