Tíminn - 24.08.1965, Síða 11

ÞRIÐJUDAGUR 24. ágúst 1965
TÍMJLNN
SEND TIL ÍSLANDS
JANE GOODELL
53
eins og lexíu í hinum harða skóla lífsins, en það hlýtur
hvert skref, sem stigið er á styrjaldartímum, ætíð að vera.
,Við förum heim þann fyrsta.“
Þegar tillit var tekið til allra þeirra annmarka, sem voru
á starfi okkar í skólanum, þá mátti það teljast komið á fastan
grundvöll, sem allir sættu sig við. Truflanir áttu sér samt
stað, sem hvorki gerðu boð á undan sér né var hægt að
komast hjá: loftvaraarmerkin. Eftir því sem á sumarið leið,
virtist loftvamarmerkjunum fjölga og þau verða lengri. Til
að byrja með höfðum við oftast orðið að þola þau að nætur-
lagi eða snemma á morgnana, en nú urðum við að grípa
gasgrímumar okkar og hjálmana og láta sem minnst fyrir
okkur fara rétt í þann mund, er opna átti heimilið. Ef
merkin byrjuðu klukkan 12:30 neyddumst við tíl þess að
vera um kyrrt í skála okkar þangað til þau hættu, en
stundum leið heil klukkustund áður en það varð. Oftast
tókst okkur að komast yfir í heimilið í tæka tíð, og nm
sinn var skemmtilegt að horfa út um gluggana og fylgjast
með viðbrögðum borgaranna.
Ætlazt var til þess, að íslendingarnir færu eins að og
hermennirnir. Fyrstu daga hemámsins, höfðu loftvamarbyrgi
verið gerð og menn vom skipaðir í embætti, og var þeim
ætlað að sjá um að koma borgurunum af götunum, þegar
loftvarnarmerki heyrðist. En þrátt fyrir það að loftvamar-
sírenurnar ýlfraðu og öskraðu allt í kring, hafði það lítil
eða engin áhrif á þetta góða fólk. Fáir fóru inn í byrgin,
og allt hélt áfram eins og ekkert hefði í skorizt. Það var
eins og fólkið segði: Héma, getur ekkert komið fyrir, við
erum hlutlaus. En þegar Focke-Wulf-vélarnar fóra að sveima
yfir litlu eyjunni þess og létu eitt og eitt egg det.ta niður,
varð fólkinu Ijóst, að „það“ gat komið fyrir hér, og hvar
sem var. Það var næstum hlægilegt að fylgjast með hinni
snöggu breytingu og viðbrögðum, þegar heyrðist í sírenun-
um. Umferðin á götunum tók kipp, reiðhjól þutu niður eftir
þröngum strætunum, vörabílar og fólksbílar beygðu fyrir
horn með svo miklum hraða að hvein í hjólunum. Kaup-
mennirnir þustu út í miðjum klíðum, þótt viðskiptavinur-
inn hefði ekki fengið afgreiðslu, vegfarendur hlupu eins
og fætur toguðu yfir götumar. Allt leit þetta út fyrir að
eiga sér stað án nokkurs skipulags eða reglu, en á furðu-
lega stuttri stundu voru öll farartæki horfin af götunum,
og á gangstéttunum sást ekki eitt einasta mannsbarn. Meira
að segja endurnar á tjörninni fyrir framan skólann virtust
leita 1 var, því þær sáust hvergi.
Aðeins hljóðið frá P-40-vélunum, þegar þær rufu þögnina
hver á eftir annarri og tóku sig á loft af flugvellinum
þama skammt frá. Maður gat séð þær, þar sem þær hækk-
uðu flugið og flugu yfir borgina. Með því að hálfloka aug-
unum, gat maður ímjmdað sér, að þær væru byssukúlur,
þær fóra svo hratt. Menn óskuðu þeim góðrar ferðar, um
leið og sú síðasta hvarf sjónum úti við sjóndeildarhring
reykháfanna. Svo kom þögnin á nýjan leik.
Væra hermenn í fárra mínútna fjarlægð frá búðum sín-
um, bar þeim skylda til að fara til varðstaða sinna þegar
í stað. Þeir mörgu, sem voru í leyfi og höfðu komið frá
fjarlægum búðum og gátu ekki komizt þangað aftur, var
ætlað að leita til loftvamarbyrgis, og láta þar fyrir berast,
þar til allt var um garð gengið. Venjulega voru milli eitt
og tvö hundruð menn með okkur á heimilinu þangað til
merki var gefið um að allt væri aftur í lagi. í nokkrar
klukkustundir gengu mennimir órólegir um gólf, og veltu
því fyrir sér, hvað væri að gerast. Hvers fóru þeir á mis?
Við bardaga? Kannski beint fyrir ofan herbúðirnar þeirra?
Þögnin barst inn frá götunni. Enginn hafði eirð í sér til
þess að gera nokkuð nema horfa út um gluggann og hugsa,
og fitla órólega við smápeninga í vasa sínum. Þessi lang-
varandi þögn boðaði eitthvað. Aðeins gat um eitt verið að
ræða. Eitthvað var að gerast einhvers staðar. Þeim fannst
þeir hafa verið sviknir. — Uss, sagði einhver. — Ég heyri
eitthvað — það er líkast skothríð. Allir stirnuðu upp og
lögðu við hlustimar. Við reyndum að fremsta megni að
greina þetta fjarlæga hljóð, og um leið gátum víð greint
þytinn frá vængjum máfsins, 'sem fláug fíani hjá glöggan-
um.
— Heyrið þið, gjallandi rödd rýfur þögnina. — Þið ætt-
uð að sjá þessar þrjár Focker-Wulf, sem fljúga yfir . . .
— Þegiðu, skipar ákveðin og hörkuleg rödd. Aftur fara
allir að hlusta, aftur er þögn. Þetta var það, sem ég taldi
að myndi gera alla brjálaða, ef þeir yrðu að þola slíkt til
lengdar. Bíða, bíða, bíða — og ekkert gerist. Það er bann-
vænt. Ef það kemur fyrír oft, fer svo, að maður byrjar
að óska þess, að eitthvað komi fyrir, og sama hvað er . . .
ÁST 0G STÆRILÆTI
MAYSIE GREIG
36
að ég get verið gamansamur,
þrátt fyrir allt.
— Það var gaman að einhver
gat skemmt sér! sagði Ray með
kökk í hálsinum. — Þú ert and-
styggilegur! Hún var eins og logi.
Það glampaði á rauða kjólinn,
kinnarnar voru sótrauðar og aug-
un skutu neistum. Jafnvel hárið
sýndist vera í báli líka.
— Já, ég sé ekki betur en að
þér finnist það, enda hefurðu ekki
reynt að fara dult með það, sagði
hann rólega. Hann leit undan. í
augum hans var þjáning, sem
hann yildi ekki, að hún sæi. — Ég
skil ekki hvers vegna þú vilt vera
hérna hjá mér áfram, Ray,- sagði
hann svo allt 1 einu. Röddin var
róleg og hreimlaus eins og áður.
— Sagði ég ekki, að ég ætlaði
að vera hjá þér til þess að hefna
mín á þér fyrir það, sem gerðist
forðum í st. Jean-de-Luz? Ray
skalf af reiði. Hún vissi varla, hvað
hún sagði.
Hann hnyklaði brúnimar. And
litið var sviplaust.
— Það er þá eingöngu þess
vegna, sem þú ert hjá mér? Ann-
ars hefðirðu farið frá mér? Til
Monty Jermaine, er það ekki?
Ray sótroðnaði. Hún fann, að
hann hafði sjálfur rétt henni eina
vopnið, sem hún gat sært hann al-
varlega með. Og hún var svo æst,
að hún vílaði ekki fyrir sér að
nota það. Hún greip það
og greíddi höggið. Og hvað
svo? Geturðu áfellzt mig fyrir
það? Hún reigði höfuðið og hvessti
á hann augun. — Hann er þó að
minnsta kosti siðaður maður.
Hann leikur sér ekki að því að
lítilsvirða kvenfólk! Jæja, úr því
að þú spyrð, þá máttu gjaman
vita, að ég myndi giftast Monty
strax á morgun ef ég væri frjáls
manmeskja.
Nú varð hljótt í stofunní. Óhugn
anleiga hljótt. Það var líkast og
orðin titmðu í loftinu, eins og
deyjandi tónn úr streng sem brest
ur.
Heil mínúta leið áður en D.uee
sagði orð. Hann sneri bakinu eð
henni og gekk yfir þvert gólfið.
Hendumar vom krepptar fyrir aft
an bak og axlimar signar. Andlit-
ið eins og gríma. Gríma leyndrar
beiskju og örvæntingar, sem haid-
ið var í skefjum.
Ray fannst hún heyra hjartað i
sér slá meðan hún var að bíða
eftir, hverju hann svaraði. Sekúnd
umar vora eins og langir klukku-
tímar. En loks nam hann staðar.
Hann rétti úr sér og horfði alvar-
lega á hana.
— Jú, Ray, ég held, að ég skilji
betur núa, hvemig í öllu liggur.
Ég skal tala við lögfræðingmn
minn um skilnað á morgun. Hann
opnaði dyrnar og fór út. Ray stoð
í sömu sporum og horfði á eftir
honum. Hún var-æstari en svo, að
henni dytti í hug að kalla eftir
honum.
Jæja, hugsaði hún með sér. Þá
liggur málið Ijóst fyrir. Og það
þykir mér vænt um. Nú vitum
við, hvar við höfum hvort amnað.
Hún hafði sagt, að hún vildi gift
ast Monty, ef hún væri laus og
liðug. En vildi hún það í raun og
vem? Hún var alls ekki viss um
það. En hún hafði verið ástfangin
af Monty svo lengi. Og líklega
mundi hún ekki þurfa annað en
sjá hann, til þess að ástin bloss-
aði upp á ný.
Af því að hún var svo óstjóm-
lega reið Drace, reyndi hún að
telja sér trú um, að hún elskaði
Monty enn þá, og það lá við að
hemmi tækist það. Hún fór að velta
fyrir sér, hvað Monty mundi segja
ef hann vissi hvað gerzt hefði. Allt
í einu greip hana óstjórmleg löng-
un til.að ná tali af honum. Núna
strax, áður en hún iðraðist eftir
því, sem hún hafði sagt við Drace.
Hún vissi að Monty bjó í rík-
mannlegn ibúð niðri í borginni.
Hún hafði oft gengið framhjá hús-
inu, og í hvert skipti hafði hún
verið að gæla við þá tilhugsun, að
gaman væri að líta inn til hans.
Og nú datt henni í hug að láta
verða úr þessu.
n
Rest best koddar
Endurnýjum gömlu sænguraar
Eigum dún og fiðurheld ver.
æðardúns. og gæsadúnssængur
og kodda af ýmsum stærðum.
— PÓSTSENDUM —
Dún- og
fiðurhreinsun
Vatnsstig 3 — Simj 18740
(Örfá skref frá Laugavegi)
Hún hljóp upp í herbergið sitt
og hafði fataskipti. Hún valdi sér
skósíðan rauðgulan kjól, sem var
þröngur og sýndi vel vaxtarlagið.
Monty hafði alltaf verið hrifinn
af þessum lit. Kjólnum fylgdi lítill,
svartur jafcki, fóðraður með silki.
Hún nam staðar við dyrnar sem
smöggvast og leit í kringum sig í
herberginu. Hvenær mundi hún
koma hingað aftur? Mundi hún
nokfcurn tíma koma hingað aftur?
Hún fann kuldatitring læðast nið-
ur bakið á sr. Hún vissi ekki af
hverju hann fcom-
Það var efeki nema eðlilegt, að
Monty vildi, að hún færi þegar
í stað frá Drace? Hvoragt þeirra
setti fyrir sig að aðhafast það sem
ekki þótti „viðeigandi" frá al-
mennu sjónarmiði. Hann mundi
vafalaust nema hana á brott með
sér, eims og harnn hafði ætlað sér
að gera á Spáni forðum. Þá hafði
hún sagt nei. En nú ætlaði hún
að segja já.
Þau gætu farið til útlanda og
verið þar þangað til gengið hefði
verið frá skilnaðinum. Ferðast
stað úr stað. Á daginn gætu þau
notað sjóinn og sólskynið og lifað
áhyggjulausu lífi skemmtiferða-
fólksins. Á kvöldin mundu þau
darnsa. Kvöld eftir kvöld. Dýru
næturklúbbarnir vora þeirra rétti
samastaður. Montys og hennar.
Hún ætlaði að dansa ókomna ævi
í faðmi hans. Var það ekki það,
sem hún vildi? Hún vissi, að einu
sinni hafði hún viljað það. En nú
var hún í svo mikilli geðshrær-
ingu, að hún gat ebki skorið úr,
hvort hún hefði breytzt eða ekki
í því tilliti.
Hún náði í leigubíl við dymar
og bað bílstjórann um að aka hratt.
Eins hratt og hægt væri.
Hún vissi í rauninni ekki hvers
vegna henni lá svona mikið á.
Kannske hefur henni fundizt, að
ef hún flýtti sér ekki, myndí hún
aldrei komast þangað. Hún sat álút
í aftursætinu og ríghélt með köld
um höndunum um sætisbríkumar.
Monty . . . hvað mundi hann
gera, þegar hún kæmi? Hvað
mundi hann segja við hana?
Mundu augu hans verða dimm af
ástríðum, mundu hendur hans
þrýsta henni fast, fast . . . Mundi
hann segja: — Loksins ertu kom-
in, ástin mín ... og hef beðið
svo lengi. Og hvað mundi svo ske?
Hún þorði ekki að hugsa lengra.
Hún lokaði augunum, þvingaði
hugann til augnabliksins, sem var
að líða.
Þau óku um Park Aver.ue,
hjarta New York-borgar. Ljósin
ií þúsundum glugga spegluðust i
‘ augum hennar. Frá breiðum dyra