Alþýðublaðið - 14.01.1959, Blaðsíða 11

F8ugvé8amar:
Flugfélag íslands h.f.:
Millilandaflug: Hrímfaxi
fer til Glasgow og Kaupm,-
hafnar kl. 08.30 í dag. Vænt-
anlegur aftur til Rvk kl. 16.
35 á morgun. — Innanlands-
flug: í dag er áætlað að fljúga
til Abureyrar, Húsavíkur,
ísafjarðar og Vestmannaeyja
— Á morgun er áætlað að
fljúga til Akureyrar, Bíldu-
dals, Egilsstaðla, ísafjarðar,
Kópaskers, Patreksfjarðar og
Vestmannaeyja.
Loftlei'ðir h.f.:
Saga er væntanleg frá New
York kl. 07.00, fer áleiðis
til Stafangurs, Kaupmanna-
hafnar og Hamborgar kl. 08.
30. Hekla er væntanleg frá
London og Glasgow kl. 18.30,
fer kl. 20.00 til New York.
Skipgií:
Skipaútgerð ríkisins:
Hekla er í Rvk. Esja fór
frá Rvk í gærkvöldi vestur
um land í hrnigferð. Herðu-
breið er á Ausfjörðum á suð-
urleið. Skjaldbreið fór frá
Rvk í gær til Breiðafjarðar-
hafna. Þyrill fór frá Krossa-
nesi í gærkvöldi áleiðis til
Rvk. Baldur fer frá Rvk í i
dag til Gilsfjarðarhafna og
Heliissands.
Eimskipafélag íslands li.f.:
Dettifoss fór frá Rvk 8.1.
til New York. Fjallfoss er í
Hamborg. Goðafoss kom til
Hamborgar 11.1. fer þaðan til
Rvk. Gullfoss kom til Rvk
12.1. frá Kaupmannahöfn, —
Leith og Thorshavn. Lagar-
foss fór frá Rotterdam í nótt
13.1. til Leith og Rv-k. Reykja
foss fer væntanlega frá Iiam-
borg 14.1. til Hull og Rvk.
Selfoss kom til Rvk 10.1. frá
Hamborg. Tröllafoss fór frá
New York 6.1. til Rvk. —
Tungufoss fer frá Sauðár-
króki í dag 13.1. til Siglu-
fjarðar, Akureyrar, Húsavík-
txr og Fáskrúðsfjarðar.
Skipadeiíd S.Í.S.:
tlvasafeir er væntanlegt til
Rvk á morgun frá Póllandi.
Arnarfell fór 12. þ. m. frá
Gdynia' áleiðis' til Ítalíu. Jök-
ulfell losar á Skagafjarðar-
höfnum. Dísarfell er í Kefla-
vík. Litlafell er í olíuflutning
um í Faxaflóa. Helgafell fór
6. þ. m. frá Caen áleiðis til
Houston og New Orleans. —
Hamrafell fór 4. þ. m. frá
Batum áleiðis til Rvk. Finn-
lith losar á Austfjörðum.
★
Áheit og gjafir
til Barnaspítalasjóðs
Hringsins: Áheit frá N. N. kr.
1000, Á. M. 100, B. R. 150, S.
S. 100. G-jöf frá A. Þ. ,200, ó-
nefndum, 100. Áheit: N. N.
100, G. R. 200, Ingibjörg Jóns
dóttir 25, Þorbjörg' Grímsdótt
ir 100, M. S. 10, L. og H. 50,
Ingibjörg 100. Guðlaug Jóns-
dóttir frá Skálmarbæ, sem
andaðist þ. 14. nóv. ’57 (fædd
29. ágúst 1881) ánafnaði
Barnaspítalasjóði Ilringsins
kr. 2000 til minningar um
bræður hennar tvo, sem dóu
ungir. Afhent af séra Óskari
Þoriákssyni, systursyni henn
ar. Gjöf til minningar um
Magnús Má Héðinsson, frá
föður hans kr. 100. Áheit frá
fjórum systkinum 200, frá N.
N. 1140. Kvenfélagið Hring-
urinn þakkar gefendunum
hjartanlega.
★
Nú er hart í búi hjá
smáfuglimum. —
Gleymið þeim ekki.
— Dokaðu við, sagði
Klara. Þetta var áreiðanlega
lögreglubíll.
— Já, svaraði Bill og horfði
á eftir honum. Það var lög-
reglubíll.
Lögreglubíllinn staðnæmd-
ist úti fyrir húsinu handan við
götuna. Og einn af lögreglu-
þjónunum gaf sig þegar á tal
við náunann, em stóð í dyr-
únum.
— Þetta skyldi þó ekki
standa í einhverju sambandi
við Pvchard, varð Klöru að
orði.
Bill slökkti á hreyflinum.
Það held ég geti átt sér stað,
sagði hann. !Eg ætla að
skreppa og athuga það nánar.
Iiann opnaði hurðina og
renndi sér út. Klara kallað'
á hann, en hann skeytti því
ekki, ema hvað han tuldraði
leitthvað um að hún skyldi
ekki vera hrædd. Svo gekk
hann hröðum skrefum yfir
götuna.
annað en orðið við þeirn
beiðni.
— Lánaðir þú þeim mynd-
ina, sem stóð á arinhillunm?
— Já, en ég lét hann sferifa
viðurkenningu. Ég sýndi hon-
um skilmerkilega fram á, að
ég ætti myndina alls ekki, en
kvaðst hins vegar vita, að
þeir bæru slíka beiðni alls
ekki fram nema mikla nauð-
syn bæri til. .. Hann yppti
öxlum. Eg vissi svo sem, að
það hlaut leitthVað að búa
undir því, þegar Bill Wyatt
hringdi hingað áðan.
— Ekki þurfti það að vera,
svaraði hún gremjulega. Það
gerði hana oft ergilega hve
hygginn maður hennar var
alltaf — eftir á.
CAESAR SMITH :
skapbrestur, en gat ekki að
gert.
— Manstu númerið, spurði
hann og leit um öxl.
— Það stendur skrifað á
spjaldið yfir símanum, svar-
að; hún. Viltu kannski held-
ur að ég hringi?
— Nei, svaraði hann. Gekk
síðan hægum skrtfum inn í
húsið. Hann sá númerið, sem
Charlotta hafði sjálf skrifað
á símaspjaldið og strkað
undir, feitum blýantsstrikum.
Það var árátta hennar að und.
irstrika allt, sem hún skrif-
aði, ekki hvað sízt í bréfum.
Hann bað um númerið, og
fann óskp vel, að í rauninni
hefði kvíði hans fyrst og
fremst átf að vaxða þau
Nr. 33
FJÓRTÁNDI KAFLI.
Brockley stóð í dyrum og
horfði á eftir bílnum þangað
til hann var kominn { hvarf,
síðan hélt hann aftur inn í hús
ið. Kona hans lá í sólbaði. úti
í garðinum. Hann dokaði Við
inni í stofunni, fyllti pípu
sína, kveikti í og dró djúpt
að sér reykinn; hann þurft-
nokkurn tíma til að átta sig
eftir það, spm gerzt hafði.
Fyrst var það, að Bill Wy-
att hringdi og lét þó áreiðan-
lega ekk; uppskátt um hinn
eiginlega tilgang sinn með því
.... og svo þetta. Hann gat
ekki enn gert sér neina grein
fyrir því, hvað það gæti e.gin-
lega þýtt; hafði ekki unnizt
tími til þess.
Hann gekk út í gluggadyrn
ar, sem vissu að garðinum,
og kona hans kallað’i: Hver
kom, Steve?
Hann svaraði ekki, en gekk
hægum skrefum niður þrepin
og út á garðstíginn. Hún lá
undir eplatrénu og sólaði sig.
Sjálf bjuggu þau í nýtízku í-
búð í stórri sambyggingu úti
í Hampstead, og kona hans
hataðist <við íbúðina, — eins
skefjalaust og ósættanlega
eins og hún væri svarinn,
mennskur fjandi. Og eftir
fangelsisvistina í slíkri óhófs
íbúð, var dvölin í þessu út-
hverfis einbýlishúsi þeim
sannkölluð sæluvist, svo þeim
var það eiginlega Óskiljan-
legt, að þau Charlotta skyldi
fýsa að leita annað í sumar-
leyfinu.
Birocldey settist flötum
beinum á garðsflötina.
— Þetta var yfirlögreglu-
þjónn, sagði hann.
— Og hvað vildi hann?
— Hann vildi fá mynd af
Richard. .. Brockley tottaði
og saug pípuna ákaft. Hann
vild; að vísu eklci segja mér
tilefnið, en mér skildist, —
svona hálft í hvoru, að
Charlotta hefði orðið fyrir
einvherju slysi, en Richard
muni hins vegar lákki hafa
hugmynd um það, og þess
vegna séu þeir að ryy.ia að
hafa uppi á honum.
Hún settist upp v; ; dogg
og starði á hann. H - hef-
ur gerzt, Steve, spi'.rj hún
óttaslegin.
— Það er einmitt ]ia'ð. Eg
veit ekki meira, en ég. hef
þegar sagt. Það veit sá al-
máttugi, að ég er alls ekki að
leyna neinu, —- ég bara veit
ekki meira. Þeir komu til þess
að fá lánaða Ijósmynd af hon-
um, og ég gat vitanlega ekki
HITA
BYL
— Það gat svo sem átt sér
stað, að Bill hefði glatað
heimilisfanginu og gleymt, en
hvers vegna hringdi hann þá
ekki fyrr dagsins? Og það er
ekki nelma klukkustund
síðan hann hringdi, og lög-
reglan er bú'in að koma
hingað.
— Já, mælti hún hálf-
önug; það gefur vitanlega að
skilja, að eitthviert slys hef-
ur viljað til. En þá er spurn-
ingin þessi — hvernig eig-
um við að taka á málinu?
Hann sá eftir því, eins og
jafnan, að hann skyldi ekki
sýna 'henni meiri þolinmæði.
Hann hélt henni innilokaðri
í óhófsíbúð, vegna þess að
staðurinn var skammt frá
vijviiustað hans. Það gat því
varla minna verið en hann
sýndi henni nokkra þolin-
mæði.
—- Hvers vegna hringjum
við ekki til Richhard, spurði
hún.
— Hefur þér þá ekki skil-
ist það enn, vina mín, að þeir
eru að leita hans, vegna þess
að hann finnst ekki.
— Eg á vitanlega við að
við hringjum í númerið hans.
Þau sögðu að það væri al-
menningssími niðri í anddyr-
inu, og ef þú hringir, hlýtur
einhver úr húsinu að verða
fyrir svörum, og það er ó-
sennilegt, að sá hinn sami
hafi ekki einhverja nasasjón
af hvað gerzt hefur.
— Þetta er að minsta kosti
ekki óskynsamleg tilgáta,
varð honum að orði.
Gegn vilja sínum reis hann
á fætur og hélt af stað inn
í húsið til þess að hringja.
Það var síður en svo að han.n
langaðj til þess. Hann lang-
aði alls ekki til að komast að
raun um að eitthvert slys
hefði hent Charlottu, eða að
Richhard ætti í einhVerjum
vandræðum, eða að sumar-
leyfi þeirra væri ef til vill
þá og þegar lokið. Hann
hafði það að lífsreglu að
reyna að komast hjá öllum ó-
þægindum, hann kveið því
alltaf að taka talnemann, ef
síminn hringdi, eða svara,
þegar knúð var dyra; varð
alitaf hræddur við að allt ó-
vænt kýnnj að hafa einhver
óþægindi í för með sér. Hann
gerði sér ljóst að þetta var
Charlottu og Richard, en
engu að síður fann hann, að
hann kveið því mest, að þau
hjónin yrðu að halda heim
fyrr en ráðið hafði verið,
þar sem það mundi verða
konu hans svo mikil von-
brigði. Það var karlmanns-
rödd, sem svaraði.
Nú vissi hann ekkert
hvernig hann skyldi hefja
máls á þessu. Það var greini-
legt, að ekki var það Richard,
sem svaraði. Sennilega var
þetta einhver, sem bjó á
neðstu hæð hússins.
— Gæti ég .. gæti ég feng-
>ið að tala við herra Tallent ..
Richard Tallent, spurði hann.
— Má ég spyrja um naínið?
— Tallent .. Richard Tal-
lent. ..
— Nei, yðar nafn.
■—■ Já, ég heiti Brocldey.
Eg er kunningi herra Tal-
lents.
— Brockley, jú, .. þér bú-
ið í íbúð þeirra hjóna, meðan
þau eru í sumarleyfinu, ekki
satt?
Hann játti því Sam,
snöggvast fannst honum
hann kanast við röddina, en
mundi ekki hvaðan
— Nei, því miður er herra
Tallent ekki hér staddur, var
svarað.
— Og þér hafið ekki ncina
hugmynd um hvar hægt
mundi vera að ná honum?
— Nei, satt að segja hef
ég ekki neina hugmynd um
það. Þér hafið vitanlega
ekki neinn grun um það
sjáifur, hvar hann kynni helzt
að hafast við hérna í South-
bourne ... ekkert símanúmer,
þar sem hægt kynni að vera
að ná sambandi við hann?
Brockley stóð og starði á
símanúmerið, sem Charlottai
hafði undirstr.kað. Honuiri)
var það nú ljóst, að hann
þekkti ekki þessa rödd, held-
ur kannaðist aðeins við hljóm
fallið. Það var méira að segja
ekki langt síðan hann haíði
heyrt það. Er það ef til vill lög
ireglustarfsmaður, sem ég
ræði'við, spurði hann.
— Jú, — og ef þér gætuð
Veitt okkur einhverjar upp-
lýsingar, sem að gagni mættu,
köma, mundi það með þökk-
um þegið.
Brockley fann kalt vatn
renna sér milli skinns og'
hörunds.
— Samstarfsmaður yðar
var að fara héðan fyrir
stundu síðan, og því miður
gat ég ekki veitt honum
neinar upplýsingar. En hvað
er það. eiginlega, sem gerzt
hefur?
— Það h'efur orðið slys, og
okkur væri ákaflega mikil-
vægt að geta náð tali af herra
Tallent.
Og enda þótt Brockley
gerði sér það Ijóst, af rödd
og hljómfalli hins, spurði
hann: Hvernig slys?
— Það get ég því noður
ekki sagt yður nánar.
Og þar með varð þetta allt
skyndilega svo óraunhæft og-
fjarlægt, hann hvarflaði aug
um um stofurnar, stofur
þeirra Charlottu og Richards
og svo mælti hann eins og
annars hugar: Þér vilduð ef
til yill gera mér þann greiða
að láta mig vita. ef þér hafið
uppi á Richard Tallent?
— Jú, það er ekki nema
sjálfsagt, herra Tallent.
Brockley þakkaði og
kvaddi, lagði talnemann á og
um stund lét hann hallast
upp að veggnum. Hann
starði á einu ljósmyndina,
s’em nú var eftir inni { stof-
unni, — af þeim Charlottu og
Riehard um borð á báti og var
Richard klæddur sjómanns-
búningi með kaskeiti á höfði,
en Charlotta var í látlausum.
kjól og lét hallast út að borð-
stokk bátsins. Þetta var ákaf-
lega rómantísk mynd, en
hvorugt þeirra brosti; bæði
störðu inn í ljósmyndavélina,
að vísu hlið við hlið, en
„HvaS skyldi það svo vera, sem hann
segir, að sé svo skemmtilegt í útvarp-
inu í kvöld? Tónleikar — upplestur —
Alþýðublaðið — 14. jan. 1959