Morgunblaðið - 01.03.1974, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 1. MARZ 1974
Gísil, Eiríkur og Heigj
s eftlr
inglblðrgu
Jónsdóttur
„Mamma er stundum svo nízk,“ sagði Gísli. „Hún
er alltaf að spara. Ég ætla að hella úr krukkunni f
skálina."
Og það gerði hann. Gísli hellti úr fullri krukku af
lyftidufti í hrærivélarskálina.
„Ég ætla að búa til stóra köku fyrst ég á annað
borð er farinn að baka,“ sagði Gísli. „Þig langar
áreiðanlega í margar sneiðar, þegar þú ert búinn að
bragða á henni. Mamma verður líka hrifin, þvf að þá
þarf hún ekki að baka í marga, marga daga.“
„Já, mamma verður hrifin,“ sagði Eiríkur og af
þessu sjáið þið, að þeir vildu gleðja mömmu sfna,
blessaðir drengi rnir.
Gísli setti allt mögulegt út í deigið. Hann setti
rúsínur og sardínur, kakó og kaffidreytil til að þynna
það, þegar mjólkin var búin. Hrærivélin hrærði og
hrærði og nú voru brúnar slettur innan um þær gulu
og hvítu á veggjunum.
Gísli bragðaði ádeiginu og sleikti út um.
„Namm, namm,“ sagði Gísli. „Nú verður kakan
fín.“
1 2 3 4 5
6
7 L
8
9
Lítil krossgáta
Hér eru 15 orS en aðeins níu þeirra eiga heima í krossgátunni.
Geturðu fundið, hvaða orð það eru. — Til þess að auðvelda
lausnina er einn stafur gefinn.
arar — álit — kala — Kata — kona — ósar — stál — æsir — álita
— elgur — latar — ódæði — skáka — talar — æstur.
Eiríkur fékk líka að sleikja og bræðurnir voru
kámugir um andlit og hendur.
Gísli smurði form og hellti deiginu í formið og
kakan hvarf inn í ofninn, sem stilltur var á mesta
straum.
Eftir stutta stund gægðist Gísli inn í ofninn.
Kakan var farin að lyftast. Hún var bæði há og
falleg.
„Þarna sérðu, Eiríkur," montaðist Gísli. „Kakan er
orðin stór. Þetta verður fín kaka, mikið fínni en
kökurnar hennar mömmu. Nú skal ég alltaf baka
fyrir hana á meðan hún er svona þreytt.“
„Ég get varla beðið,“ sagði Eiríkur og hann reyndi
að ná f leifarnar af deiginu með tungubroddinum á
sér. Þetta var einstaklega gómsætt deig.
Eftir smástund lagði angandi kökuilm um íbúðina
og Gisli og Eiríkur þöndu út nasirnar. En hvað þeir
hlökkuðu til að bragða á þessari glæsilegu köku!
„Heldurðu, að hún sé ekki að verða tilbúin?"
spurði Eirfkur, sem var búinn að þrífa mestu kám-
urnar úr andlitinu. Hann andaði djúpt að sér og ó,
hvaða skelfing! Hann hrópaði: „Finnur þú ekki
brunalykt, G ísli! “
Þeir þutu báðir fram í eldhús og Eiríkur benti
þegjandi á ofnhurðina, en meðfram henni læddust
út örlitlir reykjabólstrar.
Gísli tók tusku og opnaði ofnhurðina. Kakan hans
var komin upp fyrir formið og farin að ieka út í
ofninn. Kakan varð sífellt stærri og stærri fyrir
framan undrandi augu þeirra. Kakan fyllti innan
skamms ofninn eins og stærðar blaðra og deigið fór
að flæða út á gólf.
„Almáttugur," sagði Eiríkur. „Ég hef aldrei á
ævinni séð svona stóra köku fyrr!“
„Ég ekki heldur,“ sagði Gísli. „Ég hef víst látið of
mikið af einhverju í hana!“
„Hvað eigum við að gera?“ spurði Eiríkur.
„Slökkva á ofninum,“ bætti hann við og það gerði
hann.
„Hafa ofnhurðina opna,“ sagði Gísli og það gerð
hann líka og deigið hélt áfram að streyma út úr
ofninum eins og grauturinn úr potti kerlingarinnar
litlu í Grimms-ævintýrum.
„Mamma verður reið,“ sagði Eiríkur.
„Þetta hefst allt af græðginni í þér,“ sagði Gísli.
„Þú sagðist geta bakað kökur,“ hreytti Eiríkur út
úr sér.
(tylonni ogcTVlanni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
„Sælar verið þér, húsfreyja. Gæti ég fengið að vera
hérna í nótt?“
„Já, það er sjálfsagt. Gerið þér svo vel að koma
inn“.
Þegar við komum inn í bæjardyrnar, sagði ég við
Harald:
„Nú skal ég taka við stafnum yðar“.
Hann rétti mér stafinn, sem var víst helmingi lengri
en ég og mjög þungur. Ég setti hann í hornið við dyrnar.
„Ég get líka tekið við byssunni yðar“, sagði ég svo.
„Þakka þér fyrir, góði minn, en þess þarf ekki.
Hana skil ég aldrei við mig“.
Við fórum síðan með Harald inn í baðstofu. Þar
beið Bogga eftir okkur.
Han gekk til hennar, rétti henni höndina og sagði:
„Sæl vertu“.
„Sælir“, svaraði Bogga og bauð honum sæti við
borðið.
Haraldur þakkaði fyrir, reisti byssuna upp við vegg-
inn og settist.
„Hvað heitir maðurinn?“ spurði mamma nú.
„Ég verð að biðja afsökunar á því, að ég gerði dreng-
ina yðar hálfhrædda áðan, þegar þeir spurðu mig,
hvað ég héti. Ég ætla því að segja yður það fyrirfram,
að ég er ekki Halldór Helgason. Ég heiti Haraldur og
er bróðir Halldórs. Við erum tvíburar“.
Mamma brosti við og sagði:
„Og þó að þér væruð Halldór, þá hefðum við víst
ekkert að óttast“.
„Það er líka satt“, svaraði hann. „Halldór hefur
alltaf verið bezti drengur“.
„Þér komið víst langt að. Við sáum til yðar efst
uppi í fjalli“.
„Já, ég kem beina leið frá Borg“.
„Og voruð þér lengi á leiðinni?“
„Já, ég fór fram og aftur um fjallið langalengi“.
„Þér eruð sennilega að leita að hestum eða fé?“
„Nei“, svaraði Haraldur brosandi. „Það er allt ann-
að, sem ég er að leita að“.
ITfettÖfnorgunlioffinu
— Það eina sem þjófarnir hafa
ekki tekið, eru skartgripirnir,
sem þú hefur gefið mér.
— Hann virðist nú ekki vera
til stórræðanna, en ég held að
hann dugi nú eitthvað samt.
— Mamma, ég dey úr hungri,
ef ég fæ ekki ís strax.

— Jú takk fyrir . . . hann
virðist fara bara vel.