Morgunblaðið - 07.11.1993, Blaðsíða 22

22 B
MORGUNBLAÐIÐ SAMSAFIMIÐ SUNNUDAGUR 7. NÓVEMBER 1993
L
i’i.l.ífilíii.i.l'náa
DRAUMALAND mitt er Kína,
þess vegna hef ég gengið með
kínverskt skott í tvö ár. Mig
dreymir raunar Iíka um að kom-
ast til Indlands, en ég hef samt
ekki farið út í að fá mér demant
í nefið, enda er Kína í fyrsta
sæti hjá mér,“ segir Ásdís Kvar-
an lögfræðingur.
að er engin sérstök ástæða fyr-
ir því að mig dreymir um að
komast til Kína, ég las ekki mikið
af bókum um það land í æsku eða
neitt þess háttar, bara einhveijar
Gulafljótsbækur.
Ég fer til Kína til þess að sjá það
sem ég óttast mest og það er múg-
ur. Ég ætla að komast að því hvern-
ig mér líður með tuttugu öðrum
mönnum á einum fermetra. Svo
ætla ég að sjá Kínamúrinn og
menningu Kínveija, áður en Mac-
donald’s og hin vestræna menning
ná að skjóta þar rótum.
Ég fór á námskeið um Kína sem
Endurmenntunardeild Háskóla ís-
lands stóð fyrir. Þar var þátttakend-
um bent á einar 15 til 30 bækur
sem ágætt væri að lesa áður en
lagt væri upp í Kínaferð. Það getur
verið að ég lesi eitthvað af þeim,
aftur á móti líst mér ekki á að ég
læri málið áður en ég legg upp,
þetta mál sem byggt er á tónfall-
inu, allt sungið gegnum höfuðtón-
ana - ég er hins vegar kontra-alt.
Ég hugsaði stundum um hvernig
mér myndi famast ef ég væri skilin
eftir ein í miðju Kína en komst jafn-
an að þeirri niðurstöðu að ég myndi
bjarga mér. Ég hef trú á að mér
sé gefinn sá máttur að geta bjargað
mér í Kína.
„Ég ætla að tala við kónginn í
Kína og kannski við páfann í Róm.
En hvort sem það verður til falls
eða frægðar, þá fer ég á íslenskum
skóm,“ sagði Halldór Laxness. Með
þessu hugarfari mun ég fara til
Kína og ætla ekki að skerða skott
mitt fram til þess tíma.“
^ Morgunblaðið/Kristinn
Ásdís Kvaran
ÚR MYNDASAFNINU
ÓLAFUR K. MAGNÚSSON
Endurmsn
Skálholtsstaðar
Arið 1956 voru 900 ár liðin frá
því að ísleifur Gissurarson var
vígður biskup yfir íslandi. ísleifur
settist að á föðurleið sinni, Skál-
holti, sem síðan varð
biskupssetur. Skálholt í
Biskupstungum varð
miðstöð kirkju og guðs-
kristni á þessu landi.
Þar sátu biskupar fram
til 1796. Á 19. öld og
frameftir þeirri 20. setti
staðurinn heldur niður.
Þar stóðu ekki lengur
veglegar stórar dóm-
kirkjur og var þar aðeins lítil kirkja
og stundum hrörleg.
Félag til endurreisnar Skálholts-
stað var stofnað árið 1949 og fyrir
tilstilli þess var síðar reist vegleg •
kirkja, einnig vönduð íbúðarhús og
útihús.
Þegar Ólafur K. Magnússon kom
á staðinn árið 1956 var bygging
embættisbústaðar kom-
in nokkuð áleiðis en þá
var fyrirhugað að
byggja nýja kirku eftir
teikningu Harðar
Bjarnasonar húsameist-
ara ríkisins. Kirkjan
skyldi byggð á hinu
forna kirkjustæði en
áður urðu fornleifarann-
sóknir að fara fram í
kirkjugrunninum. Gamla kirkjan
hafði því verið flutt' spölkorn til
norðvesturs en hún var tekin niður
þetta ár en smíði nýrrar kirkju hófst
einnig árið 1956.
Gömul útihús urðu að víkja fyrir öðrum veglegri byggingum.
ÉG HEITI
ESTIKA EINARSDÓTT/R
ESTIVA Einarsdóttir heitir
kona sem býr í Njarðvík.
Nafnið minnir á suðlæg lönd
enda er það talið dregið af
karlmannsnafninu Stefán
sem á sér grískan stofn.
Samkvæmt bókinni Nöfn ís-
lendingá báru tvær konur
í Húnavatnssýslu nafnið árið
1845 en það var skráð Æstíva
í manntalinu frá 1855. Nafnið
virðist hafa notið einhverrrar
hylli í Húnaþingi því í manntali
1910 hétu fjórar konur Estífa,
þar af bjuggu tvær í Húnavatns-
sýslu. Uppruni nafnsins er óviss
en líklegast er nafnið leitt af
karlmannsnafninu Stefán. Stef-
ánsnafnið á sér grískan stofn
og þýðir kóróna eða höfuðsveig-
ur. Spænsk mynd Stefánsnafns-
ins er Esteban og erum við þá
komin nærri Estivunafninu.
Nafnið Stefán hefur verið mun
algengara hér á landi en þessi
kvenkynsmynd þess og 1989
voru 2321 karlar sem báru nafn-
ið Stefán, þar af 299 sem báru
það sem síðara nafn af tveimur.
Samkvæmt þjóðskrá eru að-
eins þijár konur á Islandi sem
nú bera nafnið Estiva eða Estífa.
Ein þeirra er Estiva Jóhanna
Einarsdóttir sem býr í Njarðvík.
Hún segist hæstánægð með
nafnið og að hún hafi ekki fyrir
nokkra muni viljað breyta því.
Morgunblaðið/Björn Blöndal
Estiva Einarsdóttir
Um tilurð nafngiftarinnar segir
Estiva að hún sé skírð í höfuð
ömmu sinnar sem var frá Ólafs-
vík. Estiva sem vinnur á launa-
skrifstofu varnarliðsins kannast
ekki við að fleiri í fjölskyldunni
heiti sjaldgæfum nöfnum.
ÞANNIG___
HEFNDISTHONUM FYRIR UM SÍÐIR
Parodísin neðan girðingarínnar
TIL ER saga um mann nokkurn
sem var dálítið siðblindur i við-
skiptum. Hann óð yfir menn,
prettaði, laug og stal ef hann
kom því við. Náungi þessi hafði
enn fremur mikið dálæti á stang-
veiði. Fluguveiði. Og paradís á
jörðu samkvæmt kokkabókum
hans var urriðasvæðið í Laxá í
Þingeyjarsýslu. Þangað fór hann
eins oft á hverju sumri og hann
gat viðkomið. Svo kom að hinu
óumflýjanlega, dauðanum.
Nokkrum misserum áður hafði
hann breytt nokkuð háttum sín-
um, látið af svikum og prettum
og freistað þess að lagfæra ýms-
ar misgjörðir.
En það leit ekki út fyrir að dauðinn
yrði neitt vandamál, skyndilega var
karlinn staddur við undurfagra elfu.
Hann kannaðist ekki við staðinn,
en umhverfið allt var hið sama og
við Laxá. Skyndilega gerði hann sér
einnig grein fyrir því, að hann var
búinn til veiða frá toppi til táar.
Hann Ieit ána, hún kraumaði og
sauð af fiski. Hann var að spekúlera
í að hefja veiðar er hann varð þess
var að maður stóð við hlið hans.
Sá var reffilegur og sportlega
klæddur. Hann sagðist vera veiði-
vörður við þessa á og kominn til að
sýna honum veiðisvæðið. Það næði
niður að girðingarstaurnum þarna
fyrir neðan. „Það er harðbannað að
fara yfir girðinguna, þar er annað
svæði og annar veiðimaður á það.
Annars gilda hér sömu reglur og
þú þekkir“ sagði vörðurinn og horfði
fjarrænn niður með á. Veiðimaður-
inn ætlaði að spyija hann nánar út
í skiptingar, en þá var vörðurinn
skyndilega horfínn.
Þá var að byrja. Og hann var á
í fyrsta kasti! Fallegur urriði, en 1
til 2 sentimetrum undir máli. Hann
sleppti því urriðanum og hélt áfram.
Er skemmst frá að segja, að það
var fískur á í hveiju kasti, en allir
voru þeir undirmáls. Er hann nálg-
aðist girðingarendann sá hann að
gríðarlegir boltar voru að bylta sér
á hinu svæðinu, fyrir neðan girð-
ingu. Þar var enginn sjáanlegur á
veiðum, en minnugur orða veiði-
varðarins fór hann ekki yfír girðing-
una. Hann fór hins vegar fast að
henni og mikið óskaplega var freist-
andi að kasta niður fyrir. Hann
raunar reyndi það, eðli hans lét
ekki að sér hæða. En einhverra hluta
vegna virtist hann aldrei ná að kasta
nógu langt. Enginn tók fiskurinn
og veiðimaður fór nú að velta fyrir
sér hvenær ætti að skipta á svæð-
um. Gerðist hann nú verulega pirr-
aður. Leið nú drykklöng stund og
um síðir var veiðimaður hættur að
kasta og sestur niður við girðinguna.
Allt í einu stóð veiðivörðurinn við
hlið hans með glott á vör. „Jæja,
hvernig gengur?“ spurði hann. „Það
er nóg af fiski, það vantar ekki, en
þetta er allt smátt. Stóri fískurinn
er allur þarna á breiðunni fyrir neð-
an girðinguna. Það er enginn að
veiða þar, hvenær verður eiginlega
skipt á veiðisvæðum? Ég vil fara
að prófa nýja staði,“ sagði þá veiði-
maðurinn. „Skipta á svæðum? Held-
urðu að þú sért í himnaríki?" svar-
aði þá veiðivörðurinn og djöfullegt
glottið magnaðist um allan helming.
H