Morgunblaðið - 15.07.1984, Qupperneq 28

i or* ► ♦ ttVt t ► #TTt r> « rrTT’/T^rm 'tttt # — - »
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 15. JÚLÍ 1984
Hér áður og fyrr á árun-
um voru rakararnir rak-
arar. Hnífarnir léku í
höndum þeirra og flugu
með leifturhraða yfir
skeggjaða kjammana og
skildu við þá silkimjúka
og glansandi. Þetta var
fyrir daga tveggja blaða
skafanna og rafmagns-
véla, sem nú til dags til-
heyra hverjum baðskáp
og hafurtaski allra
karlmanna. Já, nú er
öldin önnur. Skyldu rak-
ararnir kunna ennþá á
hnífana? Er ekki nafnið
rakarastofa orðið nokk-
uð fjarstæðukennt?
Þegar flett er í síma-
skránni sést að enn eru
þær tiltölulega margar
við lýði. Einn af þessum
fáu góðviðrisdögum hér
á höfuðborgasvæðinu
töltu blaðamaður og
Ijósmyndari af stað á
nokkrar rakarastofur til
að forvitnast nánar um
þetta og leiðin lá fyrst
til rakarastofunnar á
Klapparstíg 29 þar sem
við hittum að máli eig-
andann, Sigurpál
Grímsson.
Kunna þeir að raka?
Ekki algengt
að fólk
biðji um rakstur
Aðspurður hvort þeir rökuðu
menn sagði Sigurpáll: „Við tök-
um að okkur að raka menn, en
rökum þá ekki almennt nema
þeir biðji um það og það er ekki
algengt því miður. Við notum
sköfur til rakstursins að vísu
sem eru með blöðum í og við
sápum með höndunum," sagði
hann. „Þannig hefur það lengst
af verið. Fasta viðskiptavini
hafa þeir ekki sem láta raka
sig einvörðungu. Þetta eru þá
menn sem ekki hafa haft að-
stöðu til að raka sig að morgni
eða sem hafa dvalið lengur en
þeir ætluðu sér í bænum,"
sagði Sigurpáll. Hann var
spurður hvort orðið rakara-
stofa væri þá ekki orðið úr sér
gengið og sagði hann að þetta
væri gamalt orð sem hefði ver-
ið notað síðan 1918 og gæfi
skýrt til kynna að þarna væri
mönnum óhætt að koma og fá
snögga herraklippingu. Aftur á
móti virtist það ennþá vefjast
fyrir fólki að á hársnyrtistofu
væri hægt að fá hársnyrtingu
fyrir bæði kyn. Að lokum gat
Sigurpáll þess að nemura þar
væri kennt sérstaklega að
raka.
Rakaði tíu til
tuttugu
manns á dag
Á rakarastofu Leifs og Kára,
Njálsgötu 11, hittum við báða
eigendurna, Leif og Kára,
önnum kafna. Þeir kváðust
ennþá raka menn, en því miður
væri það ekki nógu algengt að
menn kæmu inn til þess að fá
rakstur. Það væru kannski
einn eða tveir á viku og þar
sem viðskiptahópur þeirra
væri fullorðnir menn að mestu
kæmi aldurinn af sjálfu sér á
þeim er snurfusa létu á sér
andlitið. „Þetta eru oft menn
sem láta raka sig af gömlum
vana um leið og þeir láta klippa
sig, en að þeir komi svona inn
af götunni bara til að láta raka
sig er afar sjaldgæft." Að-
spurðir hvort þeir vissu hvort
nemar væru látnir læra að
raka eða rökuðu vissu þeir þess
dæmi að nemar væru látnir
læra á rafmagnsvélar og marg-
ir af þesum yngri mönnum í
atvinnugreininni neituðu að
raka. Ennfremur voru þeir fé-
lagar vissir um að einhverjir af
þessum yngri myndu bara fest-
ast í miklu karlmannsskeggi
þar sem þeir fengu svo litla æf-
ingu. Þegar a.m.k. Kári var að
læra rakaði hann frá tíu til
tuttugu manns á dag en nú er
það kannski einn á viku. Hvað
varðar nafnið rakarastofa
sögðu þeir félagar að það orð
færi dvínandi í notkun og sem
dæmi mætti nefna að félag
þeirra héti nú Meistarafélag
hárskera.
Kennt að raka
*
a
örfáum stöðum
Næst lá Papilla á Laugavegi
24 fyrir og þar hittum við að
máli eigendurna, hjónin Kára
Geirmundsson og Dórotheu

Sigurpáll, eigandi rakarastotannar á Kiapparstíg.
Leifur og Kári á Njálsgötunni.
Pétur rakari á Skélavördustígnum.
.
4
!*á -#*
Kári og Dórothea, eigendur Papillu.