Morgunblaðið - 11.09.1992, Qupperneq 33

Minning
Sigmar Björnsson
Fæddur 26. júní 1920
Dáinn 4. september 1992
í dag er til grafar borinn ástkær
faðir minn, Sigmar Björnsson. Þeg-
ar ég talaði við hann tveimur dögum
áður en hann lést, var hann að
undirbúa sig fyrir veiðiferðina í
Gljúfurá í Borgarfirði. Hann var
mjög ánægður og hlakkaði til að
fara í þessa ferð.
Þegar Hörður bróðir minn
hringdi á föstudagskvöldið og sagði
mér að pabbi væri dáinn, var eins
og eitthvað brysti inni í mér, ég
trúði því ekki að hann væri farinn
frá okkur og að ég myndi aldrei
tala við hann oftar í síma eða hitta
hann.
Hann pabbi var ekki bara pabbi
minn. Hann var líka vinur minn.
Ég gat sagt honum allt ef mér leið
illa og hafði áhyggjur. Hann hug-
hreysti mig og ætíð leið mér betur
eftir að hafa talað við hann. Þegar
mamma dó átti hann erfitt og sakn-
aði hennar mikið þau níu ár sem
liðin eru frá andláti hennar. Nú er
hann kominn til hennar og ég veit
að þeim líður vel saman.
í sambandi við veikindi dóttur
minnar má segja að við hjónin hefð-
um ekki getað komist í gegnum
þennan erfiða tíma hefði pabbi ekki
verið til staðar. Hann taldi í okkur
kjarkinn og sá um að við borðuðum
og hvíldumst þegar við vorum upp-
gefin. Alltaf sagði hann að hún
myndi lifa og það var líka rétt hjá
honum.
Á hveiju sumri kom pabbi til
okkar á Húsavík. Síðast kom hann
um páskana til að vera við fermingu
dóttur minnar. í byijun júní hittum
við pabba í síðasta sinn. Hann bauð
okkur í mat eins og venjulega og
áttum við góða stund með honum.
Ég kveð hann með söknuði, elsku
pabba minn og þakka honum fyrir
allt það sem hann gerði fyrir mig,
Tryggva, Sigmar, Guðrúnu og Ág-
ústu.
Guð gefi mér æðruleysi til að
sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt, kjark til að breyta því sem
ég get breytt og vit til að greina
þar á milli.
Guðlaug Sigmarsdóttir.
Skjótt hefur sól brugðið sumri.
Fallinn er í valinn vinur minn og
frændi og fyrrum samstarfsmaður
Sigmar Björnsson frá Galtarstöðum
ytri í Hróarstungu, lengi búsettur
í Hafnarfirði, en hin síðari ár í Þor-
lákshöfn.
Satt best að segja brá mér í brún
þegar þessi ótíðindi bárust mér því
að ég hélt að hann Sigmar væri
hreint ódrepandi, slík var harka og
seigla þessa manns.
Sigmar var þriðji í röð fimmtán
barna sæmdarhjónanna Björns
Björnssonar frá Rangá og Geirlaug-
ar Guðjónsdóttur frá Breiðuvík í
Borgarfirði eystra en þau bjuggu
lengst af á Hánefsstaðaeyrum við
Seyðisfjörð. Veit ég að börn þeirra
hjóna þóttu sérlega glæsileg og
komust þau öll til manns. Sigmar
fór kornungur að vinna öll þau störf
er til féllu, bæði til sjós og lands
og varð fljótt eftirsóttur beitningar-
og flatningsmaður. Mátti segja um
hann eins og Stjána bláa forðum
að „betri þóttu handtök hans heldur
en nokkurs annars manns.“
Leið Sigmars lá í Eiðaskóla og
veit ég að honum sóttist námið vel
því að hann var bráðgreindur mað-
ur.
Árið 1943 gekk Sigmar að eiga
Guðrúnu Vilhjálmsdóttur frá Seyð-
isfirði. Var hann sannarlega ekki
svikinn af þeim kvenkosti. Guðrún
var dóttir hinna mætu hjóna Vil-
hjálms Jónssonar og Guðlaugar
Pálsdóttur sem bjuggu þar. Var
Vilhjálmur þekktur athafnamaður
á sinni tíð.
Sigmar og Guðrún reistu sér hús
í Hafnarfirði og bjuggu þar nánast
allan sinn búskap. Þeim varð
þriggja bama auðið og em þau:
Guðlaug, hjúkrunarfræðingur, gift
Tryggva Jóhannssyni og eiga þau
þijú börn og búa á Húsavík; Björn,
vistmaður á Kópavogshæli; Hörður,
tannlæknir í Hafnarfirði, kvæntur
Sigurbjörgu E. Guðmundsdóttur og
eiga þau fjögur börn. Auk þess ólu
þau upp frá barnæsku Vilhjálm
Jónsson nú útgerðarmann í Borgar-
firði eystra. Hann er ókvæntur.
Alla sína starfsævi vann Sigmar
við sjófang. Hann var ýmist verk-
stjóri eða verkandi á síldarplönum,
nema hvort tveggja væri, áratugum
saman. Eftir að síldarævintýrinu
lauk rak hann saltfiskverkun um
skeið með tengdaföður sínum og
mágum.
Ég kynntist Sigmari ekki fyrr
en 1972 er hann gerðist yfirverk-
stjóri hjá Glettingi hf. í Þorláks-
höfn. Var það mikið happ fyrir fyr-
irtækið að fá svo reyndan og ráða-
góðan mann til starfa. Reyndist
hann okkur frábærlega vel bæði
sem verkstjóri og matsmaður í
skreið og saltfiski og ekki síst sem
vinur. Síldarverkun var þó hans
uppáhald og í þeirri grein var hann
hreinn snillingur.
Sigmar var verkstjóri hjá Glett-
ingi fram á sjötugasta aldursár en
settist þá í helgan stein. Eftir að
33
hann varð ekkjumaður fyrir nokkr-
um árum fluttist hann til Þorláks-
hafnar og bjó þar til dauðadags.
Ég átti því láni að fagna að eign-
ast vináttu þessa manns. Hann
miðlaði mér miklu af lífsspeki sinni
og hjartahlýju. Stundum fannst mér
ég nánast eins og sonur hans og
dætur mínar fengu ljka sinn
skammt af þessari hlýju. Ég og fjöl-
skylda mín eigum honum því mikið
að þakka.
Mér hefur oft dottið í hug að
Sigmar Björnsson sé dæmi um
mann sem lifði lífinu lifandi. Vinn-
an, sem hann stundaði, var oftast
akkkorð, tamir nætur og daga og
aldrei var meira stuð á kappanum
en þegar fióði út úr öllum stígum.
Á ijúpnaveiðum var dagurinn tek-
inn snemma og gengið rösklega,
jafnvel svo að maður varð að hlaupa
við fót til að fylgja honum eftir.
Og hann var afbragðs skytta. í
brids var spilað hátt og slegið í
borðið. Og hann spilaði manna best.
Á böllum sleppti hann engum dansi.
Og var frábær dansherra. Núna á
seinustu árum var það laxveiðin.
Fyrst gekk hún hálf treglega en svo
betur og betur og loks ágætlega.
Síðasta veiðiferðin hans finnst mér
táknræn. Hann valdi ekki á með
rennisléttum bökkum. Nei, ekki al-
deilis. Hann fór í Gljúfurá í Borgar-
firði. Hann var búinn að setja í
hann og landa honum. Og þá og
ekki fyrr hné hann niður.
Honum Simma mínum var sko
ekki fisjað saman.
Ættingjum hans og vinum sendi
ég samúðarkveðjur. Gangi hann
heill á guðs vegum.
Ingvi Þorkelsson.
Minning
Halldór Ágústs-
son frá Hróarsholti
Fæddur 22. ágúst 1912
Dáinn 3. september 1992
Elskulegur faðir minn er látinn,
og langar mig að minnast hans hér
í fáum orðum. Margar ljúfar minn-
ingar koma upp í hugann á kveðju-
stund.
Hugurinn leitar aftur til þeirra
tíma er við bjuggum í sveitinni að
Hróarsholti í Flóa, en þar fæddist
pabbi 22. ágúst 1912, og var hann
því rétt rúmlega áttræður er hann
lést 3. september sl. í Landakotsspít-
ala.
Pabbi var elstur sex systkina og
eftir að hann kvæntist 9. júní 1946,
tóku þau mamma við búi að Hróars-
holti og bjuggu þar fram til ársins
1970, en þá fluttu þau til Reykjavík-
ur og pabbi hóf störf við byggingar-
vinnu.
Það voru mikil viðbrigði að flytj-
ast úr sveitinni, vinna frá 8 til 5 og
frí um helgar. Pabbi vissi í fyrstu
ekkert hvað hann átti að gera við
allt þetta frí, hann var því ekki van-
ur. En þá vaknaði ferðaþráin, sem
blundað hafði með honum en ekki
var hægt að sinna með búskap.
Innan fárra ára var pabbi farinn
að taka sér fullt sumarfrí. Hann elsk-
aði að ferðast þvers og kruss um
landið sitt, sem hann virti og dáði.
Og ekki gleymdi hann sveitinni sinni.
Pabbi og mamma voru stofnendur
kirkjukórs Hraungerðiskirkju, og
löngu eftir að þau voru flutt burtu
fór pabbi alltaf austur að Hraun-
gerði um hvítasunnu og söng sína
rödd með kirkjukórnum við ferming-
ar. Hann var trú og tryggur sínum.
Pabbi var orðinn 68 ára gamall er
hann brá undir sig betri fætinum
og fór í fyrsta skipti til útlanda, til
Mallorka með ágætum vini sínum.
Og ferðasagan dálítið sérstök.
Venjulega talar fólk sem fer á þess-
ar slóðir um hve sólböðin hafi verið
æðisleg og bjórinn ódýr, en pabbi
sagði okkur frá landi og þjóð og gaf
gaum að heyskaparháttum eyjar-
skeggja. Þegar flugvélin var að
lenda sá hann kúahóp úti. Það hef
ég engan heyrt tala um, sem farið
hefur til Mallorka.
Þetta var upphafið að utanlands-
ferðum pabba. Næstu sjö árin fór
hann til Kanaríeyja á hveijum vetri.
Það var alltaf svo gaman þegar hann
kom heim, sæll og glaður, kopar-
brúnn með bros á vör og blik í aug-
um. Pabbi var hrókur alls fagnaðar
á mannamótum og naut sín vel í
góðum félagsskap. Honum fannst
það góð tilbreyting að kynnast nýju
fólki, nýjum þjóðum.
Alltaf kom pabbi úr þessum ferð-
um færandi hendi og með skemmti-
lega ferðasögu upp á vasann. Pabbi
var sjálfmenntaður en það rak hann
enginn á gat í landafræði, hann var
með afbrigðum minnugur, þurfti
ekki að fara ferð nema einu sinni
til að geta sagt frá henni í smáatrið-
um.
Þegar pabbi kom heim úr einni
utanlandsferðinni hafði hann komið
sér upp dálitlu yfirvaraskeggi. Þetta
var mjó skeggrönd. Pabbi var dálítið
sposkur á svipinn er hann var inntur
eftir því, hvers vegna í ósköpunum
hann hefði farið að safna skeggi.
„Ja, ég tók þetta svona fyrir,“ sagði
pabbi og svo var ekki talað meira
um það, en pabbi snyrti skeggið vel
og vendilega þangað til að halla tók
undan fæti fyrir u.þ.b. fjórum árum.
Þá skekktist skeggröndin og mjókk-
aði og hvarf loks alveg, hann hafði
ekki áhuga fyrir þessu lengur. Hann
var orðinn slæmur í fótum og átti
erfitt með að ferðast, en hann lét
sig aldrei vanta ef börnin hans eða
barnabörnin áttu afmæli. Síðast kom
hann hér í Bergholtið til okkar er
dótturdóttirin, Ásthildur Sóllilja, hélt
upp á 16 ára afmælið sitt. Þó að
hann væri þjáður kvartaði hann ekki,
það var þessi gamla seigla sem knúði
hann áfram.
Nokkrum dögum seinna var hann
lagður inn á Landakotsspítala, það-
an sem hann átti ekki afturkvæmt.
Pabbi var heppinn að hafa
mömmu sér við hlið. Hún stundaði
hann af kostgæfni eftir að heilsu
hans fór að hraka. Alltaf þurfti að
vefja fótinn daglega og það hefði
enginn getað gert betur, enda
mamma á heimavelli, fyrrverandi
sjúkraliði á Landakoti og ljósmóðir
í tæplega 30 ár í Flóanum.
Eftir innlögn á Landakotsspítala
heimsótti hún hann daglega og var
alltaf viðbúin heima ef eitthvað
kæmi uppá.
Sumarið var honum erfitt en þeg-
ar dró að áttræðisafmælinu hresstist
hann og beið spenntur eftir þessum
stóra degi. Þennan yndislega dag,
22. ágúst sl., sat hann keikur í stól,
umvafinn blómum og ástvinum og
afmæliskveðjurnar ýmist í ljóð- eða
skeytaformi glöddu hann ósegjan-
lega. Við mamma vöktum með hon-
um síðustu nóttina sem hann lifði.
Það hafði verið norðangarri en nú
lygndi og er ég kom út í nóttina um
4.30 var blankalogn, himinnin skart-
aði sínu fegursta, stjörnurnar tindr-
uðu og norðurljósin ófu slæður um
himinhvolfíð. Þetta var fyrsta frost-
nóttin, blómin lutu krónum sínum í
virðingarskyni við aldurhniginn
bónda sem kveður þennan heim,
hljóður og hógvær eins og einkenndi
allt hans líf, saddur lífdaga með
þakklæti á vörum fyrir undangengin
áttatíu ár.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hijóta skalt.
(V. Briem.)
Ég minnist pabba. Hann var
grannur meðalmaður á hæð með
fallegt bros og móbrún athugul
augu. Dökkbrúnt hárið var varla
tekið að grána.
Með virðingu kveð ég elsku föður
minn og hafi hann þökk fyrir sam-
veruna, fyrir einstakt trygglyndi og
alla elskusemi mér og fjölskyldu
minni til handa.
Ólöf.
Myndlist
Halla H. sýnir í Njarðvík
HALLA Haraldsdóttir listamaður
í Keflavík opnar sýningu í Frí-
múrarasalnum í Njarðvík á morg-
un, laugardag.
Halla fæddist og ólst upp á Siglu-
firði. Hún stundaði nám við Mynd-
lista- og handíðaskóla íslands og
seinna í Danmörku og Þýskalandi.
Frá 1978 hefur Halla unnið gler-
og mósaíkverk sín á hinu virta gler-
verkstæði dr. H. Oidtmans í Linnich
í Þýskalandi, en fyrirtækið leggur
áherslu á að það starfar aðeins með
og styður bestu listamenn heims.
Halla hefur tekið þátt í fjölda
samsýninga á liðnum árum og hefur
einnig haldið einkasýningar. Verk
hennar prýða margar opinberar
byggingar hér á landi og í Þýska-
landi. „Sundmaðurinn" í sundmið-
stöð Keflavíkur er nýjasta dæmið
um verk eftir Höllu í opinberri bygg-
ingu hér, en verkið er unnið úr 175
þúsund ítölskum mósaíksteinum. Á
sýningunni í Frímúrarasalnum sýnir
Halla glerverk, olíuverk og vatnslita-
myndir.
Kennsla að byrja í Leik-
mannaskóla kirkjunnar
LEIKM ANN ASKÓLI kirkjunnar
hóf starfsemi sína síðastliðinn vet-
ur. Skólinn býður upp á fjöl-
breytta fræðslu og eru kennslu-
greinar biblíufræði, þ.e. inngangs-
fræði Gamla- og Nýjatestamentis-
ins, helgisiðfræði og táknmál
kirkjunnar, trúfræði, siðfræði,
sálgæsla og þjónusta leikmanns-
ins. Skólinn starfar í samvinnu við
Guðfræðideild Háskóla íslands og
fer kennsla fram í Háskólanum á
miðvikudögum kl. 20-22.
Áhugi fólks á trúmálum, andleg-
um stefnum og straumum, fer greini-
lega vaxandi. Svo virðist sem æ fleiri
Vesturlandabúar segir skilið við ein-
hlíta efnishyggju og leiti eftir svörum
við áleitnum spurningum um lífið,
tilgang þess og merkingu. Þetta kom
meðal annars fram á norrænni ráð-
stefnu trúarlífsfræðinga, sem haldin
var í Skálholti í síðasta mánuði.
Nýjar trúarhreyfingar koma fram á
sjónarsviið og trúmál tengjast með
ýmsum hætti þeim miklu þjóðfélags-
breytingum sem orðið hafa í Evrópu
á síðastliðnum misserum og árum.
Kirkjan víða um lönd gerir sér
grein fyrir þeirri hugarfarsbreytingu
sem er að gerast hvað trúmálin
áhrærir. Það er um leið stefnubreyt-
ing sem kallar á meiri fræðslu um
kristna trú.
Kennsla í Leikmannaskóla kirkj-
unnar í haust hefst 23. september
nk. Innritun fer fram á Biskupsstofu
og þar fást allar nánari upplýsingar.
(Fréttatilkynning)
Innilegar þakkir til allra þeirra, er auðsýndu samúð og hlýhug við
andlát og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu, langömmu
og langalangömmu,
ÞÓRUNNARJÓNSDÓTTUR
frá Einarsnesi,
til heimilis íSilungakvísl 6,
Reykjavík.
Þórarinn Sigþórsson,
Guðmundur Sigþórsson
Helga Sigþórsdóttir,
Jóhanna Sigþórsdóttir,
Óðinn Sigþórsson,
Þór Sigþórsson,
Sigríður Sigþórsdóttir,
barnabarnabörn og
Sigríður Guðmundsdóttir,
Ragnheiður Jónsdóttir,
Herborg Árnadóttir,
Þórður S. Gunnarsson,
Hjalti Jón Sveinsson,
Björg Jónsdóttir,
Guðný Þorgeirsdóttir,
Hailmar Sigurðsson,
barnabarnabarnabörn.