Alþýðublaðið - 30.12.1958, Blaðsíða 11

Fiisgvéisir^ari
í*an American flugvél korn
til Kefalvíkur í morgun frá
New York og liélt áfram til
Norðurlanda. Flugvélin er
væntanleg aftur annað kvöld
og fer þá til New York.
Loftleiðir h.f.:
Edda er væntanieg frá New
York kl. 7. Heldur síðan á-
leiðis til Glasgow, Kaupm,-
höfn, Oslo og Stafangurs kl.
8,30.
rnynd um hvert hann ætlaði? — Að hverjum ertu að
— Jú, hann kvaðst ætla að leita, spurði Sylvia loks.
horfa á siglinguna. Spurðj;»^ — Ég ier ekki að leita að
einmitt hvaðan hann mupdi' llLneinum, — ég er svona rétt að
njóta hennar bezt. svipast um eftir manni, sem
— Og hvar er það, ef ég má ég kyiantist hérna í gær, svar
Skipacleiicl S.Í.S.:
Hvassafell er í Gdinya. —
Arnarfell fór 24. þ. m. frá
Siglufirði áleiðis til Ábo og
Helsingfors. Jökuifell fór 26.
þ. m. frá New York áleiðis til
Rvk. Dísarfell er á Akranesi.
Litlafell er á Akureyri. Helga
fell ef í Antwerpen. Hamfa-
fel ler í AneVvferpen. Hamra-
fell er á leið til Batum frá
Rvk.
1 Serlingspund
1 Bandar.doliar
1 Kaiiacladollar
100 danskar kr.
100 norskai' kr.
100 sænskar kr.
100 finnsk mörk
1000 frahskir fr.
lOOheig. frankar
100 svissn. fr.
100 tékkn. kr.
100 v-þýzk mörk
1000 Lírur
100 Gyllini
Sölugengi
kr. 45,70
16,32
16,96
236.30
228.50
315.50
5,10
38,8«
32,90
376,00
226,67
391.30
26,02
431,10
FERÐ AM ANN AGENGIÐ:
1 sterlingspund . . kr.
1 USA-dOiIar .
1 Kanada-dollar
100 danskar kr.
100 norskar Icr.
100 sænskar kr.
100 finnsk mörk
1000 frans. frankar
100 belg. frankar
100 svissn. frankar
100 tékkn. kr.....
100 V.-þýzk mörk
1000 lírur........
100 gyllini ......
91.86
32.80
34.09
474.96
459.29
634.16
10.25
78.11
66.13
755.76
455.61
786.51
52.30
866.51
ir
Tadpei, Formósu, 29. des. —
(Reuter).
STRANDVIRKI kínverskra
kommúnista á megiplandi Kína
héldu uppi stórskoíahríð á eyna
Quemoy, sem er í höndum þjóð
ernissinna. Féllu 1.796 sprengi-
kúlur á eyna í árásinni, sam-
kvæmt því er þjóðernissinnar
segja.
Áhorfendur á eynni segja, að
skothríðin hafi verið stöðvuð af
ákafri stórskotahríð þjóðernis-
sinna.
Þjóðernisisnnar segja, að þeir
hafi sent eins og venjulega
birgðaskip fil eyjarinnar, þrátt
fyrir skothríðina.

Keflvílcxngar!
Suðuvnesjamenn!
Innlánsdeild Kaupfélags
Suðurnesja greiðir yður
hæstu fáanlega vexti af
innstæðu yðar.
Þér getið verið örugg um
sparifé yðar hjá oss.
Faxabraut 27.

Bíia og fasteignasalan
Vitastíg 8A. Sími 16205.
spyrja?
•— Úr brekkunni milli Lido
og Vetrargarðsins.
Hún þakkaði fyrir og
kvaddi. Heppin, hugsaði hún,
— hefði hún hringt andartaki
fyrr, myndi hann hafa verið
heima, og þá hefði það verið
undir hælinn lagt, hvort
hann vildi svara henni.
Þegar hún kom upp í. her-
hergið, sat Sylvía og snyrti
andlit sitt. Út um gluggann
sást í reykgulan himinn og
myrkar trjákrónur. Jane var
nökkuð móð. eftir að hafa
gengið hratt upp stigaþrepin.
— Jæja, ætlarðu að koma
og hörfa á siglinguna?
•— Ég. held ekki, svaraði
Sylvía. Æ'íli ég fari ekki held
ur í kvikmyndahúsið.
Hún hafui náð aftur öryggi
sínu í fasi. Hafði jafnað sig
. eitir lostið. Var í rauninni dá
htið upp með sér; þetta hafði
verið allra geðslegasti maður,
og því ekki nein ástæða til að
ætla, að hann leitaði lags við
hvaða kvensnift sem væri. Og
þegar teikniskélinn byrjaði
aftur, mátti hún reiða sig á
ao hún nyti meiri athygli en
no-kkru sinni fyrr, er hún
hefði sagt upp alla söguna.
— En því ekki að koma og
horfa á siglinguna, spurði
Jane.
— Fleldurðu að það borgi
sig?
— Áuðvitað. Ljóskastarar
og allt þessháttar. Þao tala- ali
ir Um að það verði sér í lagi
hátíðlegt. Hún virti fyrir sér
Ijósgullið hár hennar; hugs-
aði sem svo að hún skyldi
koma, hvað sem hún sfegði, þó
svo að beita yrði hana valdi.
Sylvía bar ilmvatn á bak við
eyru sér; annar úlnliður henn
ar ar enn nokkuð þrúinn.
—- Ágæt't. Jane. Ég kem. En
þú skilur eflaust, að ég er
ekki ginkeypt fyrir að vera
hér ein á ferli úti við, eftir
þennan atburð. Hvaðan skyld
um við sjá þetta bezt?
Jane var þegar farin að hafa
fataskipti. Á milli Lido og
Vetrargarðsins, svarði hún
og greip litlh silkitöskuna í
hönd sér. Tilbúin, spurði hún
stölhi sína.
Þær gengu hlið við hlið nið
ur þrepin. Gangstéttin var
enn heit undir fæti, en loftið
svalara. Hljómsveit heyrðist
leika í fjarska. í Vetrargarð-
inum. Tveir karlmenn gengu
framhjá þeim og horfðu fast
á þær. Jane fann Sylvíu læsa
fingrum að armi sér, en sjálf
athugaði hún hvern karl-
mann, sem fram hjá fór, ef
vera mætti að hún kæmi auga
á Richard.
— Sjáðu, Jane, hrópaði
Sylvía, þegar bjartan, biáan
geisla lagði út yfir hafflötinn.
Þær athuguðu hvar auðveld
ast mundi að fá stað á railli
Lido og Vetrargarðsins,
smeygðu sér inn í mannþröng
ina, og komu loks að Ijó's-
kastaranum, sem -beir.t var á
haf cit, og sáu hvar sr: kkjurn
ar svifu í bláu ljósi hr-r-,3. Og
Sylvía endurtók hv í eftir
annað, að þetta væri ::ai-
legt, en Jane svipa' í am;
það var vonlaust verk aö ieita
hans 1 þessum aragrú a.
-— Við skulum færa okkur
dálítið, svo við sjáum bstuy,
sagði hún. Þcer færðu sig',
smeýgðu sér í gegn um mann
þröngina, Jane svipaðist um
árangurslaust.
aði Jane.
— Ég held annars að ég
fari heldur í kvikmyndahús-
ið, varð Sylvíu að orði.
— Eins og þú vilt. Ég skal
fylgja þér áleiðis.
— Já, gerðu það . . .
Þegar þær lögðu af stað út
á götuna mættu þær Richard.
— Þarna kemur þá kunn-
ingi minn. Komdu og heils-
aðu honum, hrópaði Jane.
— Æ, hvers vegna. Ég
vildi helzt komast hjá . . .
— Hamingjan góða, —
CAESAR SSVIITH
ig við þig, svaraði hún og
bætti síðan við: Þú hefur
drukkið talsvert, vinur minn.
— Meira en nóg.
— Og nú þarftu að komast
sem fyrst heim að sofa
— Þig langaði í kaffi, sagði
hann.
•— Ekki nema þú viljir ...
— Ég vil, svaraði hann, og
þau gengu- yfir akbrautina.
Hann var stöðugur á fótun-
um og nú kveið hún engu
framar. Þau tóku sér sæti við
borð.
— Það er víst bezt að ég
fái svart kaffi, sagði hann.
Ég verð að geta einbeitt hugs
unum mínum aftur.
— Þetta er allt í stakasta
þetta tekur ekki nema andrá!
— Já, en hvers vegna?
— Richard, hrópaði Jane.
Hann nam staðar og leit til
þeirra. Jane veitti svipbrigð
um hans ekki neina athygli,
en starði án afláts á Sylvíu.
Jafnvel þegar hún kynnti
þau: Richard, — þetta er
Sylvia, sambýlisstúlka mín.
— Gott kvöld, sagði hann.
Sylvía kvað sér ánægju að
kynnast honum. Jane fylgdist
nú nákvæmlega með svip-
brigðum þeirra beggja. Og
allt í einu mælti hún og hló
við: — Við vorum að horfa
á snekkjurnar. Þú hefur séð
þær, Richard?
— Já.
Þetta var ekki annað en
svar við spurningu og sýndi
ekki neina afstöðu gagnvart
henni pfersónulega. En henni
stóð á sama um það nú) Þau
Sylvía og hann höfðu ekki
sést áður, og það var Jane fyr
ir öllu. Ég lofaði Sylvíu að
fylgja henni hingað að kvik-
myndahúsinu, en lengra ekki.
Og mig langar í kaffi, ef það
skyldi hvarfla að þér að bjóða
mér. . . Og hún gaf honum
ekki tóm til svars: Við skulum
koma þangað, sem við vorum
í morgun,
— Eins og þér sýnist, svar-
aði hann kuldalega.
Þau kvöddu Sylvíu og
héldu sem leið lá. — Hún.
lenti í óþægilegu æfintýri í
kvöld er leið, sagði Jane. Það
var drukkinn náungi, sem
reyndi að gerast nærgöngull
við hana. Þess vegna var ég
einskonar lífvörður hennar í
kvöld, skilurðu.
— Það hlýtur áð hafa haft
leiðindaáhrif, svaraði hann,
en kom máliS barsýnilega
ekki við. Enn var harin tals-
vert ölvaður, og þó hafði rririri
ið nokkuð af honum við að
mæta Jane. Ég gerði mér von
um að við sæumst ekki aftur,
varð honum að orði.
— Ég vissi það. Sjálf gerði
ég tilraun til að fara heim.
Sneri við á brautarstöðinni.
Hann bar báðar hendur að
augum sér sem snöggvast.
Spurði, og það gætti óþolin-
mæði í röddinni.
— Hvers vegna?
Hún horfði á hann, en lang
aði innilega til að snerta
hann. Ég get ekki skilist þann
lagi, sagði hún glöð í bragði.
Það skal ekki líða á löngu áð-
ur en þú kemst í sólskinsskap.
Ég veit ósköp vel, að það var
ég, sem eyðilagði það í svip,
og að það var þess vegna, sem
þú vildir arekkja mér. En það
skal ég segja þér; að ég get
synt. Meira að segja í flösku
sínu: Ég var ekki alveg viss
um að ekki gæti verið um þig
að ræða, þangað til fundum
ykkar bar saman áðan. Það
eina, sem hún lét eiginlega
uppskátt, var nefnilega það,
að maðurinn hefði ávarpað
sig og spurt, hvar hann mundi
geta helzt fengið gistingu yf-
ir nóttina. í allan dag spurði
ég svo sjálfan mig hvort...
— Einmitt það, svaraði
hann þurrlega og horfði á
hendur sér. E það var óþarft
fyrir þig að snúa aftur til að
segja mér þetta.
— Getur verið. En ég vildi
að allt væri hreint og skýrt
okkar á mjúi, og þess vegna
vildi ég að þú vissir hvers
vegna ég óttaðist þig öðru
hvoru ...
— Voru það þín ráð að ég
skyldi sjá þessa stúlku, -— og
hún mig?
— Já.
— Og þar með er ég hreins-
aður af öllum grun?
— Fyrir alla muni, vertu
ekki svona beizkur ...
— Ég er ekki beizkur. Þú
hafðir ekki hugmynd um
hver ég var. Ég var maður,
sem var trúandi til alls. Jafn-
vel okkar beztu vinum er á
stundum trúandi til alls ...
— Ég bjóst við að þú kynn-
ir að reiöast, — en ekki slíkri
beizkju .. .
•— Eg bjóst frem.ur við að þú
yrðir reiður en bitur . . .
— Hví þá reiður?
— Vegna þess að það var lúa-
legt af mér að hugsa þér slíkt.
— Og halda samt sem áður
Ég skil'ekkert*í þvþ ai áfram að uingangast mig náið,
þú skyldir koma aftur. Kann- . Það er Það> ®urn mur ei'
ski hefur það verið svar við skiljanlegt að þú skyldir geta,
bænum mínum. Jane
_ Baðstu þess ’ ~ ES var ekki viss . . .
- Við vitum bæði hvað ~ Þú §'azt haldið áfram nan;
hefur verið að gerast hið um kynnum við mamn, þott þu
innra með okkur, svaraði hefðir hann £runaðan um sví"
hann stuttur í spuna. En þú virði}egt ^eldi gagnyart korn
kvaðst alltaf óttast mig hálft ungn varnalausn stulku . .
í hvoru og það var þess reyndi ab fæia það i
vegna tal við þig í anddyri veitinga-
— En núerégekkihrædd hússins> mælti hún °8 neri
svo fast að hnuar hermar hvitn-
höndum sman undir borðinu,
uðu. Þig rámar kannski í það
við þig lengur.
— Ég er samur og ég var.
■— En ég ekki, svaraði hún
og laut að honum. Stúlkan,
sem með mér var, varð fyrir
árás ódrukkins manns, ef satt
skal segja. Það fór ekki eins
illa og hefði getað farið, en
hún varð yfir sig hrædd, og
Jú, það rifjast upp fyrir
En svo misstirðu kjark-
mer
inn . . .
•—Já, Richard, — vegna þess
að ég óttaðist að það kynni að
eflaust má hún þakka ham- vera satt. ^
ingju sirini, að ekki tókzt verr hn Þu ottaðist ekkyað eg
til. Þegar hún kom heim, var kynni að ljuga mig ut ur þvi
með öllu móti reynt að fá ■ • •
hana til að lýsa manninum, ~ Þer heíðl ehhí Þytt það.
en húri var ófáanleg til þess. mundi ÞeSa'r hafa seð Það a
Jane þagnaði við. Nú kom sviP þhium.
að því, sem lakast var að — Svipurinn segir ekki margt
skýra. Hann starði á hana og um manninn, Jane . . .
loks hélt hún áfram máli
Granoamir
Húrra! Kapallinn gekk upp, svo að ég
fæ riýjan hatt frá manninum mímsm.
Alþýðublaðið — 30. des.
1953 %$,