Alþýðublaðið - 16.09.1958, Blaðsíða 11

Þriðjudagur 16. sept. 1958.
AlþýðnblftAit
11
Eins og áður hefur verig sagt frá i biöðurn. og út-
varpi hafa EvTÓpusamtökin þrjú, Evrópuráðiö, Efna-
hagssamvirmustofTmn Evrópu og Evrópusamfélagið
svonefnda, efnt til samkeppni meðal evrópskra ljós-
myndara, sem yngri eru en tuttugu ára.
Keppni þess; átti að standa til 15. september. en
skilafrestur heíur nú verið lengdur tii 19. október
1958, fyrir áskoranir margra aðila.
Eftn- keppninnar eru: „Evrópa, teins og hún kemur
mér f'yrir sjóiiir,“ og eiga myndirnar að lýsa að ein-
hverju leyti hugmynd þátttakanda um sameiningu
Evrópu. i iij^
Myndimar eiga að vera svart-h\útar, ekki minni en
6x9 cm. og ekk: stærri en 18x24 cm. Þátttakandi velur
mynd sinni heiti og ritar það aftan á myndina ásamt
nafni sínu og heimilisfangi, aldri og þjóðerni. Enn-
fremur á að fylgja myndinni stutí setning er lýsi hug-
mynd þátttakenda um sameiningu Evfópu og á hún
ekki að vera lengri en tuttugu orð.
20 þúsund verðlaun :sru í boði, þeirra á meðal fiug-
ferðir innan. Evrópu, ljósmyndavélar og ýmiskonar
útbúnaður til myndatöku.
Myndirnar skulu sendar til „Evrópukeppninnar í
ljósmyndun, c o Aðalskrifstofa Ríkisútvarpsins,
Thorvaldsensstræti 4, Reykjavík, fyrir 19. október
næstkomandi.
Ríkisútvarpið.
Samkvsemt kröfu borgastjórans í Reykjavík f. h.
bæjarsjóðs og að undangengnum úrskurði, verða LÖG-
TöK látin fara frairi fyrir ÓGOLDNTJM ÚTSYÖRUM
til bæjarsjóðs fyrir ÁPJÐ 1958, er lögð voru á við aðal-
niðurjöfnun og fallin leru í eindaga, svo og fyrir dráttar-
vöxtum og kostnaði, AÐ ÁTTA DÖGUM LIÐITUM frá
birtimgu þessarar auglýsingar, verði gjöld þessi eigi að
fullu greidd innan.þess tíma.
Borgarfógetinn í Reykjavík, 16. september 1958.
KR. KRISTJÁNSSON.
A-thygli foreldra og forráðamanna barna skal hér
með vakin á eftirfarandi ákvæði 19. gr. lögreglusam-
þykktar Reykjavíkur;
Unglmgum innan 16 ára fer óheimill aðgangur að
almennum knattborðstofum, dansstöðum og öldrykkju-
stofum. Þeim er óheimill aðgangur að almennum kaffi-
stofum eftir kl. 20, nema í fylgd með fullorðnum, sem
bera ábyrgð á þeim.
Unglingum ber að sanna aldur sinn með vegabréfi,
sé þess krafizt af eigendum eða umsjónarmönnum þess-
ara stofaana.
Vegabréf fást afgreidd ókeypis hjá k\*enlögreglunni,
Klapparstíg 16, III. hæð.
Lögreglustjórinn í Reykjavík, 13. september 1P53.
SIGURJÓN SIGURÐSSOi-,’.
Kaupum hreinar lérefísíuskur
Prenfsniiðja AlþýSublaðsins.
Harry Carmichael:
Nr. §i
GKEIÐSU F V R I R MOBD
Það var mikill peningur, nægi
legur til þess að maður gæti
lifað i felum fvrir . . . það var
það grimmúðlegasta við allt
saman, að hann skyldl verða að
lifa í felum, — og eiga auðvelt
með það, Hann gat meira að
segja gengið út og inn í Scot-
land Yard, án þess ao eiga á
hættu að nokkur bæri kennsl
á hann.
Það var ekki laust við að
Piper kenndi ótta, þegar hann
reis á fætur, kveikti Ijósið og
lokaði dyrunum. Hann sagði
við sjálfan sig að það væri brjál
æði að vera með slíka ráða-
gerð, eða að fara að hætta lífi
sínu fyrir tuttugu hundruð-
ustu af laununum. Eða var það
fyrst og fremst vegna Q.uinns,
að hann var að ana út í þetta,
vegna þess að hann vissi hve
ákaft Quinn þráði að hefndir
kæmu fram fyrir morðið á
Christinu Howard. Hún hafði
eflaust verið bezta stúlka áð-
ur fyrr meir, ■— áejur en hún
komst í kynni við Raymond
Barrett.
Hann var enn ekki orðinn
á eitt sáttur við sjálfan sig
þegar hann lét á sig svampsól
uðu skóna, leitaði í skúffu að
svörtum klút til að hnýta fyr-
ir vit sér, klæddist í svartan
frakka og stakk vasaljósinu á
sig. Hann hikaði við eitt and-
artak, — frú Barrett hafði beð-
ið bana af því að hún var ekki
nógu snör í snúningum, — hún
hafði verið vopnuð skamm-
byssu, ,en reyndist ekki nógu
snör að beita henni. Af því
dæmi mátti hann læra.
Þegar hann kom fram á
þröskuldinn sá hann þó enn
taetur heimsku sína. Hann var
ekki hræddur, en honum varð
ljóst að það, sem hann hafði
í hyggju að gera, var heinisk-
an eínber og hann sner: inn aft
ur.
Hann hringdi .. . Picken lög
reglufoingi var ekki við... nei,
hann hafði ekkert látið upp-
skátt um ferðir sínar . . . ef
tij vill hafðj hann haldið bein-
ustu leið heim, en um það var
ekkíert unnt að segja, — var
hægt að taka skilaboð, ef hann
liti inn aftur. . . Piper, já ein
mitt, komið þér sælir Piper. . .
Og hvert átti að biðja hann að
hringja . . .
Piper sagði hvert ætti að
biðja hann að hringja. Bauð síð
an góða nótt, skellti talneman
um á og slökkti ljóslð. Þegar
hurðin skall í lás að baki hon-
um A^ar sem hann minnti að ein
hver rödd hcfði einhverntíma
hvíslað því að honum, að þetta,
Sem hann hefði í hyggju, .væri
heimskan einber.
En hann ætlaði nú samt sem
áður að hætta á það .. .
22. kafli.
Húsið bar vlð húmmyrkan
himin sem svartan skugga.
Það stóð afskekkt, gluggarnir
voru myrkir og tjöld dregin
niður, ekkert hljóð barstút, ekk
ert var sem bent gat til þess
að lifandi fólk hefði nokkrú
sinni hafst þar við.
Piper læddist gagnstéttina
að dyrunum og hafði þögnina í
fang sér. Það var auðséð og
fundið á öllu að lögreglunni
hafði lekki enn komið til hugar
að skipta sér neitt af þessu af-
skekkta og yfirgefna húsi, og
engum af yfirmönnum hennar
mundi heldur koma í hug að
gera lteit í stofunni, þar sem
allt var í óhirðu og þar sem Píp
er hafði set-ð forðum, drukkið
te og hlustað á frú Barrett
spinna lygaþráðin af leikni og
lævísi.
Bakdyrnar reyndust lokað-
ar, og enginn gluggi opnanleg-
ur á neðri hæðinni. P-per beið
um stund unz augu hans vönd
ust myrkrinu, læddist síðan
hljóðlega meðfram húsinu og
að framdyrunum. Það tók
hann nokkra stund að losa um
nokkrar rúður í hurðarglugg-
anum svo hann gæti stungið
inn hendinni og opnað smekk
lás'Inn innan frá.
Hann ýtti hurðinni gætilega
frá stöfum og smeygði sér inn
fyrir, lokaði af sömu varúð
og beið um hríð á ganginum.
Það var svo koldimmt að hann
-gat varla greint á sér fingurna.
Svo dró hann upp vasaljósið,
lagði fingurna fyrir ljósglerið
til þess að geta ráðið skím-
unni. Því næst læddist hann
inn ganginn.
Hann kom fyrst inn í borð-
stofuna, þar sem eikarborð mik
ið stóð á ábreiðunni á miðju
gólfi og umhverfis það bakhá
ir, leðurklæddir stólar með ná
kvæmlega jöfnu mill'.bili eins
og þeim væri raðað upp á her
sýningu, en þykkt ryklag hvar
vetna og aska og gjall í arn
inum. Spegill mikill á vegg, en
svo rykugur að vart hefði mátt
skoða þar mynd sína þótt
bjart hefði verið.
iSetustofan . . , tja-ldalausir
hurðagluggarn'ir sem vissu út
að arðflötinni ... dagblöðin á
víð og dreif um allt gólf eins
og áður,, askan og rykið, svan-
irnir á arinhillunn og út-
varpsviðtæklnu . . .Hann
mundi fjarrænt augnatillit
hennar þegar hún sagði, „eng
inn getur gert séf í hugarlund
hvie hi-æðlilega hujgarkvöl ég
líð, þegar mér verður hugsað
til þess að ég skuli, með svik-
um mínum hafa neytt Barrett
út í þetta . . . “
'Piper mundi rödd hennar
svo greinilega eins og hann
heyrði hana í eyrum sér og sá
þreytulegt og sljótt andlit
hennar fyrir hugskotssjónum
sínum. Og hann heyrði rödd
hennar enn í eyrum sér þegar
hann gekk stigann upp á efri
hæð hússins.
Hann gekk sem næst handrið
inu, reyndi fyrir sér við- hvert
-spor-.og.þagar.hann náð. á stiga
pallinn hleypti hann örmjóum
geisla 4 hiilli greipa sér; beindi
honum -áð hurðarhandfanginu
og hlicstaði. Hann heyrði um-
férðagnýibn út; á aða-tbraut-
inni, hann heyrði blóðiö niða
fy-rir eyrum' sér ien ekki hið
minnsta hljóð innan úr her-
berginu,
Hurð n opnaðist án þess að
heyrðist nokkurt marr eða
þrusk, hann lét hármjóan geisla
sem fyrr leika um þykka gólf
ábreiðuna, snyrtiborðið með
spegli, burstum og staukum,
Ijósmynd í umgeð og klukku í
leðurhykli . .. rekkju með
silkiábreiðu . . . náttborð með
lampa og öskubakka ... allt
hulið ryklagi.
'Hann gekk aftur á bak út úr
herberginu. Þegar hann hélt
að dyrunum að næsta herbergi
brakaði í gólfborði, örlágt, en
í þögninni lét það í eyrum
irins og hleypt hefði verið af
fallbyssuskoti. Hann stóð sem
stjarfa bundinn og beið þess
langa hríð í myrkinu að þögn-
in y.rði söm og áður.
Og smám sarnan varð honunt
Ijóst að hann mundi ekfej þurfa
lengra að leita. Fyrir innan
dyrnar heyrðist lágt brak í rúm
fjöðrum og andartaki síðar tók
einhver að hrjóta, —Jiægt og,
rólega og hærra eftir því sem-
leið.
Piper reyndi á hurðina, sem
opnaðist átakslaust, hægt og
hljóðlega. Hann lét hárgrann
an ljósgeislann leika um
rekkjuna, þar sem e'inhver
svaf undir ábreiðu. Qg Piper
stóð kyrr urn hríð og beið þess
að hjartslátt hans lægði. Síðan
gekk hann hægum skrefum að
rekkjunni, og allt í einu varo
hann þess var að hroturnar
voru þagnaðar,
Langa hríð stóð hann þarna
og hafðist ekki að. Hann vissi
vel að honum hafði orðið sú
skissa á að hann hafði tapað
taflinu. En hvað um það, —
þegar memt tefla djarft verða
þeir alltaf að vera undir þaS
búnir að tapa,
Skyndilega var Ijóst beint
að honum og í myrkrinu bak
við það heyrði hann karlmanns
rödd. „Hreyfið yður ekki. Pip-
er, — því það er Piper, sem
ég hef þá ánægju að kynnast,
er ekki svo? Hreyfið yður
ekki, hreyfið ekki hendurnar
því þrátt fyrir allt er síður en.
svo að mig langi til að skjóta
yður. Það væri heldur léleg
gestrisni, finnst yður ekki?“
,,Ef þér hafið það í hyggju,
þá skuluð þér gera það strax
svo því sé lokið. Þér gátuð
gabbað mig með þessum upp-
gerðarhrotum og ég var nægi-
lega óvarkár og heimskur að
halda að. ég gæti komizt að yð-
ur í svefni. Það er allt og sumt.
Ég hef tapað og er reiðubúinn
að taka afleiðingunum“.
„Beimspekingur í hugsun",
mælti röddin kaldranalega. Um
leið þreifaði hönd um vasa
hans. „Engin byssa?“
„Nei. — hvað hefðuð þér
Ííka að gera við tvær?“
,.Það kemur mér einum yiS.
Viljið þér 1-enda í klandri, eða
hvað?“
„Ég hélt ég hefði þegar sýnt
það svo ekki yrði um v:llzt,‘£
svaraSi Piper. ,,Eða haldið þér
að ég komi hingað aðeins til
þess að stytta yður stundir í
einverunni?"
Ljósið lék um andlit Pipers,
eins og sá, sem röddina átti
vild; sjá sem bezt svip hans.
Og allt í einu datt Piper dálít
ið í hug, sem honum þótti vel
þess virði að athuga það nánar.
„Hver veit nema við gætum
snúið því upp í það“, svaraði
röddin. „Það er allt undir því
komið hve mikið þér vitið —
og hvað þér hafið í hyggju að
gera, ef ég læt yður sleppa .