Morgunblaðið - 23.03.1990, Síða 14

MORGUNBLAÐIÐ FOSTUDAGUR 23. MARZ 1990
14
Asdís Kolbeins-
dóttir - Minning
Fædd 18. júlí 1968
Dáin 16. marz 1990
í dag verður borin til hinstu hvílu
Ásdís Kolbeinsdóttir, elskuleg
frænka okkar, sem svo skyndilega
og óvænt var tekin í burtu frá
okkur langt fyrir aldur fram.
Ásdís skilur eftir sig stórt skarð
sem aldrei verður að fullu uppfyllt.
Hún var einstaklega lífsglöð og
þróttmikil stúlka sem hafði alltaf í
nógu að snúast. Við systkinin
munum varla eftir Ásdísi öðruvísi
en á þönum með bros á vör, alltaf
hress og kát. Við höldum að atorku-
semi Ásdísar hafi gert henni kleift
að lifa svo margt á sinni stuttu
ævi. Á stundum sem þessum
streyma fram í hugann minningar
um unga stúlku sem hleypti birtu í
líf okkar allra. Við þökkum Guði
fyrir samverustundimar með Ás-
dísi, um leið og við kveðjum hana
með sárum söknuði. Megi minningin
um hana lifa um ókomna framtíð.
Elsku Bryndís, Kolbeinn, Eyþór,
Finnur og Jóhannes, við sendum
ykkur og öðrum ástvinum Ásdísar
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Guð styrki ykkur í þessari miklu
sorg.
Baldur, Malla og Auður
í dag er til moldar borin æskuvin-
kona okkar, Ásdís Kolbeinsdóttir.
Hún var dóttir hjónanna Kolbeins
Finnssonar og Bryndísar Jóhannes-
ardóttur. Hún var næstelst af fjór-
um systkinum sem eru: Eyþór 23
ára, Flnnur 18 ára og Jóhannes 11
ára. Fjölskyldan er mjög samrýnd
og systkinin hafa alltaf staðið sam-
an í einu og öllu.
Ásdís var fædd og uppalin í Ár-
bænum. Við áttum okkar bestu ár
með henni í skóla, starfi og leik,
þar má nefna íþróttir, leiklist, ferða-
lög og útiveru, sem voru hennar
helstu áhugamál. Hún var ein sú
lífsglaðasta manneskja sem við höf-
um kynnst og driffjöðrin í okkar
hópi; hún var alltaf bjartsýn og
hrókur alls fagnaðar hvar sem hún
kom.
Ásdís byijaði í skátafélaginu
Árbúum 9 ára gömul og var virk
þar í starfi sem annars staðar.
Eftir grunnskóla lá leið Jiennar
í Fjölbrautaskólann við Ármúla.
Hún hóf námið á heilsugæslubraut
en færði sig yfir á íþróttabraut þar
sem hún átti betur heima. Með skól-
anum stundaði hún handbolta í
Breiðabliki og starfaði meira og
minna í versluninni Blómavali við
Sigtún. Hún útskrifaðist vorið
1989. Útskriftaraðallinn hélt hóp-
inn þrátt fyrir verkfall kennara og
má þakka þeim Ásdísi og Höllu,
skólasystur hennar, fyrir bjartsýni
og þolinmæði, enda fengu þær verð-
laun fyrir vel unnin félagsstörf.
Eftir stúdentspróf tók hún sér
frí frá námi og fór að vinna í Iðnað-
arbankanum við Dalbraut. Hún
hafði hug á að halda áfram námi
við íþróttakennaraháskólann, leik-
listarskólann eða í sálfræði í háskó-
ianum, en því miður veit enginn sín
örlög.
5. mars sl. veiktist hún skyndi-
lega og var lögð inn á Borgarspítal-
ann, þar sem hún lést 16. mars sl.
Okkur finnst stórt skarð höggvið
í vinahópinn og sjáum að ekki er
hægt að taka lífinu sem sjálfsögð-
um hlut. Við hugsum til Ásdísar
með söknuð í hjarta og við trúum
því að henni sé ætlað eitthvert
stærra hlutverk annars staðar.
Um leið og við kveðjum hana
viljum við þakka fyrir þær ánægju-
stundir sem við fengum að njóta
með henni. Blessuð sé minning
hennar.
Elsku Kolbeinn, Bryndís, Eyþór,
Finnur og Jói, megi Guð vera með
ykkur og styrkja ykkur í þessari
miklu sorg.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Og skín ei ljúfast ævi þeirri yfir,
sem ung að morgni lífsins staðar nemur,
og eilíflega, óháð því sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki.
(T.G.)
Fanney, Hanna, Kitta, Kiara,
Steinunn og Þóra.
Því að svo elskaði Guð heiminn að hann
gaf son sinn eingetinn til þess að hver sem
á hann trúir glatist ekki heldur hafí eilíft
líf. (Jóh. 3.16)
í dag, föstudaginn 23. mars,
verður jarðsungin frá Árbæjarkirkju
Ásdís Kolbeinsdóttir, góður vinur
minn og Klöru Lísu unnustu minnar.
Það var fyrir rúmlega fimm árum,
þegar við Klara byijuðum að vera
saman, að ég kynntist Ásdísi, en
hún og Klara höfðu þá verið vinkon-
ur í nokkur ár. Strax frá upphafi
fór mjög vel á með okkur.
Þegar maður hugsar til baka um
Ásdísi kemur aðeins eitt upp í
hugann, hversu glöð og jákvæð hún
alltaf var. Ásdís hafði mjög gaman
af allri útiveru og íþróttir áttu hug
hennar allan. Þær voru margar
helgarnar sem við Klara og aðrir
úr vinahópnum eyddum með Ásdísi
í sumarbústað foreldra hennar í
Þrastarskógi, og þar var alltaf glatt
á hjalla, og átti Ásdís alltaf stóran
þátt í því.
Þegar við Klara fluttum í kjall-
araíbúð hjá foreldrum mínum, leit
Ásdís ekki ósjaldan inn hjá okkur,
og var þá oft í fylgd með henni
annar hvor yngri bræðra hennar,
Finnur eða Jói, en þau systkinin
voru mjög samrýnd, og hef ég aldr-
ei kynnst samrýndari systkinum.
Það var síðan aðafaranótt föstu-
dagsins 16. mars að Ásdís kvaddi
þennan heim eftir stutta sjúkrahús-
legu, og ég veit að við eigum öll
eftir að sakna hennar sárt. Það er
bjart yfir minningunni um Ásdísi.
Megi Guð styrkja fjölskyldu og
ástvini hennar í sorg þeirra.
Gísli ívarsson
í dag er borin til hinstu kvílu
ástkær frænka okkar, Ásdís Kol-
beinsdóttir, sem svo skyndilega var
kölluð burt frá ástvinum sínum yfir
móðuna miklu.
Okkur þykir óvægilega höggvið
og erfítt að finna réttlætingu í svo
fyrirvaralausu kalli, en vegir guðs
eru órannsakanlegir og við trúum
því að henni hafi verið ætlað stærra
hlutverk á æðri sviðum. Minning-
amar streyma fram í hugann og
þær einkennast af glaðværð og
atorku sem voru svo áberandi í fasi
hennar frænku okkar. Alltaf líf og
Qör, enginn tími til að láta sér leið-
ast hvorki í leik né starfí.
Við trúum því að minningin um
lífsgleði Ásdísar og kraftur styrki
foreldra hennar, bræður og aðra
ástvini á þessari sorgarstund og
vottum þeim okkar dýþstu samúð.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna..
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Jón, Kristján, Bjarni
og fjölskyldur.
Nú fínnum við, þegar við kveðjum
þessa ungu stúlku, Ásdísi Kolbeins-
dóttur, hve orð eru lítils megnug.
Þó viljum við reyna með fáeinum
orðum að lýsa þakklæti okkar fyrir
þá stuttu samfylgd sem við urðum
aðnjótandi með Ásdísi.
Ásdís var dóttir vina okkar,
Bryndísar Jóhannesdóttur og Kol-
beins Finnssonar. Hún var óvenju
fijálsleg og kurteis, sem bar vott
um gott uppeldi og sér í lagi góða
manngerð.
Er við lítum til baka líða myndir
hjá, alltaf er hún jafn leiftrandi í
minningunni.
Hún var lífsglöð og yndisleg
stúlka sem þurfti að ljúka mikiu á
stuttum tíma og við spyijum í
huganum: Var tíminn kominn? Er
henni nú ætlað að starfa á öðrum
tilverustigum? Og vissan um það
að vel hefur verið tekið á móti
henni í nýjum heimkynnum gefur
styrk í sorginni.
Elsku Bryndís, Kolbeinn, Eyþór,
Finnur, Jóhannes og aðrir ástvinir,
megi minningin um yndislega stúlku
gefa ykkur styrk í sorg ykkar og
söknuði.
Þar kveðjast vinir
og hlátur og söknuður
heyja hæglátt stríð:
Partir c’est raourir un peu.
(Að skiljast er að deyja lítið eitt.)
(V.G.)
Kolbrún, Óðinn og Jón Gísli.
Kveðja frá samstúdentum
Það er erfitt að lýsa því hvernig
okkur leið þegar sú harmfregn
barst okkur að Ásdís, samstúdent
okkar og vinkona, væri alvarlega
veik. í bijóstum okkar allra bjó sú
von að hún myndi yfirstíga þessi
veikindi, þar sem hún bjó yfír svo
ólýsanlegri lífsorku og gleði. En
þeir sem guðirnir elska deyja ungir.
Við kynntumst flest Ásdísi á
skólaárum okkar í Fjölbrautaskól-
anum við Ármúla. Ásdís var okkur
öllum einkar kær og góð vinkona.
Hún bjó yfír miklum kærleik og
var vinum sínum Ijósgjafi með sinni
einstöku lífsgleði. Það var álit okkar
allra að lífsglaðari manneskju verði
erfítt að finna.
Minning:
Lilja G. Guðjóns-
dóttir kaupmaður
Fædd 16. júní 1927
Dáin 10. marz 1990
Það var á björtum og sólríkum
vordegi fyrir rúmum fjörutíu árum
að fundum okkar Lilju Guðrúnar
bar fyrst saman er við hófum störf
sumarlangt hjá kexverksmiðjunni
Frón. Við urðum brátt góðar vin-
konur og hafa þau vináttubönd
haldist í gegnum árin. Lilja vann
að mestu leyti við verslunarstörf
áður en hún stofnaði heimili og
einnig á seinni árum.
Árið 1956 gekk Lilja í hjónaband
með Sigurði Jónssyni kaupmanni í
versluninni Kjöti og ávöxtum. Það
var ótvírætt þeirra beggja ham-
ingja. Bæði voru atorkusöm og afar
samhent í lífí og starfi. Lilja og
Sigurður hófu búskap sinn í Kapla-
skjóli 5, Vallartröð 7 varð síðar
heimili þeirra og seinna byggðu
þau stórt og fallegt hús í Grundarl-
andi 7 í Fossvogi sem þau sameigin-
lega áttu mörg handtök í. Lilju og
Sigurði varð fjögurra barna auðið.
Elstur er Jón verslunarmaður, svo
Eydís snyrtifræðingur, Lilja fata-
hönnuður og kaupkona og yngstur
er Þórir viðskiptafræðingur.
Með Skúla Olafssyni eiginmanni
mínum, sem nú er látinn, og Sig-
urði tókst góð vinátta ogheimsóknir
voru tíðar milli ijölskyldnanna. Lilja
og Sigurður voru höfðingjar heim
að sækja og ævinlega hress og
kát. Sérstaklega eru eftirminnilegar
stundir með þeim í sumarbústaði
þeirra í Sléttuhlíð. Árið 1976 dró
ský fyrir sólu í lífi Lilju og barn-
anna þegar sigurður lést skyndilega
54 ára að aldri. Þetta var eins og
gefur að skilja mikið áfall fyrir
fjölskylduna. En á þessari stundu
sem endranær stóð Lilja sem hin
sterka eik og lét ekki bugast en
sameinaði þess í stað krafta sína í
að styrkja börn sín í sorginni og
koma þeim til mennta.
Sjálf hélt hún áfram rekstri
barnafataverslunarinnar Bellu á
Laugavegi af miklum dugnaði
meðan heilsan leyfði. Þá seldi hún
húsið þeirra í Fossvoginum og réðst
í að kaupa fokhelt hús í Kríunesi 5
á Amarnesi sem hún lét innrétta
að eigin smekk og ber þess vitni
hve mikla áherslu hún lagði á að
hafa fallegt og vandað í kringum
sig.
Lilja og ég fórum saman árið
1984 til Kanaríeyja, þá báðar orðn-
ar ekkjur og bömin okkar uppkom-
in. Þetta var skemmtilegt ferðalag
sem geymir góðar minningar. Lilja
vinkona mín var trúuð kona með
sterkan persónuleika sem einna
best kom fram í hennar erfiðu veik-
indum. Hún gerði sér strax grein
fyrir því að hún gengi með ólækn-
andi sjúkdóm og það væri hlut-
skipti sitt sem hún yrði eftir mætti
að sætta sig við og enginn mannleg-
ur máttur gæti þar um breytt.
Ég er innilega þakkiát fyrir
trausta vináttu okkar öll árin og
ánægjulegar samverustundir sem
aldrei gleymast.
Lilju minni óska ég fararheillar
til ljóssins heima og bið Guð að
styrkja og blessa bÖHFhennar og
fjölskyldur þeirra svo og vanda-
menn og vini.
Aðalbjörg Jónsdóttir
Þann 10. marz síðastliðinn and-
aðist á Landakotsspítala Lilja Guð-
rún Guðjónsdóttir eftir langa og
erfiða sjúkdómslegu. Lilja Guðrún
fæddist að Hermundarstöðum í
Þveráhlíð 16. júní 1927. Foreldrar
hennar voru Guðjón Jónsson og
Lilja Ingveldur Guðmundsdóttir.
Hún var ung að árum þegar hún
flutti til Reykjavíkur. Fyrst fór hún
í vist, sem kölluð er, til móðursyst-
ur sinnar, seinna fór hún að sauma
í kjólastofunni Gullfoss sem var
fræg fyrir glæsifatnað á þeim árum.
Einnig vann hún við veitingastörf.
Sama var að hveiju hún gekk, allt
lék í höndum hennar.
Árið 1956 giftist Lilja Guðrún
Sigurði Jónssyni kaupmanni sem
þá rak búðina „Kjöt & ávextir“.
Seinna komu þau hjónin sér upp
versluninni Bellu á Barónsstíg 29
og síðan Laugavegi 99. Þó Lilja
Guðrún hafi lengst af unnið utan
heimilis áttu þau hjón yndislegt
heimili, sem bar vott um góðan
smekk. Voru þau hjónin samtaka
að gera heimilið hlýlegt og fagurt.
Þar var gott að koma og glöddust
þau hjónin mest við að taka höfð-
inglega á móti gestum, og voru
jafnan veitandi fremur en þiggjandi.
Lilja Guðrún og Sigurður eignuð-
ust fjögnr börn: Jón f. 20.10. 1955,
Eydísi Guðrúnu f. 15.10. 1956,
Lilju Rós f. 14.7. 1958 og Þóri f.
13.8. 1964. Börnin fengu besta
uppeldi og þá menntun sem hugur
þeirra stóð til, það var þeim hjónum
metnaðarmál.
En lífíð er ekki alltaf dans á rós-
um. Þann 20. júní 1976 missti Lilja
Guðrún mann sinn eftir þrálát veik-
indi. Þá kom í ljós hvað þessi netta
og fíngerða kona var sterk þegar
á reyndi. Hún missti ekki kjarkinn
en hélt áfram atvinnurekstri eigin-
manns síns. Hún fór iðulega utan
í innkaupaferðir. Börnin studdu líka
móður sína eins og þau gátu. Það
var tekið eftir því hvað hún hafði
smekklegar og góðar vörur á boð-
stólum. Þegar hún fann að heilsan
var að gefa sig seldi hún búðina.
Þó lasin væri og oft þjáð, sinnti hún
blómum sínum og fegraði heimilið
með stakri natni. Hún fann sér ótal
verkefni heima fyrir og var að
vinna . að fögrum hlutum fram
undir það síðasta. Þrátt fyrir að
lífsorkan væri ekki svo mikil kveið
hún ekki umskiptunum, því hún
var trúuð kona og viss um annað
líf eftir jarðlífið.
Við barnabörn Lilju Guðrúnar
vorum stolt af henni og dáðum
hana alla tíð. Við elskuðum hana
og söknum hennar sárt.
Við biðjum Guð að blessa hana
ömmu og að gefa öllum hennar
ástvinum styrk.
Barnabörn
10. mars sl. lést Lilja Guðrún
Guðjónsdóttir í Landakotsspítal-
anum í Reykjavík eftir að hafa háð
langa og hetjulega baráttu við
banvænan sjúkdóm. Otrúlega mikið
andlegt og líkamlegt þrek hennar
veitti svo harða mótspyrnu gegn
því sem óumflýjanlegt var að með
ólíkindum má teljast. Þetta sterka
viðnám Lilju, að vilja ekki átaka-
laust bjóða til borðs með sér þeim
gesti sem knýja mun dyra hjá
okkur öllum fyrr eða síðar, er ein-
mitt lýsandi dæmi um þá þraut-
seigju og þann lífsþrótt sem var
einkennandi fyrir allar hennar at-
hafnir allt frá frumbernsku. En
áður en við gerum því efni frekari
skil ætlum við að víkja nokkrum
orðum að ætt hennar og uppruna.
Hún fæddist á Hermundarstöð-
um í Þverárhlíð 16. júní 1927,
næstelst sex barna hjónanna Lilju
Guðmundsdóttur frá Brandagili í
Vestur-Húnavatnssýslu og Guðjóns
Jónssonar, sem fæddur var og
uppalinn á Hermundarstöðum.
Foreldrar Lilju hófu búskap árið
1926 og bjuggu fyrsta árið á
Brandagili. Árið 1927 fluttust þau
að Hermundarstöðum og eyddu
þar allri sinni búskapartíð, sem
var hartnær aldarfjórðungur eða
til ársins 1961 að þau bregða búi
og flytjast í Borgarnes og síðan á
Vegamót 2, Seltjarnarnesi, þar sem 1
þau létust bæði í hárri elli á síðasta
áratug.
Tæplega er hægt að segja að
Hermundarstaðir, æskustöðvar
Lilju, hafi haft upp á mikla mögu-
leika að bjóða og kom þar aðallega
tvennt til, að jörðin var ekki vel í
sveit sett, eins og. þá var háttað
samgöngum í efstu byggðum Borg-
arfjarðar, svo og fremur rýrir land-
kostir sem síðan hlaut að leiða af
sér að ábúendum varð mjög þröng-
ur stakkur skorinn hvað varðaði
umfang og arðsemi bústofns,
hversu svo sem fyrirhyggja og
dugnaður náði langt. Það varð eitt
af fyrstu verkefnum foreldra Lilju |
að endurnýja húsakost jarðarinnar
því íbúðar- jafnt sem gripahús voru
vart til neinna hluta brúkleg. Það k
þarf naumast að leiða getum að
því hversu slíkar framkvæmdir
reyndu á þolrif þeirra sem í þeim |
stóðu, þegar svo við bættist að í
hönd fóru einhveijir mestu krepp-
utímar sem íslendingar hafa upplif-
að á þessari öld. En af miklum
dugnaði og vinnuálagi tókst foreld-
rum Lilju að sigrast á erfiðleikunum
þótt lífið væri oft á tíðum enginn
trjr