Morgunblaðið - 29.11.1995, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ - AUGLÝSING
MIÐVIKUDAGUR 29. NÓVEMBER 1995 E 7
Petta
var landið
sem mig hafði
dreymt um
- og ég ákvað strax að hér vildi ég
búa, segir Marie Thérése Robin,
formaður Sjálfsbjargar á Vopnafirði
„Maður verður að hugsa um allt sem
maður getur, en ekki það sem maður
getur ekki,“ segir Marie Thérése Robin.
Með henni á myndinni er eiginmaðurinn,
Gunnar Pálsson.
Marie Thérése Robin á Refsstað er for-
maður fámennasta Sjálfsbjargar-
félagsins, en það er félagið á Vopnafirði. Á
félagssvæðinu, sem nær líka yfir sveitina í
kring og Bakkafjörð, búa um 1200 manns.
Þama er landlægur ættgengur sjúkdómur,
einskonar beinþynning, sem veldur því að
fólki í þessari ætt er afar hætt við bein-
brotum. Flestir félagsmannanna fjórtán eru
haldnir þessum sjúkdómi, aðeins for-
maðurinn og önnur kona eru í hjólastól,
Marie Thérése vegna þess að hún lamaðist
við að falla af hestbaki fyrir sex árum, en hin
vegna lömunarveiki í bemsku. Fimmtán
manns em styrktarfélagar.
Bætt aðgengi
Marie Thérése segir að erfitt sé að halda
uppi félagsstarfi í svo litlu félagi. Helsta
baráttumálið er bætt aðgengi. Hún segist telja
að frekar sé hlustað á konu í hjólastól heldur
en ófatlaðan mann, þegar barist er fyrir þess-
um málum. Sjálfsbjörg á Vopnafirði var
stofnuð árið 1991. Á þeim tæpu fimm ámm,
sem liðin em, hafa verið gerðar endurbætur á
aðgengi á nokkmm stöðum í bænum. Þannig
eru ýmsar stofnanir orðnar aðgengilegar
fötluðum, - kaupfélagið, bankinn, pósthúsið
og kirkjan. Enn vantar þó úrbætur viða, svo
sem á elliheimilinu, í heilsugæslustöðinni og
skólanum.
Starfsemi Sjálfsbjargar á Vopnafirði ein-
skorðast við hagsmunamálin, en ekki gefst
tóm til annars konar félagsstarfs. „Fólk er í
svo mörgum félögum að það hefur ekki
nógan tíma til alls,“ segir Marie Thérése. „Ég
er t.d. í kvenfélaginu, þar er mjög virkt og
skemmtilegt starf. Svo er Kiwanis og Lions og
hver veit hvað.“
Marie Thérése Robin er frönsk, en fluttist
til íslands árið 1984. Hún býr ásamt fjöl-
skyldu sinni í sveitinni í Vopnafirði, á
Refsstað, og hafði búið þar í fimrn ár, þegar
hún slasaðist árið 1989. „Ég er alin upp í
sveit og vil búa í sveit,“ segir hún. ísland
heillaði hana m.a. vegna þess hve landið er
afskekkt og fámennt.
Ég elska ísland!
„Friðurinn og fegurðin,“ segir hún þegar
spurt er hvað sé best við lífið í sveitinni. En
fannst henni ísland ekki berangurslegt við
fyrstu sýn? ,Jú, en það venst,“ segir Marie og
hlær við. „En það er einmitt svo sérstakt að
sjá þessa endalausu víðáttu. Ég bara elska
ísland! í fyrsta sinn sem ég kom hingað fann
ég að þetta var landið sem mig hafði dreymt
um, tilfinningin var næstum eins og ég hefði
búið hér áður. Og ég ákvað strax að ég vildi
búa héma.“
Saknar hún þá ekki skóganna og
blíðviðrisins í Frakklandi? „Nei, ég var eitt
sumar í Frakklandi ekki alls fyrir löngu. Það
var svo heitt að ég var farin að sakna haf-
golunnar í Vopnafirði."
Marie Therese segist ganga vel að sinna
daglegum störfum í sveitinni. Lítið hafi þurft
að smfða eða hanna upp á nýtt í húsinu, enda
sé það vel byggt. „Maður verður að hugsa um
allt sem maður getur, en ekki það sem maður
getur ekki,“ segir hún. „Það er eina leiðin að
vera jákvæður.“
Hún segir að nauðsynlegt sé að reyna að
kynna starfsemi Sjálfsbjargar betur en gert er
í fjölmiðlum.
„Stjórnvöld níðast á þeim sem hafa
minnst handa á milli og eiga erfiðast. Við sem
notum hjólastóla þurfum t.d. að eiga góða
bíla, en nýir bílar sem henta okkur em mjög
dýrir. Ég þarf sjálfskiptan bíl, fjórhjóladrifinn
með stóm farangursrými til að setja hjólastól
í. Úrvalið af slíkum bílum er ekki mikið,
maður hefur ekki efni á að kaupa sér dýran
bíl og fær ekki mikinn styrk til þess heldur.
Styrkur til bilakaupa nemur nú 750 þúsund
krónum, en bílar sem við þurfum kosta ekki
undir tveimur milljónum króna. Þetta er ekki
sanngjarnt. Ráðherrar njóta hins vegar
lúxuskjara við kaup á sínum jeppum, en þeir
geta vel gengið í vinnuna eða tekið strætó!
Það getum við aftur á móti ekki,“ segir hin
skelegga baráttukona Marie Thérése Robin
að lokum, — franska sveitastelpan sem heill-
aðist af íslandi og vill hvergi fremur búa en í
góða veðrinu og hressandi hafgolunni í
Vopnafirði.
Minitingarsjóður
Jóhanns Péturs Sveinssonar
Harpa Ingólfsdóttir ogjóhann Pétur yngri.
Hinn 5. september á síðasta ári var högg-
við stórt skarð í raðir Sjálfsbjargarfólks.
Þá lést einn af svipmestu og skeleggustu for-
svarsmönnum samtakanna frá upphafi,
Jóhann Pétur Sveinsson, formaður Sjálfs-
bjargar frá 1989. Jóhann Pétur hefði orðið 35
ára gamall 19. september það ár. Tveimur
mánuðum eftir að hann lést fæddist sonur
hans og eiginkonu hans, Hörpu
Ingólfsdóttur, sem skírður var eftir föður
sínum, Jóhann Pétur Jóhannsson.
Sú hugmynd varð fljótlega til hjá Hörpu,
ekkju Jóhanns Péturs, að stofna minningar-
sjóð sem hefði í fyrsta lagi það hlutverk að
styrkja hreyfihamlað fólk til náms og í öðru
lagi að styrkja einstök málefni til að bæta
aðgengi hreyfihamlaðra.
Þegar útför Jóhanns Péturs fór fram var
þeim sem vildu minnast hans því bent á
nýstofnaðan sjóð. Fjölmargir lögðu fram
bæði stór og smá framlög og þar með var
Minningarsjóður Jóhanns Péturs Sveinssonar
orðinn að veruleika. Á þessum dögum í
kringum útförina söfnuðust alls tæplega 700
þúsund krónur frá fólki hvaðanæva af land-
inu og einnig frá vinum Jóhanns Péturs
viðsvegar í Evrópu. Síðar á árinu tilkynnti
Rauði kross íslands svo að ákveðið hefði
verið að gefa eina milljón króna í sjóðinn. Nú
fyrir skömmu ákvað Skagfirska söngsveitin,
sem Jóhann Pétur var þátttakandi í, að halda
minningartónleika um fallinn félaga og láta
allan ágóða renna í minningarsjóðinn. Þar
safnaðist tæplega hálf milljón króna. Einnig
hafa ýmsir bent þeim sem vilja minnast
látinna aðstandenda og vina á sjóðinn og
þannig er hann í stöðugum vexti.
Stjórn sjóðsins skipa Harpa, ekkja
Jóhanns Péturs, Ólafur bróðir hans, Ólafur
Garðarsson vinur og samstarfsmaður
Jóhanns Péturs, ásamt formanni og
framkvæmdastjóra Sjálfsbjargar, Guðriði
Ólafsdóttur og Sigurði Einarssyni. Áætlað er
að fyrsta úthlutun úr sjóðnum fari fram í
byrjun næsta árs og verður þá úthlutað 100
þúsund krónum.
Stjóm sjóðsins og Sjálfsbjörg vilja þakka
öllum þeim sem hafa lagt sitt af mörkum til
að Minningarsjóður Jóhanns Péturs
Sveinssonar yrði til og vona að hann geti
orðið öflugur minnisvarði um hugsjón og lif
Jóhanns Péturs og komi hreyfihöluðum til
góða í tilteknum málefnum.
Þeim sem vilja stuðla að þvi að sjóðurinn
eflist enn frekar er bent á að tekið er við
framlögum hjá Sjálfsbjörg, landssambandi
fatlaðra, sem einnig tekur að sér að senda út
minningarkort, sé þess óskað. Einnig er hægt
að leggja framlög á ávisanareikning nr. 1959
í Sparisjóði vélstjóra í Borgartúni, Reykjavík.
Útivistarsvædi við Elliðavatn
Isumar var Sjálfsbjörg, félagi fatlaðra í
Reykjavík og nágrenni, afhent landspilda
við Elliðavatn. Magnús Hjaltested á
Vatnsenda leigir Sjálfsbjörg landið og hefur
félagið fengið Auði Sveinsdóttur, lands-
lagsarkitekt, til að skipuleggja það. Sérstök
áhersla er lögð á að svæðið verði aðgengilegt
hreyfihömluðum.
Vigdís Finnbogadóttir, forseti íslands,
gróðursetti tré í landi Sjálfsbjargar við
Elliðavatn. Sigurrós M. Sigutjónsdóttir,
formaður Sjálfsbjargar í Reykjavík og
nágrenni, er einnig á myndinni ásamt
fulltrúum Skeljungs, sem gefur allar
plöntur sem gróðursettar verða á svœðinu.
Fleiri stofnanir ogfyrirtæki leggja
Sjálfsbjörg lið við framkvæmdir þar.
Við afhendinguna gróðursetti Vigdís
Finnbogadóttir, forseti íslands, trjáplöntu á
landspildunni, þar sem ætlunin er að koma
upp gróðursælum lundum.
Fyrirhugað er að reisa skála með hrein-
lætis- og kaffiaðstöðu á svæðinu. Þetta er lík-
lega fyrsta útivistarsvæði á landinu, sem
beinlínis er hannað frá byrjun með það í
huga, að hreyfihamlað fólk komist
hindrunarlaust leiðar sinnar. Gert er ráð fyrir
margvíslegum möguleikum til útivistar á
svæðinu, svo sem aðstöðu til að dorga í vatn-
inu. Þá hefur Magnús á Vatnsenda boðið
Sjálfsbjöig til afnota bát sem tekur hjólastóla.
Þriðji og siðasti áfangi keppninnar, sem
hófst 1992 í tengslum við átak í ferlimálum
undir kjörorðinu Þjóðfélag án þröskulda.
Sjálfsbjörg efndi í október sl. til verð-
launasamkeppni um teikningu og texta
meðal allra krakka í 6. bekk grunnskóla á
Norðurlandi vestra, Vestfjörðum og Vestur-
landi. Þetta er þriðji og síðasti liður keppn-
innar, en árið 1992 var hún haldin á
Suðurlandi, Reykjanesi og Norðurlandi
eystra og árið 1994 i Reykjavík og á
Austurlandi.
Þeir sem taka þátt i samkeppninni fá að
sjá myndband, sem sýrtir einn dag í lífi
Ólafar Ingu Halldórsdóttur, sem nú er
fimmtán ára. Hún er hreyfihömluð og þarf að
nota hjólastól til að komast ferða sinna.
Margt sem flestum þykir einfalt og sjálf-
sagt, eins og að komast i gegnum dyr, getur
valdið hreyfihömluðu fólki rniklum erfið-
ru»Tn WTTá M1 ViT-i fTo
leikum. Jafnvel ósköp lágur þröskuldur getur
orðið til þess að fólk í hjólastól eigi erfitt með
að komast um dyrnar.
Markmiðið með verðlaunasamkeppninni
er að auka skilning bamanna á málefnum
hreyfihamlaðs fólks.
Glæsileg verðlaun frá versluninni
JAPIS eru í boði fyrir bestu verkefnin úr
hveiju fræðsluumdæmi. Verðlaun verða
afhent í desember og ætlunin cr að halda
jafnframt sýningu á þeim verkum sem
bárust í keppnina.