Morgunblaðið - 05.10.1983, Blaðsíða 9

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 5. OKTÓBER 1983
41
sér, fyrst um foreldra sína, svo um
sjálfan sig, og um starf sitt! Allt
var þetta lygi á lygi ofan, þver-
sögn ofan á þversögn! í flokkinn
átti hann að hafa gengið aðeins til
að geta svikið hann. í embætti
sínu kvaðst hann ekki hafa stund-
að annað en njósnir og skemmdar-
verk. Hann sagðist hafa auðgað
sig á kostnað hins opinbera, þegið
mútur, verið á mála hjá fulltrúum
imperíalismans. Hann átti að hafa
lagt á ráðin um uppreisn gegn lýð-
veldinu og alþýðunni. Og ólukkans
samningurinn við Bretland —
hann átti að kóróna skemmdar-
verkastarfsemina og greiða hag-
sæld Tékkóslóvakíu rothögg.
Hvernig hafa þeir farið að því
að neyða mann til að segja slíkar
fjarstæður um sjálfan sig, hann
Rudolf minn, sem í öllum okkar
búskap hafði aldrei sagt ósatt orð?
Með hvaða ráðum fengu þeir hann
til að svívirða foreldra sína, sem
höfðu verið myrtir í fangabúðum
nazista? Hvað hafði hann mátt
þola, áður en þeir gátu bugað hann
og troðið hann í svaðið?
Jafnvel sagðist Rudolf hafa
stundað njósnir á stríðsárunum í
London. Þetta var hin mesta firra,
því að þá var hann í þýzkum
fangabúðum. Þessi játning var
birt í málgagninu Rudé Právo
daginn á eftir, en sleppt í bók, sem
síðan var gefin út um réttarhöld-
in.“
Næsta dag var konan rekin
heim af sjúkrahúsinu. Heima lá
hún án aðhlynningar í hálfgerðu
móki. Eftir uppkvaðningu dauða-
dóms yfir Margoliusi var henni
sagt upp íbúðinni.
Menn með hreina
samvizku
Nú gerðist ekkert fyrr en 2. des-
ember. Um kvöldið birtust tveir
menn í svefnherbergi konunnar og
sögðu: „Yður gefst kostur á að tala
við manninn yðar. En ef þér eruð
of veikar, skulum við sleppa því.“
„Þeir héldu mér á milli sín og
studdu mig niður í Tatra-bílinn,
sem beið fyrir utan. (Lögreglan
notar bíla af gerð Tatra 603.) Ég
sá út um bílrúðuna, að Prag var
undir snjó. Göturnar voru mann-
lausar. Við námum staðar við
hliðarinnganginn að fangelsinu
Pankrác. Mennirnir drógu mig út
úr vagninum og báru mig frekar
en leiddu inn í þröngan klefa. Þar
sögðu þeir mér að bíða. Gegnum
gráan vegginn heyrði ég raddir frá
næsta herbergi. Þar æpti einhver
kona æstri röddu: „Ég vil ekki tala
við hann. Hann er svikari. Hann
hefur verið að blekkja okkur öll,
jafnvel mig. Ég á ekkert vantalað
við hann!“
„En frú Frejka," sagði karl-
mannsrödd, „sýnið svolitla mann-
úð. Þetta er síðasta kvöldið, sem
hann lifir."
Svo opnuðust dyr, og tveir menn
sóttu mig. Þeir leiddu mig á milli
sín inn i annað herbergi. Það var
mannlaust. Því var skipt í tvennt
með tvöföldu vírneti. Bak við það
birtust tveir einkennisklæddir
verðir með Rudolf á milli sín. Ég
kastaði mér á netið og tróð fingr-
unum inn um möskvana. Andlit
Rudolfs var eins og skorið sundur
af vírum netsins. Eftir andartak
hvarf þessi svarti vefur, og ég gat
horft beint í augu Rudolfs. Úr
þeim las ég hvorki örvæntingu né
kvíða heldur undarlega fjarrænan
frið. Slíkan frið öðlast þeir einir,
sem hafa náð í botn þjáninganna
og vita, að dýpra verður ekki sokk-
ið.
Hann horfði lengi á mig, áður
en hann sagði: „Ég var farinn að
óttast, að þú kæmir ekki.“
Ég gat ekki komið upp einu orði,
en hugsaði: Hefur þú fjarlægzt
mig svo, Rudolf minn, að þú héld-
ir, að ég forsmáði þig? Og hvernig
kem ég þér fyrir sjónir, grindhor-
uð, sjúk og sárþjáð?
„Mikið ertu falleg," sagði hann.
„Og hvað er að frétta af ívan
litla?“
Þá fór ég að segja frá litla syn-
inum okkar allt, sem mér kom til
hugar, hann væri hjá frændfólki í
Bratislava og væri duglegur að
syngja slovakiska söngva.
Ekkí leið á löngu, þar til við
brostum bæði.
„í dag átti ég langt samtal við
Bacílek (dómsmálaráðherra),"
sagði hann. „Hann lofaði mér að
sjá til með þér og barninu. Þú
færð góða atvinnu, og hann mun
vera ykkur innan handar. (Ekkert
af því stóðst, þegar á reyndi.) Og
taktu nú eftir. Það er mikilvægt.
Ég vil, að þú látir breyta ættar-
nafni drengsins. Hann á ekki að
gjalda þess, að hann er sonur
minn. Nei, engin andmæli. Gerðu
það sem ég bið þig um. Þetta er
minn hinzti vilji.
Heyrðu," sagði hann, „eigum við
ekki að fá okkur reyk?““
Við reyktum um stund og horfð-
um eins og dáleidd hvort á annað.
„Trúðu réttarhöldunum," sagði
Rudolf. „Ég bið þig þess. Hugsaðu
ekki um mig, heldur um ívan
litla.“
„Nei, nei, þú þarft ekki að segja
neitt,“ sagði ég. „Ég skil allt sam-
an. Hafðu engar áhyggjur af mér
eða drengnum. Ég lofa þér að ala
hann þannig upp, að úr honum
verði góður maður."
„Gleymdu mér,“ sagði hann.
„Finndu honum einhvern annan
pabba. Reyndu ekki að berjast
ein.“
„Ég verð að sjá um barnið. Svo
mikið er víst. Én trúðu mér. Ég
vildi heldur fara með þér. Það
væri auðveldara en að lifa. En
hvað sem gerist, er ég í huganum
með þér. Það veizt þú.“
„Hefur þú tekið eftir því,“ sagði
Rudolf, „að allir merkir atburðir
ævi minnar eru tengdir tölunni
þremur eða þrettán? A morgun er
3. desember, og ég er þrisvar sinn-
um þrettán ára gamall."
Ég sneri mér til varðarins við
hliðina á okkur og sagði:
„Ég er hérna með ljósmyndir af
barninu okkar. Getið þér látið
hann fá myndirnar?"
„Það er bannað," sagði hann.
„Megum við ekki kveðjast með
handabandi?"
„Það er bannað," var svarið.
Ég teygði fingurna gegnum
vírnetið eins langt og ég gat, en
mér tókst ekki að snerta hönd
Rudolfs. Eftir stundarkorn leit
annar varðanna á armbandsúr
sitt. Rudolf kinkaði kolli til hans.
„Það er enn eitt, sem ég ætla að
segja þér,“ sagði hann. „Nýlega las
ég mjög góða bók. Hún heitir
Menn með hreina samvizku."
Dánarskjalið
í janúar færði María frænka
mér ívan litla. Hún sá, að við
þurftum hvort á hinu að halda.
Auk þess hafði börnum flokks-
bræðra okkar verið stranglega
bannað að leika sér við barn svik-
ara. Þá var ívan farið að leiðast í
Slovakíu. Hann talaði með mjúk-
um slovakiskum hreim. Mér
fannst hann vera ennþá yndislegri
en nokkurn tíma fyrr. Þegar hann
sá mig, kom svolítið hik á hann, en
hann sagði ekki neitt. Hann fór að
líta eftir leikföngunum sínum.
Eftir dálitla stund kom hann aftur
og spurði mig:
„Mamma, af hverju ertu í svört-
um kjól? Þetta eru ljót föt. í þeim
lítur þú út eins og þú værir
sorgmædd."
Ég settist við hliðina á honum
og lét hann vita eins næfærnislega
og mér var unnt, að pabbi hans
væri dáinn. Hann hlustaði með
hræðslusvip, en grét ekki. Svo
spurði hann:
„Og hvar er hann jarðaður? Ég
vil fara þangað og setja blóm á
gröfina."
Ég sagði honum, að pabbi hefði
dáið í fjarlægu landi, „en þegar þú
verður stór, þá förum við þangað
bæði saman".
Hann fór út úr herberginu. Ég
heyrði hann rísla sér við bílinn
sinn, en að vörmu spori var hann
kominn aftur og sagði:
„Hafðu engar áhyggjur,
mamma mín. Ég er þegar nógu
stór til að geta séð um þig.“
Þegar ég var orðin nógu frísk til
að geta gengið fyrir nokkur götu-
horn, skrapp ég á lögreglustöð, tók
fram nafnskírteinið og sagðist
þurfa að fá breytt lýsingu hjú-
skaparstéttar. „Ég er ekkja, ekki
gift.“
Ungur lögreglumaður horfði
fyrst á mig og svo á skírteinið og
sagði: „Allt í lagi. Má ég sjá dán-
arvottorð manns yðar?“
Eftir þessu var ég einmitt að
bíða. Ég sagði: „Ég hef ekki fengið
neitt dánarvottorð."
„Jæja,“ sagði hann. „Dómsúr-
skurðurinn myndi duga.“
„En ég hef ekki heldur fengið
neinn dónisúrskurð. Ég frétti
þetta í blöðum og útvarpi eins og
hver annar.“
„En það er ekki hægt,“ sagði
hann. „Lögum samkvæmt hafið
þér rétí ú ... “ Þá hnippti einhver
yfirmaður hans í hann.
„Farið þér til sakadómara,"
sagði yfirmaðurinn. „Þar munu
þeir ganga frá dánarskjali.“
Ég fór til sakadómara og bað
um dánarskjal.
„Alveg sjálfsagt," sagði starfs-
maður þar. „Leggið fram dánar-
vottorð frá lækni.“
„Ég hef ekkert slíkt fengið,"
sagði ég.
„Án þess megum við ekki gefa
út dánarskjal."
„Hvað á ég þá að gera?“
Starfsmaðurinn hristi höfuðið
vandræðalega. Svo sagði hann:
„Vitið þér hvað? Farið þér í sjálfa
miðstjórn Þjóðarráðsins."
Þar sagði mér embættismaður:
„Ég hef þegar heyrt það. Við get-
um ekki afgreitt dánarskjöl nema
fyrir liggi dánarvottorð frá lækni,
en það hefur ekki verið gefið út
um neinn hinna dæmdu."
Hjartað í mér tók kipp. „Haldið
þér kannski, að þeir séu á lífi?“
Embættismaðurinn yppti öxl-
um. „Nú á dögum er allt mögulegt.
En farið ekki á fleiri staði. Sparið
kraftana. Setjizt hérna niður og
skrifið umsókn um dánarskjal.
Þar með gefið þér mér tilefni til
að fara í saumana á þessu máli.
Talið við mig eftir viku.“
En vikan leið, og mánuðir liðu,
en ekkert svar barst við fyrir-
spurn minni. Hvernig stóð á því,
að þeir vildu ekki gefa út dán-
arskjal? Voru einhver brögð í
tafli? Var Rudolf ennþá á lífi? Eru
þeir e.t.v. allir geymdir einhvers
staðar bak við lás og slá? Eftir að
réttarhöldin hafa náð sínum til-
gangi, hefur flokkurinn ákveðið að
þyrma lífi hinna saklausu manna?
„Vertu ekki með neinar tálvon-
ir,“ sögðu vinir mínir. Þó vonaði
ég og vonaði. Þrjú ár liðu þangað
til ég fékk dánarskjalið. Það er
einstakt í sinni röð. Þar er ekki
getið greftrunarstaðarins.
Það var ekki fyrr en mörgum
árum síðar, að ég frétti, hvað
hafði gerzt, eftir að dómi hafði
verið fullnægt. Lík hinna hengdu
voru brennd, og askan var fengin
tveimur varðliðum til að koma
henni burt. Bílstjóra þeirra þótti
það fyndið: „Aldrei fyrr hefur
Tatra-skrjóðurinn borið fjórtán
menn — okkur þrjá og hina ellefu
í pokanum."
Þegar þeir voru komnir út fyrir
Prag, fór bíllinn að spóla í brekku.
Varðliðarnir fóru út úr bílnum,
stráðu öskunni og ýttu bílnum í
gang.“
Tími mikilla afhjúpana
í síðari greininni í Morgunblað-
inu 20. febr. segir: „Heda Margoli-
us, ekkja eins sakborninganna,
kallar þennan tíma „tíma hinna
miklu afhjúpana og litlu breyt-
inga“.“ Ekki er ljóst í greininni,
við hvaða tíma er átt. í reyndinni
segir frú Margolius eftir að hafa
lýst erfiðleikum sínum og síðara
hjónabandi orðrétt:
„Þá nálgaðist árið 1956, ár mik-
illa afhjúpana, en lítilla breytinga.
Án þess að bæri á þvi, voru hlið
fangelsa að opnast hljóðlega, og úr
þeim stauluðust margpyntaðir og
horaðir menn og pírðu augun í
dagsbirtunni. Svo lögðu þeir af
stað til eyðilagðra heimila sinna á‘
vit örþreyttra, lasinna eigin-
kvenna sinna og barna, sem
þekktu þá ekki lengur. Kunningja-
fólk þessara manna hafði áður
vikið úr vegi fyrir þeim af
hræðslu, en nú af skömm. Það
blygðaðist sín og fór hjá sér.
Flestir voru þeir með bilaða
heilsu. Sumir áttu skammt eftir
ólifað. Allir reyndu þeir mánuðum
saman að fá íbúð og vinnu. Lög-
reglan hélt áfram að vaka yfir
þeim, svo að þeir færu sér ekki að
voða með því að lýsa fangavist
sinni of berlega.
Mér er minnisstætt, þegar ég
hitti Eduard Goldstúcker aftur.
Hann var skroppinn saman og
þvengmjór eins og sveinstauli.
Hann horfði í kringum sig eins og
hann vildi gleypa okkur með aug-
unum og jafnvel alla hluti í óseðj-
andi hrifningu. Það var engu lík-
ara en hann væri stanzlaust að
bera þetta allt saman við það, sem
hann hafði hugsað sér öll þessi ár,
að það væri. Nú gat hann ekki
hætt að undrast, hve raunveru-
leiki var hinni nákvæmustu
endurminningu fegurri og ríkari.
Sumum fanganna var veitt —
ofurgætilega og í hljóði — upp-
reisn æru. Öðrum var sleppt með
sakaruppgjöf eða undir öðru yfir-
skini, en tugþúsundir manna voru
látnar dúsa í dýflissu árum saman
enn.
London, Loebl og Hajdu voru
látnir lausir. Þeir fengu uppreisn
æru án skýringa eða afsakana.
Þeir höfðu verið dæmdir til ævi-
langrar fangelsisvistar. Þar eð
þeir voru á lífi, voru þeir kallaðir
saklausir. Hinir hengdu héldu
áfram að vera landráðamenn. Þó
hafði ákæran verið samin þannig,
að öll „klíkan“ var undir sömu
sökina seld. Hafi einn verið án
sakar, hlutu allir að hafa verið
saklausir. Eigi að síður komst sér-
stök laganefnd að þeirri niður-
stöðu árið 1957, að réttarhöldin
SJÁ NÆSTU SÍÐU
y&G V /V B L A BI tf
íVt. ludagur 28. nÓ¥. IM^

- ^ • p

KOMMÚMST.llJÍnnu. *».
KOMMÍlMST.infc’lT \w
IIOLDUMUM i
nu '•*“*. **ns oe hulinu;:
og rr ekkl annað synnu en
lr », íwrsP'*k*arn-
lr vlnni ollum arum að þvi,
(*« »era aamtJk Gyðinga i
“•>'* lyrir
“r “J0‘ * *»»l
I miðjum ríttarhöjdunum gcr«
, " turöulrgi utburSur. „a
frr. un U M Sk*U'
l .íhí. ' rí»»ri«ln.
™ U1 *® bw» *‘tnl ttrgn Slanrlu
í Pí'Qg ggjjgu 1
samlivæml áæfiun 1
<remurvi8,'IVTiLri^lLm h,7d?|i'|i'lj,'.‘nd”Vl?- E" W >Hl |
lnnrlwnt.m c____m or-En npu- utanríkiwáahér,«,men,.lÍLM1,ÍO i
I v.r.n i ' Tl,ni.manum hrtö
m I Au.lur-Em.nu-
flondunum. Sug0ls, ut.nrikurtO-
f"r‘nn ;*'» Þ*“»r upplýsir.gar
triSUmlu, en umdiherr. I,r.,|»
.*?*•• A*rlrl Ehudu. hríði kom
JO peim til sín.
bvfr 'nn ,nrn>ur fú
►*1 I kw JiU.i„£u".r*ðu
„juuungar; cier
utanríkisráðherra Ukk
kommúnist&stjórnarinnar k
vakið einna mesU athygli i
heim allan.
.ÉG ER SVIKARf
ClcmentU kormt m , ~u !
orði: m 1
-r*Ou ......""" *omst m. a.
hJi «n“m v“ri hunnugt
pao. að margir stjórnmala- . -EK «r «vikari. Ég er nj
m ‘ Vestur-Evrópu, þ. u. m.|EU he/ «ntaf verið aftu.
í ægku
I r ‘ u'-rgir stjori
menn í Vestur.Kvrópu, p. u. -
iMormon, fymim utunrrkiiuúð- ««ir 1 aaktt „
BreU' ha,i skiPu1»SI und- ‘■"fk.r.legur þjóaemiminnr h
irroaun.turfu.nii , ™.L! . hef ulluf rryn, efUr mepu 3
mnleiða kapitalismann i Teiká
sliivnlríi. u... _
14T
jriu i því .kyni aO kollvarpa’htniri
kommmnuUu .lýOr.Oiutjófp..
Ctementis: „t, ,, ,v|k„|"
fíteít-'L’S í.d“1-r,ullu„
... ' “ mil
slovakiu. Ég hef at „(«„ | .
1» erlendum sendimönmun rne
Irvndarmál í té. Þegar rgnri
allskyns jAtnincaé- b,°nnd “T 1939 kom,“ « 1
Ein. og kunnugt er. hafa !ak uT* njo«n*hri„g, „ ,
borningamir „játað" sekt illef alIU,f haft samband ei* lA
hver I kapp viO annan. Ha/a u“l “ . ' V*r *,IU' •n,,,1«ur «»
.JÍtaO" á s,g Tiuiisma, Zionisma - ““ SU,ln •"« -
njósnastarísemi og alls kvn HU' * «num tima'. — (*
k rnmtutia a 01*. jj
Velvokandi skrifar:
úr dagiega línwuj
• . «*van a dularfulÞin Skautasvellið
- J13** fyrir einu ári, er nann var á t ar» 4 Ti°raitu*i
. /erOalagi fyrir auslan járnljaldiO Þ ” f kf™8 ‘vrl1 “ Tjirnina
I heim tilgangi aO reyna að /á J*kk*rrm' "u komnir á
I Gyðinga, «em venð hafa i fanga-' í. “U' 1,undr“» u^hnga rcnna
| ser uin alétUn ísinn, gleypa koI-
^u-og^kj. þrek „g ynm'
‘ Faar ‘Þróttir eru cins hollar og
í tT^'ÍT' °g «kuu'*1t>r‘tt,ng
; >aO er ekki mikil hielta a að fólk
! °. rym "« * skaulum. Aðalatrið-
1 u.f'V"”" “r srm iéttiiegast
f í„ h"r' sem get.i leika alis.
k„„„ Ustir. far, | hrlníi „„„I
sér attur á bait og rUpa
sina í svellið.
Meðal danjkra ,t,ðriu»k. j
manna helur ríkl va.andi Uifc.
mhur á þessu máli. Er þaj „,g. 1
enlega ekki hvað sizt þvi N I
þakka aO margir danskir stjóe. f
malaleifltogar haf, komið hia«l
td lands hin slðari ár. Þeir hak I
kynns, bmði Ulemkum .tjám f
malamonnum og menntaniö». I
um og fundiO þ,n„ einla.,, y f
tmg. sem hér ríkir mrðal U-i
menmng. fyrir endurhe.il
hinna fomu þjóðardýrgripa. *
%
KlsMv, I
,*------
SLuiskj
ÞESAIb"*'* krn"" brit41"* I
ow" n°rrsenu /rœndur oU I
ar hafa einnig kynnst Isaé I
t.u, oogueyjunni, eins oe kuy I
t-i oft refnt á Norðurlöndum - ■
Koma þeirra hingað hefursksad
þe,m *ki,n‘n« á því, að hér «
, ' ‘'Kga norraenna fræða Hér h*t» j
‘hst handritin verið skráð m
,t>al þj°ðarinnar varð þo*, I
■'nd, að þau voru flutt úr heiæ T
hogum sínum. 1
HtEDAIÁKt^MU,bJl,rUÍal I
H|EÐAL þe.rra manns.
Aðalínrtak í gl*P Mrrgolius voni
viðskiptasamningar við ■s|and.4t°9
fleiri slík „landvim inganki
fyrir það var hann dæmtlur Sil dauða í Prag
liINN 3. desembor s.l. var R. Margobus lyrrvsrálld^á'.rioAamerrlmm hufcinJ „l.idova
I ilóvakíu tckinn af lifi. »»•* «r ®, 5 _r hann hafii gcrt viftskiptaMimninca vl*
Demokraciu", ml helita dauOasok M. K ’landvinningalöndin" voru I. d SviþjóA.
Island og onnnr ahka -)••£«>"'| ,d e([Jr (vi'|ri (rásö„n „n á#..r .1 hinni skipnlogAn
Noregur. Relgia og Holland . II r v|ns,ri er Ijósprentun al te.ta hins tehk-
iátningu Margolius á þessum g'cp «:»«"; Vn.",ll,1 P
neska kommúnistahlaðs og til hægrt er þy ng a^,kæram|inn. OK , hverju var skemmdarstarf-
"—yrpkúrlítór: Alé vkSe rííkodnlctvl .PO-
a'oh?líímé?'Molc /íls'corinlctvl ,'wílv*ln v
lom. fe Dfl obchodnlrh dohmlách . knplriv
tigftickvmi s?átv sc podfizoval zá.lcm ceswo-
slovenska rálmdm imneriall.Hckých kaph
UUrtlckvch stAtö a zatajovai Jsem to pfeo
roíhoduiiclml ílnltell. . . . ..t.
Obvlnðnv dále podrobnS vy»v«)ov«Tl. JaK
obehodnml dohodaml «
st&ty, ktevé uzaviral. Dodflroval rftiem Ces
-keslovcnska záimu "kaDÍtalistlckých bWq.
Tak ra nflklnd pr SvéAsVem.
Ðelffil. HolandskUn a hy,X.^i
vfeny takovó hp. Dod&rakJTnHouvy ktenmj
se «na>-i| udrtovtt a rozliÞovat
Oskoalovenska 7« tapttaliatlckt-w *vétð. Ob-
vinóný br.‘,n»! dovo?u ryb a rvbnych výrob-
kft na oMhtad í Poh-kau aíkolhr to rnohlo
vélmi dobfe krýt naíi ooJWw-*,tft obrhod-
Prokurátor: Ve vl^eh ’ðehto oornoa
rdcfc doh..dách l«te zASkodnicky
t-a kterých isme byll a atále vtn«
Shotni obchodnl dnhody to Je tá-
SSTK-noprttmtoH » 2A«*du v/hjcmných
výhod.
p^’-urVort V tom #ooítvá nod*'««a vaie-
ho rloíinu v tomtfi úseku vail Cinnoati.
vjn'nV: Ano. .. ..
seml jðar fólgin?
Sakborningur: SkemmdarsUrtsemi min var
fólgin i því að við gerð viðskiptasamnlnga Irt
ég hagsmunl Tékkóslóvakiu vikja fyrír hags-
munura landvinningarikja mrð au«vald«Uipu-
lagi og að ég leyndi þrssu fyrir yfirmonnum
minutn. *
Þvi naest skýrði sakborningur nakvsrmlrc#
frá þvi hvrrnig hann lrt hagsmuni Trkkosló-
vakíu vikja fyrir hagsmunum auðvaldslanda.
þrgar hann var að grra viðskiptasamninga vi«
þau. að svo hrfði vrrið i viðsklptasamningum
t d. við Svíþjóð. Norrg. Brlgiu. Holland og ls-
land. rn mrð samningunum rryndi hann a*
hal.la s.ð rða auka það ástand a« Trkkoslovakia
væri háð og bundin auðvaldshriminum. t’m lri*
snrrist hann grgn innflutningi fisks og fiskaf-
urða til dæmls frá PolUndi. þó að tnnílutmng-
ur þaðan gæti mjög vrl fullnægt nryilu okkar.
Akærandinn: Mr* öllum þrssum samningum
hafið þrr þá framift það skrramdarvrrk að
skrrða þær grundvallarrrglur. srm viðskipta-
samningar okkar riga a« bvggjast « þ r. a s-
grundvallarrrgluna um Jafnrétti (s.immngsað-
ilja) og grundvallarrrgluna um gagnkvæmau
hag (samnlngsaðlljanna)-
Sakhornlngur: Já.
irrandinn: AðallnnUk glsrjí