Morgunblaðið - 11.03.1990, Page 32

32 C
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 11. MARZ 1990
„LAUN Launabókhald" ^l9oagrni“
Farið verður í uppbyggingu launaforritsins LAUN frá Rafreikni/EJS'
og raunhæf verkefni gerð í sambandi við vinnslu launa.
ATH: VR og fleiri stéttarfélög styrkja félaga sina til þátttöku
Allar nánari upplýsingar og bókanir hjá Ásrúnu Matthíasdóttur
Einari J. Skúlasyni hf. Grensásvegi 10, sími 686933.
Tölvuskóli Einars J. Skúlasonar hf.
VATNAGÖRÐUM 24, RVÍK., SÍMI 689900
Fallegt
útlit og
frábærir eigin-
leikar prýöa þennan
vinsæla bíl, sem fæst nú meö
auknum búnaði.
Greiösluskilmálar viö allra hæfi, t.d. 25%
útborgun og mismunurinn lánaður í allt að 30
mánuði á bankakjörum. Viö tökum góöa notaöa
bíla upp í nýja og lánum jafnvel mismuninn.
Verð frá 746.000,- stgr.
Sýning í dag kl. 13-17
'"j
EGYPTALAND
BAÐSTRENDUR — BORGARLÍF — SKEMMTIFERÐASKIP
FIMM STJÖRNU FERÐIR FRÁ UPPHAFI TIL ENDA 0G VERÐIÐ KEMUR ÞÉR ÞÆGILEGA Á ÓVART
- BR0TTFÖR ALLA SUNNUDAGA - ÍSLENSKUR FARARSTJÓRI
Fjölbreyttar skemmti- og skoöunarferöir. Vegna hagstæóra samninga vió SAS og
feróaaðila í Egyptalandi bjóðast nú sannkallaðar lúxusferðir. Litríkt og
skemmtilegt borgarlíf, þar sem leöurvörur, silki, skór, fatnaður
og ótal margt annað er á sannkölluðu gjafverói.
Egyptaland býður upp á mikla náttúrufeguró, litríkt og óvenjulegt þjóðlíf og
fornminjar frá dögum Faróanna. Boðið er upp á vikudvöl á lúxus skemmtiferða-
skipi sem siglir á Níl. Þarna er „ekkert" veður, eilíft logn, sólskin og öruggur
hiti, sem er þurr og þægilegur, laus við loftraka, sem viða er f baðstranda-
byggðum þeim sem íslendingar þekkja best við Miðjarðarhafið.
Pantið snemma því við eigum aðeins 20 sæti með SAS á hverjum sunnudegi.
FUJGFEROIR
SOLBRFLUG
Vesturgötu12. Símar 15331 og 22100.
X/X
• 'L'.
BAKÞANKAR
Gleðigjafinn í
umferðinni
*
Eg henti greininni sem ég var
búin að skrifa fyrir Morgun-
blaðið mitt. Hún var með ólíkindum
leiðinleg og stórversnaði við hvern
yfirlestur, sem raunar er sameigin-
legt einkenni allra
blaðagreina. Ekki
það að ég hafi
nokkurntima ætl-
að mér að gera bak-
þanka Morgun-
blaðsins að
skrýtludálki. Við-
fangsefnið átti að
vera umferðin og
ég þurfti að seilast
alllangt aftur i for-
tiðina þangað til mér tókst að kalla
fram lítilsháttar atvik sem ég ímynd-
aði mér að gæti hugsanlega laðað
fram bros hjá einhveijum — a.m.k.
hjá sjálfri mér.
Til sögunnar skal nefndur
leigubílstjóri nokkur sem tilkvaddur
tók að sér að aka okkur hjónunum
i bíó fyrir margt löngu. Það var á
margan hátt snöfurmannlega að
þessari bíóferð staðið af hálfu okkar
hjóna. Við höfðum t.a.m. látið taka
frá fyrir okkur miða eins og þá var
siður, ráðið til okkar trausta og vand-
aða barnfóstru til að gæta barnanna
og gengið úr skugga um að við hefð-
um meðferðis öll nauðsynleg hjálpar-
gögn á borð við gleraugu, húslykla,
heyrnartæki og skóhlífar og fleira
þ.h. sem maður hefur vanalega með
sér í bió. Ennfremur höfðum við les-
ið barnfóstrunni pistilinn en hann
hljóðar einhvernveginn svona:
„Muna að skilja aldrei við opinn eld
á hlóðum. Ekki geyma eiturefni og
sterk lyf á glámbekk. Sjá til þess að
sonur okkar skríði ekki út um eld-
húsgluggann. Fylgjast með þvi að
hann gleypi ekki stóra hluti sem
gætu staðið í honum t.d. símatæki
eða inniskó föður síns, gæta þess
grannt að hann stingi sjálfum sér
ekki í samband við uppþvottavélina
eða sjónvarpið og alls ekki að hleypa
neinum inn jafnvel þó viðkomandi
segist vera amma barnanna okkar
o.s.frv." Semsé allt klappað og klárt,
börn og fullorðnir tiltölulega sáttir
og allir á okkar bandi nema
bílskijóðurinn okkar sem hafði þeg-
ar til átti að taka engan áhuga á að
fara með okkur í bíó þetta kvöld, sat
sem fastast i rennusteininum utan
við húsið okkar og glotti sínu tékkn-
eska þrákelknisglotti.
Klukkan að verða níu, málgefinn
eiginmaður minn orðinn ískyggilega
þögull og alvörugefinn og fátt annað
skynsamlegra en að hringja í
„prívatbíl“ eins og faðir minn er van-
ur að kalla leigubifreiðir. Og meðan
við biðum náðum við að kveðja börn-
in upp á nýtt, fara aftur í gegnum
hjálpargögnin og endurilytja barn-
fóstrunni almannavarnapistilinn.
Það var þá sem þessi ágæti leigubíl-
stjóri kom til sögunnar og á slaginu
niu sátum við í „prívatbilnum" hans
fyrir utan Laugarásbió. Ég ætla ekki
að fara út í það hér að lýsa mjög
náið stemmningunni i aftursætinu
þegar ég var búin að leita i heilar tiu
mínútur að peningum! Leigubílstjór-
inn þagði mjög kurteislega. Maður-
inn minn þagði Iíka þunnu hljóði en
virtist þó hafa ráðið með sér að taka
þessu með stillingu. Samt fannst
mér ekki örgrannt um að það djarf-
aði fyrir óvildarglampa í augnaráði
hans þegar klukkan var farin að
nálgast hálftíu en það var einmitt
þá sem ég afréð að gefast upp enda
var andrúmsloftið orðið svo þykkt
þarna aftan til í leigubílnum að það
hefði mátt skera það í sneiðar. Þá
sneri leigubílsstjórinn sér við í sæt-
inu, brosti til okkar og sagðl vln-
gjarnlega: „Gleymdirðu veskinu?
Ekkert mál ég lána ykkur bara fyrir
bilnum."
Ég þakkaði manninum hjartan-
lega fyrir og var i þann veginn að
rjúka upp um hálsinn á honum þeg-
ar maðurinn minn tók fram fyrir
hendurnar á mér og hvíslaði hrana-
lega að mér að við hefðum enga
tryggingu fyrir því að stúlkurnar í
miðasölunni hefðu jafn göfugt
hjartalag og leigubilstjórinn og okkur
væri þvi hollast að koma okkur heim.
Þá sagði þessi hugþekki leigubil-
stjóri: „Ykkur vantar vitaskuld líka
fyrir biómiðunum. Það er ekkert mál
heldur." Síðan dró hann upp veskið
sitt, rétti okkur nokkrar spírur og
sagði: „Góða skemmtun" og áður en
við gátum áttað okkur ók þessi engill
á brott og veifaði okkur i kveðjuskyni.
Siðan þetta gerðist hef ég ævlnlega
haft sterkar taugar til allra leigubíl-
stjóra. Enda svo sem engin furða;
einn þeirra bjargaði jú hjónabandi
mínu.
eftir Eddu
Björgvinsdóttur