Alþýðublaðið - 26.10.1958, Blaðsíða 11

Sunnudagur 26. október 1958
Femiipr
Framhald á 2. síðu.
Guðbjörg Ólafía Bárðardóttir,
Stangarholti 26.
Guðrún Ása Magnúsdóttir,
Reykjavíkurvegi 31.
Guðrún Brynhildur Bjarnadótt-
ir, Hverfisgötu 85.
Guðrún Guðríður Númadóttir,
Laugarnes Camp 15.
Hjördís Guðmunda Guðmunas-
■ dóttir, Kórsnesbr. 75, Kópav.
Hrafnhildur Friðmey Tyrfings-
dóttir, Sogabletti 3.
Hrönn Þórðardóttir,
Bólstaðahlíð 33.
Kristín Gunnlaugsdóttir,
Grenimel 3.
■Kristín Jóhannesdóttir,
Bergstaðásíræti 9.
Kristín Marísdóttir,
Árbæjarbietti 66.
.Magnea Magnúsdöttir,
Bústaðavegi 99.
Margrét Guðjónsdóttir, s
' Hálogalandi við Sólheima.
María Eygló Normann,
Njálsgöíu 52 B.
Fiagna Jóhannesdóttir,
Bergstaöastræti 9.
Sigríður Guðjóna Sveinsdóttir,
Skúlagötu 74.
:Sigrún Konný Einarsdóttir,
Hofsvallagötu 17.
.Sigurbjörg Smith, Eiríksgötu 11.
:Soffía Arinbjarnar, Miðtúrd 48.
Ferming í ííallgrímskirkju.
sunnudagirm 26. okt. kl. 2 e. h.
Séra Jakob Jónsson.
Drengir:
Benedikt Benediktsson,
Laugavegi 41 A.
Ernir Kristjón Snorrason,
Laugavegi 49.
Franklín Friðleifsson,
Lindargötu 60.
Hallberg Guðmundsson,
Skipholti 30.
Ingólfur Guðlaugsson,
Nökkvavogi 37.
Kristján Sveinn Helgason,
Nökkvavogi 42.
Magnús S. Briem,
Barónsstíg 27.
Páll Kaj Gunnarsson,
Nökkvavogi 42.
Þorlákur Lárus Hannesson,
Skála við Faxaskjól.
Örn Arascn, Sjafnargötu 5.
Stúlkur;
Áslaug Hauksdóttir,
Eskihlíð 6 B.
Ásrún Hauksdöttir, s. st.
Bryndís Helga Sigurðardöttir,
Bergþórugötu 17.
Elín Guðmúndsdóttir,
Mánagötu 21.
Guðný Hinfiksdóttir,
Karlagötu 19.
Jóhanna Hansína Schevihg,
Barónsstíg 31.
Lilja Guðbjörnsdóttir,
Snorrabraut 34.
Ólof Benediktsdóttir,
Laugavegi 41 A.
Petrína Margrét Bergvinsdóttir,
Skúlagötu 72.
Sigríður Bjarnadóttir,
Skólavörðustíg'40,
Framhald af 6. síðu.
Suzy Delair, Francois Penier,
Armand Mestral og fleiri. Sýna
þessir leikarar yfirleitt ágætis
leik.
Efni myndarinnar er ákaflega
sorglegt frá upphafi til enda. Þó
slcýtur upp björtum neistum víð
og við, en aðeins til þess að
slokkna á ný og verða að kaldri
ógeðslegri ösku.
Eiginmennirnir tveir í lífi
Gervaise verða að djöflum, sem
hjálpast að við að eyðileggja
hana og gera drauminn, sem áS
nokkru hafði rætzt, að martröð,
sem dregur hana niður í djúp
og spillingu stórborgarlífsins.
Þetta er ein þeirra mynda,
þar sem framleiðendurnir hafa
djörfung til að.láta hana enda
illa, og þar sem þeim tekst það
svo vel, að áhorfandinn verður
ekki lostinn óbeit á eftir.
A 1 þ ý ð u b l a ð i ð
11
stóð að hún yrði send úr landi
einhverra mikilvægra erinda,
og væri sá leiðangur ekki að-
eins hættulegur, heldur gæti
svo farið, að þau sæu hana
aldrei framar Samt sem áður
máttu þau einskis spyrja hana,
ekki svo mik.ð sem minnast
á neitt það, sem þeim lá
þyngst á hjarta. Og éftir að
Violetta var nú sezt að hjá
þeim, gerði hún sér það ljóst,
hve þungar áhyggjur þau
hlytu að hafa. Hún sagði þvi
við þau, að ekki væri minnsta
ástæða til ótta. Vertu ekki
hrædd, mamma. Eg kem aftur.
Eg heiti þér því. að ég skal
koma aftm-. Mér hefur verið
fenginn nýr starfi, sem ég hef
mikinn áhuga fyricr. Eg hef
verið víel undir hann búinn og
fæ mikil laun. Okkur getur
áreiðanlega öllum liðið vel,
þegar styrjöldinni lýkur með
sigri Breta.
Og hvað ælarðu þá að takast
á hendur? spurði móðir henn-
ar.
Og hváð ætlarðu þá að tak-
ast á hendur? spurði móðir
hennar.
Innbrotsþjófnaði, svaraði
Violettá. Mér hfefur verið
kennt að klífa veggi, ganga
þök, opna glugga, sprengja
upp periingaskápa og allt það,
sem su arðvænlega atvinna
krefst. Og nú fóru þau öll að
skellihlæja svo ekki várð
meira úr óttanum í bili.
Öðru hverju skrapp Vio-
letta þangað, sem Tanía,
dóttir hennar vaX í fóstri. Og
fyrr en varð leið tíminn og
dróg að tungfyllingu, sem
ekkj aðeins hfefur löngun þótt
hentugasti timi til djarfra
framkvæmda, heldur var hein-
línis nauðsynlegur fram-
kvæmdatími fyrir hlutverk
það, sem þau áttu að inna af
höndum. Þegar þau, Staunton
og hún, bjuggust af stað,
spurðu foreldrar hennar hvoi't
þau mættu fylgja þeirn á leið.
Að járnhrautarstöðinni, en
heldur ekkj lengra. Þau
Staunton héldu nú til mið-
stöðva frönsku leyniþjóniisti-
unnar. Gsngið hafði verið til
fulls frá öllum þeim fölsku
skjölum og skilríkjum, sem
talið var að þau þyrftu á að
halda, og þeim fengin plögg
þau í hendur. Samkvæmt þess-
um nýju plöggum og sk.lríkj-
um hét Violetta nú Cörinne
Reine Lerey, — on einmitt
sama ættarnafn hafoi móðir
hennar borið áður ci hún
giftist. Að atvinnu v: hún
verzlunarfulltrúi. F;: ngar-
dagur hiennar var rétt ki'áð-
ur, eða 26. júní 1921, en hins
vegar Var fæðinga 1 taður
hennar talinn Baillsul, Morður
héraðið. Hún var skrá'ö írönsk
að þjóðerr/i, og heimSHisfang
hennar 64 rue Thiere, Le
Havre, og varð að gera það til
þess hún fengi leyfi til að fara
inn á hið forboðna svæði. —
Síðan var lý&t háralit hennar,
hæð, þyngd og öðru, eins og
vant er á vegabréfum, og loks
var í skilríkjum þessum að
finna Ijósmynd af henni,
fingraför, og hina nýju nafn-
ritun. Voru skjöl hennar
stimpluð á réttum stöðum með
mjög nákvæmri eftirlíkingu
af stimplum þeim, sem opin-
berar stofnanir í 'Lé Havre
notuðu, sömuleiðis öll stimp-
ilmerki nákvæmlega eftir-
líkt. Þá var í skilríkjum henn
ar að finna falsað leyfi henni
til handa frá þýzku hérnáms-
yflrvöldunum og viðkömandi
frönskuin yfirvöldum, að hún
mætti dveljast á hinu for-
boðna strandsvæði og ferðast
þar um eftir vild. Eins var
hún búin föísuðum skömmt-
unarseðluim, hæði hvað fæði
og fátnað snérti, og voru seðl-
ar þessir gerðir úr sama papp-
ír og þeir frönsku, og stimpl-
aðir eins. Þá voru henni feng-
in spænsk skilríki, sömu-
leiðis fölsuð, sem hun gat
gripið til, ef svo illa tækist til
að þýzka lögreglan kæmist á
slóð hennar, en þá iriátti hún
ekki vænta neirinar aðstoðar
frá Bretum. Nafnið í hinutn
spænsku skilríkjum hénnar
var ungfrú Vicky Taylor.
Og að lokum fór fratti eiris
konar lokapróf, þar sfem reynd
var kunnátta hérinar á því
sviði, sem Stauritön hafði
verið að kenna henrii að und-
anförnu með aðstöð larida-
bréfa og ljósmynda, — en það
var að hun þekkti sig í Ruðu-
borg, enda þótt hun héfði
aldrei þangað komið, eins vel
og það fólk, sem dvalizt hafði
þar árum saman; vissi um
állar götur og stræti, kvik-
myndahús, skemmtistaði, all-
ar opinberar byggingar, — én
þó einkurn allar ferðir strætis
vagna og áætluriarhifriéiða, og
þó fyrst og fremst þeirra, sem
óku út úr borginni um ná-
grennið. Hún mátti ekki
þurfa neins að spyrja, heldur
hafa allt umhverfið í huga sér
og kom það í ljós, að henni
hafði tekizt að tileinka sér
það svo vel að undrun sætti.
Peter Newman sat við loft-
skeytatækl sín í Rúðuborg og
skýrði svo frá að öllum undir-
búningi til að- taka á móti
þeim, vær; lokið. Byði mót-
tökunefndin þsss að bjóða þau
velkomin, er þau kærnu niður
í fallhlífum sínurn, Staunton,
sem andjspyrnuhreyfingar-
flokkarnir fögnuðu að skyidi
koma aftur, og Violettu. En
einmitt þann sama dag og þa.i
hugðust halda af stað, barst
skeyti til Lundúna, sem var
hið furðulegasta, Það kom
ekki frá Rúðuborg, heldur Suð-
ur-F!raklandi, frá Claude Mal-
"raux, sem Staunton hafði
samhand við fyrst, áður en
:hann snéri sér til bróður hans,
jSerge Malraux. Samkvæmt
-skeyti þessu, sem undirritað
var það haft eftir einum af
Var dulnefninu Catherine, var
það haft eftir einum af vinum
Serge, er átti að hafa tekizt að
sleppa á brott úr Rúðuhorg,
að þýzku lögreglunni hefði
tekizt að hafa hendur í hári
þeirra Serge og Newmans,
hefði hún tekið sendistöð
hans í sínar hendur og komizt
yfir dulmál hans, — og það
hefði verið þýzka lögreglan,
sem að undanförnu hefði sent
skeytin til aðalstöðvanna í
Lundúnum og beðið um aðstoð.
einkum til þess að ginna
Staunton í gildruna og aðstoð
en túlkaði engu að síður ótta
armenn hans. 'Skeyti þetta var
eins fáort og frekast var unnt,
sendandans og aðvörun.
f guðanna hænum, komið
tekki, hvernig sem þið verðið
beðin. Þið munuð aðeins kom-
ast að raun um að nazistarnir
bíða ykkar á lendingarstaðn-
um. Buckmaster stóð sem
steini lostinn. Svo var að sjá
sem allur hinn nákvæml und-
irhúningur og grundvallar-
skipulag til aðstoðar Bretum
á væntanlegum innrásardegi,
væri að litlu eða engu orðið,
einmitt á þeim stað, sem
rnesta þýðinguna hafði. Hve
margir vöru tenn eftir? Og
hvað var á þessu aðvörunar-
skeyti að byggja? Hver var
þessi Catherine? Stjórn
deildaririnar kannaðist ekkert
við það nafn. En Staunton
kvaðst hins vegár þekkja
hana mjög náið. Hann kvaðst
hafa unnið með henni allan
þann tíma, stm hann dvaldist
í Rúðuborg. Hún var, sagði
hann, einhver traustasti og
tryggastj starfskraftur and-
andspyrnuhreyfingarinnar þar
um slóðir.
Aðvörunin mátti ekki seinna
koma, Hefði skeytið tafizt
nokkuð, myndu þau Violetta
og Staunton hafa haldið beint
í gin ljónsins, og hefði þeim
þá ekki verið undankomu
auðið.
Brottför þeirra var að sjálf-
sögðu frestað. Ekki var um
annað að gera en bíða þangað
til tungl fyllti í apríl. Ekki
var heldur viðlit að gera ráð
fyrir þeim lendingarstað, sem
þegar hafði verið ákveðinn.
Þau urðu að lenda alllangt
frá Rúðuborg, ef til vill ein-
hvers staðar í grennd við Par-
ís. Þaðan varð Violetta síðan
að komast með einhverjum
hætti til Rúðuhorgar. og kom-
ast að raun um hvað í raunirini
hafði gerzt þar, hve marga
þýzk-a lGigveglan háfði hand-
tekið þar og hve mikið húri
hafði í raun’nni komizt á
snoðir um.
En eitt var víst, ••— þau Vio-
letta og Staunton áttu ekki
annars kosta völ ’etí bíða þang
að til fram í-aþríl. Hún settist
nú aftur að í íbúð sinni og
dvaldist Staunton með henni
öllum stundum, það var dans-
að og drukkið lengi nætur og
kunningjarnir komu og fóru
eins og áður. Bob kom í borg-
ina og slóst í hópinn hvenær,
sem hann gat því við komið,
hiris vegar varð Harrys Peule
vés hvergi vart, ög mátti því
telja víst, að hann væri s’gld-
ur ásámt herdeild sinni, — að
minnsta kosti rakst Violetta
hvergi á hann á þeim slóðum,
sem leiðir þeirra höfðu áður
leglð saman um.
Og nu gafst henni allt í einu
og óvænt nokkur tíriii til að
heimsækja dóttur sína við og
við. Tanía litla var nú orðin
nærri tveggja ára, fallegt barn,
síkát og fjörmikil. Violetta
hafði hingað til ekki haft
neinn tíma til að kynnast
barni sínu, en nú var það ekki
lengur barn hennar, heldur
einstaklingur, sem hafði sína
skapgerð og sinn vilja, og nu
var það. að Violetta spurði
sjálfa sig öðru hvoru, hvað
yrði, ief eitthváð kæmi fyrir.
En hún hughreýsti sjálfa s:g
og talaði í sig kjark úriisvifa-
laust. Vitanlega mundi hún
koma aftur, — úm það var
hun öldungis viss. Og þegar
starfi herinar váeri lokið
mundi hún, þegár friður væri
á kominn, kynnast harni sínu
enn nánar. Hún hét því, að þá
skyldi hún hafa muri nánari
afskipti af henni en hipgað
til, hún skýldi anriast hana að
öllu leyti sjálf, matreiða hana
og sitja við rekkju hennar,
segja htnni allar þær fegurstu
sögur og æviritýri, sém hun
kúnni og hafði sjálf lesið, þeg-
ar hún var lítil, húri skyldí
segja lienrii aílar þær fagurstu
þar sem hún hafði sjálf dvalizt
Ýmsarbreyflngará
vefrardagskrá
FORMADUR útvarpssráðs,
Benedikt Gröndal og' útvarps-
stjóri, Vilhjálmur Þ. Gíslason
skýrðu í gærkveldi í fréttaauka
útvarpsins frá fyrirhugaðri
vetrardagskrá útvarpsins.
Kom fram f ummælum
þeirra, að ætlunin er að lengja
enn dagskrána á degi hverjúm
og taka upp ýmsa nýja liði.
Útvarp vterður nú samfellt á
hverjum laugardegi og sunnu-
degi frá hádegi til miðnættis.
Á hverju miðvikudagskvöldi
verða „leiknar framhaldssög-
ur, nýr þáttui’, seiri ætlunin er
að haldist allan veiurinn. Þá
verður riýf spurningaþáttur: er
Sveinn Ásgeirsson annast og
ým’slcgt fleira.
f SÍÐUSTU viku lönduða
fjórir togarar Ræjarútgerðar
Réykj.avikur afla sírium í
Reykjavík, samtals 1318 tonn-
um.
Skiptist aflinn sem hér Seg-
.’r:
20/10 landaði b.v. „Þormóð
ur goði” 365 tonnum af karfa.
24/10 landaði b.v. „Pétur Hall
dórsson” 343 tonnum af karfa.
24/10 landaði „Ingólfur Arnar
son” 302'tonnum af karfa og
sama dag „Hallveig Fróðadótt-
ir” 308 tonnum af karfa.