Morgunblaðið - 05.08.1994, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 5. ÁGÚST 1994 B 7
FERÐALÖG
ákváðum við að fara í dagsferð upp
í fjöllin og mætti bílstjórinn á til-
settum tíma um morguninn. Þrátt
fyrir að mér hafi verið tjáð það
fyrirfram að þeir, sem meira mættu
sín, ættu ekki að gefa sig allt of
mikið að þeim, sem minna mættu
sín, náði ég ágætu sambandi við
þennan ágæta ökuþór þó við töluð-
um varla annað en hálfgert fingra-
mál saman þar sem hann kunni
ekki ensku.
„Óhreinar" konur
Morgunblaðið/Jóhanna Ingvarsdóttir
ÞEIR sitja í hálfgerðum jógasteliingum á gólfinu
þegar þeir matast.
CHAPATI-brauð er algengt í Indlandi líkt og kart-
öflur hjá okkur og það t.d. borðað með heitum
grænmetisréttum.
Eftir vel iukkaða dagsferð og
samræður okkar í milli ákvað bíl-
stjórinn að bjóða til kvöldverðar
daginn eftir, en tók það skýrt fram
að ríkidæminu væri ekki fyrir að
fara. Aðeins væri um að ræða hefð-
bundið indverskt heimili og við yrð-
um að gera okkur að góðu það sem
framreitt yrði. Við kvöddumst alsæl
og ég hlakkaði til næsta dags.
Snemma morguns næsta dag
mætti bílstjórinn til okkar sem nið-
urbrotinn maður. Við spurðum
hvað amaði að. Hann ákvað að
bera vandræði sín upp við eigin-
manninn frekar en mig. Og í kjöl-
farið fékk ég að vita hvað um var
að vera. Því miður gæti hann ekki
staðið við matarboðið þar sem að
eiginkonan væri nú byrjuð á sínum
mánaðarlegu blæðingum. Þar af
leiðandi mátti hún ekki snerta á
matseld, en Indvetjar sumir hverjir
trúa því að kona sé „óhrein" á
meðan á túrtímabilinu stendur. ■
Jóhanna Ingvarsdóttir
ÚR KÚAMYKJUNNi býr fátæka fólkið til hring-
laga „kökur“ og sólþurrkar til að nota sem eldivið.
“pólitíska plotti" tengdamóðurinn-
ar, ákvað fjölskyldan að taka mér
með kostum og kynjum enda eru,
eins og það var orðað svo skemmti-
lega, „svartir sauðir í sérhverri fjöl-
skyldu." Og þar við sat. Þrátt fyrir
hitann var mér ráðlagt að fækka
ekki fötum því að það yrði fremur
illa séð af viðstöddum. „En þegar
við förum að ferðast til annarra
staða, þar sem ég þekki ekki
hræðu, máttu vera berbrjósta mín
vegna. Gerðu það bara fyrir mig
að hylja á þér fótleggina hér,“
hvíslaði eiginmaðurinn að mér svo
lítið bæri á þegar hann sá hvernig
mér leið.
Guðsgafflarnir
Hádegismaturinn er nú loksins
tilbúinn. „Gólffélagar“ mínir sitja
í hálfgerðum jógastellingum fyrir
framan diskana sína á steinsteyptu
gólfinu. Húsmóðirinn gengur á
milli og skenkir hvern réttinn á
fætur öðrum. Hnífapörum er ekki
til að dreifa enda borða Indvetjar
með guðsgöfflunum einum. Ég
reyni ,jógastellinguna“ eins og hin-
ir - án árangurs og bölva í hálfum
hljóðum leikfimi-kennslunni á ís-
landi. Mér er sagt að það hafi ver-
ið tekið tillit til mín hvað varðar
sterk krydd enda bragðast matur-
inn ákaflega vel, en þegar á líður
átið, upphefst mikið hvískur meðal
innfæddra á marathi sem ég skil
varla orð í. Því lýkur með því að
mér er kurteislega bent á að það
tíðkist ekki að moka upp í sig með
báðum höndum. „Ættingjar mínir
eru að velta því fyrir sér hvort Is-
lendingum séu ekki kenndir
mannasiðir. Við notum hægri hönd-
ina í matinn og þá vinstri í óæðri
endann," sagði eiginmaðurinn um-
burðalyndi um leið og fjölskyldan
henti gaman af og ég varð í fram-
an eins og fullþroskaður tómatur.
Ég skildi þetta aftur á móti allt
ofurvel þegar ég þurfti á salernið
skömmu síðar og komst að raun
um að klósett á vestræna vísu eru
fátíð á indverskum heimilum. Hola
í gólfi, vatn og vinstri höndin duga
við þá bráðnauðsynlegu aðgerð.
Eftir það gekk ég með klósettpapp-
ír í töskunni það sem eftir var Ind-
landsfarar.
Einkabílstjóri og þjónustufólk
Við fengum til eigin afnota 3ja
herbergja íbúð í eigu systur og
mágs, sem var nokkuð háttskrifað-
ur embættismaður ríkisins. Ekki
nóg með það. Okkur var líka fijálst
að nýta bíl og einkabílstjóra emb-
ættismannsins ef við þyrftum svo
og þjónustufólk, sem bjó um rúmin
og hélt í horfinu, kom með blóm á
hveijum degi og þær nauðþurftir,
sem við óskuðum eftir hveiju sinni.
„Ekki dónalegt,“ hugsaði ég.
í fyrstu var mér það algjör ráð-
gáta hvað ég, meðal-íslendingur-
inn, ætti að gera með þjónustu-
fólk, en þegar á leið var
þetta bara ósköp þægileg
tilfinning. Ég lét fara
vel um mig á meðan
aðrir unnu verkin á
launum, sem ég þori
ekki að nefna. Þvílíkur
heimur. Þetta fólk bjó
við slík kjör að ég
blygðaðist mín. Það
bjó í kofum innan um
sína líka og þeir, sem
komust í vinnu hjá
„ríka“ fólkinu, voru
sérstaklega ánægðir
með sitt hlutskipti.
Þjónustulundin ein
og sér bar vitni um
það.
Einu sinni sem oftar
Feröafélagann í ferðalagið .
NÝLEGA kom út bæklingurinn
„Ferðafélaginn" sem er gefinn
út í fyrsta sinn. Það er Iþrótta-
samband lögreglumanna sem
gefur út bæklinginn í samstarfi .
við Umferðarráð.
Meðal efnis í honum auk holl-
ráða og nytsamra upplýsinga um
ýmislegt sem að umferðinni lýtur
eru greinar af öllu tagi. Viðtöl eru
við Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur
um fyrsta bílinn sem hún eignað-
ist, greinar um hestaleigur,
gönguferðir í nágrenni Reykjavík-
ur og Akureyrar, um feijur á Is-
landi og um þjónustu við þá sem
ganga á fjöll og margt fleira. ■
Hvað er heitt
áþeim ? 9
Meðalhitastig ágústmánaðar, °C
Addis Ababa 28
Amman 33
Aþena 33
Bagdad 44
Belem 32
Benghazi 29
Bilbao 25
Blantyre 23
Bogota 20
Caracas 26
Damaskus 36
Dar es Salam 29
Darwin 31
Harare 21
Hong Kong 31
Islmabaad 37
Kairó 36
Kampala 25
Kuala Lumpur 32
Lusaka 23
Malta 30
Manilla 31
Maputo 27
Naíróbí 21
Riyad 42
Santo Domingo 15
Shanghai 32
Tel Avív 30
Bandaríkin 1,3
Kanada 1,3
Japan 1,5
Hong Kong 1,5
Ástralía 1,5
Bretland 1,9
Ítalía 1,9
Singapore 2,0
Tævan 2,4
Rússiand 6,2
Suður-Afríka 6,9
Mexíkó 7,6
Saudi-Arabía 8,5
Malaysía 8,8
Brasilía 10,0
íran 19,9
Eqvptaland 23,8
Tæland 26,3
Kína 65,4
Sri Lanka 88,1
Indónesía 107,7
Víetnam 386,0
Búrma 416,0
Laos 510,0
Kambódía 1,212,0
Hlaut verðlaun fyrir Islandsgrein
Society of
American Travel Writers
Foundatlon
LOWELL THOMAS AWARD
B®*t MagazlrM ArHole * Foraion Travef
I8LAND3 MAQAZINE BEPTEMBER/OCTOBER 19d3 ISSUE
‘ICELANO'
1993 Silver
___________Tonu IPerrottet__________
TÍU blaðsíðna grein eftir Tony
Perrottet um ísland í einu
skemmtilegasta ferðablaði heims,
„Islands" hlaut silfurverðlaun er
Samtök blaðamanna sem skrifa
um ferðamál úthlutuðu Lowell
Thomas verðlaununum fyrir árið
1993. Þessi verðlaun eru eftirsótt
meðal skrifenda um ferðamál, þó
þau séu ekki peningaverðlaun.
Tony Perottet skrifaði bókina
„Iceland - Inside Guide“ að áeggj-
an Einars Gústavssonar
framkvæmda-
stjóra
skrifstofu
Ferðamála-
ráðs í New
York. Sú bók
kom út í fyrra.
Verðlaunagreinin birtist í októ-
berhefti ritsins og er skreytt mörg-
um frábærum myndum eftir Nic-
holas DeVore III. í greininni, sem
er mjög skemmtileg aflestrar, er
drepið á sögu og þróun svo að
þetta tengist vel nútímanum.
„Borgin ber íslandi nútímans
vitni,“ segir höfundur. „Fyrir að-
eins 50 árum var landið ömurlegur
og afskekktur útvörður; í dag er
það dæmigert norrænt velferðar-
ríki og íbúarnir njóta bestu lífs-
kjara sem þekkjast í heiminum.“
Hann lýsir daglegu lífi, meðal
annars skemmtanalífinu og
helgardrykkju gesta á skemmti-
stöðum, sem honum finnst vera
með ólíkindum mikil og með ólík-
indum dýr. Hann lýsir ferðamögu-
leikum, veðurfari og góðum mat
og kemur ótrúlega víða við.
Hann reyn-
ir að finna
púls sög-
unnar; fór
m.a. til
Bergþórshvols
til að sjá minjar þess sem
lýst er í Njálu. Hann greip í tómt;
þar er ekkert nema nútíma hús
líkt og þau sem standa í útjaðri
Long Island. Vingjarnleg miðaldra
kona fór með honum um hlaðið,
en þar var ekkert gamalt - búið
að moka yfir leifar brunarústa
bæjarhúsanna frá 11. öld, sem
fornleifafræðingar fundu.
Hann segir: „Það er næstum
ekkert að finna á Islandi sem er
eldra en 50 ára - en sögurnar
standa fyrir sínu. Þær gefa lands-
laginu líf langt umfram það
sem augað nemur. Hér á þess-
um höfða sigraði Grettir
gamlan draug - en varð
myrkfælinn eftir það alla ævi.
Við þessa steinhrúgu þröng-
vaði hetja Laxdælu eigin-
manni sínum til að myrða fyrr-
verandi elskhuga sinn; hér í
þessari vík sátu írskir þrælar
fyrir einum af fyrstu land-
námsmönnunum og drápu
hann, en þeir höfðu áður hlýtt
öllum skipunum hans og dreg-
ið plóg hans eins og dráttar-
dýr.“
í frásögn Perottets gætir
aðdáunar á landi og sögu. En
hann sér allt sem fyrir augu
ber líka með raunsæjum aug-
um nútímamannsins og að les-
inni frásögn hans hugsar mað-
ur: Getum við ekki víða auð-
veldað ferðafólki að kynnast þjóð
og sögu með því að setja upp eftir-
líkingar af því sem fróðir menn
vita að var til á víkingaöld; brunn-
um Bergþórshvoli, heimili Leifs
Eiríkssonar, boga Gunnars á Hlíð-
arenda o.s.frv. að ógleymdum
Glaumbæ í Skagafirði, þar sern
nú er minnismerki fyrsta hvíta
barnsins sem fæddist í Vestur-
heimi, Snorra Þorfinnssonar, sem
þar tók við búi foreldra sinna Þorf-
inni karlsefni og Guðríði Þorbjarn-
ardóttur, og er grafinn þar eins og
þau. ■
Atli Steinarsson, Flórida