Alþýðublaðið - 22.11.1958, Blaðsíða 11

Alþýðublaðið - 22.11.1958, Blaðsíða 11
Messor: Dómkirkjan: Messað kl. 11 árd. Séra Óskar J. Þorláks- son. Síðdegismessa kl. 5. — Séra Jón Auðuns. Bama- samkoma í Tjarnarbíói kl, 11 árd. Séra Jón Auðuns. Laugarneskirkja: Messað kl. 2 e. h. Bariiaguðsþjónusta kl. 10. . n. Séra Garðar Svavarsson. BústaðaiiroStaka 11: Messað í Kópavogsskola kl. 2. Barna samkoma kl. 10.30 árd., — sama stað. Séra Gunnar Árnason. Öháði söfnuðiirinn: Messa í kirkjusalnum kl. 11 árd. Sr. Björn Magnússon prófessor prédikar í fjarveru safnað- arprests. Hafnarfjarðarkirkja: Messað kl. 2 e, h. Séra Garðar Þor- steinsson. Aðveníksrkjan: Erindi verð- ur flutt í Aðventkirkjunni sunnudagskvöldið kl. hálf níu og verður ræðuefni: — Hin mikla spádómsræða Jesús Krisís. Hverra spurn- ingum svarar hann í þessari ræðu sinni? Hvað segir hann í henni um þann tíma, sem við lifum á? Sjá aug- lýsingu í blaðinu í dag. Barnasamkoma verður í Guð- spekifélagshúsinu, Ingólfs- stræti 22 kl. 10.15 f. h. á morgun, sunnudaginn 23. nóv. Sögð verður saga, — teiknað, sungið, sýnd kvik- mynd, kenndir leikir. — Öll börn velkomin. Kaþólska kirkjan: Lágmessa kl. 8,30 árd. Hámessa kl. 10. í messunni leikur hinn þekkti þýzki orgelleikari, Wilhelm Stollenwerk. Elliheimilið: Guðsþjónusta kl. 10 árd. Heimilisprestur- inn. Hallgrímskirkja: Messað kl. 11 f. h. Séra Sigurgeir Þ. Árnason. Barnaguðsþjón- usta ki. 1,30 e. h. Séra Sig- urgeir Þ. Árnason. Messa kl. 5 e. h. S.éra Jakob Jóns- son. ■ Fríkirkjan: Messa kl. 2. Séra Þorsteinn Björnsson. Langholtsprestakall: Messað í Laugarneskirkju kl. 5. — Séra Árelíus Níelsson. Neskirkja: Barnamessa kl. 10,30..Messa kl. 2. Séra Jón Thorarensen. Iláteigssókn: Barnasamkoma í Hátíðasal Sjómannaskól- ans kl. 10.30 árd. Séra Jón Þorvarðarson. FliagvéSarii^rg Fíugfélag íslands h.f.: Millilandaflug: Gullfaxi fer til Oslo, Kaupmannahafnar og Hamborgar kl. 08.30 í dag. Væntanlegur aftur til Rvk ki. 16.10 á morgun. — Innan- landsflug: í dag er áætlað að fljúga til Akureyrar, Blöndu- óss, Egilsstaða, ísafjarðar, — Sauðárkróks og Vestmanna- eyja. — Á morgun er áætlað að fljúga til Akureyrar og Vestmannaeyja. Skáprns Skipaútgerð ríkisins: Hekla er væntanleg til Rvk í dag að vestan úr hringferð. Esja fer frá Akureyri í dag á austurleið. Herðubreið kom til Rvk í gærkvöldi frá Aust- fjörðum. Skjaldbreið er vænt anleg til Rvk árd. í dag að vestan frá Akureyri. Þyrill er i Rvk. Skaftfellingur fór frá Kvk í gær til Vestmannaeyja. Hann hafði séð sig um hönd og valið ískalda kaffi^,, í stað appelsínusafans éin- ungis til þess að njóta full_ vissunnar um að hann væri frjáls að því. Áður var slíkt með öl'lu tilgangslaust; kaldir drykkir voru kaldir drykkir og allir eins, en nú gat hann ekki staðist þá löngun að auka á hina annarlegu fagn- a.ðarkennd með þessari fá- nýtu brellu. Gestir komu og fóru. Öðru hvoru fór ísskápurinn í hornmu að suða lágt, og það var leins og suðið vekti fyrst og fremst athygli á kýrrðinni og næð.nu þar inni. Hami virti fyrir sér gestina, sem við borðin sátu, en enginn virtist taka eft.r honum. Hann sat einn við borð sitt, sötraði ískált kaffið og varð æ ölvaðri af hinn'i annarlegu ' fagnaðarkennd. Hin marglitu rafljós urðu föl og dapurleg í glóð aftan- skinsins; það var eins og þau hefðu verið sett fyrir rnis- skilning upp á þessa vafnings- viðarþöktu stólpa, sem héldu uppi blómsturíléttingunum. Danshljómsveit lék niðri í garðinum en tónar hennar bárust skammt undir heiðum vornæturhimninum. Við vínskenkinn stóð mergð gesta; þeir tæmdu stik- ;ilhá glösin hvað eftir annað af innilegri nautn, en höfðu því næst gleymt þorsta sín- um. Og svo horfðu þeir á þá, s’em dönsuðu. Margt gesta sat inni í hálfskálunum umhverfis garðinn, og einnig við borð- in á steinþrepumim, og öðru hvoru gengu þeir í hóp dans- endanna á flísaþekjunni, en hreyfingar þéirra virtust máttvana í mollukyrrð kvölds ■ins. Himinninn uppi yfir var heiður og blár, og það var orðið myrkt af nótt þar sem skugga bar á. Út'i fyrir hleyrð ist hreyfilgnýr bifrei'ða, sem ekið var á brott. og smellirn- ir, þegar hurðum var skellt aftur, minntu á skothvelli úr launsát. Fjarst á stéinþrepunum sat ung stúlka í hvítri peysu við borð. Hún sat þar ein, en hún hafði dansað nokkrum sinnum; drakk ekki, bara sat og studdi olnbogunum á borðið, en fingur hennar t:£_ uðu í hrynjandi vi,ð tónlist- ina. Að augunum undan- teknum var ekkert sérlegt við anllit hennar. Hún sat kyrr og rétt í baki og virti ýmist fyrir sér dansendurna eða þá gesti, sem við borðin sátu. Litlu seinna varð hann þess var að hún horfði á hann. En það var aðeins eitt andartak. Þegar augu bennar leituðu hans aftur, var hann annað hvort kominn í hóp dansend- anna eða horfinn sjónum hennar í mannþröngina, _ Rökkrið varð myrkara með hverju andartaki, sem leið. Og allt í einu var síðasti húm roðablærinn horfinn af lauf- krónunum og komin nótt. Þá var það að unga . úlkan við borðið kom aftu mga á hann, þar sem hann ''.iraðjst hægum skrefum. ] in leit undan, gætti þess aö horfa í ■aðra átt þar til ha.m stað- næmdis við borðið. — Má ég leyfa mér að biðja yður .... Hún r.sis á íætur og hann. leiddi hana níður þrepin. Þau dönsuðu og skref hans vóru hnitm'iðuð við hrynjandi tón- listarinnar. Ljósblár gúm- hnöttur kom svífandi, hún lyfti hendinni og ýtti við hon- um. Það truflað^ hann. — Fyrirgefið, mælti hún hvísllágt og brosti við. Eg vildi aðeins létta honum flugið. — Og þegar hann Iélt undr- andi á hana, bætti hún við: — Gúmhnettinum, meinti ég- — Eg dansa vist ekki sem þezt, varð honum að orði. — Þér iðk.ð víst ekki dans að staðaldri, mælti hún spyrjandi. — Það kemur varla fyrir. nú orðið. CAESAR SMITH s — Tunga hans virtist jafn ‘stirð í vöfum og fætumir. — Slakið á, svaraði hún. Það er allt og sumt. Og þegar hljómsveitin þagnaði, leiddi hann hana sömu leið t'il baka. — Þakka yður fyrir, mælti hann og dokaði við. — Viljið þér ekki fá yður sæti? Eða eruð þér í fylgd Við einhvem? —- Nei, svaraði hann. Eg er aleinn, maélti hann enn, næstum við hátíðlega. Hún leit á hann stórum, hreinskilnislegum augum, mælti lágt: — Fá'ið yður þá sæti. — Má vég bjóða yður eitt- hvað að drekka. Hún hrissti höfuðið. — Vindling? — Nei, þakka yður fyrir, —• ég reyki ekki. Hún spurði sjálfa sig, hvort hann mundi alltaf vera þannig í framkomu, feiminn og hlédrægur. Hann sat beinn í sæti, horfði fram hjá hemii. virti fyrir sér gestina eða starði í skin lampanna. Hljómsvéitin var aftur tekin til við að leika, og henni þótti sem hanm væri alls ekki viss um, að það, sem hann sæi og heyrð'i, væri raunveruleiki. Þegar hún veitti honum athygli fyrir svo sem hálfri stundu, var eitt_ hvað það Við hann, að henni þótti, sem vakti forvitni hennar. Hann var magur í andliti, munnstór nokkuð, varirnar mjúkar og þvalar að sjá, eins og á konu. En þó hafði það ver'ið einhver svip- kennd fyrst og fremst, sem knúði hana til að leita hans aftur. — Skömmu síðar mælti hún: — Þér valdið méi- ekki vonbrigðum. Hann leit á hana, hæversk- lega og undrandi. — Fyrirgefið, ég skil víst tekki. — Þér hafið ekki valdið mér vonbrigðum, endurtólc hún. Eg sat og beið þess að þér kæmuð og byðuð mér i dansinn, og þegar sú ósk mín rættist, naut ég þess einlæg- lega. Fólk breytist alltaf, þegar það kemur í námimda við mann, og venjulega þann. ig, að það veldur vonbrigðum nokkrum. En þér .... Hún þagnaði við og lét stetningunni ólokið. Eg er hrædd um að ég haf i hætt mér út á hálan ís, bætti hún við eftir skammt andartak. Hann brosti í syip. Og ég, spurði hann, ég get víst ekki véitt yður neinn stuðning þar? Hann leit niður. Og þér, — eruð þér ein hér í kvöld? — Já, svaraði hún, ég þekki hér ekki einu sinni ne'.nn, ég kom hingað fyrst í morgun. Dveljis þér hér sem gestur, ,eða eigið þér heima hér í grennd? Nr. 2 —• Viku til hálfan mánuð. — Þér virðist vel settur, fyrst þér megið ráða surnar- leyfi yðar þannig sjálfur. — Ekki get ég sagt að ég ráði því að öllu leyti. En hve lengí verðið þér hérna? Hann hristi höfuðið. Ég er hér í sumarleyfi, svaraði hann. — Það eru víst flestir hér, varð henni að orði. Hún virti hann fyrir sér í laumi. Hann var eins og drengur, sem horfði á jóla_ tré, hún var honum teiginlega ekki annað en skraut á trénu. Hann tók í sig kjark og spurði: — Hafið þér ef til vill dval. izt hér áður? — Eigið þér við hér í gisti- húsinu eða hér í borginni? — Hér í borginni. — Eg hef komið hingað nokkrum sinnum. Eg á heima í næstu borg. — Og ég, hann þagnaði við og hagræddi sér í sæti eins og ekki færi rétt vel um hann. Eg heiti Richard Tall- ert, bætti hann við. — Og ég heiti Jane Est_ ridge. Þau gátu hvorugt að sér gert að brosa, er þau gerðust svo formföst, og hún spurði: — Og þér dveljist hér al- einn? —- Já, svaraði hann og dró vindlingaveskiu upp ur vasa sínum. Hafið þer nokkuð á móti því að ég reyki? — Nei, fyrir alla muni — látið það eftir yðui Hún horiur on á hann þegar hann kveikti í vindl- ingnum. Hendur hans voru Sterklegar og við bjarmann frá logandi eldspítunni varð vangasvipurinn línuhreinn og þróttmikill. Þegar hajm hann hafði slökkt á eldspýt- unni og varpað henni frá sér, spurði hann eins og fyr.r hendingu: — Sjáumst við aftur? — Eruð þér að fara? spurði hún undrandi. — Nei, nei, ég spurði ekk: þess vegna. Hann reyndi að brosa. Það er vitanlega ióm vitleysa að spyrja um þetta nú þegar, því vitanlega hafið þér ekki enn gert yður neina hugmynd um það hvort þér viíjið hitta mig aftur. — Eg held þér séuð ekki fyllilega með sjálfum yður •— á þessum stað, og við þekkj_ umst ekki neltt. Hann hristi höfuðið. Þér hafið lcg að mæla, sagði hann. — Þér megið ekki taka það slem mcðgun, en mér lízt þannig á yður, að þér séuð vanari öðru — og a’lvarlegra umhverfi. — Eða leiðinlegra. Eg geri ekki ráð fyrir að ég sé bein- línis skemmíilegur samvist- um. — Nú skulum við reyna að dansa aftur. Hvei-nig lízt yður á það? Hann reis á fætur og beið htennar. Hún gekk á undan honum, gekk mjúkum skref- skrefum og sveigðj fjaður- magnaðan líkamann til er hún krækti á milli borða,nna. Þeg- ar þau nálguðust danssvæðið hittist svo á að hljómsveitin hætti leik sínum. Þau litu hvort á annað, brostu og höll- uðu sér upp að múrveggnum, sem enn var varmur við- komu eftir sólskin dagsins. Hún spurði: — Iive lengi hafið þér hugsað yður að dveljast hérna? — Aðeins þangað til á mánudagsmorgunn. Síðan dvelst ég hjá foreldrum mín- um. Hljómsveitin tók að leika aftur, len þau hölluðu sér enn upp að múrnum. Nú höfðu þau rabbað saman nokkra hríð, en þó var hún eldci enn neinu nær um það, hver á- hrif hann hefði á hana. Hún Ccp^rlaU P. L k bw i — Talaðu haerra, Jón! — Eg heyri ekki orð. þegar þú muldrar svona. Alþýðublaðið — 22. nóv. 1958 11

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.