Morgunblaðið - 25.03.1976, Page 21

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 25. MARZ 1976
21
lánsfjáráætlunar. er hann hafði
lagt svo hart að sér að semja og
var.í reynd aðalhöfundur að. Þar
var lipurð og ljúfmennska jafn
óbrigðul og fyrr, þótt skörðu væri
að skipta.
Kristinn og fjölskylda hans,
gerðist fyrir fáum árum nágranni
minnar fjölskyldu. Hugðum við
gott til þess nágrennis fram á
veginn. En nú er skarð fyrir
skildi og leitar hugurinn nú mjög
á vit þess heimilis í bæn um þá
blessun og heiil, sem veitast má
eftir þau ósköp, sem yfir hafa
dunið.
Kristinn Hallgrímsson var
óframhleypinn maður, sem vann
sín miklu og ágætu störf í kyrr-
þey, en var áhrifameiri til góðs en
margir, sem með meiri gný fara.
Honum entist ekki aldur til upp-
skera þann orðstír, sem hann
verðskuldaði. Því ríkari skylda
ber okkur til að hafa minningu
hans í heiðri.
Bjarni Bragi Jónsson.
I dag er til moldar borinn Krist-
inn Vignir Hallgrímsson hagfræð-
ingur.
Hann Diddi frændi er dáinn
skyndilega, burt kallaður langt
um aldur fram aðeins 42 ára að
aldri. Máltækið segir að þeir sem
guðirnir eiski deyi ungir.
Fáum dó'gum áður en Diddi
veiktist kom ég í heirfisókn til
þeirra hjóna Önnu og Didda,
hann var þá i frii frá vinnu sinni í
Seðlabankanum, til þess að hjálpa
konu sinni og fagna heimkomu
litlu dótturinnar er þau hjón
eignuðust 16. febrúar s.l.
Ég held að eitt mesta gæfuspor
Didda hafi verið er hann kvæntist
Önnu S. Lorange í desember 1966
í Washington, en hann var þá við
störf hjá Alþjóðagjaldeyrissjóðn-
um.
Anna og Diddi eiga 3 börn,
Pétur 8 ára, Svönu Emelíu bráð-
um 3 ára og óskírða dóttur, fædda
réttum mánuði áður en faðir
hennar deyr og fá nú þau börn
ekki að njóta umsjár og um-
hyggju ástúðlegs föðurs.
Ég þakka Didda allt sem hann
hefur gert fyrir mig. Hann var
mér eins og stóri bróðir þegar við
vorum í Verzlunarskólanum.alltaf
hjálpfús, lét mig hafa gamlar
bækur, óspar á heilræði og aðstoð
fyrir próf enda reynslunni rikari,
hafði lokið þessum námsáföngum
nokkrum árum undan mér.
Aldrei gleymi ég heldur
morgunkaffinu á Grundarstign-
um sem alltaf var tilbúið handa
okkur á heimili Svönu mömmu
hans öll skólaárin i Verzlunar-
skólanum.
Alltaf var Diddi boðinn og bú-
inn að hjálpa og aðstoða væri til
hans leitað því hann gat ekki
neitað neinum um nokkra bón.
Hann hjálpaói móður sinni í
hennar erfiðu veikindum og dáð-
ust margir að hugulsemi hans i
hennar garð.
Það er trú mín að honum ást-
fólgnir vinir sem áður eru farnir
undan honum yfir þessa lífs
landamæri veiti honum góðar
móttökur sem hann á svo vel
skilið.
Elsku Anna, ég og fjölskylda
mín votta þér og þínum okkar
dýpstu samúð og bið guðs hönd
um að leiða þig í gegnum sorgina
þvi ég veit að þú átt góðar endur-
minningar um góðan eiginmann
og föður.
Guð blessi þig og börnin.
Erla Hafrún Guðjónsdóttir.
Erfitt er að sætta sig við þá
staðreynd — í öllum sinum
endanleika — að náinn persónu-
legur vinur og samstarfsmaður sé
á brott kallaður í blóma lífsins,
skyndilega og án alls fyrirvara.
Eftir er skilin eyða, sem ekkert
nær að fylla annað en minning
um þá miklu mannkosti, er
prýddu vin minn, Kristin
Hallgrimsson, sem i dag er til
moldar borinn.
Kynni okkar hófust árið 1960,
er hann réðst til Seðlabanka Is-
lands, og veturinn eftir efldust
þau kynni til mikilla muna, er við
stunduðum nám við sama skóla í
London og bjuggum þar í sama
húsi. í London lauk Kristinn
framhaldsnámi í hagfræði vorið
1961. Að námi loknu stefndi
hugur hans til þess að afla sér
aukinnar reynslu og þekkingar á
alþjóðlegum vettvangi, og eftir
störf við Seðlabankann um
tveggja ára skeið réðst hann árið
1963 til Alþjóðagjaldeyrissjóðsins
í Washington og starfaði þar
óslitið í sex ár við hinn ágætasta
orðstír eins og vænta mátti og sem
mér er kunnugt um af vitnisburði
samstarfsmanna hans þar. Hæfi-
leikar Kristins leiddu til þess, að
árið 1969 fékk bankastjóm Seðla-
bankans hann til að snúa heim
aftur og taka að sér vandasamt og
ábyrgðarmikió starf við stjórn
hagfræðideildar bankans.
Starfaði Kristinn sem hagfræð-
ingur Seðlabankans frá þeim tima
þar til yfir lauk. Aðrir munu
verða til að bera vitni því frábæra
starfi, sem hann þegar hafði
unnið þar og sem svo miklar vonir
voru bundnar við að héldi áfram.
Það fór ekki hjá því, að maður í
hans stöðu hefði mikil samskipti
við fjármálaráðuneytið, og varð
samstarf okkar af þeim sökum
mikið að nýju. Mér er full-
kunnugt um, hversu mikils störf
Kristins voru metin af öllum þar,
er við hann áttu samskipti.
Það var einmitt við slíkar
aðstæður, að leiðir okkar Kristins
lágu síðast saman. Asamt ríkis-
bókara höfðum við verið að vinna
sameiginlega að verkefni, sem
síðan skyldi lagt fram á ráðstefnu
erlendis, og skyldum við þrír fara
þá ferð. Þann dag hafði Kristinn
unnið af venjulegri eljusemi og
einskis meins kennt sér að því er
bezt var vitað. Það varð okkur
þeim mun þungbærara að frétta
síðar, að einungis örfáum stund-
um eftir aðskilnað okkar hefði
áfall það dunið yfir, er varð
honum að aldurtitla á fáum
dögum.
Atvikin haga þvi svo, að ekki
verður undan því vikist að ljúka
erindinu, sem við höfðum hafið
undirbúning að, á tilsettum tíma,
og verður sárt að vera af þeim
sökum fjarstaddur, er hinsta
kveðjuathöfn fer fram. Það
verður og dapurlegt verkefni að
flytja fyrrum starfsfélögum hans
erlendum hin hryggilegu tiðindi.
Þeim, ekki síður en starfsfélögum
Kristins hér heima, voru Ijósir
þeir hæfileikar, hin sérstaka sam-
starfshæfni og prúðmennska, sem
voru einkenni hins horfna vinar
okkar og kölluðu fram hlýhug i
hans garð hjá öllum, er honum
kynntust. Það er þungt áfall í
okkar fámenna þjóðfélagi, þegar
slíkir hæfileikamenn eru brott
kvaddir langt um aldur fram.
Sjálfur tel ég mér það hina mestu
gæfu að hafanotið vináttu manns
með slika eðliskosti, — vináttu
sem engan skugga bar á frá fyrstu
kynnum.
Það varð gæfa Kristins, að á
dvalartímanum í Washington
kynntist hann eftirlifandi eigin-
konu sinni, Önnu S. Lorange, og
gengu þau í hjónaband árið 1966.
Varð þeim þriggja barna auðið,
sonar og tveggja dætra, og er
yngri dóttirin aðeins nokkurra
vikna gömul. Heimili þeirra að
Víðihvammi 12 i Kópavogi bar
vott óvenju samhentri smekkvisi
þeirra hjónanna, og gestrisni
þeþra var með þeim glæsibrag, að
ekki líður þeim úr minni, er nutu.
Mér er það fyllilega ljóst, að
fátækleg orð mega sín litils gagn-
vart þeim missi, sem fjölskylda
Kristins stendur frammi fyrir. En
auk dýrmætra minninga er hugg-
unar og trausts að leita í þeirri
stað^eynd, að hann er fjölskyld-
unni í raun ekki horfinn, heldur
munu eiginleikar hans lifa í börn-
unum, sem nú eru að vaxa. Við
hjónin vottum fjölskyldu Kristins
og vandamönnum öllum okkar
dýpstu samúð.
Gísli Blöndal.
Þegar ménn á miðjum starfs-
aldri falla skyndilega í valinn
minnir það okkur áþreifanlega á
hversu oft er skammt á milli lífs
og dauða. Þegar fregnin barst um
hið mikla áfall sem Kristinn Hall-
grímsson varð fyrir á leið frá
vinnu sinni, fyrir aðeins fáum
dögum, setti okkur hljóða sem
höfðum umgengist hann og hans
fólk allt frá barnæsku. Það gat
brugðist til beggja vona og svo fór
að aðeins fáum dögum síðar, eða
hinn 16. þ.m., var hann dáinn. Það
verða snögg og mikil umskipti í
lífi margra, ekki síst fjölskyldu og
nánustu ættmenna, þegar dauð-
ann ber svo brátt að garði, lífs-
strengurinn brestur á annaskeiði
ævinnar.
Kristinn Vignir Hallgrímsson
eins og hann hét fullu nafni var
fæddur í Reykjavik 2. janúar
1934. Foreldrar hans voru þau
hjónin Svanborg Sigurðardóttir
Bjarnasonar frá Riftúni í Ölfusi
og Hallgrimur Pétursson Einars-
sonar frá Hesteyri í Jökulfjörð-
um. Svanborg lést fyrir rúmum
tveimur árum en Hallgrimur lifir
konu sína og yngri son.
Kristinn ólst upp ásamt eldri
bróður sínum, Sverri, i foreldra-
húsum, en á uppvaxtarárum
þeirra mátti telja foreldrahúsin
algengt sjómannaheimili hér í
bæ. Faðirinn var að jafnaði lang-
dvölum að heiman við skyldu-
störfin á sjónum, kyndari á kola-
kyntu botnvörpuskipunum
framan af og siðar vélstjóri á
sömu skipum. Öll styrjaldarárin
hin siðari sigldi hann með fisk-
björgina til striðandi Englend-
inga. A móðurinni hvildu þvi ár-
um saman hin daglegu húsbónda-
störf á heimilinu auk húsmóður-
starfanna eins og þessi störf voru
skilgreind i þá tíð og ekki ailtaf
gengið áhyggjulaust til hvílu.
Kristinn átti við nokkra van-
heilsu að búa um tima á sínum
barnsárum en með góðri umönn-
un foreldra og lækna komst hann
aftur til fullrar heilsu. Að loknu
barna- og unglinganámi hóf Krist-
inn nám i Verslunarskóla Islands
árið 1949 en hann var þá helstur
skóla til meiriháttar framhalds-
menntunar á þeim árum utan
menntaskólannatveggja í Reykja-
vík og á Akureyri. Hann lauk
stúdentsprófi frá Verslunarskól-
anum 1955. Fór hann síðan til
framhaldsnáms i Bandarikjunum
og lauk þar BA prófi i hagfræði
1957 og áfram til enn frekara
náms hélt hann til Englands og
laukþar meistaraprófi árið 1959.
Kristinn hóf svo störf hjá Seðla-
bankanum 1960, fór til alþjóða-
gjaldeyrissjóðsins i Bandarikj-
unum 1963 og kom svo aftur heim
1969 og tekur við stjórn hagfræði-
deildar Seðlabankans og starfaði
þar til dauðadags. Hér er aðeins
stiklað á helstu atriðunum i náms-
og atvinnubraut Kristins þar sem
aðrir munu gera þeim þáttum
nánari skil. Þvi vil ég þó við bæta
að á skólaárunum vann hann all-
mörg sumur hjá Rafmagnsveitum
ríkisins, i söludeild, og skilaði þar
góðum verkum og góðri viðkynn-
ingu eins og hans var von og visa.
Kristinn fékk gott veganesti úr
foreldrahúsum. Þar var ávallt
gestkvæmt og rausn mikil í hvi-
vetna og þar var öllum gert jafn-
hátt undir höfði, hvort sem um-
komulitlir töldust eða áttu eitt-
hvað af veraldargæðum þessa
heims, eins og það er kallað. Sem
mest samneyti við samferðafólkið
átti hug þeirra. Við hjónin ásamt
öðru vensla- og kunningjafólki
áttum þar marga ánægju- og
gleðistundina með Svanborgu og
Hallgrimi ásamt sonum þeirra.
Þessari lexiu mun Kristinn ekki
hafa gleymt frekar en öðrum sem
hann nam i æsku. Hann var mjög
félagslyndur og einstaklega
tryggur sinni fjölskyldu og félög-
um, hjálpsamur og nærgætinn i
hvivetna. Hann átti mjög gott með
að umgangast fólk enda ávallt hýr
og þægilegur í viðmóti, öllum leið
vel í návist hans.
Hann eignaðist samstæðan hóp
góðra félaga á skólaárum sínum,
hóp sem bast þeim tryggða-
böndum að enda þótt persónu-
iegar aðstæður tækju breytingum
f lífi þeirra og fjarlægðin skildi þá
að um lengri eða skemmri tíma
höfðu þeir ekki fyrr náð saman á
ný en vináttan var endurnýjuð.
Það var hist eina kvöldstund og
skrafað fram á nætur, eða farið í
eina helgarferð til veiða við vatn
eða á, til þess að njóta islenskrar
náttúru og útivistar og fá hvíld
frá daglegum erli og önnum
starfsins en kannski ekki hvað
síst að eiga góðar stundir með
góðum félögum. Þessa félaga sína
mat hann mikils og ræddi oft um
þá sér í lagi þegar léttara hjal bar
á góma, en nú verður rúmið hans
Kristins autt, þar sem víða
annarsst aðar.
En Kristinn var jafnframt
alvörumaður þegar því var að
skipta og bjó yfir þeirri skapfestu
sem starf hans og lifsákvarðanir
mótuðust af, en þar sem i öðru var
ekki rasað um ráð fram.
Arið 1966 giftist Kristinn eftir-
lifandi konu sinni, Önnu Lorange.
Attu þau þrjú börn, Pétur f. 12.
jan. 1968, Svönu Emelíu f. 13.
júní 1973 og óskírt stúlkubarn
sem fæddist 16. febr. s.l. eða rétt-
um mánuði áður en faðirinn lést.
Kristinn átti son áður en hann
giftist, Bernódus f. 11. ágúst,
1963. Ég held að ekki sé ofsögum
sagt að Kristni hafi verið einstak-
lega annt um sitt heimili enda
sérlega heimiliskær og barngóð-
ur. Þá lét hann sér mjög annt um
föður sinn og tengdaforeldra
ásamt öðru nánú skyldfólki. A nú
margur góðs drengs að sakna. Eg
hitti Kristin síðast daginn sem
litla dóttirin fæddist, 16. febr. s.l.,
að áliðnum starfsdegi og var hann
þá óvenju hýr i bragði þegar hann
sagði mér frá litlu stúlkunni og
hve þeim móður og barni heils-
aðist vel. Eg þrýsti hönd hans með
góðum óskum og kveðju til konu
hans, en ekki hvarflaði að mér þá
að þetta væri okkar siðasta hand-
tak i þessu lifi.
Við hjónin og börn okkar
sendum Önnu, börnum hennar og
öðrum aðstandendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Guðjón Guðmundsson.
Við fráfall Kristins Hallgríms-
sonar hefur orðið skarð fyrir
skildi meðal vina þeirra hjóna og
í hópi islenzkra hagfræðinga.
Mestur er þó missir eiginkonu
hans og barna, sem svo snögglega
hafa verið svipt ástúð hans og
umhyggju.
Kynni okkar Kristins hófust
árið 1966, er ég gerðist samstarfs-
maður hans við Alþjóðagjald-
eyrissjóðinn í Washington D.C. Er
hann stuttu siðar kvæntist eftir-
lifandi eiginkonu sinni, Önnu
Lorange, varð sú vinátta með okk-
ur hjónum, sem eflzt hefur æ
síðan. A liðnu sumri áttum við
ásamt börnum okkar minnisstæð-
ar samverustundir við veiðar og
náttúruskoðun nórður á Strönd-
um, og var stefnt að endurtekn-
ingu þeirrar farar á sumri kom-
anda. En enginn ræður sinum
næturstað.
I starfi sinu við Alþjóðagjald-
eyrissjóðinn og síðar sem hag-
fræðingur Seðlabanka íslands
vann Kristinn sér verðskuldað
traust. Hann hafði aflað sér góðr-
ar menntunar í hagfræði við há-
skóla vestan hafs og í Bretlandi
og gekk að störfum sínum með
ábyrgðartilfinningu, nákvæmni
og vinnugleði. Hans biðu mikil
verkefni á sviði íslenzkra efna-
hagsmála og mun hans því mjög
saknað af starfsbræðrum í stétt
hagfræðinga.
Orð mega sín litils við sviplegt
fráfall eiginmanns og föður i
blóma lífsins. Fyrir hönd fjöl-
skyldu minnar færi ég Kristni
þakkir fyrir samfylgdina og bið
eiginkonu hans og börnum bless-
unar guðs. Gunnar Tómasson.
Fáein minningarorð.
Kristinn Vignir Hallgrimsson
hagfræðingur fæddist i Reykjavik
2. janúar 1934, sonur hjónanna
Svanborgar Sigurðardóttur og
Hallgríms Péturssonar vélstjóra.
A æskuárum átti hann við nokkra
vanheilsu að stríða, sem kann að
hafa átt sinn þátt i, að hann kaus
sér fremur langskólanám en
önnur verkefni. Kristinn sótti
nám í Verzlunarskóla íslands og
lauk þaðan stúdentsprófi vorið
1955. Um þær mundir mun hann
hafa verið töluvert óráðinn um
framhald, erida voru fjárráð af
skornum skammti, en hugurinn
stefndi helzt að námi erlendis. Þá
bar svo til, að honum bauðst
námsstyrkur i Bandaríkjunum, og
haustið 1955 hélt hann vestur um
haf og hóf hagfræðinám við
College, þar sem hann lauk B. A.
pröfi 1957. Þaðan lá svo leið hans
austur um haf til framhaldsnáms
í hinum kunna hagfræðisköla
Breta, The London School of
Economics and Political Science.
Þar lauk Kristinn meistaraprófi í
hágfræði árið 1961. Að prófi
loknu kom hann heim og hóf störf
í Seðlabankanum, en átti þar
skamma dvöl að sinni og hvarf
aftur til Bandaríkjanna. Þar
starfaði hann nokkur ár hjá
Alþjóðagjaldeyrissjóðnum, og
lágu þá leiðir hans víða á vegum
þeirrar umfangsmiklu stofnunar.
Eftir nokkur ár hvarf hann þó
heim á ný og tók upp fyrri störf
sin sem hagfræðingur hjá Seðla-
bankanum árið 1969. Þar starfaði
Kristinn svo, unz hann hneig
niður við störf sín meðvitundar-
laus. Var hann fluttur í sjúkra-
hús, þar sem hann andaðist fáum
dögum síðar, hinn 16. marz. Bana-
meinið var heilai)læðing.
A siðari dvalarárum sínum í
Ameríku kynntist Kristinn hljóð-
látri ágætiskonu, Önnu Lorange,
dóttur Aage Lorange hljómlistar-
manns, sem síðar varð eiginkona
hans. Attu þau þrjú börn, og var
hið yngsta þeirra aðeins mánaðar-
gamalt, þegar faðir þess féll í
valinn. Aður en Kristinn kvæntist
eignaðist hann son, sem nú er tólf
ára.
Starfsferill Kristins lá svo
fjarri mínum verkahring, að ég
hætti mér ekki út á þann hála ís
að rekja störf hans eða meta þau.
Aðrir mér fróðari í þeim efnum
verða nú að leiðarlokum væntan-
lega til þess að gera þeim gleggri
skil en ég fengi gert. Ég þykist þó
vita, að hann hafi verið prýðilega
menntur á sínu sviði og gengið að
starfi með kunnáttu, velvilja og
áhuga.
Kynni okkar, sem vorum
nokkuð tengdir, þar sem ’konan
min er móðursystir hans, hófust
þó í rauninni á háskólaárum hans
f London. Ég átti þar nokkurra
vikna dvöl um þær mundir. Báðir
vorum við útlendingar í stórborg-
inni, þekktum fáa og leituðum þá
gjarna hvor á annars fund, þegar
á milli varð frá brýnni viðfangs-
efnum. A síðkvöldum og sunnu-
dögum reikuðum við um götur og
söfn borgarinnar, skoðuðum
merkar byggingar og aðrar sögu-
minjar, rifjuðum upp, eins og
kunnáttan hrökk til, liðna
atburði, sem þeim voru tengdir,
og sumir höfðu átt drjúgan þátt í
örlögum og gengi brezku þjóðar-
innar. Þess á milli litum við inn á
veitingastaði og virtum fyrir
okkur ólgandi mannhafið, sem
rann eins og straumur framhjá
með öllu sínu bjástri og ákafa.
Þótt kynni og vinátta héldist með
okkur alla tið, fækkaði þó heldur
fundum, þegar heim kom, og báð-
ir höfðu sínu að sinna á fjarlæg-
um starfsvettvangi. En nú hafa
leiðir skilizt að fullu. Aldrei
framar munum við reika um
hljóða glæsisali British Museum,
skuggalega turna og byggingar í
Tower eða lesa bókmenntasögu á
legsteinana í Westminster. Lokið
er setu yfir glasi á hljóðlátéi
kvöldstund, þar sem þráttað var
um nauðsyn eða áhrif síðustu
gengisfellingar og önnur viðbrögð
fjármálalifsins.
Eftir er aðeins að kveðja, og við
Sigrún vottum eiginkonu
Kristins, börnum, öldruðum föður
og öðrum aðstandendum van-
megna samúð, er þau hafa skjót-
lega verið slegin svo þungu höggi.
Haraldur Sigurðsson.
Framhald á næstu síðu