Morgunblaðið - 28.01.1995, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 28. JANÚAR 1995 C 3
vörum - og hann sem hafði falið
sig í 35 ár og beðið safnið að sjá
til þess að engum flölmiðlasirkus
yrði hrundið af stað vegna sýning-
arinnar. En sýningin er á ferðalagi
og fljótlega verða verkin sett upp
í Japan, í sumar verða þau í Zurich
í Sviss, í Amsterdam í haust, og
þaðan koma þau aftur til Bandaríkj-
anna, verða í New York fram á vor
1996 og enda förina í Los Angeles.
Gagnrýnendur segja Frank vera
lykilpersónu í bandarískri list eftir-
stríðsáranna - einhver kallaði hann
Manet nýrrar ljósmyndunar - og
þeir tala um að í fimmtíu ár hafí
hann gleypt í sig, notfært sér og
síðan hafnað ólíkum viðfangsefn-
um, stflbrögðum og miðlum. Eirðar-
leysið sem einkennir manninn og
list hans hafa í sífellu þröngvað
honum til að gera uppreisn gegn
endurtekningum og stöðugleika.
Hann hefur meðvitað reynt að
teygja á mörkum þeirra miðla sem
hann vinnur með og þröngvar sér
út á ystu brún. Á síðustu árum
hafa verk hans einkennst af spurn-
ingum og þörf til að ögra, og jafn-
vel eyða, um leið og hann skapar.
Leitin að einlægni drífur Frank
áfram, eða eins og hann orðaði
það, þá færist hann „minni smekk
og meiri anda ... minni list og meiri
sannleika."
Robert Frank segir að sér leiðist
athygli og umstang, en hann er
rólegur þar sem við sitjum og spjöll-
um saman, þó svo að síðar um dag-
inn leggi hann upp í tveggja daga
ökuferð til Kanada þar sem þau
hjón verða næstu mánuðina. Hann
segir að fámennið og friðurinn í
Nova Scotia togi í sig. „Ég fer þang-
að og hvílist á þessari borg; öllum
hennar látum, taugaveiklun og
hraða. í Nova Scotia get ég frekar
staldrað við og hugsað, en náttúran
getur hjálpað manni; orkan og
sköpunarþráin eru öðruvísi, friður-
inn og íhugun geta styrkt mann á
margan hátt.“ Hann þagnar, hugs-
ar sig um og bætir svo við; „En
ég verð samt alltaf að koma aftur
til New York. Þessi staður er hlað-
inn orku og það er mikilvægt fyrir
mig að hafa trú á því að ég geti
unnið hér. Jafnvel þótt ég geti ver-
ið þreyttur á New York þá þreytist
ég ekki á að horfa hér. Neðanjarð-
arlestin er til dæmis hreint leikhús.
Það er yndislegt að horfa; að skilja
og hafa samúð með því sem maður
horfir á. Ljósmyndarinn þjálfar sig
í því, en þetta er eitthvað sem lær-
ist ekki í skóla því það snýst um
lífið sjálft. Þessvegna er yndislegt
að vera í New York. Þú notar aug-
un hérna.“
Að lokum spyr ég Frank að því
hvort hann sé sammála því að þeg-
ar maður sjái öll þessi verk hans,
frá fimmtiu árum, saman komin á
einum stað, þá séu þau eins og
persónuleg dagbók í myndum.
„Já,“ svarar hann, „ég lít alltaf
á allar myndirnar, öll verkin, sem
myndir af þessum vegi sem ég hef
ferðast eftir, eða sem dagbók.
Seinni verkin mín eru dagbók til-
fínninga - ég reyni þar að tjá til-
finningar mínar í verkunum, en í
þeim eldri er ég að sýna leiðina;
ég er á vegum úti.“
Einar Falur Ingólfsson.

a í vl m 4 U';' **' \
■
: . ■ . í;
MABOU, NOVA SCOTIA, 1977. í nýlegri myndum sinum fór Frank aó vinna á nýstórlegan hótt meó
eldra myndefni, eins og hér þar sem hann notar m.o. freega mynd sina af framboósf undi i Chicago og
hengir eins og minningar á snúru.
FEAR-NO FEAR, 1988.
WASHINGTON D.C. inn-
setningardagur 1957.
Bandarikin i myndum
Franks festu brosandi and-
lit ó veggina en yfirbragó
fólksins var gleóisnautt.
SICK OF GOODBYES,
1978. Frank vinnur ióu-
lega meó polaroidmyndir
sem hann prentar saman,
rispar og mólar i til aó nó
fram þeim óhrifum sem
honn sækir eftir.