Morgunblaðið - 23.03.1990, Síða 13

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. MARZ 1990
13
Jón Sigurðsson bif-
reiðastíórí - Minning
Fæddur 28. júlí 1920
Dáinn 14. marz 1990
í dag verður lagður til hinstu
hvíldar tengdafaðir minn, Jón Sig-
urðsson, Mávahlíð 2 í Reykjavík.
Hann fæddist 28. júlí 1920 á Finns-
stöðum í Eiðaþinghá á Fljótsdals-
héraði, þar sem foreldrar hans,
Guðný Jónsdóttir, f. 1893, d. 1963,
og Sigurður Steindórsson, f. 1884,
d. 1957, voru þá til heimilis. Hann
var þriðja bam þeirra hjóna, elst
var Anna'Björg, f. 1915, d. 1979,
húsfreyja í Steinholti í Egilsstaða-
hreppi, þá Magnús, f. 1917, d.
1983, lengst af bóndi í Stakkahlíð
í Loðmundarfirði, næst eftir Jóni
Ingunn, f. 1923, d. 1985, húsfreyja
í Fjallaseli, Fellum og eftir að fjöl-
skyldan fluttist að Miðhúsum í
Egilsstaðahreppi fæddust yngstu
systur hans, Guðný Sveinbjörg, f.
1930, búsett á Eskifirði, og Stein-
dóra, f. 1932, búsett á Vopnafirði.
Jón bjó með foreldrum sínum og
systkinum á Miðhúsum til fullorð-
insára og var reglusemi og vinnu-
semi þar i hávegum höfð. Hann
dvaldi tvo vetur við nám í Alþýðu-
skólanum á Eiðum og átti þaðan
margar góðar minningar, sem hon-
um var ljúft að rifja upp þegar til-
efni gafst til. Jón vann lengst af
við bifreiðaakstur, en fyrsti bíllinn
sem hann eignaðist var vörubíll sem
hann notaði meðal annars við vega-
gerð. Síðan eftir að hann flutti til
Reykjavíkur vann hann á sendibíl,
en lengst af eða yfir 30 ár á
Hreyfli. Jón hélt alla tíð tryggð við
æskuslóðir sínar sem honum voru
mjög hugleiknar. Hann hélt góðu
sambandi við systkini sín sem öll
bjuggu á Austurlandi. Venslafólk
og vinir að austan voru tíðir aufú-
sugestir á heimili Jóns og Lilju og
ófáar ferðir fóru þau austur.
Árið 1949 kvæntist hann Lilju
Maríu Petersen lækni, f. 1922, en
þau höfðu kynnst fyrir austan er
Lilja gegndi störfum þar um nokk-
urt skeið. Þau stofnuðu heimili í
Reykjavík og bjuggu þar alla tíð,
lengst af í Mávahlíð 2. Þau eignuð-
ust fimm börn, Birnu, f. 1950, gifta
Jóhanni Rúnari Björgvinssyni, Sig-
urð, f. 1952, kvæntan Dagnýju
Guðmundsdóttur, Guðnýju, f. 1954,
gifta Leó Geir Torfasyni, Hans
Pétur, f. 1957, kvæntan Óldu Björk
Sigurðardóttur, og yngst er Guðrún
Margrét, f. 1963, en hennar maður
er Hörður Ragnarsson. Barnabörn-
in eru orðin 14 talsins og fyrsta
langafabarnið fæddist á síðasta ári.
Jón var hreinskiptinn, laus við
yfirborðsmennsku og hispurslaus.
Hann var örlátur og vinur vina
sinna. Hann var fljótur til svara
ef því var að skipta. Barnabörnin
hændust að afa sínum og ófáar
ferðir voru farnar í silungsveiði,
og hafði hann mikla ánægju af
þeirri samveru. Hann var fastheld-
inn á venjur og eru mér minnis-
stæðar stundirnar sem við áttum í
Mávahlíðinni á Þorláksmessu ár
hvert er jólarjúpurnar að austan
voru reyttar. Jón hafði góða frá-
sagnargáfu og kunni ógrynni af
vísum, gátum og sögum af sérstæð-
um mönnum og atvikum.
Jón var mikill keppnismaður og
lék knattspyrnu á yngri árum aust-
ur á Héraði og með félögum sínum
á Hreyfli fram yfir miðjan aldur.
Einnig spilaði hann brids sér til
skemmtunar bæði með vinnufélög-
um og þau hjónin. Hér sköruðust
okkar áhugamál og ófáar stundir
var rætt um brids og íþróttir. En
minnisstæðast er mér sumarið
1984 er Jón og Lilja dvöldu með
fjölskyldu minni sumarlangt í
Svíþjóð þar sem við höfðum leigt
til nokkurra mánaða sumarhús á
lítilli eyju í Skerjagarðinum rétt
norðan við Stokkhólm. Sumarhús-
inu fylgdi lítill bátur og dag hvern
rérum við til fiskjar, með handfæri
og renndum fyrir þorsk. Við nutum
góða veðursins, ferskleikans og
spennunnar við veiðarnar. Miðuð-
um út veiðistaði og skynjuðum
uppruna okkar. Jón var af þeirri
kynslóð sem taldi nýtni kost og
allur afli var hirtur og verkaður.
Þetta voru unaðslegir dagar og
minntist Jón þeirra með mikilli
ánægju.
Jón var í fullu starfi þar til hann
Kveðjuorð:
Guðrún Valdimars
dóttir, ljósmóðir
Hartnær aldar ævi er lokið og
kominn tími til að kveðja. Guðrún
Valdimarsdóttir, ljósmóðir, föður-
systir mín verður borin til grafar
í dag. Hún var fædd á Strandselj'um
í Ögursveit 16. nóvember 1897.
Foreldrar hennar voru Valdimar
Jónsson, bóndi og sjómaður víða
um Vestfjörðu, hreinræktaður
Strandamaður að ætt og uppruna,
frá Melum í Trékyllisvík, og kona
hans, Elín Hannibalsdóttir frá
Tungu í Langadal við Djúp og það-
an ættuð að langfeðga- og lang-
mæðratali, nema hvað móðurafi
hennar, sr. Arnór í Vatnsfirði,
tengdist miklum ættum um landið
vestan-, norðan- og sunnanvert.
Þegar hún varð níræð skemmti ég
mér við að skrifa henni afmælis-
kveðju hér í blaðinu og tel því ekki
ástæðu til að setja hér á nýja lang-
loku, þótt gamla konan hafi nú
sett punkt aftan við æviferil sinn.
Fáein orð hljóta þó að teljast við
hæfi...Guðrún var dæmi um það
epli sem ekki fellur langt frá uppr-
unatré sínu, hvort sem kalla má
það eik eða öðru nafni. Ættfólk
hennar var stórbrotið í kostum
sínum og göllum og hefur mörgum
orðið minnistætt og um það skráð-
ar sögur misjafnlega trúverðugar
eins og gengur. Um ævi Guðrúnar
má segja eins og Fornólfur kvað
um Vatnsfjarðar-Kristínu, að „af
henni bæði gustar geðs og gerðar-
þokki stóð“. Hún var óvenjulega
heilsteypt manneskja, sem lifði
langa ævi og mundi tímabilin tvenn
og þrenn.
Ur sárri fátækt og án annarrar
skólagöngu en farskóla skamma
hríð, braust hún til ljósmóðurlær-
dóms og þjónaði nokkrum fátækum
umdæmum í því hlutverki. Síðan
var hún um áratugsskeið símastjóri
í Hveragerði, en tók svo upp þráð-
inn aftur er hún rak eigin sængur-
kvennastofnun í Reykjavík, um
fimmtán ára skeið. Þrjú næstu árin
var hún við hjúkrunarstörf í Noregi
og lét enga tungumálaörðugleika
aftra sér. Heimkomin var hún enn
við hjúkrunarstörf um tíu ára skeið
og lét ekki af störfum fyrr en kom-
in undir áttrætt. Eftir það féll henni
sjaldan verk úr hendi við listsaum
og aðrar hannyrðir.
Þannig var ævi hennar í stórum
dráttum. Um langt skeið á fyrri
og seinni hluta ævinnar átti hún
við sjúkleika að stríða, sem hún
yfirvann eins og aðra örðugleika.
Hjónabandssæla hennar varð
skammvinn. Aðeins árið eftir að
hún gekk að eiga mann sinn, Kjart-
an Helgason, sjómann, fórst hann
með vélbátnum Rask. Hún stóð þá
ein uppi með soninn Valdimar,
heilsulítil, fátæk og eignalaus og
háði harða baráttu fyrir betri tíð.
Valdimar varð járnsmiður og véla-
meistari og ævintýramaður á yngri
fékk hjartaáfall 26. febrúar síðast-
liðinn. Hann náði sér ekki og lést
eftir stutta legu. Mig langar til að
þakka Jóni fyrir árin sem við vorum
samferða og þær stundir sem böm
mín fengu að njóta með afa sínum,
sem ég veit að þau geyma ve! í
minningu sinni.
Blessuð sé minning Jóns Sig-
urðssonar, honum er hér þökkuð
vinátta og tryggð. Megi góður Guð
styrkja þig, Lilja mín, í þinni sorg.
Jóhann Rúnar Björgvinsson
Mágur minn, Jón Sigurðsson,
andaðist í Borgarspítalanum þann
14. mars sl. eftir stutta sjúkrahús-
legu.
Hann fæddist á Finnsstöðum í
Eiðaþinghá 28. júlí 1920. Sonur
hjónanna Sigurðar Steindórssonar
og Guðnýjar Jónsdóttur sem þá
bjuggu þar.
Fluttu síðan í Miðhús í sömu
sveit 1926 og bjuggu þar til ársins
1951 að þau hættu búskap.
Við ólumst upp í Eiðaþinghánni
og vorum því kunningjar frá ungl-
ingsárum og vorum mikið saman í
starfi og leik. Þá voru aðrir tímar
en nú, engin véltækni komin í land-
búnaðinn. Þá unnu menn allt með
handverkfærum, og var það erfið-
ara en nú gerist. Nú er nærri allt
unnið með vélum. Yfirleitt var þá
ekki unnið á sunnudögum, og við
strákamir í Eiðaþinghánni vorum
ólatir að koma saman í knattspymu
á hveijum sunnudegi. Og náðum
það góðum árangri að við unnum
árum og sigldi þá um öll heimsins
höf. Hann tók með sér heim konu
sína, Christine Grashoff, hollenska
að ætt, og af þeim knérunni spruttu
þau Guðrún og Kjartan, Jóhann og
Arnór og langömmubörnin voru
orðin fimm, sem glöddu augu
gömlu konunnar áður en yfir lauk.
Að leiðarlokum flyt ég Christine
og afkomendum hennar og Valda
hlýjar kveðjur. Við kveðjum góða
konu, sem til hinstu stundar lifði
lífi sínu sjálfstæð og óbuguð. Hún
átti til bæði hörku og blíðu í skap-
ferli sínu, en allt hennar líf var þó
vígt þeirri plikt að ieggja líkn með
þraut annarra, að miðla kærleik
án væmni, segja hug sinn og standa
á sínu hver sem í hlut átti, skyldur
eða vandalaus. Minning um slíka
manneskju er gott veganesti fyrir
okkur, sem enn um stund stöndum
hérna megin grafarinnar.
Ólafúr Hannibalsson
óftast nágrannalið sem keppt var
við. Jón var mjög duglegur og góð-
ur knattspyrnumaður og seinna
ágætur í leikfimi eftir að hann var
í Eiðaskóla. Hann ólst upp við
venjuleg landbúnaðarstörf, og var
mjög duglegur og laginn við allt
sem hann gerði.
Hann fór í Eiðaskóla 1939 og
lauk námi þaðan. Þá var Eiðaskóli
alþýðuskóli með tveggja vetra
námi. Eftir skólaveruna fór hann
að vinna mikið að heiman, en var
oft heima við búskapinn ef á þurfti
að halda.
1947 keypti hann vörubíl og
stundaði mikið vegavinnu og aðra
keyrslu sem til féll. En átti alltaf
heima á Miðhúsum á þeim árum.
Þau voru sex Miðhúsasystkinin,
fjórar systur og tveir bræður.
Elst var Anna Björg, húsfreyja,
Steinholti, f. 11. janúar 1915, d.
10. september 1979. Hún var gift
undirrituðum. Næstur var Magnús,
bóndi í Stakkahlíð í Loðmundar-
firði, fluttist á Seyðisfjörð, f. 14.
nóvember 1917, d. 17. apríl 1983.
Eftirlifandi kona hans er Ásta Stef-
ánsdóttir frá Stakkahlíð. Þriðji í
röðinni var Jón, þá Ingunn, hús-
freyja, Fjallsseli, Fellum, f. 13. maí
1923, d. 25. apríl 1985. Eftirlifandi
maður hennar er Eiríkur Einarsson
frá Fjallsseli. Svo er Sveinbjörg,
húsfreyja, Kirkjustíg 8, Eskifirði.
Maður hennar Hallgrímur Einars-
son, skrifstofumaður frá Fjallsseli.
Hún er fædd 12. febrúar 1930, og
yngst er Steindóra, húsfreyja,
Fagrahjalla 4, Vopnafirði, f. 13.
mars 1932. Hennar maður er
Sveinn Sigurðsson útgerðarmaður.
Jón kvæntist eftirlifandi eigin-
konu sinni, Lilju Maríu Petersen
lækni, 19. nóvember 1949 en þá
starfaði hún sem aðstoðarlæknir
við Sjúkraskýlið á Egilsstöðum,
sem þá var nýlega tekið í notkun.
Dvöldu þau á Miðhúsum sumarið
1950 en flytja til Reykjavíkur um
haustið.
Hófu þau búskap í Skólastræti
3 og bjuggu þar í 10 ár en keyptu
þá íbúð í Mávahlíð 2 og hafa búið
þar síðan.
Eignuðust þau fimm mannvæn-
leg börn, sem öll eru á lífi og hafa
stofnað sín eigin heimili. Elst er
Birna lækiiir, næstur er Sigurður
sölustjóri, Guðný barnfóstra, þá
Hans Pétur framkvæmdastjóri og
yngst Guðrún kennari. Barnabörn-
in eru orðin 14.
Jón átti sendiferðabíl fyrstu árin
en 1953 gerist hann leigubílstjóri
á Bifreiðastöðinni Hreyfii og starf-
aði þar til æviloka.
Auk þess starfaði hann mörg ár
sem ökukennari og um tíma rak
hann söluturn á Hlemmtorgi.
Jón var heilsteyptur maður.
Hann var ákveðinn í skoðunum og
lét þær í ljós tæpitungulaust í
umræðum. Hann var félagslyndur
og tók virkan þátt í félagsstörfum
í þeim félögum, sem hann var í.
Ég hef áður minnst á knattspyrn-
una og íþróttir. Og hann var einnig
mjög virkur félagi í Samvirkjafé-
lagi Eiðaþinghár, en svo heitir ung-
mennafélagið sem enn er starf-
andi. Þá er mér kunnugt um að
hann var mikið í félagsskap þeirra
Hreyfilsmanna, t.d. í Bridsfélaginu,
og vann oft til verðlauna í keppni
þar. Hann var gæddur miklum
keppnisanda, vildi ekki láta hlut
sinn fyrir öðrum, en ávallt drengi-
legur í keppni.
Jón var alltaf Austfirðingur í
anda þó árunum fjölgaði sem hann
bjó í Reykjavík. Kom austur af og
til, stundum bæði hjónin, Lilja og
Jón. Ég held að honum hafi alltaf
fundist hann vera kominn heim
þegar hann kom á sínar æskuslóð-
ir. „Römm er sú taug, sem rekka
dregur föðurtúna til.“.
Eg og mín börn eigum þeim
hjónum, Lilju og Jóni, mikla skuld
að gjalda, sem aldrei verður full-
goldin, fyrir alla þá vináttu og fyrir-
höfn sem þau hafa látið okkur í té
á umliðnum árum. Við höfum ævin-
lega verið velkomin til þéirra í
Mávahlíðina eins og við segjum
okkar á milli. Þar hefur verið okk-
ar heimili í borginni hvort sem um
lengri eða skemmri dvöl hefur ver-
ið að ræða. Jón var alltaf boðinn
og búinn að aka okkur um börgina
í ýmsum erindum og sýna manni
sitt af hveiju, sækja á flugvöllinn
og koma okkur þangað aftur þegar
heim var snúið. Og það var séð
fyrir því að engum leiddist á meðan
dvalið var í Mávahlíðinni. Sama er
að segja um börn þeirra hjóna. Þau
hafa ævinlega sýnt mér vináttu og
hlýju og gert mér greiða ef um það
hefur verið að ræða. Fyrir þetta
allt vil ég, með þessum fátæklegu
línum, þakka þér Lilja og þínum
börnum.
Nú er orðið of seint að þakka
honum persónulega, en ég geri það
í anda og tilbeiðslu.
Ég votta ykkur innilega samúð
mína og bið Guð að styrkja ykkur
og styðja í sorg og söknuði. Öll
getum við þakkað fyrir minninguna
um góðan og kæran vin.
Blessuð sé minning hans.
Ingvar Friðriksson,
Steinholti.
Nonni frændi, eins og við kölluð-
um hann, er látinn. Hann var ekki
bara frændi okkar heldur mikill
vinur. Þegar faðir okkar lést árið
1966 varð ung kona ekkja með
þijár dætur. Leigubíll var hennar
eina tekjulind og sá Nonni frændi
um rekstur hans fyrstu árin. Við
minnumst margra mánudaga þegar
hann kom með uppgjörið eftir vik-
una. Þegar allt var farið að ganga
vel tók ekkjan við, en Nonni fylgd-
ist vel með öllu áfram og var það
mikið öryggi að vita af stuðningi
hans áfram. Þegar lítill Páll fædd-
ist í fjölskylduna átti hann engan
afa, en hver sagði þá: „Kallaðu
mig bara Jón afa.“ Oft var settur
peningur í lítinn lófa eða sælgæti
í munn. Það var oft kátt á Þórs-
götunni þegar hann kom. En þau
voru ekki alltaf sammála Sigga
frænka og Jón frændi, eins og þau
kölluðu hvort annað, og stundum
hvessti all verulega. Nonni frændi
kom alltaf annað slagið á Þórs-
götuna síðustu árin þó móðir okkar
gæti ekki talað lengur við hann,
eins og áður, sökum veikinda henn-
ar. Síðustu minningarnar eru frá
síðasta aðfangadegi þegar hann
kom með konfektkassa handa
Siggu frænku. Þá var Nonni búinn
að vera lasinn. Nú hefur hann feng-
ið hvíldina og við trúum því að
þeir séu búnir að hittast vinirnir
Páll og Jón. Með þessum fátæklegu
orðum viljum við þakka frænda
okkar fyrir allt.
Minningin lifir. Lilju og börnun-
um sendum við samúðarkveðjur.
Kristrún, Einhildur,
Ásgerður Pálsdætur.
rz a
HITASTILLT
MORATERM blöndunar-
tæki með sjálfvirkri hita-
stillingu og öryggis-
hnapp, sem takmarkar
hitastig við 38 C.
Mora sænsk gæðavara
fyrir íslenskar aðstæður.
Fást í byggingavöruverslunum.
(rá|)
^ meiri ánægja^