Morgunblaðið - 31.03.1993, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 31. MARZ 1993
Finnur Stephen
sen — Minning’
Fæddur 2. apríl 1930
Dáinn 23. mars 1993
Hinn 23. mars sl. lést á heimili
sínu Finnur Stephensen, skrifstofu-
stjóri Samábyrgðar íslands á Fiski-
skipum.
Finnur Stephensen fæddist á
Bröttugötu 6 í Gijótaþorpinu í
Reykjavík 2. apríl 1930. Foreldrar
hans voru hjónin Eiríkur Stephen-
sen, forstjóri Trolle og Rothe hf.,
og Gyða Finnsdóttir Thordarsen.
Þau hjón eru mörgum minnis-
stæð, sem þeim kynntust. Eiríkur
var sannur aristókrat, höfðinglegur
í framgöngu og hrókur alls fagnað-
ar. Hann fæddist 10. mars 1897,
sonur sr. Ólafs Stephensen, Magn-
ússonar, prófasts frá Viðey og konu
hans, Steinunnar Eiríksdóttur frá
Karlsskála í Reyðarfirði. Eiríkur
lést 10. ágúst 1970. Gyða var dótt-
ir Finns Thordarsen kaupmanns og
sænsks konsúls á ísafirði og konu
hans, Steinunnar Ragnheiðar Guð-
mundsdóttur, sem náði 103 ára
aldri. Gyða fæddist 4. október 1897
og lést 7. október 1991, væn kona
og stillileg í framgöngu.
Systkini Finns eru þau Áslaug,
fædd 1932, var gift Jóni Haralds-
syni arkitekt og tannlækni, sem
lést 1989; Ólafur, fæddur 1934,
bamalæknir, dáinn 1980, kvæntur
Guðrúnu Th. Sigurðardóttur sál-
fræðingi; og Steinunn Ragnheiður,
fædd 1936, meinatæknir.
Að Finni stóðu því sterkir stofn-
ar. Sjálfur var hann ímynd hreysti
og heilbrigði alla tíð og varð vart
misdægurt fyrr en á síðasta sumri.
í stað þess langlífis, sem ætt hans
hefði átt að færa honum, fellur
hann nú frá í blóma lífsins fyrir
þeim mikla vágesti, sem enginn
mannlegur máttur fær við ráðið.
Fæstir, utan hinna nánustu, gerðu
sér grein fyrir því hversu hörð að-
sókn meinsins var, því að Finnur
Stephensen bar sig af þvílíkri reisn
og hetjuskap, að hann hafði fóta-
vist til hins þriðja síðasta dags.
Finnur lauk burtfararprófi frá
Verzlunarskóla íslands árið 1949.
Hann hóf þá þegar störf hjá Sam-
ábyrgðinni sem bókari og síðar að-
albókari, en árið 1962 varð hann
skrifstofustjóri og gegndi því starfi
til æviloka.
Finnur kvæntist 26. febrúar
1955 Guðmundu Sigríði Guðmunds-
dóttur, Benediktssonar skipstjóra
frá ísafirði og konu hans, Borghild-
ar Magnúsdóttur veitingakonu.
Þeim Finni og Mundu varð
þriggja barna auðið. Elstur er Eirík-
ur, skrifstofumaður í Reykjavík,
fæddur 28. maí 1955; þá Borghild-
ur, bókasafnsfræðingur við Lands-
bókasafnið, fædd 4. júní 1963; og
yngst er Gyða, fiðluleikari, sem er
í framhaldsnámi í Hollandi, fædd
6. janúar 1969. Allt hið mesta
myndarfólk eins og þau eiga kyn til.
Heimili þeirra Finns og Mundu í
Skeiðarvogi 95 er annálað fyrir
glæsimennsku og hlýleika. Þangað
var gott að koma og hveijum var
fagnað sem í það minnsta höfðingi
væri. En væri gesturinn Stefánung-
ur eða af Karlsskálaætt, þá fannst
gestinum hann helst vera þjóðhöfð-
ingi, þegar Finnur breiddi faðm sinn
á móti honum.
Hin síðari ár dvöldust þau hjón
mikið í sumarbústað sínum í Gríms-
nesi, þar sem Finnur undi sér vel
við gróðrarstörf. En hann hafði
mikið yndi af útiveru og var göngu-
maður góður.
Á árum áður hafði hann yndi af
ferðalögum um hálendið, sem hann
stundaði löngum með frændum sín-
um af Selfossi, sem hann hafði frá
barnsaldri mikinn félagsskap við,
og fleiri vinum. Þeir höfðu ferðafé-
lag með sér, sem þeir kölluðu
Áfanga. Það félag átti miklar kistur
af mataráhöldum til fjallaferða,
tjöld og prímusa stóra. Voru þessar
ferðir vel skipulagðar og góðmennt-
ar. Þetta ferðafélag fór vítt og breitt
um hálendið með mikilli reisn og
dugnaði áður en slíkar ferðir urðu
almennar. Voru enda í hópnum
bæði bifvélavirkjar, læknar og lög-
fræðingar, og stöku verkfræðingar
voru brúkaðir í uppvask. Höfðu
Finnur og félagar ógleymanlega
unun af þessum ferðalögum.
Myndasöfnin frá þessum tímum lit-
skyggnanna væru mikil af vöxtum,
ef þau væru öll saman komin.
Finnur var með afbrigðum ætt-
rækinn maður og fylgdist grannt
með öllu, sem í hinni stóru ætt
hans gerðist. Hann var einnig ein-
staklega frændrækinn og lagði sig
fram um að kynnast hveijum einum
sem allra best. Það vissu allir í
ættinni, að Finnur var stórfrændi
þeirra og hlýleiki hans var slíkur,
að allir löðuðust að honum og vildu
í hans návist vera. Það er brestur
í hverri fjölskyldu þegar slíkur
maður og tengliður kveður.
Á þessari öld hraða og streitu
gleyma menn gjaman því dýrmæt-
asta í lífinu, þar til framar ei frest-
ur gefst. Finnur Stephensen gaf sér
tíma til að hafa samband við vini
sína og frændfólk, hringja óvænt
og- spjalla svolítið. Of seint skilur
maður hversu mikils virði þetta er."
Þess vegna ættum við öll að reyna
að bæta okkur og fylgja þannig
fordæmi Finns.
Fyrir utan frændgarðinn var
Finnur Stephensen vel látinn maður
og vinsæll. Hann var vinur vina
sinna og um pólitíska sannfæringu
hans þurfti enginn að fara í grafgöt-
ur. Hann var heiðblár sjálfstæðis-
maður og átti sæti í fulltrúaráði
flokksins í Reykjavík um árabil.
Hann var unnandi íslensks máls og
mælti sjálfur oft með kjarnyrtu
tungutaki, þar sem tilvitnanir í ís-
lendingasögur lágu á lausu. Hann
var söngvinn og hafði yndi af fag-
urri tónlist.
Finnur var með afbrigðum glæsi-
legur maður, léttur á sér og léttur
í lund. Hann var fríður sýnum, gild-
ur meðalmaður á hæð og spengileg-
ur á vöxt og bar sig hermannlega.
Hárið var þétt og liðað og varð silf-
ursprengt með árunum. Röddin þýð
og hláturinn dillandi. Hann stamaði
nokkuð, einkum þegar honum var
mikið niðri fyrir. En það gaf honum
bara meiri sjarma og gerði hann
sérstæðari en ella.
Það varð sjaldan neitt dúnalogn
þegar við frændfótkið hittumst.
Hlátursrokurnar heyrðust þá ekki
skemmra en út á hlað. Og ekki
lækkaði hvinurinn þegar örlítið
glitti í glasinu, enda vandfundinn
nokkur gúttemplari í frændgarðin-
um. En Finnur Stephensen kunni
manna best með vín að fara, sem
gleðigjafa á góðum stundum. Því
að vín skulu menn hafa til þess að
hlæja af og syngja á góðum stund-
Tökum að okkur
erfidrykkjur í
ný uppgerðum
Gyllta salnum.
Hlaðborð og
nýlagað kaffi
kr. 790,-
Hótel Borg
sími 11440.
Erfidiykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðhorð fallegir
salirogmjög
g(k1 þjónusta.
Ipjilýsingai'
ísíma22322
- 0
FLUGLEIDIR
lÍTiL LIFTLEIHI
+
Bróðir okkar og föðurbróðir,
HELGIÞORKELSSON
húsasmfðameistari,
Bólstaðarhlfð 39,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Háteigskirkjuföstudaginn 2. apríl kl. 13.30.
Ingvar Þorkelsson, Guðmundur Þorkelsson,
Þorkell Þorkelsson, Helgi Gunnar Þorkelsson,
Jóhann Þorsteinsson, Gunnar Þorsteinsson,
Sigrfður Helga Þorsteinsdóttir.
Móðir okkar,
ANNA MARGRÉT ÞORKELSDÓTTIR,
Bjarnarstíg 12,
er látin.
Útförin fór fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Guðmundur Þ. Agnarsson,
Friðbjörn Agnarsson.
+
Þökkum af alhug öllum þeim, er hafa sýnt okkur samúð og hlý-
hug við andlát og útför elskulegs eiginmanns, föður, tengdaföð-
ur, afa, bróður og mágs,
GUNNARS HJARTARSONAR,
Grundargötu 2,
ísafirði.
Guð blessi ykkur öll.
Kristfn Pétursdóttir,
Gunnar Þór Gunnarsson, Kolbrún Bjarnadóttir,
Pétur Þór Gunnarsson,
Ólafur Hjartarson,
Helgi Hjartarson, Guðný Einarsdóttir.
um. Og góðir menn glata af því
engu í reisn sinni né fágun. Allir
þessir kostir prýddu Finn í ríkum
mæii og smituðu út frá sér. Þannig
var hann alls staðar aufúsugestur,
eftirsóttur félagi og hjartkær þeim
sem þekktu hann best. Fágaður
séntilmaður eins og þeir gerast
bestir.
Núna að leiðarlokum skynjum við
hversu stutt og stopult vort jarðlíf
er. Hversu auðveldlega við gleym-
um að rækja kynni og vini. Núna
vildum við að stundirnar hefðu ver-
ið fleiri og að við hefðum vakað
lengur með Finni á sumarsins tíð.
Svo veri okkar kæri frændi
kvaddur hinstu kveðju. Minningin
um öðlinginn Finn Stephensen verð-
ur með okkur til enda daganna og
hlátrasköllin munu bergmála í sál-
um okkar. Þar fór góður maður um
garð.
Eftirlifandi ástvinum hans send-
um við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Steinunn Helga og
Halldór Jónsson.
Fyrir allmörgum árum kynnti lítil
stúlka, Gyða Stephensen að nafni,
okkur hjónin fyrir foreldrum sínum
og systkinum. Sjálf hafði hún
stundum, frá barnsaldri, litið inn
til okkar og glatt okkur með fallegu
viðmóti og skemmtilegum frásögn-
um af lífinu eins og hún sá það.
Þetta var fjölskyldan í Skeiðar-
vogi 95 hér í bæ, Finnur Stephen-
sen skrifstofustjóri Samábyrgðar,
frú Guðmunda Stephensen og böm
þeirra, Eiríkur elztur, þá Borghildur
og Gyða yngst. Með okkur tókst
vinátta, sem við höfum öll rækt síð-
an, og samskipti af því tagi, sem
manni er gjarnt að finnast óum-
breytanleg.
En nú fyrir fáeinum dögum lézt
heimilisfaðirinn í Skeiðarvogi 95,
tæplega sextíu og þriggja ára gam-
all. Hann hafði kennt sér sjúkdóms
f sumar sem leið og gengizt undir
uppskurð. Lengi vel benti flest til
þess að hann myndi ná sér. Hann
stundaði vinnu sína og bar jafn-
framt erfiða sjúkdómsmeðferð af
frábæru þreki og bjartsýni. Enginn
gat fundið að hann kveinkaði sér
eða skipti skapi. En svo hrakaði
honum allt í einu. Hann fékk hægt
andlát heima, í faðmi fjölskyldu
sinnar.
Mikill harmur er kveðinn að Qöl-
skyldu hans, sem hann bar svo ein-
staka umhyggju fyrir. Og margir
munu sakna hans. Finnur Stephen-
Munið minningarsjóð
Blindrafélagsins,
Hamrahlíð 17,
sími 91-687333
sen var einhver bezti drengur, sem
ég hefi kynnzt. Hann var jafnlyndur
maður en gamansamur, hreinskipt-
inn og trygglyndur. Sú ljúfmennska
og góðvilji, sem vinir hans þekktu
í fari hans, kom engu síður fram í
starfi hans, eins og ég veit eftir
góðum heimildum. Gegnum starf
sitt átti hann skipti við fjölda manna
víðsvegar og var ákaflega kunnug-
ur lífi fólks og lifnaðarháttum á
þessu landi. Og hann var mikill
ættjarðarvinur. Bæði að eðlisfari
og vafalaust líka af reynslu sinni
var hann skarpskyggn og mildur í
senn.
Við spjölluðum margt. Og þó að
ég hefði ekki vit á tryggingum og
slíku, þá kom það til dæmis á móti,
að við höfðum báðir áhuga á skáld-
skap og fleiri listum. Ef til vill var
tónlistin honum hugstæðust.
Þetta er sumt af því, sem kemur
í hugann, þegar ég minnist Finns
Stephensen. Við Elísabet hugsum
af innilegri samúð til ykkar, kæru
vinir, Guðmunda, Eiríkur, Borghild-
ur og Gyða.
Kristján Karlsson.
„Howdy Anna,“ svona heilsaði
Finnur mér alltaf þegar ég kom í
heimsókn og ég trúi því ekki ennþá
að næst þegar ég kem, þá taki
hann ekki á móti mér með þessum
orðum. Finnur var traustur og góð-
ur vinur sem alltaf var hægt að
leita til og ég sakna mikið. Ég hef
verið heimagangur hjá Finni og
Guðmundu frá því ég birtist þar
fyrst, sex ára, með Gyðu dóttur
þeirra. Við Gyða höfum verið sem
systur upp frá því og brallað margt
saman. Meðal minna fyrstu minn-
inga frá heimili þeirra er þegar
Gyða og ég skottuðumst á eftir
Finni niður í geymslu og hann gaf
okkur appelsín. Oft bauð.hann okk-
ur hákarlsbita með, sem honum
þótti algert lostæti, en við afþökk-
uðum kurteislega. Finnur hafði oft
lúmskt gaman af uppátækjum okk-
ar. Við stelpumar sömdum nokkur
leikrit og einu sinni gerðumst við
svo stórhuga að fara út í blaðaút-
gáfu. Þá var hann alltaf reiðubúinn
að hjálpa okkur, hvort sem var við
að „prófarkalesa" leikritin eða ljós-
rita blöðin.
Ég hitti Finn síðast í afmælinu
hennar Gyðu og ekki kom mér til
hugar að þetta væri síðasta sam-
verustund okkar. Það streyma svo
ótalmargar minningar um hugann
eins og ferðalögin á Peugeotnum,
samverustundirnar í sumarbústaðn-
um, öll áramótin og þrettándakvöld-
in. Ég votta fjölskyldu hans mína
dýpstu samúð.
Anna Rún Atladóttir.
Mætur maður er fallinn í valinn
langt um aldur fram. Hugljúfi hvers
manns er honum kynntist. Fámenn
sveit virtra vátryggingamanna er
að mun fátækari að honum gengn-
um. Ungur að árum gekk hann til
liðs við þá sveit og dugði ævilangt.
Með ótímabæru burtkalli er honum
þó hlíft við þvi umróti sem framund-
an var á starfsvettvangi hans, en
því kveið hann.
Finnur átti trúnað við sjálfan sig,
vini sína og samstarfsmenn alla,
því hlaut hann óskorað traust og
virðingu allra þeirra er deildu með
honum lífshlaupinu. Hann var
glæsimenni að vallarsýn. Góður
meðalmaður á hæð, teinréttur með
dökkjarpt hár, sviphreinn og með
tindrandi augu, sem vöktu árvökul
á öllu umhverfi hans. Það var fátt,
Séiiræðingar
í hlóiuaslircyliiigTiin
vió öll lirkilirri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 19090