Morgunblaðið - 27.09.1983, Síða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 27. SEPTEMBER 1983
„Aflífa varð dýrin úr
því sem komið var“
— segir Eiríkur Beck, lögregluþjónn
„l>AD varð að aflífa dýrin úr því sem komið var. Hundarnir voru svo æstir og
ráðvilltir. Ég vil kenna um það áfengisneyslu fólksins, sem umgekkst dýrin,“
sagði Eiríkur Beck, en hann var bitinn af Hvutta, sem síðar af aflífaður
ásamt Labrador-hundinum.
„Labrador-hundurinn hafði
glefsað í fólk inni og síðan flugust
hundarnir á úti á götu. Við náðum
dýrunum, settum þann minni inn í
lögreglubíl. Hann var orðinn
trylltur af öllu umstanginu og beit
mig — ekki alvarlega, þegar ég
kom inn í lögreglubílinn. Annað
ráð var ekki en að aflífa hann úr
því sem komið var. Því var farið
með hann á stöðina og hann aflíf-
aður.
Þetta mál allt er ákaflega leið-
inlegt. Ég hef sjálfur verið alinn
upp í sveit og umgengist dýr frá
blautu barnsþeini og ávallt borið
mikla virðingu fyrir skepnum.
Þetta var eina leiðin úr því sem
komið var,“ sagði Eiríkur Beck.
„Reyndi að róa
hundinn niður“
— segir Ingólfur Harðarson, lögregluþjónn
„Ég REYNDI að róa Labrador-hundinn eins og mér var unnt. Faðir eigand-
ans sótti hundinn niður í kjallara og teymdi hann til mín. Hann var greini-
lega hræddur og ég lét hann þefa af mér, ég klappaði honum og stóð með
hann góða stund til þess að láta hann venjast mér,“ sagði Ingólfur Harðar-
son, lögreglumaður, sem Labrador-hundur réðst á síðastliðið röstudagskvöld.
„Þessu næst gekk ég með hund-
inn áleiðis að lögreglubílnum en
þá trylltist hann og beit mig. Ég
náði taki á dýrinu, því ekki var
þorandi að láta hann fara sinna
ferða, eftir að hafa verið búinn að
bíta fólk. Ég fékk svo aðstoð og
dýrið var aflífað. Ég tel að ekki
hafi verið um annað ræða, þó ekki
sé mitt að dæma um það. Dýrið
var það tryllt að ekki var hættandi
á að sleppa því lausu."
— Reyndist bitið alvarlegt?
„Nei sem betur fer ekki. Ég að-
eins hróflaðist, hef líklega hrófl-
ast af malbikinu. Það var farið
með mig í slysadeild, en ekki
reyndist ástæða til þess að
sprauta mig,“ sagði Ingólfur
Harðarson.
Rúnar Skæringsson, eigandi Labrador-hundsins, stendur við staðinn þar sem hundur hans var aflífaður.
„Vil meina að lögreglan
hafi gert hundinn vitlausan“
— segir eigandi Labrador-hundsins í spjalli við Mbl.
„ÉG VIL meina að lögreglan hafi gert hundinn vitlausan — að elta hann
heim og reyna að draga hann út með valdi. Það er augljóst mál að æstur
hundur lætur ekki bjóða sér að ókunnugir menn komi þannig fram við
sig. Auðvitað trylltist hundurinn alveg og því fór sem fór. Þeir hefðu átt
að leyfa honum að róast heima yfír nóttina aö minnsta kosti,“ sagöi
Rúnar Skæringsson sjómaður, eigandi Labrador-hundsins sem beit þrjá
menn í æðiskasti sl. föstudagskvöld á Framnesveginum.
„Málavextir voru þeir'" sagði
Rúnar, „að ég og kunningi minn
vorum á rölti á Framnesvegin-
um með hundinn minn Bósa upp
úr kvöldmat á föstudaginn. Við
vorum báðir töluvert drukknir.
Ofarlega á Framnesveginum búa
hjón, sem eiga hund, og ég þekki
lítillega. Við verðum varir við
hundinn þeirra og dettur í hug
að kíkja í heimsókn. Fljótlega
eftir að við komum slettist
eitthvað upp á vinskapinn og
konan hringir á lögregluna til að
láta fjarlægja okkur. Mig minnir
að ég hafi brotið glas.
Þegar lögreglan kemur æsist
Bósi og þá vilja lögreglumenn-
irnir láta loka hann inni í her-
bergi á meðan þeir tala við
okkur. Konan tekur um hálsól-
ina og ætlar að draga hundinn
inn í annað herbergi og loka
hann þar inni, en þá bítur hann
hana í höndina og sleppur út
ásamt hundi konunnar. Ég vissi
ekki almennilega hvernig fram-
haldið var, en mér var sagt að
hundarnir tveir hafi slegist úti á
götu og Bósi síðan tekið á rás
niður Framnesveginn og heim.
Mamma heyrði í honum og
hleypti honum inn og niður í
kjallara þar sem við höfum hann
venjulega. Þá var hann i einum
spreng, móður og mjög æstur.
Lögreglan bankar skömmu síðar
upp á heima og vill fá hundinn.
Þeir ná í hann niður í kjallara,
en þá tryllist hann endanlega og
bítur einn lögreglumanninn.
Þeir skjóta hann þá við útidyrn-
ar.
Þetta var alger klaufaskapur,
að mínu mati. Þessi hundur hef-
ur aldrei áður bitið nokkurn
mann, mér vitanlega, og var
mjög vinsæll í hverfinu. Það var
bara mikill leikur í honum.
Lögreglan var sótt á staðinn
vegna þess að konan kvartaði yf-
ir mér og kunningja mínum. Það
var allt í lagi, við vorum fullir og
vitlausir, en þeir hefðu ekki átt
að vera að atast í hundinum."
„Var nóg boðið þegar hund-
inum var sigað á mig
Hundurinn Hvutti með öðrum af sama kyni.
„ÉG HEFDI betur látið það ógert að
hringja í lögregluna og setið uppi með
mitt hundsbit. Þá væri Hvutti á lífí í
dag. En það er alltaf hægt að vera
vitur eftir á, ég kallaði á lögregluna til
að láta koma mönnunum út, en ekki
vegna hundsins sem beit mig,“ sagði
Þórunn Gísladóttir, konan sem
Labrador-hundurinn beit í íbúð henn-
ar á föstudagskvöldið. Lögreglan aflíf-
aði Labrador-hundinn og rúmlega sjö
ára gamlan hund Þórunnar, Hvutta.
Þórunn lýsir atburðarásinni þetta
kvöld svo:
„Það hefur verið svona á milli
átta og hálfníu á föstudagskvöldið
að ég heyri Hvutta gelta úti á svöl-
um. Veit ég þá ekki fyrr en tveir
menn með Labrador-hund eru
komnir inn í íbúðina og gera sig
heimakomna. Ég kannaðist aðeins
við annan þeirra, eiganda hundsins,
hann býr á Framnesveginum og
gengur stundum framhjá með
hundinn sinn. Mennirnir voru báðir
mjög drukknir. Ég var ein heima
þetta kvöld, maðurinn var í vinnu,
Þegar hundur bítur eiganda er mis-
brestur á meðferd hans og umhirðu
Páll Eiríksson, gedlæknir, sem staðið hefur fyrir námskeiöum um meöferð hunda
„Reyndin er sú að hér á landi er alltof mikið um að menn haldi hunda án
þess að hafa aðstæður til aö sinna þeim. Ég ráðlegg því öllum sem hyggjast
fá sér hund, að gera sér frá upphafí grein fyrir aö meö hundinum bætist einn
heimilismeðlimur í hópinn,“ sagði Páll Eiríksson, geðlæknir, sem undanfarin
ár hefur haldið námskeið um uppeldi og meðferð hunda, fyrir hundaeigend-
Þá ráðlegg ég þeim sem sótt
hafa námskeið mín, svo og öðrum
hundaeigendum, að lesa sér til um
allt sem viðkemur hundum al-
mennt og sérstaklega þeirri teg-
und sem þeir hafa í huga. Einnig
þarf fólk að gera sér glögga grein
fyrir þeim kvöðum sem fylgja því
að halda hund, en það gleymist
mörgum þar til í óefni er komið.
Hundinum þarf að sinna oj> hirða
vel um hann á allan hátt. Aður en
fólk velur sér hund þarf það að
athuga náið allar aðstæður sínar
til hundahalds, gera sér grein
fyrir þeirri ábyrgð sem hundinum
fylgir og taka tillit til nágranna.
Þá er nauðsynlegt að. hundurinn
fái að minnsta kosti einnar
klukkustundar útivist á degi
hverjum og umfram allt finni hlý-
hug og umhyggju eigenda sinna.
Hundurinn vill vera vinur hús-
bændanna. Hann leggur sig fram
við að sína þeim traust sitt og
væntumþykju og það verða eig-
endur að gera gagnkvæmt. Oft
hefur orðið misbrestur á þessu, en
þó finnst mér sem hundeigendur
séu almennt að vakna til vitundar
um þá umhyggju sem hundurinn
þarfnast. Það eignast enginn góð-
an og hlýðinn hund með því að ula
hann upp með hörku og misþyrm-
ingum.
Hundar eru misjafnlega hús-
bóndahollir, sumar tegundir eru
svokallaðir „eins manns hundar",
aðrir eru félagssinnaðri, þó allir
séu þeir miklar félagsverur.
Hundar af Labrador-kyni eru ekki
dæmigerðir „eins manns hundar"
og má rekja til þeirrar ástæðu
hversu vinsælir þeir eru sem fjöl-
skylduhundar, því elskulegri
skepnur er ekki hægt að hafa.
Labradorinn er með skapbetri
hundum og sjaldgæft að þeir
glefsi í fólk, aðrar hundategundir
eru líklegri til þess. Auðvitað er
hægt að gera þá geðveika og
taugaveiklaða eins og allar aðrar
skepnur og menn. Þegar gert er á
hlut hunds eða eiganda hans eru
eðlileg viðbrögð að hann bregðist
illa við, en fátítt er að Labrador-
inn bíti fólk í þeirri aðstöðu, frek-
ar en öðrum. Þegar slíkt gerist
þarf meira til og því segi ég það,
að þegar Labrador-hundur bítur
frá sér, hvað þá eiganda sinn, þá
er mikill misbrestur á umhirðu
hans og uppeldi. En málleysinginn
á sér enga talsmenn,“ sagði Páll
Eiríksson að lokum.
og var því treg til að hleypa þeim
inn. En hreyfði þó engum andmæl-
um fyrst í stað.
Eg tók eftir því að eigandinn var
með sár á öðrum handleggnum,
greinilega bit eftir hund, og reyndi
að fá hann til að fara upp á slysa-
varðstofu og láta gera að sárinu. En
það var sama hvað ég sagði, þeir
voru ekkert á því að fara og höfðu í
frammi drykkjulæti. Annar þeirra
fór til dæmis inn í eldhús og kastaði
mjólkurglasi í gólfið í bræði. Ég var
þá farin að þreytast á þessu og
skipaði þeim að yfirgefa íbúðina
strax. Eigandinn var sífellt að siga
hundinum til og frá, segja honum
að gera þetta og gera hitt, og þegar
ég sagði þeim að hypja sig sigaði
hann hundinum á mig. Hundurinn
beit mig þá í höndina. Þá var mér
' nóg boðið og hringdi í lögregluna til
að láta fjarlægja mennina.
Þegar lögreglan kemur eru báðir
hundarnir orðnir mjög æstir,
sleppa út og fara að slást utan við
húsið. Síðan frétti ég ekki meira af
þeim fyrr en seint um nóttina, því
lögreglan keyrði mig á slysavarð-
stofuna þar sem sárið var saumað
saman og ég var sprautuð við
stífkrampa. Um nóttina kemst ég
svo að því að búið er að aflífa báða
hundana. Það var mikið áfall. Ég
verð að segja það alveg eins og er,
að mér fannst þessar aðgerðir lög-
reglunnar alltof hranalegar.
Hingað til hef ég ekki haft nema
gott eitt af lögreglunni að segja, en
mér finnst það fullmikið af því góða
að skjóta báða hundana á staðnum.
Ef ég hefði gert mér grein fyrir því
hefði ég víst örugglega aldrei hringt
á lögregluna."