Tíminn - 20.07.1965, Blaðsíða 9

TÍIWIMW
ÞRIÐJUDAGUR 20. jálí 1965
9
ar eftir beztu getu, hvílast og
fá nægan svefn.
— Mér hefur skilizt, að efeki
séu notuð önnur naut í þetta
en Þau, sem eru varla búin að
fá gripsvit, eða er það ekki
rétt?
Listin er að iata nautið koma eins nærri og hægt er, an þess að láta það reka sig í gegn.
— Það er raunar svo, að að-
eins eru notuð fjögurra ára
gömul naut, yngrí eru of lítil
eldri of gáfuð og ráðast beint
á nautabanann í stað þess að
elta rauðu duluna, sem við
notum til að egna nautið með.
En hvað um það, í þessari
íþrótt er ákaflega mikil list
fólgin eins og hún gerist bezt,
og það kunna landar mínír að
meta og eru strangir og kröfu-
harðir dómarar. Við komumst
ekki upp með neinn moðreyk,
erum alltaf undir smásjá. Þeir
sem leggja mesta alúð við
þetta og alla sál sína í verkið,
sem sönnum nautabana ber að
gera, má líkja við myndlistar
mann, leikurínn verður eins og
lifandi málverk. Og mér er næst
að halda, að þetta sé ein erfið
asta listgrein, sem til er. Marg
ir útlendingar misskilja þessa
list, þar á meðal margir Norður
landabúar, sem taka hana ekki
nógu alvarlega eða hafa
ímugust á henni. Og ég hef
mikinn hug á að fræða og
koma Þeim betur inn í þetta.
— Hvað segið þér t. d. um
það sem Hemingway hefur rit
að um nautaatið?
— Eg veit, að Hemingway
Nautabaninn biðst fyrir áður en
atið hefst.
Seint hefði ég átt von á því
að hitta spænskan nautabana
hér í Rvík, en þó fór það svo,
að einn slíkan rakst ég á hér áð-
ur en ég kæmi því í verk að
gera ferð suður þangað til að
horfa á þetta Þjóðarsport Spán
verja. Eg hafði m. ö. o. ekki
fyrr séð nema á myndum, nauta
at né heldur nautabana í eigin
persónu. En það eru ólíkleg-
ustu manneskjur, sem leggja
leið sína hingað á norðurhjara
hin síðustu' misserin, ýmist á
leið austur eða vestur um haf
milli heimsálfanna, eða gagn
gert til að skoða þetta land,
sem líka fara furðusögur af í
útlandinu.
En Teodoro Redondo, sem
ekkí hefur stundað aðra iðju
síðan hann var nýkorrfinn i
.ristinna manna tölu en leika
þetta aðalhlutverk á móti tudda
á annan áratug á þessu mest
sótta leiksviði Spánar, hann
skaut sem sé upp koliinum
hér á þessu herrans ári, í
fylgd með konu sinni bústinni
og sællegri. Þau þekktu hér að-
eins einn mann, og það var
þess vegna, sem ég átti kost
á að hitta þau, að kunningi
þeirra, Sigurður Bjarnason
verzjunarmaður, sagði mér af
ferðum Þeirra og kynnti okk
ur. En Sigurður dvaldist eitt
ár þar syðra, einkum á Mall
orca, fékk mikinn áhuga á
þessu sporti, dálitla æfingu í
því sjálfur, og þar sá hann
fyrst og kynntist Teodoro
Redondo, sem kvað vera býsna
leikinn í lístgreið sinni og því
í álíka hávegum hafður, ekki
sízt meðal hins veikara kyns,
og bítlarnir og slíkar undraver
ur okkar tíma, að því er Sig
urður sagði mér. En það sýnir
hve starfsævi nautabana er
stutt, að Teodoro Redondo
hyggst nú senn leggja árar í
bát fyrir aldurs sakir, og er
hann samt ekki orðinn roskn
ari en það, að vís maður hefur
sagt, að þá sé nú fyrst lífið að
Nautið sér aðelns rautt á meðan baninn sveiflar dulunni.
Sigurður Bjarnason, Teodoro Redondo og kona hans.
Tímamynd—GB.
byrja, um fertugt, og enn
ir vegir færir. Og hvorki er
Teodoro farinn að heilsu né
fótfúinn að sjá, maður í lægra
meðallegi, spengilegur á vöxt,
eins og fimleikamaður á létt-
asta skeiði, en nú er honum
efst í huga að fræða aðra um
þetta sport, koma mönnum í
skilning um það, ekki sízt Norð
urlandabúum, Því hann er ekki
í neinum vafa um, að þetta sé
ein hin dýrlegasta list í víðri
veröld.
— Hvenær byrjuðuð þér að
leggja stund á þetta7 spyr ég
hann.
—- Það var ínnan við ferm
ingu, sem ég komst fyrst í
snertingu við það, fór að læra
fyrstu atriðin, en sýndi fyrst
opinberlega sextán ára gamall.
Síðan hef ég stundað þetta. að
því undanskildu, að þegar ég
var 27 ára, slasaðist ég illa á
leikvanginum, áttí lengi í því
og var þá frá starfi alllangan
tíma. En nú verð ég senn hvað
líður að fara að draga mig i
hlé. Yfirleitt geta menn ekki
stundað þessa list nema til
fertugsaldurs, þá verða flestir
of stirðir og ekk1 nógu við-
bragðsfljótir
— Geta allir fengizt við
Þetta?
— Það kostar þá ákaflega
mikla kennslu og þjálfun og
alls ekki allir geta orðið nauta
banar. Sumir eru fæddir með
þessum eíginleikum og þeir eru
bezt settir. það eru hinir sönnu
listamenn á þessum leikvangi
því það þarf gáfu til að geta
leyst þetta vel af hendi Nauta
banar verða að fara vcl mpð
sig ti) að vernda heilsuna or?
halda atbyglisgáfunni sivakandi.
verða að stæla skrokkinn.
stunda hlaup. forðast reykinc
var mikill rithöfundur, og ég
vil alls ekki hallmæla látnum
manni. En þeir sem vilja skilja
nautaat sem þjóðaríþrótt og
list, verða að skoða þetta innan
frá. ef svo má segja.
— Eigið þér ekki sjálfur
átrúnaðargoð meðai eldri nauta
bana?
— Eg á ekkert átrúnaðargoð
nema guð Eg leggst ætíð á
bæn til guðs áður en ég fer
inn á leikvanginn, sem og er
siður Þetta er nefnilega í 99%
tilfellum hættulegt nautabanan
um. ætíð verður að tefla á tæp
asta vaðið hleypa nautinu svo
nærri sér, að það rétt strjúkist
fram hjá mani
— Hvert er höfuðatriðið i
leiknum, frá sjónarmiði nauta
banans?
— Honum er efst í huga það,
að þegar kemur að Því að bana
nautinu, reka Það spjóti i
hjartastað, að það takizt með
einni stungu. Til þess þarf
mikla hnitmiðunarhæfni. Eg
komst fljótt upp á lagið, í fyrsta
sinn drap ég tvö naut híð fyrra
í fyrstu stungu, en annað varð
ég að margstinga, og það var
hræðileg líðan á meðan það
stóð yfir og áhorfendur láta
vanþóknun sína óspart í Ijós.
— Hvernig var annars líðan
in í fyrsta sinn sem þér sýnduð
opinberlega?
— Feikilegur spenningur og
Framhald á bls. 14