Morgunblaðið - 17.09.1977, Side 13

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 17. SEPTEMBER 1977
13
Bragi Ásgeirsson
Auglýsingagildi sjónvarps-
frétta er óvéfengjanlegt, það
vita allir og á það ekki aðeins
við um vöruauglýsingar heldur
einnig að því er viðkemur að
vekja athylgi á íþrótta- og list-
viðburðum ásámt hvers konar
menningarstarfsemi. Iþrótta-
hreyfingin gerir sér þetta vel
ljóst og er þjónusta sjónvarps-
ins á því sviði með ágætum. En
öðru máli má segja að gegni um
listir, þar er flest í ólestri og því
undir hælinn lagt hvort t.d. gild
leik- eða listsýning í höfuðborg-
inni, eða svipaðir viðburðir á
áhugavettvangi í dreifbýlinu,
fái stillimynd eða kvikmynd af
sliku framtaki stutta stund á
skerminum. Oftlega eru gæði
lítt metin, en þó er hinum
minni íþróttaviðburðum gerð
öllu minni skil en þeim merk-
ari. Hins vegar fara fréttamenn
sjónvarpsins með veggjum á
myndlistarsýningar með
myndavélar á lofti um hina
merkari sýningarsali borgar-
innar samtímis þvi að sýna
hreyfimyndir af tómstunda-
verkum úti á landi. Hér er
ranglega staðið að málum og
þarf úr að bæta.
Þátturinn Vaka er gott fram-
tak, en þeir mætu menn sjón-
varpsins mega gjarnan halda
sér betur við efnið hverju sinni
og fremja ekki berlega hlut-
drægni, svo sem gerðist ítrekað
á sl. vetrí. Gætu menn ekki
verið sammála um, að á hljóm-
leikjum og leiksýningum eigi
hljómlista- og leikfólkið sjálft
að skipa öndvegi, en ekki hjá-
leitt skraut eða málverk í saln-
um né skrautbúningar gest-
anna? — Og í beinu framhaldi
að þvi mætti ætla að á mál-
verkasýningu skipti málverkin
og viðhorf málarans ti! listar-
innar meginmáli, en ekki sú
starfsemi er málarinn notar til
að auglýsa sýningu sina. Mörg-
um var ofboðið með einum slík-
um þætti í vetur, svo sem þegar
hefur áður verið vikið að, þegar
sjónvarpið undirstrikaði eina
slíka auglýsingabrellu málar-
ans á þann veg, að til þessa mun
enginn listamaður hafa fengið
lengri og betri auglýstngu á
skjánum fram til þessa. Eftir
allt það umstang var svo örstutt
og illa tekin m.vnd af sýningu i
Norræna húsinu, sem kom
þannig út að verða listamannin-
um þar til óþurftar.
Skálafell — Snemma i vor
var mér boðið að vera viðstadd-
ur viglsu veitingastaðar á efstu
hæð Hótel Esju. er hlotið hefur
nafnið „Skálafell". Tilefnið var
að einn af efnilegustu lista-
mönnum okkar, Leifur Breió-
fjörð, hafði séð um loftskreyt-
ingu þessara salarkynna. Það
hefur allan timan, síðan ég hóf
að rita myndlistarsyrpur mínar
í ár, verið á stefnuskránni að
víkja að þessari skreytingu og
finnst mér til þess ærið tilefni.
Þetta hefur verið vandasamt
verk því að segja má að hér sé
of lágt til lofts, en listamannin-
um hefur tekist að leysa það
vandamál með hugkvæmni, er
byggist á fjölbreytni litaðra
hringlaga glerforma, spegla og
lampa. Það er ósennilegt, að
nokkur vínbar hérlendis kom-
ist í hálfkvisti við þennan að
listrænu útliti, og naumast
nokkur um jaf.n fjölbreytilegt
útsýni yfir borg og byggð og
töfrandi sýn til hafs og' fjalla.
Er það ánægjuefni að stjórn
Flugleiða skyldi standa að því
að virkja islenzka list- og list-
iðnað á þennan hátt, og er hér
um augljósa sókn til framfara
að ræða. Skrautið og prjálið er
hér ekki í fyrirrúmi, heldur lát-
laus, fögur, listræn umgerð.
Vonandi böðar þetta timamót
við innréttingu veitingastaða,
og gnægð eigum við í dag af
efnilegu lista- og listiðnaðar-
fólki, sem þráir að takast á við
verkefni og sækja á brattann.
Vanity Fair, — eða hring-
leikahús fáránleikans vil ég
helst nefna vörusýningu þá er
nefndist „Heimilið" og er nú
nýafstaðin. Vafalítið hefur
áhrifamáttur auglýsinga-
skrums aldrei komið skýrar
fram hér en meðan á þessari
sýningu stóð. Að þriðji hluti
Myndlistarsyrpa
Oft var hér svo þröngt á þingi
að vafamál er að hvort slíkur
mannfjöldi megi safnas't á ein-
um stað við slíkar aðstæður, —
hvað hefði gerst ef kviknaö
hefði í og æði gripið söfnuðinn?
Fram hefur komið að slik
sýning fylli i eyður í hinum
snauða og litlausa skemmtiiðn-
aði höfuðborgarinnar, menn
nefna hér i senn „tívolí", fólk-
vang og jafnvel risahlutaveltur
— víst er að „heimilið" var
þetta allt i senn að einhverju
leyti. Allar stórborgir sjá fyrir
þessari þörf á múgsamkomum á
fjölbreytilegan hátt, og hér er
tækifæri fyrir hugkvæma heila
vorra á Norðurlöndum, sem ríf-
ast enn hressilega um slíka
hluti og listir almennt. Hér er
þó verst af öllu, að þessu
tvennu er blandað saman, og
oft virðist sem starfslaun séu
uppbót vegna þess að viðkom-
andi hafi ekki fengið lista-
mannalaun um eitthvert skeið!
Ég og ýmsir aðrir hafa í
harnslegri einfeldni litið svo á
að starfslaunum væri úthlutað í
samræmi við þörf og aðstæður,
en hér virðist okkur hafa yfir-
sést í meira lagi. Að sjálfsögðu
ber að störauka starfslaunin og
lengja þau til samræmis við slik
laun á Norðurlöndum. en á
Að haustnóttum
Listmiðlun sjónvarps
Skálafell
Vanity Fair
Listamannastyrkur
— Starfslaun
Kjarval og F.Í.M.
landsmanna skuli safnast á sýn-
ingu er vart stendur undir
nafni og réttara væri að nefna
vörutívolí eða risatombólu er
erfitt að skýra. Hér var ekki um
neitt gæðamat að ræða, heldur
virtist allir þeir, er vildu sýna,
komast hér að, svo að hér varð
úr einn hrærigrautur. „Að
sjálfsögðu mátti sjá margt gott
og gilt innan um, en fátt sem
hver og einn á ekki kost að að
sjá í stórum meira úrvali i
nokkrum sérverslunum borgar-
innar eða t.d. í byggingaþjön-
ustinni við Grensásveg.
Hér var allt það tekið með er
álitið var að yrði sýningunni
auglýsingarefni, og eftirtektar-
vert var að sjá Þjóðviljann
iklæðast hér fötum stórkapital-
ismans með auglýsingaskrumi.
að gera góða hluti á heilbirgð-
um forsendum t.d. með bygg-
ingu stórskála (GrosshUlle) og
fjölbreyttri athafnasemi. Hér
var þvt miöur ekki um réttar
forsendur að ræða, því að
margt á þessari sýningu kom
heimilinu ekkert við og virðist
því rétt að nefna næstu sýningu
„Auglýsingahátíðina". Sá er fer
inn i störverslun erlendis, t.d.
Illums Bolighus í K.höfn, sér
margfalt meira og merkilegra,
sení að heimilinu lýtur, en á
þessari sýningu, og þar er eng-
ar deildir að finna fyrir hjáleit-
an, erlendan áróður:
Spyrji nú einhver hvað hafi
hrifið mig mest við að sækja
þessa sýningu verður svar mitt
fljótlega „hreina loftið er út
kom". . .
Listamannastyrkir — Starfs-
laun. Arlega er á fyrri hluta árs
úthlutað listamannastyrkjum,
og venjulega um tveim mánuð-
um seinna starfslaunum. Nú er
svo komið að slikt lógn hvílir
yfir vötnum við slíka úthlutun,
að flestir eru hættir að nenna
að fetta fingur út í margvislegt
handahóf, sem er árviss fylgi-
fiskur þeirra úthlutana. Þetta
er nöturleg framvinda og hér
erum við eftirbátar t.d. frænda
móti gæti komið að fækka
styrkjunum, og alls ekki að
rugla þessu saman. Hér þat f aö
koma af stað hressilegri um-
ræðu —og rjúfa lognið.. .
Kjarval og F.I.M. — Vegna
þess að ég minntist hér að frani-
an á lognið og þar sem þetta er
síðasta myndlistarsyrpa min á
árinu um íslenzkt efni, er ekki
úr vegi að enda þessi skrif með
gamansögu a af meistara Kjar-
val. A fyrri árum var sannar-
lega heitt í kolum i félagsmál-
um myndlistarmanna, svo sem
kunnugt er, og var deilt óvæg-
lega á menn og málefni á
félagsfundum, og hnútubitið
var slíkt að viðs fjarri er að
prenthæft sé. Kjarval sat eitt
sinn lengi hljóður á slikum
hressilegum fundi hjá F.l.M.
fyrir allmörgum árum. Allt í
einu ris hann úr sæti og biður
um orðið, — þögn sló á þing-
heim og allir viðstaddir biðu í
ofvæni eftir þvi hvað sjálfur
meistarinn hygðist nú leggja til
mála. Hóf svo Kjarvai raust
sina og mælti: „Nú ætla ég að
aðhafast þaó, sem andskotinn
hefur aldrei gert, — nefnilega
að yfirgefa ykkur." Gekk meist-
arinn siðan út og kom aldrei
aftur á fund í félaginu. ..
Lionsmenn færa
endurhæfingar-
hælinu ad Vífils-
stödum góða gjöf
Lionsklúbbur Garðabæjar af-
henti i fyrradag endurhæfingar-
hælinu að Vífilsstöðum fræðslu-
kvikmynd að gjöf, og af því tilefni
voru blaðamenn boðaðir til fund-
ar.
I upphafi fundarins sagði Jó-
hannes Bergsveinssön yfirlæknir
frá því að erfiðlega hefói gengið
að fá þessa kvikmynd hingað og
þegar hún loks var pöntuð reynd-
ist ekkert fé handbært til að leysa
hana út. Þetta fréttu Lionsmenn
og þótti þeim kjörið tækifæri fyr-
ir sig til að styrkja þá starfsemi
sem þarna fer fram.
Hreinn Jóhannsson, formaður
Lionsklúbbsins i Garðabæ, af-
henti Jóhannesi þessa ágætu gjöf
ásamt félögum sínum úr stjórn
klúbbsins.
Hafði Hreinn þau orð að ekki
væri loku fyrir það skotið að þeir
Lionsmenn gætu hlaupið undir
bagga með einhver sérverkefni
hælisins.
Myndin er tekin þegar Hreinn Jóhannsson, formaður Lionsklúbbs Garðabæjar afhendir Jóhannesi
Bergsveinssyni yfirlækni myndina góðu.