Morgunblaðið - 06.09.1975, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 6. SEPTEMBER 1975
Ævmtýri
Munchhausens baróns
leið og skotið reið af, stökk ég í skyndi
upp á kúluna um leið og hún þaut hjá ...
og þar sem ég hef aldrei legið á liði mínu
í herþjónustunni, hugðist ég komast
þannig inn fyrir múrana sitjandi klof-
vega á kúlunni.
Þetta gekk í hvínandi hvellinum en þá
fóru að renna á mig tvær grímur. Þér er
hægðarleikur að komast inn fyrir múr-
ana, hugsaði ég með sjálfum mér, en
hvernig skyldi þér ganga að komast út
aftur? Þeir þekkja strax einkennisbún-
inginn þinn, telja þig auðvitað njósnara
og hengja þig í næsta tré. Það er varla
verðugur dauðdagi fyrir mann af Múnch-
hausen-ætt.
Þannig sökkti ég mér niður í ömur-
legar framtíðarspár, en þegar tyrknesk
fallbyssukúla kom þjótandi í áttina til
mín, sveiflaði ég mér yfir á hana og
komst þannig heill á húfi til minna
manna. Enda þótt ég hefði ekki fengið
neinu áorkað, var ég þó ósár og í stríði er
það nokkurs virði.
En væri ég þó nokkuð fær og djarfur
riddari, þá er ekki síður ástæða til að geta
hestsins mins, sem átti engan sinn líka.
Prozobofski greifi frá Lithauen gaf mér
þennan hest og það get ég fullyrt að sá lét
hvorki girðingar, skurði eða múrveggi
hefta för sína en stökk rakleiðis yfir allar
slíkar hindranir. Hins vegar þótti honum
heldur hvimleitt að fara vegi. Dag nokk-
urn var ég að eltast við héra, sem hljóp
þvert yfir þjóðveginn. Þá vildi svo
óheppilega til að í sama bili rann stór
vagn í veg fyrir okkur og í honum sátu
tvær ungar konur. En vagngluggarnir
voru opnir beggja vegna og sem betur
fer var ég snarráður. Ég kærði mig ekki
um að hérinn slyppi og lét því hestinn
stökkva umsvifalaust í gegn um vagninn.
Þetta gerðist í einni andrá, svo mér
vannst varla tími til að taka ofan fyrir
konunum og biðja þær afsökunar.
Tyrkirnir náðu af mér þessum kosta-
grip frá Lithauen svo ég varð að fara með
póstvagninum eftir að friðarsamningar
höfðu verið gerðir. Þann vetur var kuld-
inn slíkur að ég hef aldrei lifað annað
eins. Dag nokkurn vorum við á ferð eftir
mjóum götutroðningi i þéttri frostþoku.
Ég bað ekilinn aö blása í lúður sinn til að
gera farartækjum, sem á móti okkur
kæmu, viðvart, svo ekki yrði árekstur.
Ekillinn gerði eins og hann var beðinn.
Hann blés í lúðurinn af öllum kröftum,
en ekkert hljóð heyrðist. Það var bæði
óskiljanlegt og ekki síður óhentugt, þvi í
sama bili kom stór vagn á móti okkur sem
var jafnbreiður götunni.
Ég sté strax út úr póstvagninum og
spennti hestana frá. Svo greip ég vagn-
inn með farangri og öllu saman á
herðarnar og sveiflaði mér yfir skurð og
girðingu inn á akur og þetta var hreint
enginn hægðarleikur, því gætið að, þetta
var þung byrði. Svo hoppaði ég sömu leið
til baka með allt saman og setti vagninn
niður á veginn, þegar hinn var farinn
hjá. Síðan tók ég hestana sinn undir
hvorn arminn og setti þá niður fyrir
framan vagninn. Svo héldum við áfram
ferðinni án þess að nokkuð markvert
gerðist.
Reyndar gleymdi ég að segja frá þvi að
annar vagnhestanna var ungur og óstýri-
látur og hafði næstum valdið slysi. Því
þegar ég bjóst til að hoppa yfir girðing-
una í annað sinn, fór hann að slá með
afturfótunum svo mér varð hreint ekki
um sel. En ég tók á honum stóra mínum
og hafði það af að stinga báðum aftur-
löppunum á honum í vasa minn.
----------—-----
Hve Iangt mun vera sfðan hann
kom hingað?
Hefur nokkuð gerzt meðan við vorum í sumarleyfinu?
Kvikmyndahandrit aö morði
Eftir Lillian
O'Donnell
Þýðandi Jóhanna
Kristjónsdóttir.
39
— Ekkert nafns-kírteini, ökuskfr-
teini eða neitt?
— Eruð þér að gefa f skyn að
þessi bréf hafi verið sett f vasa
hans eftir morðið og að þetta sé
alls ekki Talmey prófessor? svar-
aði Pettet hvasst. — Hvernig
getið þér verið svona vissir um að
það hafi f raun og veru verið
HANN sem þér töluðuð við á
mánudagskvöld? Þekktuð þér
kannski rödd prófessorsins áður?
Davfd roðnaði aftur og svaraði
fljótmæltur:
— Ég krefst þess að einhver
verði fenginn til að þekkja líkið
formlega.
Pettets horfði á hann og vottaði
fyrir þórðargleði í svip hans.
— Ogburn lögreglumaður er
einmitt á leið til frú Stukey sem
prófessorinn leigði hjá til að taka
hana með sér til líkhússins þeirra
erinda. Þér getið slegizt f förina
ef þér viljið, Link. Þetta er ósköp
Iftilvægt og sjálfsagt og við
hefðum sjálfsagt klárað okkur af
þvf, þó að þér hefðuð ekki
komið....
Hús frú Stukeys var einna
Ifkast þvf sem hefði það verið
klippt út úr ævintýrabók. Það var
hlaðið úr gráum steini, með vina-
legum kvistgluggum og háu þaki.
Það var umlukt trjám og garður-
inn hallaði niður að vatninu. Þeir
gengu hratt eftir flfsagöngunum
og börðu á viðamiklar eikar-
dyrnar.
Anna Stukey virtist hæfa þessu
litfagra húsi mæta vel. Ilún var
lftil og þybbin og hafði skær og
glaðleg augu.
— Já, hvað var það? spurði hún
og horfði sakleysislega á mennina
tvo.
David lét Ogburn um að gera
grein fyrir erindi þeirra og hon-
um tókst það prýðilega án þess að
koma beinlfnis upp um þá stað-
reynd að leigjandi gömlu kon-
unnar væri látinn. En hún lét
ekki blekkjast.
— Hefur eitthvað alvarlegt
komið fyrir prófessorinn ... ?
Þetta grunaði mig ... ó, guð minn
góður! sagði hún og greip andann
á lofti. Hún sneri sér að Link og
hélt áfram.
— Það kom einhver lögreglu-
maður frá New York hingað fyrir
fáeinum dögum og ég sagði
honum, að prófessorinn hefði
verið að búa sig undir að fara f
langa ferð, en það væri alls ekki
Ifkt honum að fara án þess að
kasta kveðju á mig. Það hefði
hann aldrei gert, hvað svo sem
honum hefði legið Jffið á. Hann
var óvenjulega tillitssamur
maður. Annars hefði ég heldur
ekki tekið hann fyrir leigjanda.
Ég hef það fyrir reglu að ég hef
alltaf tvo karlmenn sem leigj-
endur samtímis, ekki vegna pen-
inganna, heldur til að ég sé ekki
ein. Þá er ég rólegri, skiljið þér,
þó að það sé ósköp friðsælt og gott
hér f sveitinni... en maður heyr-
ir nú oft um að það getur verið
varasamt að kona búi ein ....
—Þér hafið sem sagt annan
leigjanda, frú Stukcy?
— Já, ég hafði annan. Hann
heitir Roche. En hann er fiuttur
fyrir nokkru og af þvf að mér
líkaði svo vel við prófessorinn
sem var á allan hátt svo traust-
vekjandi taldi ég ekki þörf á þvf
að finna nýjan leigjanda. Prófess-
orinn var svo elskulegur að hann
lét mig vita á hverju kvöldi áður
en hann fór að sofa, annaðhvort
með þvf að koma niður f stofu eða
hringja úr fbúð sinni á efri
hæðinni.
— Hefur hann verið óvenju-
legur f framkomu upp á sfðkastið,
frú Stukey.
— Já, andvarpaði hún. — Það
er ekkí hægt að neita þvf að hann
hafði breytzt afar mikið. Hann
var eiginlcga aldrei heima um
helgar. Auðvitað lét hann mig
vita það fyrirfram f hvert skipti,
en samt fannst mér ég vera svo
skelfing ein og hjálparvana....
— Og hvernig var um sfðustu
helgl? Sagði hann yður þá Ifka frá
þvf að hann væri að fara?
— Nei. Hann var hér bæði á
laugardag og sunnudag. Eins og
ég sagði hinum lögreglumannin-
um hafði prófessorinn sagt upp
fbúðinni og boðizt til að borga
mér tveggja mánaða leigu af því
að hann fór með svona skömmum
fyrirvara. Hann spurði mig Ifka
hvort ég myndi geta geymt eitt-
hvað af dótinu bækur, skjöl, vetr-
aryfirhafnir og slíkt og bauðst til
að borga fyrir það.
— En hann hefur ekki gert
það?
— Nei, svaraði hún og vætti
varirnar.
— Hvenær sáuð þér hann sfð-
ast, frú Stukey?
— A sunnudaginn, þegar við
gerðum út um ýmis atriði f þessu
samhandi. Ég sá með eigin augum
að hann gekk niður f kjallarann
til að sækja töskur og pappakassa
til að setja bækurnar í. Klukkan
hefur lfklega verið um fjögur og
sfðan sá ég hann ekki meira þann
dag og á mánudeginum sagði
hreingerningakonan mér að allar
töskur hans væru horfnar úr
íbúðinni...
Sfðdegis á sunnudeginum hafði
Talmcy talað við deildarforseta
og fengið orlof um óákveðinn
tfma. Það hafði röddin í símanum
sagt og það hafði síðar verið form-
lega staðfest.
— Gætum við fengið að Ifta á
fbúðina hans?