Morgunblaðið - 29.05.1979, Síða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 29. MAl 1979

í() zftfr
GRANI GÖSLARI
Hann áttar sig ekki á því, að
kaffitímarnir meKa ekki fara
framyfir 15 mín!
I|l I/ II I I'
-JBE/Z- 550
Viltu ekki renna yfir pelsinn
með Kreiðunni þinni?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
í vikulegri úrspiIsæfinKU
tökum við fyrir spil, sem kom
fyrir á Evrópumeistaramóti f
flokki unjís fólks árið 1976. En
einmitt þessa dagana stendur
yfir á spilakvöldum bridgefélaK*
anna um allt land tvfmenninKs-
keppni, sem haldin er sérstak-
lega til styrktar unglingastarf-
semi Bridjíesambands íslands, ok
ástæða er til að hvetja alla til
þátttöku þvf starf þetta eykst
stöðujft.
Suður gefur, allir á hættu.
Norður
S. ÁD109
H. Á64
T. 10873
L. G7
Suður
S. K876
H. KG3
T. ÁK62
L. 32
' f' i■ 'i <21 **'
„Svo vex hugur
þá vel gengur...”
í grein eftir Geir V. Vilhjálms-
son er birtist í Lesbók Morgun-
blaðsins í vetur var skýrt frá því
að Alþjóðaheilbrigðismálastofn-
unin (WHO) telji að um helming-
ur allra sem leiti almennra lækn-
inga þurfi fremur á sálrænni
aðhlynningu að halda en líkam-
legri. Ennfremur segir í greininni
að álitið sé að hér á landi fari
þriðjungur þeirra sem leita á
náðir heilbrigðisþjónustunnar á
mis við þaísálrænu og félagslegu
ráðgjöf sem ætti að veita eigi að
vera hægt að tala um fullkomna
heilbrigðisþjónustu hér á landi
(samanber markmiðssetningu
laga um heilbrigðisþjónustu frá
20. maí 1978. „Ailir landsmenn
skuli eiga kost á fullkomnustu
heilbrigðisþjónustu sem á hverj-
um tíma eru tök á að veita til
verndar andlegri, líkamlegri og
félagslegri heilbrigði." (1. gr 1.
liður).
Ef tekin eru mið af ofangreindu
er augljóst mál að mikið verk
mætti vinna með fyrirbyggjandi
aðgerðum og með því að veita
viðeigandi meðferð er náð gæti til
hinna sálrænu eða sálfélagslegu
orsakaþátta.
Er ég svo las í Morgunblaðinu
sunnudaginn 2. maí greinina „í
sunnudagsheimsókn hjá Hildi
Einarsdóttur ritstjóra" þá fannst
mér eftirsjá í því að þjóðfélags-
fræðing er tæki að sér að leysa
þessi aðkallandi vandamál.
í samtalinu er minnst m.a. á
hamingju, sjálfskaparvíti,
ánægju, uppeldi og reynslu í
bernsku og svo sjálfsuppeldi.
Um hamingjuna mætti eflaust
deila. Eins og annað í lífinu þá
gæti hver einstaklingur lagt sitt
verðgildi á það sem veitir honum
hamingju. Anægjan og sjálfskap-
arvítin gætu orsakað tvímælis
líka. Sagt hefur verið að heilbrigð-
asta keppnin sem maðurinn getur
tekið þátt í sé keppnin við hann
sjálfan, þ.e.a.s. að hann setur sér
markmið án þess að vera alltaf að
miða við aðra. Slíku sjálfstæði
gætu fylgt kostir og gallar. Auk-
num þroska mætti ná án þess að
njóta mikils stuðnings þeirra sem
eru rrreðalmenn. Um ánægjuna
Suður er sagnhafi í fjórum
spöðum en a—v hafa alltaf sagt
pass. Út kemur hjartatía og þú
færð slaginn á gosa. Allir eru með
þegar tekið er á spaðaásinn en í
spaðakónginn lætur austur hjarta.
Hvað svo?
Eftir útspilið og með trompsvín-
un eru níu slagir öruggir. Og þann
tíunda hugðist Islendingurinn fá á
tígul og spilaði ás, kóng og þriðja
tígli. En þá lét vestur hjarta,
austur fékk á drottningu, spilaði
hjarta, sem vestur trompaði. Einn
niður.
Vestur
S. G532
H. 102
T. G4
L. ÁD1084
Austur
S. 4
H. D9875
T. D95
L. K965
Besta leiðin til að tryggja þrjá
slagi á tígulinn var að spila lágum
frá hendinni eftir spaðaslagina
tvo. Og við því á vörnin ekkert
svar.
Á hinu borðinu kom út tígulgosi
og eftir að trompiegan fannst var
spilið þá auðvelt viðfangs.
Hverfi skelfingarinnar
Eftir Ellen og Bent Hendel
Jóhanna Kristjónsdóttir
snéri á íslenzku.
54
uð upp á hjá vinum yðar í
númer níu?
— Ætli hún hafi ekki verið
að náigast hálfeitt. sagði Finn
hikandi.
— Hvers vegna datt yður í
hug að fara þangað?
— I>að var svoddan ókyrrð
úti á veginum. Fólk var á
hlaupum fram og aftur. Ég var
ekki farinn að hátta og ég leit
út til að vita hvað um væri að
vera. Þá sá ég meðal annars að
það var Ijós hjá Lesbesystrun-
um og fór þangað. Og þá sá ég
að þar voru bæði Caja og faðir
hennar og Torp var á leiðinni
þaðan.
— Og var yður boðið inn?
— Já, fröken Kjær bauð mér
inn.
— Minnist þér þess að hafa
séð brúna hliðartösku einhvers
staðar þar inni?
Kennarinn hrukkaði ennið.
— Nei, hvar hefði hún átt að
vera? -
— í forstofunni eða stof-
unni, eða kannski fyrir utan
húsið.
Hann hristi höfuðið.
— Nei, ég man ekki eftir að
hafa rekið augun í eina né
neina tösku. En ég þori ekki að
fortaka fyrir að hún hafi verið
þar. Ég veitti aðallega fólkinu
athygli. Hvers vegna spyrjið
þér? Er einhver taska horfin.
— Nei, eiginiega mætti segja
þvert á móti, sagði lögreglu-
maðurinn og reis úr sæti.
A leiðinni út úr stofunni nam
hann staðar við bókaskápinn og
horfði áhugasamur á bókatitl-
ana í hillúnum.
— Nei, sko. Þctta er athygl-
isvert. Lesið þér margquis de
Sade? Það munaði minnstu að
hann bætti við: það myndi ég
ekki gera f yðar sporum.
Finn Christensen virtist ór-
ótt innanbrjóst.
— Ég er búinn að eiga þessa
bók í mörg ár, sagði hann
rjoður f andliti. Ég hef blaðað í
henni, en aldrei lesið hana. Hún
er víst ógeðsleg nokkuð?
— Já, ætli ekki það! sagði
Jacobsen og setti bókina aftur á
i sinn stað.
— Segið mér bætti hann við
yfir öxlina. — hafið þér mynd-
að yður skoðun á því persónu-
lega hver gæti verið morðing-
inn.
— Ég hélt það léki enginn
vafi á því. sagði Finn hissa. —
Er það ckki Bo Elmer?
Jacobsen tottaði vindilinn
sinn.
— Sumir halda það jú. En ég
er ekki viss um það.
— Já, en hann er eftirlýstur?
— Það er ekki þar með sagt
að hann sé morðinginn. Það
kemur fyrir að maður lýsir
eftir vitnum.
Að svo mæltu gckk lögreglu-
maðurinn fram og út f hreint
vorloftið.
Síðar um daginn heimsótti
hann Steen Torp og spurði
hann sams konar spurninga.
Aðallega um brúnu töskuna. En
árangurinn varð ekki frekari
en hjá Christensen. Torp hafði
ekki veitt neinni tösku athygli.
í verzlun David Petersens
var það Caja sem var við
kassann. En hún varð f sffellu
að svara spurningum forvit-
inna viðskiptavina. Sérstaklega
voru konurnar áfjáðar f að
heyra um hvernig andrúmsloft-
ið hefði verið á heimili Solvej
Lange sfðustu mfnúturnar fyrir
morðið. Þær voru mikiu áfjáð-
ari f að heyra frásögn hennar
en hún var sjálf að tala. Unga
stúlkan var föi f andliti og með
dökka bauga undir augunum
og það var ekki laust við að hún
væri eilítið skjálfhent. Stór
heftiplástur prýddi vinstri
vangann.
— Caja, ég tek við. Farðu
inn til þfn.
David Petersen stóð hjá
henni f subbulegum sloppnum
sfnum.
Caja reis hlýðin á fætur og
alls hugar fegin og hraðaði sér
fram. Þegar hún gekk inn f
herbergið sitt greip hún and-
ann á iofti af skelfingu. Á