Alþýðublaðið - 28.10.1958, Blaðsíða 7

Þriðjudagur 28. október 1958
Alþýðublaðið
7

Sími 19092 og 18966
Kynnið yður hið stóra úr
val sem við höfum af alls
konar bifreiðum stórt og
rúmgott sýningar-
svæði.
og Ieigan ff
IngólfssfræEi 9
Sími 19092 og 18966
SKiPAUTfí€Re RlKlSiNS
vestur um land í hringferð
hinn 31. þessa mánaðar.
Tekið á mótj flutningi til
Patreksfjarðar
Bíldudals
Þingeyrar
Flateyrar
Súgandafjarðai-
ísafjarðar
Siglufjarðar
Dalvíkur — og
Akureyrar
í dag og árdegis á morgun.
Farseðlar seldir árdegis á
fimmtudag.
Skaftfellingur
fer til Vestmannaeyja í
kvöld.
Vörumóttaka í dag.
sem barn í Frakklandi. Hún
hét því að þangað skyldi hún
einhverntíma fara með telp-
una, e-n setti hljóða þegar hún
minntist þess, að nú yrði Eti-
enne ekki með þeim í slíkri för.
,,Ég fer með þig til Parísar”,
sagði hún og hló við telpunni.
„Til Madelaine”. Mún minnt-
ist þess að hún sagði sjálf, þeg
ar hún var lítil ttelpa, numið
staðar á gangstéttinni og spurt
hvað þetta væri, og móðir henn
ar sagt henni, að það væri
kirkja. Það var einmitt staður-
inn, sem Etienne hafði heitið
að þau skyldu heimsækja ■— í
þakkarskyni.
Þessar vikur voru þrungnar
fögrum endurminnfngum og
fögrum vonum. Og loks var svo
förin allt í einu ráðin. Lagt
skyldi af stað einni eða tveim
nóttum fyrir fullt páskatungl,
en tunglfylling var þann 8. ap
ríl. Þau Violetta og Staunton
voru enn saman um nokkurt
skeið áður en þau skyldu
leggja af stað og athuguðu
gaumgæfilega allar breyting-
ar, sem orðið höfðu á ferðaá-
ætlunninni og fyrirhugun
starfsins. Hún rifjaði upp aft-
ur allt sem við kom gatnaskip-
an í Rúðaborg, enda þótt hún
hefði kunnað það utan að áð-
ur. Hún athugaði nákmælega
alla persónulega hluti, sem
hún varð að hafa meðferðis.
Allur fatnaður, yzt sem innst,
sem hún hafði með sér, var
saumaður á hana hjá sauma-
konum, sem voru sérfróðar í
Hreyfilsbúðin,
Það @r henfugt fyrlr
FE.RÐAMEN-N
að verzla f Hreyfilsbúðfnnl.
Hreyf ilsbúðin.
Þökkum af alhug öllum þeim, sem sýndu okkur samúð
og vinsemd vdð andlát
SKH’HDAR þ. guðmunðssonar prentara
þeirri grein að sauma fatnað
handa starfsfólki leyniþjcn-
ustunnar, og hafa hann úr ná
kvæmlega sömu efnum og með
sama sniði og tíðkaðist í hverj u
því landi, sem þeir eða þær,
voru sendar til starfa í, meira
að segja nálsporin sjálf varð
að hafa með þeim hætti, sem
þar tíðkaðist. Hnapparsmellur
og krókapör, allt varð að vera
af réttri gerð, fóðrið og brydd-
ingar á saumurn hvað þá ann-
að. Þá voru treyjur þær, sem
konur báru á Frakklandi
nokkuð síðari en tízka var á
Englandi og ýmis annar mun-
ur var á, sem lá í augum uppi.
Hún fékk föt þessi nokkrum
vikum áður en lagt skyldi af
stað, svo bún gæti borið þau
og vanist þeim, og þau litu ekki
út eins og nýsaumuð. Andlits
duft það, sem hún notaði, varð
að vera af franskri igerð, ilm-
vatnið vitanlega. tannburstinn
hennar og tannsápan og öll
snyrtiplögg, jafnvel þau kven
legustu. Þá varð hún að hafa
meðferðis franskan skóáburð,
ef skór hennar skyldu óhreink
ast í lendingunni, — og ekki
nóg með það, heldur varð allt
þetta að vera þeirrar gerðar og
tegundar, sem fékkst á Frakk
landi um þessar mundir, Vi-
oletta var hin rólegasta og kát
asta þegar hún kom í aðalstöðv
arnar þennan tilsetta dag.
ekki hafa til hugar komið, að
það ætti fyrir sér að liggja á
meðan styrjöldin stóð yfir.
Það land hafði verið henni fjar
lægt, eins og annar heimur, frá
því þau átök hófust, land
drauma, sem, ekki var nein leið
að gista í veruleikanum . . .
Þannig hafði það verið öll þessi
fimm ár síðan hún kvaddi
frænku sína í Calais, og hrað-
aði sér sem mest hún mátti um
borð í bátinn með bróður sinn
til þess að forða sér og honum
undan hinni bráðu flóðöldu
styrjaldarinnar. Síðan hafði
hún ekki litið augum hinar
fögru frönsku sveitir, sem hún
unni, og í París hafði hún ekki
Verið frá því hún var telpa,
fimm ára að aldri. Etienne
hafði, hins vegar verið þar eftir
að styrjöldin brauzt út, aðeins
nokkrum mánuðum áður en
þau kynntust. Eins og ætíð var
hann, og hann einn, sem bjó
í huga hennar, og það sem eftir
var leiðarinnar óku þær þegj
andi.
Þær óku að stóru og fögru
sveitasetri f grennd við Sandy;
það var mikil bygging frá því á
átjándu öld, en nokkrar mílur
þaðan lá hinn leynilegi flug-
völlur Tempsford. Setur
þetta stóð í skógi, nokkuð frá
veginum, og var því vel dul-
ið. Við drykkjuskenkinn í hinu
rúmgóða anddyrj sátu allmarg
ir flugforingjar og strandhöggs;
menn og nokkrir háttsettir liðs-
fori-ngjar, sem voru í þann veg
inn að leggja af stað í hættu-
lega og mikilvæga leiðangra.
Þær Violetta o» Vera Atkns
voru einu konurnar þarna.
Staunton kom til þeirra og bar
hann leðurjakka. Áður en
haínn sí(gi upp í flu'gvélina
varð hann að fara í flugmanna
búning utan yfir, með mörg-
um vösum, sem fylltir voru
nauðsynlegustu vopnum, svo
sem skammbyssu og rýtingi, og
tækjum, sem grípa mátti til i
neyð. í belti, hið næsta sér,
bar hann franska peningaseðla.
mörg þúsund sterlingspunda í
gildi. Violetta var svipað
klædd, og einnig hún bar mik-
ið fé á sér, ef svo færi, að leið
ir þeirra skyldi einhverra ófyr
irsjáanlegra atvika vegna, þeg
ar' þau lentu. Auk þess báru
leyniþj ónustumenn allir á sér
töflu eina, sem þeim var ætlað
að taka inn, ef í nauðirnar rak,
— ef þeir sáu fram á pynding-
ar, sem þeir mundu ekki þola.
feða höfðu sætt þeim pynding-
um, að kvölm var orðin þeini
óbærileg. Varð að geyma töflu
þessa leynilega á sér, þar sem
1 þó var alltaf unnt að ná til
Staunton haíði farið bein-
ustu leið til flugvallarins, en
Violetta hélt þangað í bifreið
með eru Atkins, var þá komið
rökkur, og þegar þær óku fram
hjá Mylnuhæðum, benti Vio-
letta þangað og sagði að þar
dveldist dóttir sín í fóstri, og
var það hið teina skipti, sem
hún heyrði hana minnas á
barn sitt. En þetta sýndi og
sannaði engu að síður óvefengj
anlega að telpan var sífellt í
huga hennar.
„Ég veit ósköp vel hve
heita og einlæga ást hún bar til
barns síns”, segir Vera Atkins.
„Ég vissi að hún skrapp oft að
hitta hana. En hún minntist
ekki oftar á telpuna þetta
kvöld. Hún sat þarna í bílnum,
kyrrlát og róleg; minnti mig
einna helzt á ljósmynd af
þokkadís, því hún var einkenni
lega og hrífandi fögur, — hún
var gædd efnmitt þeim yndis-
leika, sem vekur bál í hvers
manns 'brjósti. En hún virtist
ekki hafa minnstu hugmynd
um það sjálf. Hún var aldrei
neitt að lagfæra hár sitt eða
snurfussa sig, og þrátt fyrir
það, að hún vakti slíkar ástríð
ur hjá öllum karlmönnum, að
þeir bókstaflega eltu hana a
röndum, var hún eins siðsöm
og hægt er að búast við af kon
PETROF
FÖSLER f?
WEINBACH
SCHOLZE
FIBICH
Sérstaklega þökkum við Hinu íslenzka prentarafélagi og
læknum og öðru starfsfólki Bæiarsjúkrahússins fyrir lipurð og
hjálpsemi í veikindum hins látna.
Guðs blessun fylgi ykkur öllúm.
Þorbjörg Inghnundardóttir.
Ragnhildur Sigurðardóttir.
Þórður Yngvi Sigurðsson.
um”.
í þetta skiptið hugsaði Vio-
letta eingöngu um hið mikla
hlutverk, sem hún var nú í
þann veginn að takast á hend-
ur. Að fáum klukkustundum
liðitum mundi hún verða kom
in til Frakklands. Fyrir svo
sem 8 árum síðan mundj henni I
Einkaumboð:
Sími 1-7373
Reykjavík.
(ompany