Morgunblaðið - 16.11.1975, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 16. NÖVEMBER 1975
Brúður
herramannsins
Einu sinni var ríkur karl, sem átti
stóran herragarð, og silfur átti hann á
kistubotninum, en dálítið vantaði hann
samt, því hann var ekkjumaður. Einn
dag var dóttir nágrannans í vinnu hjá
honum. Á hana leist herramanninum
reglulega vel, og þar sem foreldrar henn-
ar voru fátæk, hélt hann að hann þyrfti
ekki annað en rétt að minnast á giftingu
við hana, þá mundi hún segja já undir
eins. Svo sagði hann við hana, að hann
væri nú farinn að hugsa um að gifta sig
aftur.
„Ja, margt getur mönnum nú dottið í
hug,“ sagði stúlkan, hún stóð þarna og
hló með sjálfri sér og hugsaði að ekkert
hefði þessum gamla ljóta karli getað dott-
ið bjánalegra í hug en að fara að gifta sig.
,,Ja, það var nú meiningin, að þú ættir
að verða konan mín,“ sagði herramaður-
inn.
„Nei, þakka yður fyrir. Ekki gæti ég
hugsað til þess.“
Herramaðurinn var ekki vanur því að
heyra að sér væri neitað, og þeim mun
síður, sem hún vildi taka honum, þess
æstari varð hann í að fá hana. En þegar
ekkert þýddi við hana að tala, þá gefði
hann boð eftir föður hennar og sagói
honum, að ef hann gæti fengið dótturina
til þess að lofast sér, þá skyldi hann gefa
honum upp það, sem hann skuldaði hon-
um, og þar að auki skyldi hann fá jarð-
spildu þá, sem var næst við engjarnar
hans.
Grœni riddarinn
spennum, sem hann bað hann að fá
konungsdóttur fyrir kveðju hennar, en
ekki mátti konungur opna bókina, og hún
ekki heldur, nema hún væri alein.
Þegar konungur hafði haldið sigur-
veizluna, kom hann heim aftur, og varla
var hann kominn inn fyrir dyrnar, fyrr
en stjúpdæturnar fóru að nauða á honum
um það, sem hann hefði átt að kaupa
handa þeim. Konungur fékk þeim það.
En dóttir hans sjálfs dró sig í hlé og
spurði einskis, og konungur mundi
heldur ekki eftir henni. En einu sinni,
þegar hann ætlaði út, fór hann í þau föt,
sem hann hafði verið í í veizlunni, og um
leið og hann fór í vasa sinn eftir vasaklút,
rakst hann á bókina. Þá fékk hann dóttur
sinni hana og sagði henni, að hann ætti
að færa henni þetta ásamt kveðju frá
Græna riddaranum, en hún mætti ekki
ljúka upp bókinni, fyrr en hún væri orðin
ein.
Um kvöldið, þegar hún var gengin til
herbergis síns, opnaði hún bókina og um
leið heyrði hún hljóma svo fagra, að slíkt
hafði hún aldrei heyrt, og svo kom Græni
riddarinn allt í einu. Hann sagði henni,
að bókin hefði þá náttúru, að þegar hún
opnaði hana, kæmi hann til hennar, það
væri sama hvar hún væri stödd, og þegar
hún lokaði bókinni aftur, hyrfi hann líka
samstundis.
Konungsdóttir leit oft í bókina á kvöld-
in, þegar henni leiddist og hún var ein og
riddarinn kom þá alltaf til hennar og féll
vel á með þeim. En stjúpmóðir hennar
var með nefið niðri í öllu, hún hélt endi-
lega að einhver væri inni hjá konungs-
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
MORÖJKi
KArr/NU
. . . ahha tjú — guð hjálpi mér!
Aður en gengið er f hjðna-
band ætti að spyrja brúðgum-
ann þessarar spurningar:
— Ertu viss um, að þú gerir
þig ánægðan með að tala við
þessa konu þar til þú ert orð-
inn gamall? Allt annað er
aukaatriði f hjónabandinu. —
Nietzsche.
X
— Þetta bréf er of þungt. Þú
verður að bæta við frímerki á
það.
— Já, en þá verður það enn-
þá þyngra.
X
— Ó, læknir, sagði ung
stúlka, sem hafði verið skorin
upp við botniangabólgu, held-
urðu að örið sjáist?
— Það er algerlega undir
þér sjálfri komið, ungfrú,
svaraði iæknirinn.
Brezki kvikmyndaforstjór-
inn Anthony Asquith var mjög
ómannglöggur og átti erfitt
með að muna nöfn — jafnvel
góðra kunningja sinna. Hann
var eitt sinn að borða kvöld-
verð í Savoy-gistihúsinu. Er
hann leit upp, sá hann mann,
sem hann kannaðist mæta vel
við. En hver maðurinn var, það
gat hann ekki munað.
Asquith stóð á fætur, tók í
hönd mannsins og sagði:
— Hvernig Ifður þér? Hvar
hefurðu verið. Viltu ekki fá
þér bita með mér?
— Þvf miður, það er ómögu-
legt, ég er þjónn hérna.
X
Dómari nokkur veitti 73 ára
gamalli konu skilnað frá
manni sfnum, sem var 87 ára
gamall. Eiginkonan gaf bónda
sínum það að skilnaðarorsök,
að hann væri sífellt á eftir
öðru kvenfólki.
Morðikirkjugarðinum
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns
dóttir þýddi.
35
því um kring er sjálfsagt vís til
hvers sem er.
— Til dæmis, sagði ég — að
lyfta öxi gegn þeim eina manni,
sem þekkti leyndarmál hennar.
— Ja.. .á, sagði Christer og ef-
inn leyndi sér ekki f rómnum.
— En hvers vegna einmitt
núna... fimm árum eftir að þetta
gerðist? A öiium þeim tfma hefði
Arne getað sagt hverjum scm
heyra vildi þetta leyndarmál.
Hugsanir Barböru höfðu her-
sýnilega snúizt um hennar einka-
mál þvf að allt f einu hrópaði hún
upp yfir sig: — Þetta var alveg
hærðilegt. Ég held ég þori ekki að
hitta hana framar.
I sömu andrá kom Tord inn f
stofuna og tilkynnti:
— Við erum öll boðin til
Motandermæðgnanna í dag.
Tekla var að hringja og hún bað
mig sérstaklega að skila þvf að
hún vonaðist eftir því að Barbara
og lögregluforinginn vildu koma.
— Ja, nú dámar mér ekki? Bar-
bara stökk upp af stólnum.
— Hún hefur séð eftir þessu!
Það var meira en ég hélt hún ætti
til.
Ég var ekki alveg dús við þessa
vendingu og braut heilann um
hvort það væri f raun og veru
iðrun sem rak hana til. En ég var
staðráðin f að reyna að komast í
gegnum þetta kvöld á sómasam-
legan hátt. En þótt einkennilegt
megi virðast varð þetta sam-
kvæmi allt öðruvfsi cn ég hafði
búizt við — þetta var f fyrsta
skipti scm við vorum samvistum
við sóknarbörn og nágranna
Torfds f svo undur eðlilcgan og
þægilegan hátt. Og að það gekk
þannig fyrir sig má ugglaust
rekja til ýmissa ástæðna.
Þvf er ekki að leyna að hin ytri
umgjörð skipti töluverðu máli.
Motanderhúsið var stórt. virðu-
legt og þar réð smekkvfsi f
hverjum hlut. Maturinn var Ijúf-
fengur og vfnið vel valið. Og f
öðru lagi virtist húsfreyjan
leggja sig f framkróka við að vera
alúðleg og óhemju elskuleg — án
þess það væri á nokkurn hátt
óþægilegt — gagnvart okkur öll-
um og ekki sfzt Barböru Sandell.
Það var engu lfkara en hún vildi
sýna hinum aðkomnu gestum að
það væri einnig til vinsemd og
menningarbragur yfir samskipt-
um fólks hér f Váslinge. Allir við
staddir sýndu og á sér sýna beztu
hlið. Faðir minn sagði skemmti-
fegar og hressandi endurminn-
ingar úr bernsku sinni, kvenfólk-
inu tii óblandinnar kæti, Tord var
einnig kátur og reifur, Friede-
borg sat sem hergnumin við hlið
hans og horfði glettnislega og
pfnulftið daðurslega á hann. Bar-
bara sýr.dí Einari mesta athygli
sem fyrr og Christer Wijk gerði
að gamni sfnu við Hjördfsi Holm
og ég sá að hún brosti og jafnvel
hló við hvað eftir annað. Sú eina
sem var bæði feimnisleg og
þegjandaleg var Susann
Motander. Ég reyndi að segja
henni að græni kjóllinn hennar
væri alveg sérlega fallegur, en
hún svaraði aðeins fflulega að
móðir hennar hefði valið hann og
sfðan dóu þær samræður út af
sjálfu sér. Ég varð að samsinna
þeirri skoðun Lottu að hún væri
ákaflega dauðvflisleg og heldur
óspennandi. Hvað Lottu viðkem-
ur þá var hún f sfnu fegursta
skarti og með hvftt silfurband um
hárið og öðru hverju stakk hún
upp á alls konar leikjum og full-
orðna fólkið tók af ákefð þátt f
hugmvndum hcnnar.
Við vorum öll létt f skapi þegar
við stóðum upp frá kvöldverðar-
borðinu og gengum inn f setu-
stofuna. Þar stóð veglegur flygill
og þegar við höfðum gengið á
eftir Tord dálitla stund settist
hann og Iék nokkur lög. Hann
spilaði Ijómandi vel og vanga-
mynd hans scm bar f hlámálaðan
vegginn á bak við var ákaflega
falleg. Hann þurfti heldur ekki
að kvarta undan þvf að ekki væri
litið á hann aðdáunaraugum.
Hjördfs og Friedeborg horfðu
báðar á hann angurværar og með
stjörnublik f augum. En þvf var
ekki að leyna að bæði Susann og
Barbara höfðu einnig einhvern
glampa í augum. Og þegar hann
hafði lokið leiknum söfnuðust
þær allar fjórar að honum.
Sfðan bar Susann honum kaffi
og móðirin brosti umhyggjusam-
lega þegar hún horfði á dóttur
sfna, Hjördfs setti tvo sykurmola f
boliann hans, Barbara horfði á
hann Ijómandi augnaráði og við
borð lá að Firedeborg hellti niður
kaffinu f ákafa sínum að tjá hon-
um hvað þetta hefði verið yndis-
legt.
— Æ, Tord minn, en hvað þetta
var nú dásamlegt! Mér fannst
eins og ég svifi f öðrum heimi...
þar sem ekkert væri nema blóm
og fegurð. Aldrei hef ég heyrt
neinn leika Beethoven eins
dásamlega og hann Tord. Ég gæti
setið árið um hring og bara
hlustað.
Énda þótt þvf væri ekki að
leyna að aðdðun kvenna var ekki
ný reynsla fyrir Tord fannst mér
sem yfirgengileg hrifning Friede-
borgar kæmi óþægilega við hann.
— Hvernig væri að biðja