Morgunblaðið - 10.09.1974, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 10. SEPTEMBER 1974
Leyndardómurinn á loftinu kÍ
Höf. Armann
Einarsson
Ég er svo hrædd við þessi litlu loðnu kvikindi,
segir frænka líkt og við sjálfa sig og heldur áfram að
hlusta.
Ég tek þá það ráð að bylta mér í rúminu, svo að
brakið í því yfirgnæfi þruskið í mýslu.
Þetta dugar, frænka heyrir ekki lengur neitt grun-
samlegt skrjáf. Öðru hvoru er hún samt að reisa
höfuðið frá koddanum og hlusta. En þá vill svo
einkennilega til, að ég þarf alltaf að bylta mér í
rúminu. Til allrar hamingju sofnar frænka fljótt.
Að búa til skuggamyndir á vegg með höndunum og við
ljós frá lampa sem skermurinn hefur verið tekinn af
er ætíð vinsæll leikur. Hér er sýnt hvernig ná má
fjórum mismunandi myndum og þær merktar A, B, C
og D, en að neðan er sýnt hvernig halda skal höndun-
um til að ná þessum mismunandi myndum. — Og til
þess að auðvelda þetta skal þess getið að handarstell-
ing merkt með tölustafnum eitt er fyrir myndina
merkt B, stelling númer tvö er Indíánahöfuðið —
merkt bókstafnum C, stelling 3 er fyrir kanínuhausinn
— D og stelling fjögur fyrir skuggamynd A — fuglinn
á flugi.
Ég gat ekki sofnað, þótt ég bylti mér f alvöru í
rúminu. Ég er alltaf að hugsa um mýslu. Ætli hún sé
ekki orðin dauðhrædd við allt þetta marr og brak? Á
ég að hætta á að fara fram úr og draga kassann
undan rúminu til að aðgæta, hvernig mýslu líði.
Sigga frænka virðist vera steinsofnuð. Ég þoli ekki
lengur mátið og stíg hægt og varlega fram úr, til þess
að vekja ekki frænku. En ekki er ég fyrr komin fram
á gólf sen Sigga frænka fer að umla í svefninum.
Ég flýti mér aftur uppí og dreg sængina upp að
höku. Nei, það þarf enginn að ætla sér að bauka
neitt, án þess að Sigga frænka verði þess vör. Hún er
svo óskaplega svefnstygg.
Ég vona að mér gefist tækifæri á morgun til að
sinna henni mýslu litlu. Það er ekki einungis, að
hana vanti vatn, heldur einnig mat, því sjálfsagt er
hún fyrir löngu búin með ostagnirnar í kassanum.
Út frá þessum hugsunum sofna é loks.
Erfitt að fela mýslu
Ég veit ekki, hvernig þetta ætlar að enda. Eg er
orðin mjög óróleg. Hvað ætli mýsla þurfi að dúsaV
lengi í kassanum vatnslaus og matarlaus. Allan
morguninn hefur Sigga frænka varla haggað sér úr
herberginu, aðeins skoppið niður stutta stund til að
drekka kaffi. Það er enginn tími til að athafna sig
neitt.
Ég hitti Rósu í Vesturbænum rétt i svip. Hún
segir, að afi og amma hafi ekki komizt að neinu. Hún
bætir því við, að enn hafi hún ekki fundið neinn
öruggan stað fyrir mýslu, og ég verði að reyna að
hafa hana fyrst um sinn.
Ég ætla að fara að tjá Rósu vandræði mín, en þá
kallar amma hennar á hana, og hún er samstundis
þotin.
Um morguninn hefur verið sólarlaust, en upp úr
hádeginu glaðnar til. Það verður mér til happs, því
nú röltir Sigga frænka út á tún til fólksins. Hún
setur sig aldrei úr færi að vera úti í sólskininu. Þó er
hún ávallt kappklædd, það er aðeins andlitið og langi
svanahálsinn hennar frænku, sem er orðinn sól-
brúnn.
Elín húsfreyja kemur sjaldan upp á loft. Þegar
hún er ekki úti, er hún alltaf eitthvað að sýsla í
eldhúsinu. Ég er ekki sérlega hrædd um að hún
ónáði mig.
ANNA FRÁ STÓRUBORG — SAGA FRA SEXTÁNDU ÖLD
eftir
Jón
Trausta
„Lyklunum mínum sleppi ég aldrei við nokkurn mann.“
Lögmaður stóð um stund þegjandi og horfði á kistuna.
Þá heyrðist óp og háreysti frammi i bænum. Skelfingaróp
kvenna skáru gegnum háreystina.
„Er það með þínum vilja, bróðir, að menn þínir geri
óspektir í bænum?“ spurði Anna.
Lögmaður opnaði hurðina og kallaði fram í bæinn með
voldugri röddu til manna sinna.
Það hafði gerzt frammi í bænum, að menn lögmanns söfn-
uðust að skálanum, þar sem allt heimilisfólkið var saman í
einum hnapp, og kvenfólkið fáklætt, engu síður en karlmenn-
irnir. Allir menn lögmanns voru komnir þangað, þeir líka,
sem dyranna áttu að gæta. Og þeir, sem verið höfðu að
elta manninn á svarta hestinum, voru nú að tínast að líka.
Þessi vopnaði, hálfdrukkni hópur fór nú að þrífa djarft til
kvennanna, en karlmennirnir vörðu þær. Drógu þá hinir
sverðin úr skeiðum og ógnuðu þeim.
En þegar þeir hcyrðu rödd lögmanns, urðu þeir lunga-
mjúkir. Enda var ekki röddin mild.
„Komið þið hingað, þrælbein, erkibófar, pútusynir! Komið
þið hingað, og standið hér fyrir neðan stigann, allir sainan.
Hver, sem vogar að óhlýðnast mér, skal fá sverðið mitt í
gegnum skrokkskrattann á sér.“
Lögmaður lét aftur hurðina og starði á kistuna miklu enn
um stund, svo opnaði hann hurðina og kallaði út fyrir:
„Komið þið með smíðatól, — meitil eða fleyg og hamar
eða öxi. Þau hljóta að finnast í smíðahúsinu."
Svo lét hann hurðina aftur og mælti við önnu:
„Ég skal sýna þér, hvort ég skal ekki opna kistuna, hvort
sem þú vilt eða ekki.“
Anna hló með sömu storkuninni og áður.
Smíðatólin voru rétt inn fyrir, og lögmaður fór að fást
við kistuna.
Hún var sterk og gaf sig ekki með góðu. Hann þrútnaði og
blánaði i framan af áreynslunni, og það var sem æðarnar
í andlitinu á honum ætluðu að springa. Höggin og slögin
heyrðust um allan bæinn.
„Þú vekur börnin mín með þessum látum,“ mælti Anna
storkandi.
Lögmaður svaraði engu. Hann strauk af sér svitann og
hamaðist svo á kistunni, þar til loks að hann gat sprengt
hana upp.
Þar lágu samanbrotin barnaföt og ekkert annað, —- eins
og Anna hafði sagt.
Lögmaður stóð og starði ofan í opna kistuna. Það hringdi
,við eyrun á honum af þungum æðaslögmn, og gegnum þessa
IV 'iií hf. . v> •:i*ói'ia!g9ivöi vs' óllo !;!;)•/.....:

r
fneÖTrtorgunKof f inu
— Ekki þetta, konurnar
okkar eru meðal áhorf-
enda.
i •
— Hér er hádegisverð-
urinn þinn.
— Þriggja mánaða
ströng æfing, og svo þarf
hann endilega að ganga
á hljóðnemann.
fn 1' r.i'
i
[ AM i' t •»: r■ i