Morgunblaðið - 17.08.1974, Qupperneq 21

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 17. AGUST 1974
21
BRÚÐURIN SEIV.
HVARF
Eftir Mariu Lang
Þýðandi: Jóhanna Kristjónsdóttir
28
Sebastian horfði álkulegur á
lögregluforingjann, greip andann
á lofti og sagði ögn stillilegar.
— Hún hætti að vinna hjá mér
fyrir röskri viku. Og síðan hefur
hún ekki stigið fæti inn í húsið.
Ef það er þess vegna sem þú
hefur verið svo ófyrirleitinn að
kalla mig fyrir . . .
— Þú veizt fullvel, að það er
ekki eina ástæðan. Þú átt eftir að
gefa mér svör við fleiri spurn-
ingum. Hvernig vék því við, að
fáeinum klukkutímum síðar varst
þú staddur f blómaverzlun Fanny-
ar Falkman? Hvað varstu að gera
þar? Og hvernig stóð á þvf, að
heimsókn þin var svo mikið puk-
ur, að þú sást þig knúinn til að
laumast út um bakdyrnar?
Löng þögn. Segulbandið suðaði
lágt. Fanny Falkman ókyrrðist í
sæti sínu. En skyndilega var
þögnin rofin og Christer fékk tvo
hjálparmenn, sem komu ask-
vaðandi inn.
Livia og Olivia Petren storm-
uðu inn og lögðu algerlega undir
sig skrifstofuna.
— Góði bezti Svensson, sögu
þær við lögregluþjóninn við
dyrnar. — Það er lögregluforing-
inn, sem hefur beðið okkur að
koma.
— Æ, Christer, er þetta ekki
hræðilegt. En spennandi, það er
ekki hægt að segja annað. Alveg
eins og í sögu eftir Agötu Christie
Svo uppgötvuðu þær allt í einu
bróður sinn og hrópuðu í einu
hljóði.
— Nei, Sebastian! Hvað ert þú
að gera? Þú heldur þó ekki. . .
Og svo komu þær auga á kon-
una við hlið hans og Olivia baðaði
út höndunum og hrópaði full
fyrirlitningar. — Oj, barasta!
En Livia Petren sneri sér að
Christer og sagði hátíðlega: — Eg
vissi, að það yrði honum til ógæfu
að vera að vafstra með hana. Hún
hefur veitt hann í net sitt og það
hryggir mig ósegjanlega að þurfa
að trúa þér fyrir þvf, Christer
minn, að elsku litli bróðir okkar,
hann Sebastian, hefur í heilt ár
Hún roðnaði í jómfrúarstandi
sínu og hélt áfram skjálfandi,
hneykslunarfullri röddu:
. . . lifað í synd með þessari
kvenpersónu þarna . . .
Attundi kafli
Sú ringulreið, sem nú kom upp
á lögreglustöðinni í Skógum er
gersamlega ólýsanleg og gaf
tilefni til margra og mismunandi
útlegginga í kaffiboðum bæjarins
á næstunni. Framvinda málsins
varð sú, að frökenarnar Petren og
Fanny Falkman létu í ljós álit sitt
hvor á annarri og voru ekki að
klípa utan af þvf og stóð það lengi
og verður að segjast eins og er, að
hávaðinn var mikill. Og segul-
bandið hætti að ganga og lög-
regluþjónarnir urðu að draga
Petrensysturnar með valdi inn í
næsta herbergi, en þó tókst
blómasölukonunni aðsópsmiklu
áður að rífa blómahattinn af
þunnhærðum kolli Liviu og
Sebastian Petren, sem reyndi án
teljandi árangurs að halda virðu-
leika sínum og miðla málum, fékk
loks fyrir hjartað og varð að
leggjast út af á legubekk og jafna
sig, og til að kóróna allt böl bölsót-
aðist Christer hástöfum yfir þvi,
að hann skyldi vera sá glópur að
safna saman slíkum hópi vit-
firrtra einstaklinga. En staðreynd
var það engu að síður, að hann
hafði fulla ástæðu til að vera
ánægður með árangurinn af þess-
ari tilraun sinni.
Þvf að loksins, þegar óveðrinu
slotaði og lögregluforinginn var
orðinn einn með Fanny Falkman,
brustu loks allar hindranir og
hún sagði fúslega allt, sem hann
vildi vita.
Hún og Sebastian Petren höfðu
haldið kunningsskap — eins og
hún orðaði það — síðan i fyrra.
Hún var mjög hreinskilin og
fnæsti fyrirlitlega að orðum Liviu
Petren um að þau hefðu lifað í
synd. — Ja, guð almáttugur, öllu
má nú nafn gefa! Ég er orðin
fimmtíu og þriggja ára og hafði
verið gift í tuttugu og fimm ár, og
ekkja nú síðustu þrjú árin.
Sebastian verður sextugur í
nóvember og enda þótt hann sé
piparsveinn er hann sem betur
fer ósköp heilbrigður og eðlilegur
karlmaður og þarf á konu að
halda. Er það eitthvað skrftið, að
sá kvenmaður skyldi vera ég? En
við höfum frá fyrstu tíð gert
okkur grein fyrir, að kjafta-
gangurinn yrði óbærilegur, ef
þetta fréttist og satt bezt að segja,
er Sebastian dauðhræddur við
þessi heks, systur sfnar, og óttast
Þú verður að klippa neglurnar öðru hvoru.
hvað þær segi og geri og það veit
heilög hamingjan, að maður sá
það hér áðan, að það er ekki að
ástæðulausu, sem honum stendur
beygur af þessum kerlingartrunt-
um! Svo að við höfum lagt okkur í
framkróka um að halda þessu
leyndu og hann hefur aðeins
komið til mín á nóttunni í húsið
mitt úti við vatnið og ég skil ekki,
hvernig þær hafa snuðrað upp
þetta leyndarmál, en þær mega
eiga það, að þær eru lagnar að
hafa upp á ýmsu, sem enginn veit
um og . . .
— Á föstudaginn, sagði Christ-
er og reyndi að beina samtalinu á
aðra bfaut — virðist hann nú
samt hafa komið í verzlunina til
yðar, frú Falkman?
— Já, og það var mjög óvenju-
legt og afskaplega heimskulegt
svo ég segi nú ekki meira. En
hann hafði gert einhvern mjög
arðbæran samning og var í sjö-
unda himni og þegar hann gekk
hjá og sá, að ég var ein, þá féll
hann fyrir þeirri freistingu að líta
inn. Ég flýtti mér strax að reka
hann fram í eldhús.
— Og svo, sagði Christer —
lokuðuð þér dyrunum úr íbúðinni
og heyrðuð því ekki í dyrabjöll-
unni, þegar Anneli Hammar kom
inn i verzlunina.
Hún kinkaði kolli, skömmustu-
leg á svip.
— Eg hugsaði bara með mér, að
ég ætlaði að halla á eftir okkur í
örfáar sekúndur, en það gætu
alveg eins hafa orðið upp undir
tíu mfnútur . . .
•— Og á meðan hefði hver sem
var getað gengið inn, tekið pen-
ingakassann og stungið af með
hann.
Fanny Falkman hló afsakandi.
— Ja, maður verður stundum
svo utan við sig og tekur bara
ekki eftir því hvað tíminn
flýgur . . .
— Svo að þér hafið ekki hugmynd
um, hvað klukkan var þegar
þessu fór fram?
— Ég man bara, að það kom
hellidemba, þegar við vorum
frammi í eldhúsi. Sebastian var
frakkalaus, svo að hann varð að
halda kyrru fyrir unz rigningunni
slotaði, en ég varð að fara fram og
bifreiðar-
stjóri
70 ára
| Kristinn M.
! Þorkelsson
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I

VELVAKANDI
Velvakandi svarar I sima 10-100
kl. 10.30 — 11 30, frá mánudegi
til föstudags
0 Trjágróður
við Safamýri
„Ein f Safamýri“ skrifar á
þessa leið:
„Háttvirti Velvakandi.
Viltu gera svo vel að koma á
framfæri einni spurningu til
nágranna minna í Safamýri og
smáspjalli um hana.
Spurningin hljóðarsvo:
Hvers vegna eru svo margir,
sem kippa limgerðin við hús með
stökum númerum við Safamýri?
Margir hafa gert þetta áður, en
eru nú hættir þvi.
Mig minnir, að okkur væri
uppálagt að girða lóðir með
klipptu limgerði þegar lóðunum
var úthlutað á sínum tíma. Fyrir
minn smekk var það mjög vel
ráðið þar sem húsin eru öll í stil
og með flötum þökum.
Þar við bætist, að lóðirnar eru
mjög stórar svo falleg limgerði
njóta sín sérstaklega vel. Lóðirn-
ar eru líka flatar, svo skrautjurtir
njóta sín mjög vel frá götu séu
gerðin klippt.
Ég ætla að vona, að þessu verði
breytt aftur og allir taki nú til við
að klippa hjá sér, sem eiga það
ógert.
Það væru ömurleg örlög
verðlaunaspjaldsins okkar ef
myrkviður ætti eftir að hylja
húsin og gera garðana að fúafeni
skuggans af honum.
Látum blessuð trén verða stór i
almenningsgörðunum og njótum
þeirra þar, en höldum okkar í
skefjum.
Eldri borgarhlutarnir ættu að
verða okkur víti til varnaðar.
Upp nú með klippurnar, — það
geta allir klippt trén til sjálfir.
t von um að fleirum finnist sem
mér.
Ein í Safamýri."
Velvakandi ætti kannski ekki
að fara að blanda sér f garða-
kúltúr Safamýrarbúa, enda er
sjálfsagt fyrir þá, sem hafa komið
sér upp limgerði að reyna að
halda þvf við eins og ráð er fyrir
gert. En það er þetta með myrk-
viðinn í gömlu hverfunum, sem
Safamýrarbúum er bent á að hafa
sem vfti til varnaðar.
Hingað til hefur það verið
talinn einn helzti kostur gömlu
hverfanna hve trjágróður er þar
vöxtulegur og þróttmikill, þótt
auðvitað þurfi að grisja trjágarða
rcglulega til að þar myndist ekki
hálfgerður frumskógur.
Ekki vildum við skipta á öllum
limgerðum i Reykjavik og fallegu,
háu trjánum okkar þar sem
þrestirnir gera hreiður sin á vori
og golán þýtur í liminu.
Q Samræmið
og flatneskjan
En vel á minnzt, hvers vegna
þarf alltaf að hafa þetta samræmi
f öllum íbúðahverfum? Hvers
vegna geta sumir garoar ckm
verið með háum triám og sumir
í :tet ?í j'.iiri t -í»ita»l> í tn
með limgerðum? Hvers vegna
þurfa helzt öll hús f sama hverfi
að vera með flötum þökum? Væri
ekki langtum skemmtilegra að
hafa sum með risi og kvistum, en
önnur með flötum þökum eða lág-
reistum?
Þetta er eitthvað, sem arki-
tektar og skipuleggjendur hafa
komið inn hjá fólki að sé alveg
bráðnauðsynlegt. Væri ekki þvert
á móti miklu ánægjulegra að hafa
fjölbreytni, þannig að maður
gengi ekki að þvi sem vísum hlut
hvernig öll húsin og garðarnir f
einu hverfi litu út þegar ntaður
hefur séð eitt?
En það, sem við skildum ekki,
var, hvers vegna í ósköpunum það
þyrfti að vera einhver goðgá þótt
eitt hús f hverfinu væri ekki með
nákvæmlega sama flatneskjuyfir-
bragðinu og öll hin. Svo gerðist
auðvitað það óhjákvæmilega —
einir fjórir nágrannar hennar vin-
konu okkar tóku sig til og máluðu
hús sín, og þá var nú heldur betur
sleppt fram af sér beizlinu i lita-
vali.
Ef svo fer sem horfir, þá liður
víst ekki á löngu þar til umrætt
hús stingur illilega í stúf við um-
hverfið, — verður eina húsið f
hverfinu með „hlutlausum" lit,
meðan hin verða gul og rauð og
græn og blá.
0 Fjölbreytnin
til bóta
Við þekkjum konu, sem búsett
er í nýlegu einbýlishúsahverfi
hér í bæ. Húsin eru öll áþekk á að
sjá, þökin ýmis marflöt eða með
,,hænsnakofaþaki“. Fram að
þessu hafa öll húsin verið máluð i
ljósum, hiutlausum litum, en nú
átti að fara mála hjá henni vin-
konu okkar, og hún var að velta
þvf fyrir sér hvaða lit hún ætti nú
að velja á húsið sitt. Smituð af
litagleði landsmanna f seinni tíð
langaði hana mest til að mála
húsið í sterkum lit, jafnvel
rauðum, en kvaðst ekki þora að
fara út í það þar sem rautt hús
myndi stinga i stúf við önnur hús
í hverfinu.
Svo fór, að hún lét mála húsið í
ljósum lit með dökkum flötum og
árangurinn varð reyndar mjög
?pður. - r ekki vandi sérétt að farið, I I,------
ttu itu rnul ■ ir <;<{ / iv;<[ r, u ,um . >; iol,t r ; -j c •..TTt.s.t.t i
góðu
i’l'S r
£ Að halda gróðrin-
um í skef jum
En svo við snúuni okkur aftur
að görðunum, þá er eitt,
sem garðaeigendur ættu að
hafa hugfast, og það er það að
hafa þann hemil á gróðri i
görðum sínum, að hann sái sér
ekki og breiðist út í næstu garða.
Hér á landi eru nokkrar jurtir
algengar í görðum, sem gjarnan
eru á að sá sér mjög ört. Má þar
t.d. nefna næturfjólu, kjörvel og
vatnsbera, sem allt geta verið
hinnar þekkilegustu jurtir meðan
þeim er haldið í skefjum, en
þegar þær fara að sá sér og
dreifast um allt nágrennið fer
gamanið að kárna.
Þarna gildir gamla lögmálið um
að rata þarf hinn gullna
meðalveg, og áreiðanlega er það
I dag 17. ágúst er 70 ára Krist-
inn Maríus Þorkelsson, bifreiða-
stjóri, Stórholti 30 hér í borg.
Hann er einn af þessum síungu
öldungum, sem er kominn á
þennan virðulega aldur. Hann er
einn af þeim mönnum, sem aldrei
lætur sér verk úr hendi falla,
enda mjög húsbóndahollur, sem
marka má af þvf, að hann sem
unglingur hóf störf hjá Kol og
Salt og vann hjá því fyrirtæki þar
til að það lagði niður sína starf-
semi. Síðan hefur hann verið
starfsmaður hjá Skipaútgerð
ríkisins. Af þessu má marka, að
hann hefur ekki haft oft vista-
skipti. Þeir eru margir eldri ibúar
á Stór-Reykjavikursvæðinu, sem
minnast Kidda hjá Kol og Salt, er
hann bar kolapokana á bakinu til
þeirra og ávallt með sína léttu
lund. Og ekki sizt börnin, sem
hændust mjög að honum, enda er
hann með afbrigðum barngóður
maður. Ég hef átt því láni að
fagna að kynnast Kidda mjög náið
um langt árabil, enda er hann sá
maður, sem ávallt sér björtu
hliðarnar á hlutum. Svoleiðis
menn er gott að hafa i návist
sinni.
Hann er kvæntur hinni mætu
sómakonu Sigurlinu Sch.
Hallgrímsdóttur. Hún hefur búið
honum gott heimili. Þau hafa átt
7 börn, eitt þeirra dó i æsku, en
hin eru uppkomin og eru nú hið
mesta sómafólk sem þau eiga kyn
til. Auk þess hafa þau alið upp
dótturdóttur sína sem eigið barn.
Að lokum vil ég nota þetta tæki-
færi til að óska Kidda til
hamingju með þennan merka
áfanga í lífi sínu og fjölskyldu
hans. Hann lengi lifi.
I dag tekur hann á móti vinum
og vandamönnum í félagsheimili
Fáks eftir klukkan 8 e.h.
Ingólfur II. Jökulsson.
* ,.
2flövc)imWaí>ií»
margfaldor
markað vðar
: iíii
1 Glíllct