Morgunblaðið - 14.07.1991, Qupperneq 3

MÓRGÚNBLAÐÍÐ SÚNNÚDAGÚá' Ú'. jÚLÍ lð'91
C 3
SYSTUR
höfum við ekki haft tíma til að halda
námi áfram, en ég hef verið dugleg
að sækja hin ýmsu stjórnunarnám-
skeið. Pálína hafði stjórnað hár-
greiðslustofu sinni í þijátíu ár og
okkur þótti það mjög jákvætt að fá
hana inn í fyrirtækið með reynslu
sína.“
— Hvemig er nú að stjórna karl-
mönnunum?
„Þeir eru óskaplega ljúfir,“ segir
Sigríður í einlægni. „En við stjórnum
heldur ekki með látum. Þeir eru
vanir okkur, en sjálfsagt finnst nýj-
um strákum það fyndið að vita af
okkur þremur við stjórnvölinn.
Þótt það sé gamaldags, þá borga
ég alltaf launin út sjálf á skrifstof-
unni því þá fæ ég mennina inn til
mín. Það skapar ákveðin tengsl."
— Stjórnakonuröðruvísienkarl-
menn að ykkar áliti?
„Ég stjórnaði ótal nemum og
sveinum meðan ég var með hár-
greiðslustofuna og reyndi alltaf að
fylgjast vel með hverri og einni,"
segir Pálína. „Ég held að konur taki
meira inn á sig heldur en karlarnir
og í mínu tilviki var það þannig. Það
er helsti munurinn, konur spá meira
í mannlegu hliðina."
Sigríður: „Já maður vill spjalla
við mennina þegar þeir koma upp.“
Pálína: „Ég hef tekið eftir því
þegar Sigga borgar út á föstudög-
um, þá dvelst sumum strákunum svo
lengi inni hjá henni. Sigga, um hvað
eruð þið að tala?“
Bílabransinn
Um leið og þær systur tóku við
fyrirtækinu réðust þær í endurbæt-
ur. „Það hafði ekkert verið gert fyr-
ir verslunina og húsnæðið í 20 ár
og allir farnir að finna fyrir því,“
segir Sigríður. „Þegar tekin var
ákvörðun um framtíð fyrirtækisins
á stjórnarfundi var ákveðið að breyta
versluninni og nýta húsnæðið betur.
Allt var tekið í gegn og svo skemmti-
lega vill til að það var kona sem
hannaði nýju búðina!“
„Við systur fórum svo meðal ann-
ars til Danmerkur og ræddum við
forráðamenn þess fyrirtækis sem við
verslum helst við. Þeir urðu hálf
vandræðalegir þegar þeir sáu að
nýju eigendurnir voru konur,“ segir
Pálína.
„Fóru með okkur út að borða og
buðu okkur upp á snaps og „elefant"
til að halda okkur góðum,“ segir
Sigríður. Systurnar hlæja hátt, hafa
auðsýnilega skemmt sér.
Hárgreiðslumeistarinn segist ekki
hafa haft neitt vit á bílum þegar hún
kom inn í fyrirtækið. „En ég er ekk-
ert að þykjast, spyr bara strákana
þegar ég er ekki viss.“
Það getur verið kostulegt að vera
kona í „bílabransanum" og Sigríður
segir okkur meðal annars frá því
þegar hún fór fyrst á fund hjá Bíl-
greinasambandinu. „Þeir gengu allir
inn í fundarsalinn, karlarnir, og ég
ætlaði auðvitað inn líka, en þá segir
Ingimundur í Heklu, sem stóð þarna
í dyrunum: Konurnar eru þarna hin-
urn megin.
Ég sagðist nú vera komin til að
sitja þennan fund. Já, já, sagði Ingi-
mundur ekkert nema elskulegheitin,
en konurnar eru þarna hinum megin
á barnum! Það tók sem sagt dijúga
stund að komast inn í það heilaga."
Bára hlustar róleg og brosandi
og ég spyr hana hvort þær kúgi
hana nokkuð, eldri systurnar?
„Hún ræður,“ ansar sú yngsta og
bendir á þá elstu.
Framkvæmdastjórinn flissar.
Pálína lítur til beggja handa á
systur sínar og segir svo með sínum
sposka svip: „Við erum allar mjög
ólíkar. Bára er pottþétt og nákvæm,
mér veitist auðvelt að ná tengslum
við fólk...
..og ég er sennilega ráðríkust!"
- botnar Sigríður.
Bróderí
Sigríður fer í sund á hveijum
morgni og segir að hvort sem menn
trúi því eða ekki þá sé útivist og
sport helsta áhugamálið. Bára segist
hafa mest gaman af handavinnu og
að lesa. Pálínatekur undir það og
segir að handavinnuáhugann hafi
þær tvær frá móður sinni. „Ég er
reyndar líka í gönguhópi eins og
Sigríður. En sennilega fer frítíminn
að mestu í íjölskylduna. Við erum
miklar Ijölskyldukonur. Ogþað er
ekki aðeins að við vinnum saman
og búum hlið við hlið, heldur eigum
við líka allar sumarbústaði í Gríms-
nesinu! Það var fyrir tilviljun eins
og annað að við eignuðumst allar
þijár bústað þar.“
— Umhvaðerþárættþegaröll
fjölskyldan kemur saman?
„Um þjóðmálin fyrst og fremst,"
segir Sigríður. „Börnin okkar eru
orðin fullorðin og taka öll lifandi
þátt í umræðunum. Við rífumst
stundum öll, blessuð vertu, hér hafa
allir skoðanir og láta þær í ljós. Það
er sko engin lognmolla í þessari fjöl-
skyldu!"
Þær verða allar ofurlítið hugsi
þegar ég spyr þær hvort þetta hafi
verið draumurinn í upphafi, að
stjórna fyrirtæki sem sérhæfði sig í
bifreiðaþjónustu?
„Ég hef nú alltaf haft áhuga á
bílum," segir Sigríður. „Lék mér
með bíla þegar ég var lítil og fékk
einu sinni vörubíl með sturtupalli í
jólagjöf. Það var yndislegt. Ef við
hjónin erum til dæmis á ferðalagi
erlendis, þá ek ég. Ég átti kannski
ekki von á því að verða framkvæmd-
astjóri. Ég sóttist aldrei eftir ábyrgð,
og sennilega hefðu nú ekki allir syn-
ir þolað það að hafa föður sinn yfir
sér með steyttan hnefann þegar
mikið lá við.“
Bára: „Þetta var nú ekki endilega
það sem ég hefði kosið mér, ég vann
mikið með skólanum í fyrirtækinu
og þetta æxlaðist bara svona.“
„Ég ætlaði mér að verða íþrótta-
kennari," skýtur Sigríður inn í og
hlær mikið.
Pálína: „Ég ímyndaði mér alltaf
að ég yrði ein af þessum konum sem
væru heima allan daginn að bródera
og búa til marmelaði. Og ennþá býr
sá draumurinn í mér. En ég var
aðeins 15 ára gömul þegar ég fór
að vinna eitt sumarið á hárgreiðslu-
stofu og um haustið bauð meistarinn
mér samning. Ég ílengdist í hár-
greiðslustarfinu og líkaði það mjög
vel.“
Enn hefur Bára ekki sagt hver
draumur hennar hafi verið og eldri
systurnar setja hendur í kjöltu, líta
á hana og bíða. Enginn asi.
„Ég man mig langaði að vinna í
Þ- Þau hafa orúið að
vinna fyrir vasapeningun-
um sfnum.
k- Ég snttist aldrei ettii
ðbyrgð, og sennilega hetðu
nú ekki allir synir jmlaú
haú aú hafa föúui sinn
yfii séi meú steyttan
hnefann hegai mikiú lá viú
Þ- Reynsla mín er sú aú
hest sé aú veia nokkuú
ákveúin og láta ekki hræia
íséi
k- Ég hef tekiú eftir hví
hegai Sigga horgai út á
föstudðgum, há dveist
snmum strákunum svo
lengi inni hjá henni. Sigga,
um hvaú eiuú biú aú tala?
banka,“ segir hún loks, og elsta syst-
irin brosir ánægjulega.
— Eruð þið ríkar konur? spyr ég.
Þögn slær á systurnar og þær líta
á mig eins og ég sé karlinn í tungl-
inu. Loks segir Sigríður af hæversku
og festu: „Við erum mjög ríkar af
börnum. Við borgum sjálfum okkur
ekki há laun, hins vegar eigum við
mjög stöndugt fyrirtæki."
Pálína: „Mér hefur aldrei fundist
ég vera efnuð. Engin okkar hefur
vanist eyðslusemi og við höfum aldr-
ei tekið fé úr rekstrinum. Sumarbú-
staðirnir voru til dæmis byggðir
spýtu af spýtu.“
Hinar samsinna þessu. Ég spyr
þær um uppeldið á börnunum. Þær
segjast ekki hafa hlaðið undir þau.
Pálína: „Auðvitað hafa börn það
miklu betra núna, og börnin okkar
hafa til dæmis öll menntað sig.“
Bára: „Þau hafa orðið að vinna
fyrir vasapeningunum sínum.“
Sigríður: „Sonur minn sem var
að vinna hjá okkur, fékk eitt sinn
smálán hjá mér. Þegar ég borgaði
honum út, rétti ég honum um leið
reikninginn."
„Stelpur," segir Bára og lítur á
systur sínar. „Ætli fólk haldi
kannski að við séum efnaðar?"
„Við skiptum ekki út húsgögn-
um,“ segir Pálína eins og við sjálfa
sig.
Eftirvinna
Það er mikil ábyrgð að reka fyrir-
tæki og hafa íjölda manns í vinnu
og ég spyr hvort þær séu aldrei
hræddar við að fara á hausinn?
Bókarinn segir að fyrirtækið hafi
gengið svo vel fram að þessu að
óþarfi sé að kvíða því. „Við erum
að byggja fyrirtækið upp og munum
halda því áfram.“
„Við erum með gott starfsfólk og
sumir hafa starfað hér í áraraðir,"
bætir Sigríður við. „Út í fjárfesting-
ar hefur ekki verið farið nema að
til sé fyrir þeim. En þetta er mikil
vinna og ég finn það oft að égtrassa
fjölskylduna. Mér finnst það oft leið-
inlegt þegar barnabörnin koma að
tómu húsi.“
— Hvaðmunduðþiðráðleggja
konum sem viidu feta í fótspor ykk-
ar?
„Reynsla mín er sú að best sé að
vera nokkuð ákveðin og láta ekki
hræra í sér,“ segir Pálína.
„Þær verða að hafa peningavit,“
segir Sigríður. „Verða að vita hvert
þær stefna og setja sér markmið."
„Aldrei að tvístíga," segir Bára.
„Þótt konum þyki vænt um fjöl-
skylduna sína, þá verða þær að láta
hana víkja meðan þær sinna starfi
sínu,“ segir Pálína. „Karlmenn eru
yfirleitt ekki hrifnir af því að konur
þeirra vinni eftirvinnu, þótt þeir geri
það sjálfir. Þegar ég var með hár-
greiðslustofuna vann ég oft lengi
frameftir á föstudögum og bóndinn
var nú ekki hrifinn, sársvangur
heima. En svo áttaði hann sig á því
að hann gat bara sjálfur eldað, og
síðan hefur þetta ekki verið nokkurt
mál! Hann hefur eldað á föstudögum
síðustu tíu árin.“
„Já, það var nú líka hringt í mig
einu sinni þegar ég var að vinna
frameftir og spurt með þjósti hvað
ég væri eiginlega að gera? Ég spurði
hvort það væri eitthvað að og þá
sagði eiginmaðurinn að hann væri
að drepast úr hungri! Þá fór ég nú
að skellihlæja og sagði: Nei, heyrðu
mig nú Bjössi minn, hvernig má það
vera og ísskápurinn fullur af mat!?
Ég lagði snarlega niður vinnu til
að bjarga manninum frá hungur-
dauða, en þegar ég kom heim var
hann að borða í besta skapi og sagði:
Nei, ertu komin heim elskan?"
Nýtni
Fyrrverandi rútubílstjóri ekur
greitt með okkur niður í Skeifuna
þar sem Fjöðrin er til húsa, og ieið-
ir mig síðan um húsakynnin. Við
göngum gegnum búðina þar sem
karlmenn í bláum sloppum eru á
ferð og flugi og Sigríður tautar fyr-
ir munni sér um leið og hún gengur
framhjá ungum manni: „Æ, hann
Róbert litli þarf að fá annan slopp.“
Út í portið höldum við og Sigríður
segir ánægð: „Nú, nýi lyftarinn er
kominn!" Afram elti ég hana inn á
verkstæðið þar sem rörasmíðin fer
fram og furða mig á því hvernig
hægt er að halda öllu þessu járni í
röð og reglu. Sigríður lýsir vélum
og verkfærum af míkilli andakt og
maður kinkar auðvitað kolli en veit
ekkert í sinn haus.
Snyrtimennskan fer þó ekki fram-
hjá manni og nýtnin upp á skrifstof-
unum ekki heldur. Á skrifstofu fram-
kvæmdastjórans, þar sem einnig er
fundað, er gamli stofuskápurinn
hennar Sigríðar og tveir stólar af
hárgreiðslustofu Pálínu.
„Við reynum að nýta allt og tök-
um ekki lán nema við þurfum þess,“
útskýrir Sigríður brosandi.
— Þið óttist ekki að fara á haus-
inn, en óttist þið ekkert velgengi og
öfundina sem henni fylgir?
Systurnar sitja í hring inni á skrif-
stofu Sigríðar og sú síðastnefnda
segir hvumsa: „Eg hef bara ekki
hugsað út í það.“
„Það hefur aldrei hvarflað að okk-
ur, þetta hefur bara verið rekið eins
og heimili,“ segir Pálína.
„Það er ekkert að öfundast yfir,“
segir Bára og að þeim orðum sögðum
eru þær systur kvaddar.