Morgunblaðið - 16.11.1988, Qupperneq 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 16. NÓVEMBER 1988
Vilhjdlm/ db ég Ka-P; <dki/ebíá ob skipc)
(nann í embætfci n/jja forstjóvams á. Hcrwaii
Ég sá reykmerkið frá þér.
° c? c
* %
3
Þú ert líka altaf að brúka
kjaft yfir matnum.
Varaflugvöll tafarlaust
IŒLANDAIR
Ágæti Velvakandi.
Undanfarin ár hefur verið rætt
um hugsanlegan varaflugvöll fyrir
farþegaflug og fyrir NATO, og hef-
ur Sauðárkrókur meðal annars ver-
ið nefndur sem hugsanlegur staður
fyrir farþegaflug og flug á vegum
NATO. Nú hefur því miður orðið
sú breyting á að kommúnisti fer
með embætti samgöngumálaráð-
herra í ríkisstjóm íslands, og er það
miður. Enda byrjaði sá á því að
taka íslendinga úr nefnd, sem átti
að fjalla um þessi mál á vegum
NATO, og er það fyrsta óhæfuverk-
ið sem þessi maður fremur. Við
vitum öll, að það var hópur óþjóð-
hollra íslendinga sem sí og æ var
á móti byggingu Flugstöðvar Leifs
Eiríkssonar svo bygging hennar
dróst árum saman til óbætanlegs
tjóns fyrir þjóðina. Nú í dag eru
þessir sömu menn í sælu er þeir
svala þorsta sínum í glæsilegri
Flugstöð Leifs Eiríkssonar eins og
annað fólk.
Við íslendingar höfum fengið tvo
flugvelli ókeypis, Keflavíkurflugvöll
og Reykjavíkurflugvöll. Sem sagt
aldrei lagt í þann gífurlega kostnað
sem því fylgir að byggja flugvöll.
Flugstöð Leifs Eiríkssonar er greidd
að meirihluta af Bandaríkjamönn-
um. Varaflugvöllur á Sauðárkróki
gæti hugsanlega kostað með öllu
10-12 miljarða króna og bæri
NATO allan kostnað. Sá sem stend-
ur á móti slíkri framkvæmd er á
móti öryggi í farþegaflugi og er
ekki vinur vinnandi stétta, nema
síður sé. Ég skora á forsætisráð-
herra og utanríkisráðherra að gefa
í og láta þennan draum rætast um
varaflugvöll fyrir farþegaflug á ÍS-
landi. Látið ekki óábyrga menn
hindra eðlilegar framkvæmdir á
íslandi.
Kristinn Sigurðsson
Lifum á heiðarlegan hátt
Til Velvakanda.
Á æskuárum mínum þótti það
meira en sjálfsagt að menn væru
heiðarlegir og jafnframt bindindis-
og reglusamir. Heimili og skóli
stóðu vörð um þessar dyggðir. Þá
sá maður auglýsingar þar sem ósk-
að var eftir vinnukrafti og tekið
fram: Aðeins reglumaður kemur til
greina. Það þóttu þá sérstök með-
mæli ef maðurinn var í samtökum
bindindismanna. Þá var honum
treyst. Þá voru aldrei afsökuð brigð-
mælgi eða vanræksla. Það þóttu
ókostir sem erfitt var að fyrirgefa.
Neysla tóbaks og áfengis voru þá
ekki í hávegum höfð, mönnum þótti
það engin dyggð að eitra andrúms-
loftið hvorki fyrir sér né öðrum.
Þess vegna fannst mér að ég gæti
ekki gert framtíð minni og ham-
ingjuleit betri greiða en gerast bind-
indis- og hugsjónamaður. Og því
sé ég svo sannarlega ekki eftir og
ég er alltaf að sjá það betur og
betur að farsælt spor var þar stig-
ið. Og að finna það að manni er
treyst, er mikil lífsfylling. Boðskap-
ur Krists tekur skýrt fram hver sé
hamingjuleiðin. Hun verður aldrei
vörðuð með brennivíni og öðrum
eiturefnum, sem gera manninn
ósjálfbjarga og óábyrgan athafna
meðan það skeið stendur yfir. Og
hversu margir eru þeir sem sjá eft-
ir þeim tíma sem þeir hafa varið í
að spilla sínu lífi. Og svo er talað
um áfengissýki. Þetta orð heyrði
ég aldrei í mínu ungdæmi og þeim
fáu mönnum sem neyttu áfengis í
ríkum mæli var sannarlega ekki
vorkennt og samtíðin hafði síður
en svo samúð með þeim og lét þá
vita stöðu sína í þjóðlífínu og ein-
mitt þetta varð svo oft til að bjarga
þeim. Þeir hreinlega skömmuðust
sín fyrir að láta sjá sig ofurölvi og
lærðu af andúð samborgara sinna.
Þessi dæmi vissi ég mörg.
En nú er öldin önnur. Ég er
nærri farinn að halda að það þyki
fínt í dag að eyðileggja líf sitt í
vímu og alltaf er verið að afsaka
og kannske er þessi afsökun orðin
að krabbameini í íslensku þjóðlífi.
Menn tala um áfengissjúklinga.
Þetta sé veiki, ég get nú ekki tekið
undir það, því þá er þetta eina veik-
in á Islandi sem menn kaupa dýrum
dómum og getur svo hver og einn
dæmt um svona viðskipti. En hvað
telja menn heiðarleika í dag? Verð-
um við ekki að horfa upp á fólk sem
fær vini og kunningja til að skrifa
upp á ábyrgðir fyrir sig og hlaupa
svo frá allri ábyrgð, og þegar taka
á til og innheimta gera menn sig
gjaldþrota því þeir vita ef til vill
að þar er skjólið. Þetta er bara eitt
af svo mörgu. Og hvar er það sem
áfengið skilur ekki eftir djúp för
spillingar og óheiðarleika í þjóðlíf-
inu? Eg sé þar hvergi neinn ham-
ingjuvott. Þetta skyldi íslenska
þjóðin hugleiða nú þegar syrtir í
álinn ,snúa við og gá að gömlu
götunum. Og fara þær. Það er ham-
ingjuleiðin, segir okkur bók bók-
anna, Biblían. Og hveijum hefír hún
brugðist?
Árni Helgason
HÖGNI HREKKVlSI
Víkverji skrifar
Nú eru komin út tvö tölublöð
af sunnudagsblaði Morgun-
blaðsins eftir nokkrar breytingar,
sem á því hafa verið gerðar. Yfir-
leitt hafa viðtökur lesenda verið
góðar, þótt sumum þyki óþægilegt,
þegar fastir dálkar eru færðir til.
Vanafesta lesenda er mikil. Þetta
er ekki í fyrsta sinn, sem umtals-
verðar breytingar eru gerðar á
Morgunblaðinu. í eina tíð voru aug-
lýsingar jafnan á forsíðu og hefur
það sjálfsagt þótt mikil bylting,
þegar þær voru færðar af þeim stað.
Þá var gerð breyting á Lesbók
blaðsins fyrir tæpum þremur ára-
tugum, sem olli nokkru fjaðrafoki.
Ástæðan var m.a. sú, að broti Les-
bókar var breytt og fór það mjög
í taugarnar á þeim, sem höfðu safn-
að Lesbók fram að þeim tíma. Sú
var líka tíðin, að helztu fréttir blaðs-
ins voru í Dagbókinni. Til er
skemmtileg frásögn Valtýs Stef-
ánssonar, sem var ritstjóri Morgun-
blaðsins í nær fjóra áratugi um
áhrif þess að færa fréttir úr Dag-
bókinni!
XXX
Frásögn Valtýs Stefánssonar er
á þessa leið:“Áður fyrr var það
fastur siður, að lesendur lásu ekki
nema dagbókina, enda var það svo
fyrsta sumarið, sem við störfuðum
við blaðið, að við þurftum að fara
út um hvippinn og hvappinn til að
leita að dagbókarefni, smásam-
tölum við fólk, upplýsingum um
skipakomur o.fl. Ef lesendur fundu
ekkert læsilegt í dagbókinni, fannst
þeim lítið til blaðsins koma. Ég get
sagt þér dálitla sögu, sem varpar
skýru ljósi á þetta. Éinn morguninn
var sagt frá því í blaðinu, að bíl
hefði hvolft í Sogamýrinni með séra
Bjarna og Áslaugu konu hans. Þeg-
ar ég var kominn á skrifstofuna
um morguninn hringdi ung stúlka
til að spyijast fyrir um, hvort það
væri rétt, sem hún hefði heyrt, að
bíl sr. Bjarna hefði hvolft. “Jú“
sagði ég. “Það er alveg rétt“. “En
hvemig stendur þá á því, að það
er ekki í Morgunblaðinu?“, spurði
stúlkan steinhissa. “Það er í blað-
inu“, sagði ég, “þér finnið það, ef
þér leitið vel“., “Nei, það er ekki í
blaðinu", sagði stúlkan, “éghef leit-
að alls staðar í dagbókinni, en það
er hvergi þar.“ Fréttin um slysið
hafði birzt á öðrum stað í blaðinu
með stóm letri, en stúlkan ekki
tekið eftir henni, vegna þess, að
hún var ekki í dagbókinni.“!
XXX
Lesendur Morgunblaðsins hafa
vanizt því með tímanum, að
fréttir væm annars staðar en í dag-
bókinni! Þess vegna þurfa menn
ekki að örvænta, þótt nokkrar
breytingar hafi verið gerðar á
sunnudagsblaði. Þær em jú gerðar
í þágu lesenda.
1