Morgunblaðið - 25.05.1977, Qupperneq 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 25. MAÍ 1977
raöauglýsingar — raöauglýsingar — raöauglýsingar
Frá Skálholtsskóla
í Skálholti starfar lýðháskóli er veitir al-
menna fræðslu eftir frjálsu vali til undir-
búnings frekara námi og ýmsum störfum.
Nú er hafin innritun.nemenda skólaársins
1977 — 1978.
Nánari uppl. er að fá í skrifstofu rektors,
sími um Aratungu.
Skálholtsskóli.
Aðvörun til búfjáreigenda
í Keflavík, Njarðvík,
Grindavík og
Gullbringusýslu.
Athygli búfjáreigenda (sauðfjár, hrossa, kúa, alifugla, o.fl.) í
umdæminu er hér með vakin á því, að samkvæmt lögreglu-
samþykkt fyrir Gullbringusýslu nr. 160/1943 25. gr. og
fjallskilareglugerð fyrir Gullbringusýslu nr. 121 /1965, 39.
gr. skal þeim skylt að stuðla að því, að búpeningur þeirra
gangi ekki i löndum annarra og valdi þar usla og tjóni. í þessu
skyni skal þeim, sem hafa fénað sinn á heimahögum að
sumrinu skylt að halda honum í afgirtum löndum, enda bera
búfjáreigendur, auk sekta, fulla ábyrgð á því tjóni, sem gripir
þeirra kunna að valda.Búfé, sem laust gengur gegn framan-
greindum ákvæðum er heimilt að handsama og ráðstafa, sem
óskilafénaði lögum samkvæmt.
Lögreg/ustjórinn í Keflavík, Njarðvík,
Grindavík og Gullbringusýs/u.
20. maí 1977.
GEÐVERNDARFÉLAG ÍSLANDS
Samræmd endurhæfing — Virk endurhæfing
Dregið verður 10. júní 1977.
HAPPDRÆTTI 1977
Nauðungaruppboð, sem auglýst var í
98., 99. og 100. tölublaði Lögbirtinga-
blaðsins 1976 á Holtagerði 57, þinglýstri
eign Gunnars Kr. Finnbogasonar, fer
fram á eigninni sjálfri miðvikudaginn 1.
júní 1977 kl. 14.
Bæjarfógetinn í Kópavogi.
Nauðungaruppboð það sem auglýst var í
3., 6. og 8. tölublaði Lögbirtingablaðsins
1977 á íbúð á 4. hæð t.v. í Þverbrekku
4, Kópavogi, þinglýstri eign Péturs Gold-
stein, fer fram á eigninni sjálfri miðviku-
daginn 1. júní 1 977 kl. 11.
Uppboðshaldarinn í Kópavogi,
Ólafur St. Sigurðsson, Héraðsdómari.
Nauðungaruppboð, sem auglýst var í
80., 81. og 83. tölublaði Lögbirtinga-
blaðsins 1975, á Þverbrekku 2, — hluta,
þinglýstri eign Gunnar Guðmundssonar,
fer fram á eigninni sjálfri, miðvikudaginn
1. júní 1977 kl. 12.
Bæjarfógetinn í Kópavogi.
Nauðungaruppboð, sem auglýst var í 3.,
6. og 8. tölublaði Lögbirtingablaðsins
1977 á Víðihvammi 14, — hluta —,
þinglýstri eign Stefáns Karlssonar, fer
fram á eigninni sjálfri föstudaginn 3. júní
1977 kl. 14.
Bæjarfógetinn í Kópavogi.
Nauðungaruppboð, sem auglýst var í
98., 99. og 100. tölublaði Lögbirtinga-
blaðsins 1976 á Skólagerði 61, — hluta
—, þinglýstri eign Sigríðar Kristinsdótt-
ur, fer fram á eigninni sjálfri miðvikudag-
inn 1. júní 1 977 kl. 1 1.30.
Bæjarfógetinn í Kópavogi.
Nauðungaruppboð, sem auglýst var í 7.,
9. og 11. tölublaði Lögbirtingablaðsins
1977 á Kársnesbraut 79, — hluta —,
þinglýstri eign Indriða Indriðasonar, fer
fram á eigninni sjálfri miðvikudaginn 1.
júní 1977 kl. 15.30.
Bæjarfógetinn í Kópavogi.
Nauðungaruppboð, sem auglýst var í
85., 86. og 88. tölublaði Lögbirtinga-
blaðsins 1976 á Kársnesbraut 26 —
hluta — þinglýstri eign Hildar Ottesen,
fer fram á eigninni sjálfri miðvikudaginn
1. júní 1977 kl. 10.
Bæjarfógetinn í Kópavogi.
Nauðungaruppboð áður auglýst uppboð
á fasteigninni Fiskverkunarhús við
Stekkjanes, Suðureyri, eign h.f. Bárunar
Suðureyri, fer fram á eigninni sjálfri föstu-
daginn 27. maí kl. 15. eftir kröfu Fisk-
veiðasjóðs íslands fyrir kr. 3.328.658
auk vaxta, kostnaðar og gengisviðauka.
Sýslumaðurinn í ísafjarðarsýslu.
Guðrún Gunnarsdótt-
ir — Minningarorð
Vitur maöur hefur sagt að þaö
leiðinlegasta við að eldast sé það,
að maður er alltaf að sjá á bak
vinum sínum.
En hvað ég finn sárt til þessara
sanninda á útfarardegi vinkonu
minnar frú Guðrúnar Gunnars-
dóttur. Ekki það að dauði hennar
kæmi okkur á óvart, hann var
líkn sem hún hafði lengi beðið.
Guðrún Grunnarsdóttir var
fædd að Hákoti í Flóa 23. ágúst
1906, en um fermingaraldur flyst
hún með foreldrum sinum til
Hafnarfjarðar og voru þau þar, i
hennar skjóli þar til þau dóu í
hárri elli.
Árið 1937 giftist hún eftirlifand
eiginmanni sinum, Magnúsi
Haraldssyni stýrimanni, miklum
drengskaparmanni. Þau eign-
uðust fjögur börn, tvær dætur og
tvo syni, sem öll eru búsett í
Hafnarfirði, mikið ágætis- og
myndarfólk.
Vinátta var með Guðrúnu og
móður minni, þannig kynntist ég
henni fyrst, móðir min var alltaf
fundvis á gott fólk. Þær unnu
saman á fiskreitnum hjá Jóni
Gíslasyni í þá daga þegar Hafn-
firðingar frafnleiddu besta salt-
fisk í heimi. Til þeirra starfa vald-
ist oft úrvalsfólk, þar á meðal hún
Guðrún Gunnars. Mér var sagt að
hún hafi oftast vaskað flesta
fiska, þegar hún vann við fisk-
þvottinn og voru það þó engir
veifiskatar sem unnu þau störf.
En útlit hennar bar það ekki með
sér að hún væri sú þrekmann-
eskja, sem hún reyndist vera alla
tíð, hún var lágvaxin og tággrönn,
handsmá og fótnett og bar með
sör suðrænan þokka.
„Kurteisin kom að innan,
sú kurteisin sanna,
siðdekri öilu æðri,
af orðum sem lærist."
(B.Th.)
Mörgum árum seinna urðum
við Guðrún svo nágrannar og
vorum það um árabil og þó að
aldursmunur okkar væru mörg ár
áttum við börn á sama reki. Hún
giftist seint, ég snemma. Þær
minningar, sem ég vildi síst vera
án, eru um það samfélag sem við
lifðum í á Vitastígnum og þar í
kring. í hópi þessa ágæta fólks
sem þarna bjó, er Guðrúnar skýra
mynd.
Allir voru ungir og friskir,
börnin okkar að vaxa úr grasi og
„alit i kringum okkur sprungu
vonirnar út eins og lifand blóm“.
Þetta voru hamingjudagar í lifi
okkar beggja, enda finnst mér,
þegar ég hugsa til þessara stunda
að það hafi alltaf verð sólskin á
Vitastígnum. í birtu þessara
minnnga á hún Guðrún sinn stóra
þátt. Hún var ákaflega skemmti-
leg kona, fljúgandi greind og
glaðsinna, en hvað ég naut þess að
fá að ræða við hana um lífið og
tilveruna. Hún var alltaf glöð,
hún átti svo gott með að sjá
spaugilegu hliðarnar á tilverunni
og sindrandi glaðværð hennar
bergmálaði um húsið. En stund-
um varð hún líka mikið reið, en
það var ekki vegna þess að litill
hnefi hefði misst stein í rúðu eða
traðkað hefði verið á grasi af litl-
um fótum, það var yfir vonsku
heimsins, það var vegna misvit-
urra stjórnmálamanna, sem voru
að gera ýmsa umdeilda hluti á
þeim árum, ekki siður en núna.
Þetta var á þeim dögum, sem
Halldór Laxness var að skrifa
Atómsstöðina og margar blikur á
lofti. Hún kom stormandi inn í
eldhús, þessi litla fíngerða kona,
lyfti manni frá amstri hversdags-
leikans og hvatti mann til dáða.
Fyrir þetta og ótalmargt annað
ber mér nú að þakka.
Rikjandi þættir i skapgerð Guð-
rúnar voru samúð og fórnfýsi. Ef
henni fannst hún geta hjálpað
einhverjum sem átti bágt, hvort
það var heldur skyldur eða vanda-
laus, gekk hún hiklaust til verks,
þar var engin hálfvelgja eða hik.
Það var eins og hún hefði alltaf
nægan tíma, þó gerði hún allt af
alúð og umhyggju.
Eftir að hún hafði tekið þann
sjúkdóm, sem hefur nú leitt hana
til dauða, gekk hún til móts við
þann skapadóm með þeirri einurð
og hreinskilni að með eindæmum
má kalla. Það var ójafn leikur en
hún stóð á meðan stætt var.
Um leið og ég sendi eiginmanni
hennar og börnum innilegar
samúðarkveðjur okkar hjónanna,
Framhald á bls. 19
Guðrún Jónsdótt-
ir — Minning
Fædd 7. júni 1901.
Dáin 10. maí 1977.
Tengdamóðir mín, Guðrún
Jónsdóttir, Langholtsvegi 85,
verður jarðsett í dag, miðvikudag-
inn 25. maí. Með henni er horfin
til feðra sinna mikil sómakona,
sem lét sér einstaklega annt um
aðra og nutu hennar nánustu
ríkulega af þeirri hugulsemi. Um
Guðrúnu stóð aldrei styr, þvi hún
tranaði sér aldrei fram, en hjálp-
semi hennar var einstök.
Guðrún fæddist 7. júní 1901 á
Vakursstöðum i Hallárdal i Vind-
hælishreppi i Austur-
Húnavatnssýslu. Foreldrar
hennar voru Kristín Sigvaldadótt-
ir og Jón Jónatansson, sem þar
bjuggu. Guðrún var þriðja yngst í
hópi niu systkina, sem nú eru öll
látin.
Snemma fór Guðrún að heiman,
líklega um eða eftir 10 ára aldur
og þá til Bolungarvíkur. Einn
vetur mun hún hafa verið þar i
skóla og þar var hún fermd.
Snemma fór Guðrún að vinna eins
og þá var siður enda veraldleg
gæði af skornum skammti. Starf-
aði hún við fiskvinnu, heimilisað-
stoð og fleira, sem til féll.
Til Reykjavikur fór hún 1925.
Hún giftist 1928 Guðmundi Guð-
jónssyni, vélstjóra, sem lifir hana
i hárri elli, enda fæddur 1883.
Börn eignaðist Guðrún fjögur,
einn son og þrjár dætur, sem öll
eru á lífi og öll gift. Barnabörnin
eru 16 á lífi og barnabarnabörnin
4.
Á kreppuárunum mun oft hafa
verið þröngt í búi hjá Guðmundi
og Guðrúnu, þegar atvinnuleysi
og veikindi steðjuðu að. Mun þá
hafa reynt á Guðrúnu að sjá um,
að heimilisfólkið nyti matar og
fata, enda mun hún árum saman
hafa staðið við þvottakarið og
vaskað fisk, sem ekki var ætíð
dúnmjúk vinna við þær aðstæður,
sem þá tíðkuðust. Má furðu gegna
sú seigla sem bjó í þessari lág-
vöxnu konu, en sjálfsbjargarvið-
leitnin mun hafa verið rikur hvati
þeirrar einbeitni, sem hún sýndi.
Ekki safnaði Guðrún jarðneskum
auði, enda þótt efnahagur batnaði
þegar frá leið. Til þess var hún of
hjálpsöm og gjafmild. Á því máli,
sem talað er í dag, mundi vera
sagt, að hún hefði ekki sést fyrir,
en hamingja hennar lá ekki í að
safna heldur að aðstoða og gleðja
aðra. Væntumþykja Guðrúnar í
garð fjölskyldu sinnar var tak-
markalaus og naut min fjölskylda
Framhald á bls. 19