Alþýðublaðið - 29.11.1958, Qupperneq 11

Flugvéiarnari
Flugfélag íslands.
Millilandaflug: Millilanda'
flugvélin Gullfaxi_ fer til Os-
lóar, Kaupmannahafnar og
Hamborgar kl. 8.30 í dag.
Væntanleg aftur til Reykja-
víkur kl. 16.10 á morgun. —
Innanlandsflug. í dag ér á-
ætlað að fljúga til Akureyrar,
Blönduóss, Egilsstaða, fsa-
fjarðar, Sauðárkróks og Vest
mannaeyja. Á morgun ér á-
ætlað að fljiiga til Akureyr-
ar og Vesímannaeyja.
SkBplns
Eimskip.
Dettifoss fór frá Hafnar-
firði 25/11 til New York.
Fjallfoss kom til Reykjavíkur
25/11 frá Hull. Goðafoss kom
til Reykjavíkur 27/11 frá
New York. Gullfoss kom til
Kaupmannahafnar 27/11 frá
Helsingborg. Lagarfoss kom
til Hamina 27/11, fer þaðan
til Haugesunds og Reykjavík
ur. Reykjafoss fór frá Vés't-
mannaeyjum 23/11 til Ham-
borgar. Selfoss kom til Rvík-
ur í gær frá Helsingör og
Hamborg. Tröllafoss fór frá
Hamina 25/11 til Reykjavík-
ur. Tungufoss fór frá Raufar
höfn 26/11 til Gautaborgar,
Álaborgar ög Khafnar.
Skipadeild SÍS.
Hvassafell fer í dag frá
Fleggefjord áleiðis til Faxa-
flóahafna. Arnarfell átti að
fara í gær írá Ventspils áleið
is til Reyðarfjarðar. Jökulfeli
átti að fara í gær frá Rostock
áleiðis til Fáskrúðsfjarðar.
Dísarfell er væntanlegt til
Helsingfors í dag. Litlafell er
í olíuflutningum í Faxaflóa.
Helgafell er á Akureyri.
Messor;
Bústaðaprestakall: Messa í
Háagerðisskóla kl. 2. Barna
samkoma kl. 10.30 árd. á
sama stað. Séra Gunnar
Árnason.
Háteigsprestakall: Barnasam-
koma í hátiðasal .Sjómanna
skólans kl. 10. f.h. Messa
kl. 11 f.h. (>^\th. breyttan
tíma). Séra Jón Þorvarðar-
son.
Dómkirkjan: Messað kl. 11
árd. Séra Jón Auðuns. Alt-
arisganga. — Engin síðdeg-
ismessa. Barnasamkoma í
Tjarnarbíói kl. 11 árd. Séra
Óskar J. Þorláksson. Jóla-
tónleikar í kirkjunni sunnu
dagskvöld kl. 8,30.
Laugarneskirkja: Messa kl. 2
e. h. (altarisganga). Barna- .
guðsþjónusta kl. 10.15. Séra
Garðar Svavarson.
Elliheintilið: Guðsþjónusta og
altarisganga kl. 10 árd. —
Séra Björn Jónsson, Kefla-
vík, prédikar.
Neskirkja: Barnaguðsþjón-
usta kl. 10.30. Messa kl. 2
e. h. Almenn altarisganga
fyrir söfnuð og starfsfólk
kirkjunnar. Séra Þorsteinn
Jóhannesson prófastur pré-
dikar og tekur til aLtaris.
Séra Jón Thorarensen.
Hallgrímskirkja: Messa kl.
11 fyrir hádegi. Sr. Jakob
Jónsson. Ræðuefni: Fjöru-
tíu ára fullveldi. Barna-
guðsþjónusta kl. 1.30. Séra
Jakob Jónsson. Síðdegis-
messa kl. 5 eftir hádegi. Sr.
Sigurjón Þ. Árnason.
Langholtsprestakall: Messa í
Laugarneskirkju kl. 5. (Frú
Hanna Bjarnadóttir syngur
einsöng. Afmælis safnaðar-
ins minnzt.) Sr. Árelíus Ní-
elsson.
Aðventkirkjan: Eins og aug-
lýst er £ blaðinu í dag, flyt-
ur O. J. Olsen erindi í Að-
ventkirkjunni annað kvöld
kl. 20.30. Erindið nefnir
hann: Hvaða stórveldi gerir
innrás í Bandaríki Norður-
Ameríku?
Fríkirkjan: Messað kl. 2. Sr.
Þorsteinn Björnsson.
ræðiLga raik lvægt og fagnaS*
arríkt að g?rast í lífi haás'jS-
hvað sÉm það nú var.
Bíll ók heim brautina og
bjarta ljésrák lagði imi um
gluggann. Hún lék og kvik;-
að. á loftinu yfir höfði henn-
ar. Stúlkan, sem bjó í herberg
inu með henni. var ekki kom
in heim ennþá, hún hét Sylvía
og eitthvað meira, og hafði
stokk ð út, gröm og vonsvik
in út af því að Jane vildi ekki
slást í för mieð henni. En hún
ætti samt að vera komin
heim, klukkan var orðin tvö
að minnsta kosti.
Hann hafði ekki reynt að
segja heani ósatt, þegar hún
spurði hann hvar hann dveld-
ist. Hefð. hann svarað sem
svo, að hann byggi í einhverju
litlu gistihúsi, eða hann hefði
samflot m'eð nokkrum vinum
sínum, þá mátti hann vita að
hún tryði því. En hann hafði
sagt faenni hreinskilnislega,
að hann væri athvarfslaus,
hafði ekki gripið til neinnar
afsökunarlygi til þess að láta
þetta vera útrætt mál. Og
hvers vegna hafð; hann ekki
orðið sér úti um neinn næt-
urstað?
Lág, róleg rödd, sterkar
hendur og ást á líflnu . . unz
hann hafði allt í einu orðið
hræddur og kvíða sleginn.
Aðeins nokkurt andartak
hafði henni tskizt að hugsa'
ekki um harrn, en svo sá hún
hann aftur í'yrir hugskots-
sjónum sínum, þegar hún
hvíldi í örmum hans og þau
stigu dansinn um mjúka, húm
myrka grasflötina. Hvernig
skyldi hann annars stafa nafn
ið sitt? Talent eða Tallent? En
Richard vár þó venjulegt
kaflmannsnafn, og ekkert
við það að athuga.
Hún leit fram að dyrunum,
þegar hún heyrði fótatak nálg
ast. Hélt niðri í sér andanum
og hlustaði. Það liðu nokkrar
sekúndur, svo var hurðinni
ýtt gsetilega og hliótt frá störf
um og e.nhver skuggi leið
inn í herbergið.
— Sylvía?
Hurðin féll í lás með lág-
um smell.
— Já.
Röddin var annarleg, og
Jane reis upp við dogg í rekkj
unni.
— Nokkuð að?
— Ekki búð minnsta . . .
Það brá enn fyrir annarleg
um titring í rödd hennar.
Jane lagðist útaf og hlustaði.
Stúlkan fálmaði sig að rekkj
unni, og það var sem hún
stæði á öndinni af mæði.
■— Þú getur kveikt, sagði
Jane. Það gerir mér ekki
:neitt til.
Þá brast stúlkan skyndilega
í ekkaþungan grát, og hún
dró andann í þungum, hryglu-
kenndum sogum.
Jane sveiflaði ofan af sér
lakinu og gekk til hennar, þar
sem hún hafði varpað sér á
grúfu upp í rekkjuna. Hún
hélt svæflinum að vitum sér
svo gráturinn heyrðist síður.
Jane lagði hendin?. á öxl
henni, og fann að ullardúk-
urinn í treyju henna:: ar rak
ur.
— Vertu róleg, þjj. Ég
skal hjálpa þér.
En unga stúlkan hllii áfram
að gráta, líkami hennar titr-
aði og skalf í ekksogunum.
Jane sat á rekkjustckknum
og beið.
— Vertu nú væn og lofaðu
mér að sjálpa þér, mælti hún
ehn.
Unga stúlkan sneri sér til
véggjar. Titraði og skálf og'
gekk upp og niður af mæði.
Svo dró úr ekkanum, hún
bylti sér á bakið, og Jane gat
séð að hún starði stórum, opn
um augum út í náttrökkið.
— Hvað hefur eiginlega
gi>S5t; s'purði Jane og þrýsti
hönd hennar.
— ÉkkLneitt. . . ekki neitt.
“V.n tók enn að gráta, en
ekki éins ekkaþungt og áður.
Og Jane boið þangað til grát-
úr hennar hljóðnaði.
-----Segðu mér nú upp alla
söguna, Sylvia ...
Þá stamað; hún loks:
— Ég mætti manni... og
hahn reyndi að . . .
Svo þagnaði hún. Srault
hárið.
CAESAR SMITH :
neinn svali inn. Hún var ber-
fætt og öðru hvoru kom það
fyrir að hún ste.g út fyrir
gangdregilinn.
Hún knúði dyra. Yíir þeim
brann dálítið bjartara ljós. Á
hurðinni gat að líta spjald,sem
á var Iietrað „Forstöðukona”.
Hún knúði enn dyra, dálítið
fastára éri fyrr.
— Já, var svarað lágt óg
með nökkrúm spurnarhreim
iririi fyrir.
Jarie feyridi að spyrja eins
eðlilega cg rólega og henni
var unrit:
— Gæti ég fengið að segja
við yður nökkur orð, forstöðu
kona?
Enn varð nokkur þögn fyrir
Nr.8
HITA
BYLGJA
— Þú verður að segja mér
það, mælti Jane. Hafði hann
það af, eða er bað bara hræðsi
an, sem fer svona með þig?
Stúlkan svaraði engu. Leit
aði að vasaklútnum sínum.
—- Þetta er mikilvægt at-
riði, Sylvía. Hvað gerðist eig
inlega . . .
— Mig verkjar svo í úlnlið-
ion . . .
— Nú kveiki ég. Lokaðu
augunum eitt andartak . . .
Hún stóð upp af rekkju-
stokknum og fann slopþ, sem
hún brá yfir nakinn líkama
sinn. Hún kveikti, Sylvia sat
uppi í rekkjunni og hélt
hægrj hendi þéttingsfast um
vinstri úlnlið sér. Hár hennar
var allt á ringulreið, en föt-
in órifin með öllu. Jane virti
hana fj'rir sér.
—- Hann varpaði mér til
jarðar ...
Það var sár þjáning í rödd
henriar.
-— Getur þér þá ekki skilist
það, Sylvía, að allt ler undir
því komið að þú segir hrein-
skilnislega frá öliu. Jafnvel
þótt þér hefði ekki tekizt að
verjast honum og koma í veg
fyrir það, þá er þúr það ekki
nein skömm. En þú verður að
tala við forstöðukonuna sam-
stundis. Þú verður að Vera
væn og skynsöm stúlka . . .
Sylvía forðist að líta í augu
henni. Hún var ekki fullra
tuttugu ára enn. Fyrir fáum
klukkustundum síðan hafðí
hún verið kát og iðandi af
fjöri. En nú hafði hún orðið
fyrir taugalosti,. sat þrákelnis
leg uppi í rekkiu sinni, starði
fram undan sér og vildi ekk-
ert segja.
Jane gekk til dyra. Sylvíu
brá við.
— Hvert ætlarðu?
— Ég ætla að hita okkur
tie.
Hún lokaði hurðinni hægt
og hljóðlega á éftir sér. Dauf
ljós brunnú frami á gangin-
um, svo takmörk gólfs og
veggja urðu rétt greind. For-
stöðukonan bjó á næstu hæð
fyrir neðan.
Það marraði í stigaþrepinu;
lágt bergmálið rauf riaum-
ast kyrrðina. Stór gluggi stóð
oþinn á gátt, óg þó barst ekki
innan hurðina. Loks heyrðist
kvíeikt. Ljósrákina lagði út
um gættina, fram á ganginn,
þegar hurðin var oþnuð, og
sem snöggvast fékk Jane
glýju í augun.
— Hvað er að?
— Stúlkan, sem býr í her-
bergi með mér, var að korna
heim. Hún segir að karlmað-
ur hafi ráðist á sig.
Konan sagði ekki neitt'.
Hún var holdskörp og beina-
ber. Hún brá sér inn fyrir,
kom aftur að vörmu spori,
og hafði þá s!étt upp gleraugu,
— Mér þykir fyrir því að
valda yður slíkum óþægind-
um, mælti Jane, og fann að
það hefði hún átt að segja
fyrr.
— Hvar er herbergið ykk-
ar, stúlka mín?
— Það er númer nítján.
Stúlkan heitir Sylvía, en ætt
arnafnið man ég því miður
ekki.
— Viljið þér doka við hérna
eitt andartak?
— Já . . .
Þegar Jane gekk inn í her-
bergið setti að henni sjálfta.
Ekki kuldans vegna, því heitt
og mollulegt var þar inni eins
og annars staðar um nóttina.
Hún vafði sloppnum fastar að
sér og hnýtti mittislindann.
Þar inni var allt í stökustu
röð og ireglu. það vantaði ekki.
Húsgögnin voru xunglamaleg
og viðamikil, myndir á veggj
um, flestar ljósmyndir. Ein
þeirra var á lönu spjaldi og
sýnd^ fjölmennan hóp skóla-
nemanda. Jane gekk nær
myndinni og skoðaði hana,
reyndi árangurslaust að firina
forstöðukonuna í hópriúm,
én yitaniega hlaut húri hafa
breytzt mikið síðan myndin
var tekiri. Þær vorri eflaust
allar orðnar mikið umbreytt-
ar, sem á myndinni voru, —
skyldu margar þeirra vera beg
ar látnar?
Vesalings SyXvia lltla. Sú
mátti happi hrósa að vera þó
á lífi. Það bar að minnsta
kosti svo oft við að lesa mátti
fréttir af slíku í dagblöðun-
um undir stórri og feitletraðri
fyrirsögn. Og síðan komu
frétt;r af eltingai’leiknum
við morðingjann, eða leitinni
að honum.
Klukka stóð og tifaði á nátt
borðinu. Tvö, rúmlega.
Þa£. leið undir það hálf
klukkustund áður en forstöðu
konan kom aftur. Jans 'SJt í.
djúpum hægindastói á fótum
sér, þega: hún kom til baka,
lokaði hurðinni á eftir sér
og mælti þreytulega:
— Hamingjan hjálpi okk-
ur, —- það er meiri þrákelnin
í stúlkunni.
— Hvernig iíður henni?
— Og ég held að hún hafi
ekki beð.ð nerit varanle«t
mleinsi. Hún liefur márist eit't
hvað á úlnlið,---jú' og vifan
lega orðið ofsahrædd ...
Forstöðukonan tók af sér
gleráugun og stakk þeim á
bak við ljósmynd, sem stóð í
umgerð á hyllunni fyrir ofan
ai'ininri.
— Ég hef reynt eftir megni
að fá hana til að lýsa mann-
inum, en það er ekki hægt að
hafa neitt upp úr henni, siem
mark er takandi á, Hún hefur
víst ekki heldur sagt yður
neitt. ...
Jane steig fram úr stóln-
um. Henni var kalt á berum
fótunum.
— Nei.
— Jæja, maður verður að
sjá hvernig gengur á morg-
un. Þrátt fyrir allt er ekki að
vita hve langt þetta hefur
gengið, og það verður að hand
sama náungann. Það lítur út
fyrir að stúlkukindiri hafi þó
haft vit á að kalla á hjálp
áður en það var um seinari,
og þá flúði mannskrattinn. Og
það er ómögulegt að vita
hvar hann ber niður næst, og
hvernig það kann að fara . . .
„Læknirinn kom, Jón.
Dísa er með mislingana”.
Alþýðublaðið
29. nóv. 1958 %%