Morgunblaðið - 07.11.1993, Qupperneq 12

12 B
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 7. NÓVEMBER 1993
TODMOBILE E R Á TÓNLEIKAFERÐ UM LANDIÐ
OG MÆTTI KALLA HINSTU HRINGFERÐ SVEITARINNAR
HAPINRTMM
eftir Árna Matthíasson, myndir Björg Sveinsdóttir
TODMOBILE hefur verið ein helsta dægurhljómsveit
landsins allt frá því hún kvaddi sér hljóðs með breið-
skífunni Betra en nokkuð annað fyrir fjórum árum
og varð eiginlega til sem hljómsveit í kjölfarið. Síðan
eru liðin fjögur ár, ekki langur tími en löng ævi hljóm-
sveitar, sem þar að auki hugðist ekki vera eiginleg
hljómsveit, hvorki gefa út nema þrjár plötur né starfa
lengur en í tvö til þrjú ár hið mesta. Todmobile er nú
á fjögurra vikna tónleikaferð um landið og telja má
þá ferð nokkur konar kveðjuför, því sveitin hættir
störfum um næstu áramót, hvort sem það verður
fyrir fullt og allt eða í nokkurn tíma.
inn verða þau hugsi og Þorvaldur
segir að þau hugsi kannski ekki um
ferðina sem lokaferð og kynni hana
ekki sem slíka. „Það er þó á hreinu
að við erum að taka okkur langt
frí og þó við byijum kannski aftur
einhvern tímann seinna er alls óljóst
hvort það verði á þessum nótum.“
„Við erum ekki æviráðin í svona
eins og Seðlabankastjórar,“ segir
Eyþór, „þetta er frá ári til árs. Það
væri reyndar alls ekki gaman að
vera æviráðinn í þetta starf.“ Eins
og áður segir tala þau öll um að
hljómsveitin sé að hætta fyrst um
sinn, og vilja ekki tala um að þessu
sé endanlega lokið, eins og Þorvald-
ur segir: „Við viljum ekki útiloka
þann möguleika að við myndum \
vilja vinna saman aftur, þó það
verði ekki í bráð.“
Þar sem ég sat og hlustaði á
ykkur velti ég fyrir mér fyrsta við-
talinu sem ég tók við ykkur fyrir
fjórum árum; hvað þið virtust taka
ykkur alvarlega, en á tónleikunum
áðan var ríkulega til staðar sú tón-
gamansemi sem hefur verið aðal
sveitarinnar undanfarin ár.
„Mér finnst allt í lagi að taka sig
að sumu leyti alvarlega," svarar
Þorvaldur, „ef þú ert að gera eitt-
hvað sem þú meinar. Ég held bara
að við höfum breyst svo mikið á
því að spila. Ef við hefðum bara
haldið okkur inni í stúdíóinu hefðum
við kannski fests í þessu grafalvar-
lega.“
„Fyrst ætluðum við bara að gera
eina plötu,“ skýtur Eyþór inní og
kímir, „og svo þegar hún kom út
spurðum við hvert annað hvernig
við ættum eiginlega að spila þessi
lög.“
Spilamennskan hefur kannski
skilað inn í sveitina íjölbreytninni.
„Það er merkilegt hvað við höfum
komist upp með,“ segir Þorvaldur
hugsi, „því hún er svo sterk þessi
krafa að menn haldi sig við einn
stíl.“
„Við leyfðum okkur þetta í upp-
hafi,“ bætir Andrea við „og það var
bara viðurkennt; það þykir sjálf-
sagður hlutur að plata frá Todmo-
bile sé nokkuð fjölbreytt."
„Þetta myndi sennilega ekki
ganga erlendis," heldur Þorvaldur
áfram og bætir við eftir smá hlé,
„nema þegar hljómsveit er orðin
risi.“
„A Islandi geta margir verið
risar," skýtur Eyþór inní „og það
er mikill lúxus að búa á íslandi.
! Það eru vissir annmarkar, toppur-
inn er flatneskja, en það er svo
mikið frelsi.“
Klassískur bakgrunnur
Eins og áður segir hafa þau
Andrea, Eyþór og Þorvaldur klass-
ískan bakgrunn, þ.e. þau eru öll
menntaðir tónlistarmenn, sem er
lega um landið með tónleikadag-
skrá, þá hafa hljómsveitir varla lagt
í annað eins úthald í áraráðir.
Reyndar hefur Todmobile áður far-
ið í viðlíka ferð, fyrir tveimur árum,
þegar hljómsveitin fór í frækna
þriggja vikna tónleikaferð um svip-
að leyti árs, en þá voru veður öllu
vályndari. Ferðin núna, sem er eins-
konar kveðjuferð eins og áður seg-
ir, er öllu lengri, því hljómsveitin
leikur á sextán stöðum á tæpum
mánuði. Það var þó enga þreytu
að sjá á Todmobileliðum, en með
þeim Andreu, Eyþóri og Þorvaldi
hafa starfað síðustu misseri Eiður
Arnarson bassaleikari, Matthías
Hemstock trommuleikari og Kjart-
an Valdimarsson hljómborðsleikari.
Hljómsveitin er og geysi þétt á fyrri
tónleikunum í Leikhúsinu og geislar
af henni spilagleðin og gamanið,
þó hún sé í raun að troða upp í
þriðja sinn þennan dag, eftir að
hafa farið í skóla og leikið óraf-
magnað fyrr um daginn. Dagskrá
tónleikanna er blanda af gömlu og
nýju, allt frá Betra en nokkuð ann-
að í nýju plötuna, Spillt, sem kemur
út á næstu dögum, og eins og hljóm-
sveitarinnar er von og vísa veit
áheyrandinn sjaldnast hvaðan á
hann stendur veðrið, en skemmtir
sér ævinlega vel. Lögin af væntan-
legri plötu vísa og til þess að
Todmobile er við sama heygarðs-
hornið, því þau spanna allt frá
hægfara tónaljóði um Móður Jörð
í grimmt keyrslurokk í laginu
Mannhundur og svo grimm er
keyrslan að þegar laginu lýkur
heyrast stunur víða úr salnum og
rödd segir fyrir aftan mig: „Þetta
var rosalegt."
Eftir tónleika eru Todmobileliðar
afslappaðir og kasta mæðinni áður
en seinni tónleikarnir, fjórða uppá-
koman þennan dag, eiga að hefj-
ast, en hljómsveitin fær tæplega
klukkutíma pásu. Þau Eyþór,
Andrea og Þorvaldur leika á als
oddi og gera að gamni sínu, en
aðspurð hvort þau séu þetta létt
vegna þess að þetta sé síðasti túr-
Todmobile er í raun tríó þeirra
Eyþórs Arnalds, Andreu Gylfa-
dóttur og Þorvaldar Bjarna
Þorvaldssonar, sem hófu samstarf
að dægurtónlist eftir að hafa lokið
námi í klassík, Eyþór sem sellóleik-
ari, Þorvaldur sem gítarleikari og
Andrea sem söngkona. Sá bak-
grunnur gerði hljómsveitina strax
sérstaka og er snar þáttur í tónlist
hennar, sem er torlýst, en hefur frá
upphafi verið óvenju fjölbreytt, því
á Todmobileplötu má búast við
rokki, poppi, danstónlist, epískum
tónaljóðum og laglegum ballöðum.
Todmobiletónleikar eru ekki síður
margbreytilegir og fjölbreyttir og í
vikunni brá blaðamaður sér norður
í land til að sjá Todmobile á kveðju-
tónleikaferð sinni; tvenna tónleika
á einum degi í Leikhúsi Akureyrar.
Einskonar kveðjuferð
Tónleikaferðir eins og Todmobile
er að fara um landið eru eiginlega
aflagðar, því þó stöku listamenn,
eins og Bubbi Morthens, fari reglu-