Morgunblaðið - 08.11.1981, Side 18

66
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. NÓVEMBER 1981
n Umsjón: Séra Karl Siyurbjömsson
J n Séra Auöur Eir Vilhjálmsdóttir
1
A DROTTINSDEGI
alltaf verður í dagsins önn.
Við getum að minnsta kosti
fyrirgefið fyrir sólarlag. Já,
það er mikilvægt að eiga
þennan frið fyrirgefningar-
innar í smásýslan dagsins
því einmitt þar lifum við
svo miklu af lífi okkar. Þó
vitum við öll að alvarlegri
atburðir geta gerst, atburð-
ir, sem ekki gleymast, at-
burðir, sem sitja djúpt í sál
okkar þótt við tölum aldrei
um þá. í lífi sumra hefur
eitthvað gerst, sem breytti
stefnu þess, hjó á mögu-
leika. Það getur verið á
ábyrgð annarra.
Lexían úr GT á þessum
sunnudegi segir frá fyrir-
gefningu Jósefs Jakobsson-
ar. Hann fyrirgaf bræðrum
sínum af heilum huga þótt
þeir hefðu framið það ægi-
lega verk að selja hann í
ánauð til Egyptalands. En
Guð hafði snúið öllu til
góðs. Þannig er það stund-
um, kannski alltaf, að guð
snýr illu til góðs. Stundum
Fyrirgefðu
Ekki er langt síðan guð-
spjallið talaði við okkur um
að þiggja fyrirgefningu
Guðs. Nú segir það að við
megum líka til með að
fyrirgefa öðrum. Mér finnst
að við séum sífellt að taka
þetta sem kröfu. Kröfur eru
byrði. Við verðum stíf og
streitt af átökunum við að
fyrirgefa. En við verðum að
láta það takast. Annars
verður guð reiður og okkur
hefnist, hugsum við stund-
um í barnaskap okkar.
En við skulum slaka á.
Fyrirgefningin, gleymskan
á það, sem aðrir hafa gert
okkur, er ekki á okkar
valdi. Hún er gjöf frá Guði.
Byrjunin er að rétta fram
hendurnar, taka við gjöf-
inni. Það er að opna hjarta
okkar, láta Guð blása burtu
Matt. 18.21—35
22. sunnudagur eftir
þrenningarhátíð
reiðinni og fylla okkur
friði.
Líf okkar er öðruvísi þá
dagana, sem þessi friður
Guðs býr í hjarta okkar,
þessi viðkvæmi friður, sem
við erum svo fljót að hrekja
á burtu. Þegar við eigum
fyrirgefningarviljann, sem
Guð vill alltaf gefa okkur,
verða dagarnir mjúkir, hlý-
ir og bjartir. Jafnvel þótt
ýmislegt bjáti á. Þá verðum
við ekki að fram komin af
gremju þótt einhver komi
of seint í matinn, þótt ým-
islegt fari úrskeiðis eins og
sjáum við það bara ekki. Er
þá hægt að fyrirgefa?
Ég er ekki að skrifa þess-
ar línur til þess að skipa
þér að fyrirgefa eða til þess
að reyna að sannfæra þig
um að það sé nú létt verk.
Guðspjallið segir í dag að
Guð geti gefið okkur vilj-
ann og máttinn til að fyrir-
gefa. Og Biblían segir svo
víða að Guð vilji létta af
okkur byrðum okkar. Hann
vill gera okkur að frjálsum,
hlýjum, sterkum og stór-
brotnum kristnum mann-
eskjum. Hann vill gefa
okkur fögnuð sættanna, þá
miklu gleði, sem við eign-
umst þegar við tengjumst
aftur þeim, sem við fjar-
lægðumst í lífi okkar, losn-
um undan byrði biturleik-
ans. Guð gerir kraftaverk.
Svo ákvað söfnuður minn að senda okkar kæru kristnu bræðrum á
Norðurlöndum hjálp.
Kristniboð
Enn bíða fjölmörg lönd eftir kristniboði. Enn finnur
ungt fólk sig knúið til þess að hlýða kalli Drottins og fara
frá landi sínu og ættingjum til þess að boða þeim kristna
trú, sem hafa ekki heyrt fagnaðarerindið. Kristniboðar
hafa sagt frá því að raunar hafi þeir oft fengið betri
undirtektir undir boðskap sinn meðal heiðingjanna, sem
þeir-voru sendir til, en hjá sinni eigin kristnu þjóð. Þetta
er raunar orðið efni umhugsunar og umræðu í mörgum
kirkjum Vesturlanda. Er ekki kominn tími til þess að
hefja'reglulegt kristniboð á Vesturlöndum? Er ekki heið-
indómurinn jafn mikill í Evrópu og Norður-Ameríku
eins og í hinum svokölluðu kristniboðslöndum?
Hvað gerið þið? spyrja sumir kirkjuleiðtogar Vestur-
landa presta og trúboða frá Afríku, Asíu og Suður-
Ameríku, til þess að fá fólkið til þess að hlusta á fagnað-
arerindið? Kennið okkur nýjar og ferskar aðferðir til
þess að fá fólkið hérna til þess að standa upp frá sjón-
varpinu sínu og koma í kirkju, koma á samkomur, hlusta
á kall Jesú Krists.
Þið skuluð ekki dæma kirkju Vesturlanda of hart,
segja aðrir leiðtogar hennar. Hér er þrátt fyrir allt mik-
ill fjöldi fólks, sem tekur trú sína í djúpri alvöru og
leitast við af heilu hjarta að láta hana móta líf sitt allt.
Og sífellt koma kristniboðar fram meðal þessa fólks,
kristniboðar, sem eru fúsir til þess að fara og boða trúna,
hvort sem er til fjarlægra landa eða í heimalöndunum.
Hinar gömlu og ungu kristnu kirkjur hafa fjölmargt
að kenna hver annarri og eiga mikið ólært saman í
fagnaðarerindinu.
Biblíulestur
vikuna 8.—14. nóv. 1981
sunnudagur 8. nóv. Jóh. 4,46 - - 53 *
inánudagur 9. nóv. Ef. 6,10 — 23
þriójudagur 10. nóv. 1. Pét. 1,1 - 12
miðvikudagur 11. nóv. 1. Pét. 1,13 — 25
fimintudagur 12. nóv. 1. Pét. 2,1 - 10
fiistudagur 13. nóv. 1. Pét. 3,8 - - 17
laugardagur 14. nóv. Kól. 1,13 - - 23
Kristniboðsdagur á kristniboðsári
Annar sunnudagur í nóvember
hefur um árabil verið helgaður
málefnum kristniboðsins. Hefur
þess verið sérstaklega minnst
við (>uðsþjónustur og samkomur
í kirkjum landsins, og tekið við
gjöfum til kristniboðsins. fs-
lenska kirkjan stundar kristni-
boð í fjarlægum löndum, í
Kþíópíu og Kenya. Samband ís-
lenskra kristniboðsfélaga eru
samtök félaga innan kirkjunnar,
sem hafa tekið þetta málefni upp
á arma sína.
Að þessu sinni höldum við
kristniboðsdag jafnframt því
að við minnumst og þökkum að
þúsund ár eru nú liðin frá því
að kristniboðar komu hingað
til lands til að boða heiðnum
landsmönnum trúna á Jesúm
Krist, „Hvíta-Krist" — og lífið
í hans nafni. Minning þeirrar
sögu og allrar þeirrar blessun-
ar, sem af henni hefur leitt
landi og þjóð, er kirkju Islands
hvöt til nýrrar sóknar í boðun
fagnaðarerindisins heima og
heiman. Kirkjan er ávöxtur
kristniboðs og köllun hennar
og markmið er að boða Krist,
hinn krossfesta og upprisna
frelsara. „l’arið því og gjörið
allar þjóðir að lærisveinum,
skýrið þá í nafni föður, sonar
og heilags anda, og kennið
þeim að halda allt það, sem ég
hef boðið yðar. Sjá, ég er með
yður alla daga allt til enda ver-
aldar“ (Matt. 28, 19— 20) —
segir Frelsarinn Kristur.
Kirkjan er SEND með boð-
skapinn, því má hún aldrei
gleyma. Hún lifir ekki á minn-
ingum um forna frægð og fyrri
tíma sigra, hún er send til
hverrar nýrrar kynslóðar með
boðskapinn um Jesúm Krist.
Hvaða þörf hefur heimurinn
fyrir þann boðskap? Hvaða er-
indi á kirkjan á tækni og ör-
tölvuöld?
Hið sama og á öllum öldum.
Hún er send til að vitna um
þann atburð, sem varð á
ákveðnum tíma í veraldarsög-
unni, þegar Drottinn Guð alls-
herjar kom til manna í Jesú
Kristi: opinberaði vilja sinn og
veru, birti veginn, sannleikann
og lífið, dó á krossi og reis af
gröf á páskadagsmorgni. Sá
atburður hefur úrslitaáhrif á
gjörvalla tilveru manns og
heims í nútíð og framtíð. Þetta
er sannleikurinn sem kirkjan
er send til að vitna um, sem við
kristnir menn eigum að vitna
um og lifa. Við eigum að vitna
um sannleikann í vegvilltum
heimi. Við eigum að vitna um
sannleikann sem snertir
grundvallarspurningu mann-
legs lífs og tilveru, og ræður
úrslitum um eilífa heill, að
Jesús Kristur er Drottinn, sem
allt vald er gefið á himni og
jörðu, og lifir og kemur að
dæma lifendur og dauða.
Um líf og vitnisburð kirkj-
unnar gildir það, sem Jóhann-
es guðspjallamaður ritar í lok
guðspjalls síns: „En þetta er
ritað til þess að þér trúið, að
Jesús sé Kristur, sonur Guðs,
og að þér í trúnni eigið líf í
hans nafni.“
Hefur þessi boðskapur misst
gildi sitt í heimi, sem stefnir
óðfluga fram af hengiflugi
vistkreppunnar eða gjöreyð-
ingarstríðsins? Hefur það
nokkurn tíma verið brýnna en
einmitt nú að boðskapurinn
um lífið í nafni Jesú Krists,
kærleikans, fyrirgefningarinn-
ar, réttlætisins, nái eyrum
manna?