Morgunblaðið - 07.10.1983, Qupperneq 22

62
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 7. OKTÓBER 1983
m

1
s

?>ég fann ab lokom kflbarkorti(5
Limt undir ójónoarpshilLaria."
ást er
... að láta hann stundum
halda á sér.
TM R«g. U.S. Pat Otf —atl rights reserved
•1983 Los PhO«Ms Times Syndicate
Eg veit art laugin er tóm, en ég er
líka ósyndur!
f 9UÍH.
Kókk-kúkk-kúkk.
HÖGNI HREKKVISI
ÁÐAL HL/ATAMAÐOZlNKJ AP HÚUóOZ-
V/EKKFALLINU i'famöelsino"
Hundurinn er fylgi-
nautur mannsins
— svo til alls staðar þar sem
mannlegt samfélag er að finna
Óttar Kjartansson skrifar:
„Velvakandi.
í blaði íþróttafélags fatlaðra í
Reykjavík, sem kom út 1982, er
birt viðtal við tólf ára gamla
stúlku, og snýst það raunar mest
um hesta og hestamennsku. Við-
talinu lýkur með orðum hinnar
ungu stúlku, sem þannig eru eftir
henni höfð:
„Öll dýr eru dásamleg og þess
verð að kynnast þeim. Mér þykir
það alveg ferlega klikkað að banna
hundahald í Reykjavík og Kópa-
vogi. Þetta hefur kannske átt við í
gamla daga fyrir hundrað árum
eða svo. Auðvitað verða allir að
passa hundana sína vel. Maður,
sem á hest, hund eða kött, sem
hann annast vel og lærir að
þekkja, mun sko ekki þurfa að
fara til læknis, vegna þess að hann
sé að drepast úr stressi. Mér
finnst að fólk, sem ekki vill hafa
dýr nálægt sér, eigi mjög bágt.“
Þessi lokaorð hins unga viðmæl-
anda blaðs íþróttafélagsins koma
upp í huga minn, þegar ég heyri
umsögn Davíðs Oddssonar, borg-
arstjóra, um það ástand, sem nú
ríkir varðandi hundahald í
Reykjavík. Það er rétt, sem borg-
arstjórinn segir, að núverandi
ástand er óþolandi og að á því þarf
að finna lausn, sem dugar til
frambúðar.
Þeir, sem helst predika á móti
hundahaldi í þéttbýli, hygg ég að
þekki margir hverjir lítið til
hunda. Sjónarmið þessa hóps ein-
kennast mjög oft af alhæfingu:
Hundar eru geltandi ófreskjur,
sem ráðast á saklaust fólk og bíta
það án tilefnis. Hundar sóða út
umhverfið og eru svo dæmalaust
ósmekklegir að þeir bæði míga og
skíta þar sem þeir standa hverju
sinni. O.s.frv.
Hundahaldi fylgja ávallt vanda-
mál en stjórnlausu (ólöglegu)
hundahaldi fylgja fleiri vandamál
en vera þyrfti ella. Augu manna
eru held ég að opnast fyrir því, að
hundum verður aldrei útrýmt í
Reykjavík. Fólk, sem í öllu venju-
legu dagfari má ekki vamm sitt
vita, leggur það á sig að gerast
„lögbrjótar" þegar hundar eða
hundahald er annarsvegar. Þann-
ig mun þetta halda áfram að
verða, á meðan í gildi er svokallað
bann við hundahaldi, sem rekja
má aftur til þess tíma, að slátrun
búfjár fór fram í húsagörðum í
borginni, sem í þá tíð var raunar
aðeins frumstæður bær.
Sá sem elur hund á um leið vin
og félaga, sem aldrei bregst, þótt
hið gagnstæða vilji stundum verða
upp á teningnum þegar um mann-
eskjuna sjálfa er að ræða.
Mannskepnan er nefnilega að því
leyti ófullkomnari en hundurinn,
að hún á það til að bregðast vinum
sínum eða þeim, sem næst henni
standa, ef svo ber undir. Það gerir
hundurinn ekki. Hann er trúr hús-
bónda sínum og það jafnt hvort
sem um er að ræða kóng eða betl-
ara.
Hundurinn er fylginautur
mannsins svo til alls staðar þar
sem mannlegt samfélag er að
finna. Það er engin tilviljun og
segir sína sögu. í Reykjavík hefur
verið gerð „heiðarleg" tilraun til
að rjúfa þessi ævafornu tengsl.
Það hefur bara ekki tekist enn
sem komið er, og borin von að það
muni hafast héðan af. Bann við
hundahatdi er ekki framkvæman-
legt, nema menn séu þess um leið
albúnir að setja fjölda fólks afar-
kosti og taka afleiðingunum, sem
af því getur leitt að hrifsa af
fjölda fólks vin og félaga, sem því
er stundum meira virði en flest
annað undir sólinni."
Siippfélagið:
Starfsmenn orðnir ugg-
andi um hag sinn og sinna
Slippari skrifar.
„Velvakandi.
Litlar skýringar fylgdu uppsögn-
um 77 starfsmanna Slippfélagsins í
Reykjavík á dögunum. I fjölmiðlum,
sem fengu fréttirnar á sama tíma
og mennirnir, sem margir höfðu
þjónað fyrirtækinu í áratugi, var
sagt frá því, að á næstunni yrði
haldinn fundur með starfsmönnum
þar sem greint yrði frá ástæðum
uppsagnanna. Sá fundur hefur enn
ekki verið haldinn og starfsmenn
Slippfélagsins eru því vægast sagt
orðnir uggandi um hag sinn og
sinna. Framtíð þeirra er óljós og
því hafa margir þegar byrjað að
leita sér að atvinnu annars staðar,
jafnvel þvert á móti því sem þeir
helzt vilja, en óvissan gerir þessum
mönnum nauðsynlegt að hafa aug-
un opin fyrir atvinnu annars staðar
þegar víða þrengist í búi.
Það getur varla verið til of mikils
mælzt að við starfsmenn fáum að
vita hvað stendur til. Á að láta
gamalgróna starfsmenn hætta eða
eru uppsagnirnar sýndarmennska
ungs stjórnanda? Standa stjórn-
armenn fyrirtækisins á bak við
uppsagnimar? Ef svo er: Hvers
vegna skrifuðu þeir þá ekki undir
uppsagnarbréfin?
Margar sþurningar hafa vaknað
meðal starfsmanna síðustu dagana
og flestum þeirra geta stjórnendur
fyrirtækisins svarað — eins og þeir
lofuðu í fjölmiðlum. Löngu er orðið
tímabært að slíkur fundur verði
haldinn, þó ekki væri vegna annars
en sóma Slippfélagsins f Reykjavík.
Skrifið eða
hringið til
Velvakanda
Velvakandi hvetur lesendur til
að skrifa þættinum um hvaðeina,
sem hugur þeirra stendur til —
eða hringja milli kl. 11 og 12,
mánudaga til fostudaga, ef þeir
koma því ekki við að skrifa.
Meðal efnis, sem vel er þegið,
eru ábendingar og orðaskipti,
fyrirspurnir og frásagnir, auk
pistla og stuttra greina. Bréf
þurfa ekki að vera vélrituð, en
nöfn, nafnnúmer og heimilisföng
verða að fylgja öllu efni til þátt-
arins, þó að höfundar óski nafn-
leyndar.
Sérstaklega þykir ástæða til að
beina því til lesenda blaðsins
utan höfuðborgarsvæðisins, að
þeir láti sinn hlut ekki eftir liggja
hér í dálkunum.
GÆTUM TUNGUNNAR
Einhver sagði: Til föðursins.
Rétt væri: Til róðurins.