Morgunblaðið - 22.11.1996, Síða 3

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 22. NÓVEMBER 1996 B 3
DAGLEGT LÍF
VILLI ÞÓR
Morgunblaðið/Ámi Sæberg
FLUTNINGAR yfirvofandi. Vilhjálmur Þór
ásamt aðstoðarmanni.
Með skærin
til Danmerkur
„ÉG er að láta gamlan draum rætast,“ segir Vil-
hjálmur Þór, hársnyrtir, sem hefur selt stofuna sína
í Ármúlanum og er farinn til Danmerkur ásamt
fjölskyldunni. Vilhjálmur Þór er mörgum að góðu
kunnur, en hann hefur rekið hársnyrtistofu í Reykja-
vík í tuttugu og þijú ár. „Fyrir einu og hálf ári
fékk ég blóðtappa við litla heila. í kjölfarið ákvað
ég að breyta til.“
Vilhjálmur Þór, eða Villi Þór eins og hann er
almennt kallaður, er búinn að leita víðar fyrir sér
um kaup á hársnyrtistofu en í Danmörku. „Það kom
til greina að kaupa stofu á Mallorka en ekkert
varð úr því. Síðasta vor dvaldi ég á Ítalíu í bænum
Sirmone við Gardavatnið hjá vinum og langaði að
setja þar á laggirnar stofu, en húsnæði þar er mjög
dýrt, svo það var ekki raunhæfur kostur. Undan-
farna mánuði hef ég svo verið að leita fyrir mér í
Danmörku. Ég setti auglýsingu í blað í Álaborg
og fékk svar frá þessari konu sem vildi selja stof-
una sína í Stövring, sem er rétt utan við borgina.
Konan er orðin sextug og vill fara að sinna barna-
börnunum."
„Ég er mjög ánægður með stofuna. Hún er með
níu hárgreiðslustólum og heitir Salon 2001. Stofan
er fallega innréttuð og síðast en ekki síst er ég að
kaupa virt og gott fyrirtæki sem er þekkt fyrir
vönduð vinnubrögð. Ástæðan fyrir því að við völdum
að vera í nágrenni Álaborgar er sú að ég og konan
mín, Ásta Sigríður Stefánsdóttir, eigum þar góða
vini og vandamenn."
Fyrsta hálfa árið mun eigandinn fyrrverandi
vinna hjá Villa Þór ásamt hluta starfsfólksins. Þá
mun Ásta Sigríður einnig vinna á stofunni, en hún
er að læra hjá eiginmanninum. Þá er það jafnvel
líka inni í myndinni að ráða seinna íslenskt hár-
greiðslufólk.
Salon Islandus
„Svo er bara að standa sig. Ætli ég verði ekki að
læra nokkra danska brandara til að töfra Danina
til mín. Ég hef líka heyrt að einhveijir af þeim
rúmlega tvö hundruð íslendingum sem búa í Ála-
borg bíði spenntir eftir íslenska hársnyrtinum, en
það tekur um fimmtán mínútur að aka á milli Stövr-
ing og Álaborgar. Ég vona líka að íslendingarnir
sem búa í Hanstholm og vinna þar við fiskverkun
komi til mín. Þeir eru um tvö hundruð og mér skilst
að þeir versli í nýju og stóru vöruhús rétt utan við
Álaborg. Þá er tilvalið að koma við hjá mér í leið-
inni.“
Hann segist hafa í hyggju að breyta nafninu á
stofunni síðar en þá er hann líka alveg viss um
hvað hún á að heita: Salon Islandus, skal það vera.
Hann ætlar samt að bíða með það í hálft ár meðan
hann er að vinna hylli Dananna.
Aðspurður segir Villi Þór að hann og fjölskylda
hans muni leigja sér sumarhús fyrst um sinn á
meðan þau leiti að framtíðarhúsnæði „Ég á eftir
að sakna allra vina minna á íslandi, sem hafa styrkt
mig og stutt í mörg ár. Helst vildi ég geta tekið
þá með mér. Einnig á ég eftir að sakna góðra vi-
skiptamanna en ég er bara að vona að í framtíð-
inni verði hægt að semja við Flugleiði um flug og
klippingu!“ ■
Hilduf Einarsdóttir
Á heimili
Þórðar og
Bryndísar
Höllu
sambýlis-
konu hans,
eru hátt í
þijú hund-
ruð kaktus-
ar.
hundruð heimasíður þar sem þetta orð
kom fyrir. Þarna fann ég meðal annars
matreiðslubók en ég hef ekki haft tíma
til að prófa mig áfram með hana,“ segir
Þórður. „Enda tími ég varla að nota
kaktusana mína til matargerðar því þeir
eru flestir svo litlir."
Hvar ætli Þórður hafi orðið sér út um
alla þessa kaktusa, sem sitja í mörgum
röðum úti í gluggunum hjá honum og
sambýliskonu hans Bryndísi Höllu Gylfa-
dóttur, sellóleikara? „Ég kaupi fræ og
rækta þá sjálfur. Ég fer líka stundum í
leiðangra í blómaverslanir til að athuga
hvað ég finn þar. Hér er til ágætis úrval
af kaktusum. Svo var mér einu sinni
gefið kaktusasafn af konu sem var að
flytja til útlanda. Þaðan koma stærstu
kaktusarnir mínir því hún var búin að
rækta þá lengi.“
Næg blrta er lykllatrlðl
Þórður segir að eftirlætis kaktusinn
hans heiti Djöflakaktus. Þetta er vígaleg-
ur kaktus, kúlulaga að lögun með þykka,
massífa þyma sem enda eins og í krók.
„Ef þeir ná taki á manni, þá er erfitt
að sleppa frá þeim,“ segir Þórður og
hlær.
Er mikið umstang við kaktusuppeldið?
„Ég þarf að vökva plöntumar einu
sinni til tvisvar í viku frá því á vorin og
fram á haust en það tekur mig um
klukkutíma að vökva þeim öllum. Það
gerir þó ekkert til þó ég fari í sumarfrí
þær deyja ekki þó þeim sé ekki vökvað
að staðaldri. Þá þarf að umpotta þeim
einu sinni á ári. Ég geri það jafnt og
þétt en það tekur í heildina um eina viku.
Lykilatriðið í umönnun kaktusa er að
gæta þess að þeir fái næga birtu en
þeir þurfa helst að standa í suðurglugga.
Þar sem ég bý núna er gluggaplássið
fremur lítið. Ég hef því verið að velta
því fyrir mér að koma mér upp gróður-
húsi.“
Svo er það lokaspurningin; þegar þú
gefur afmælisgjafir, Þórður, gefur þú þá
kaktusa?
„Það hefur komið fyrir.“ ■
Hildur Einarsdóttir
pappír eftir hentisemi. Sumar fara
til geymslu á disklingi, öðrum er
einfaldlega hent.
En það er líka hægt að nota
myndirnar á internet, tölvupósti og
öðm. Litla vélin Kodak DC20 er
eiginlega hugsuð sem viðbót við
tölvuna. Dæmi: Maður er að skrifa
konunni sinni í útlöndum tölvubréf.
Hann er nýbúinn að fara í klippingu
og er spenntur að sýna henni klipp-
inguna. Hann smellir því af mynd
sem lesin er á rafrænu formi inn á
tölvuna og fest við tölvubréfið.
Andartaki síðar getur konan dáðst
að nýju klippingunni. Ekki er lagt
neitt sérstaklega upp úr myndgæð-
um.
Möguleikarnir eru fleiri, en for-
ritið sem fylgir með myndavélunum
skapar þá. Hægt er að stroka per-
sónur út af myndum, setja aðrar í
staðinn, skipta um höfuð og svo
framvegis. Með öðrum orðum; falsa
myndir. Einnig er hægt að
afskræma myndir. Andlit má teygja
og toga á alla kanta og búa til
skrípamynd, eða fegra sjálfan sig.
Fjölskyldualbúmið þarf því ekki
lengur að segja allan sannleikann.
Dæmi: Kona sem skilur við karl-
inn sinn getur einfaldlega eytt honum af myndun-
um og jafnvel sett nýja elskhugann í staðinn.
Hennar heimur yrði að vísu merktur blekkingunni.
Vélar almennlngs og fagmanna
Svona virðist ljósmyndaiðja almennings ætla að
þróast. Vélin verður filmulaus tölva. Ef ég ætti
hana og allir væru tengdir rafrænt saman með
tölvum, internet og rafpósti,
gæti ég til dæmis stokkið niður
í bæ, smellt jólamynd og sent
öllum vinum og kunningjum raf-
rænt jólakort með von um far-
sælt komandi ár, og þeir gætu
sjálfir prentað það heima hjá
sér. Ég gæti jafnvel komist upp
með að senda jólakortið á Þor-
láksmessu. En það er ekki þar
með sagt að ég myndi gera það!
Ljósmyndir almennings virð-
ast geta öðlast nýtt líf með fjölbreyttari notkun.
Nú er bara að sjá hvað gerist á næstu árum. Lif-
ir filman eða deyr? Fyrir almenning virðist ástæðu-
laust að halda í filmuna. Hinsvegar er erfitt að
ímynda sér að fagmenn og listamenn hætti að
nota hana. Sennilega er svarthvítu filmunni, sem
framkölluð er í myrkraherberginu á pappír með
skuggum og ljósi, ætlað eilíft líf. En það er lika
spádómur. ■
Ljósmyndir
í heimn-
safnið, raf-
bréfin eða
ó alnefið
GÆS og álft sprottnar úr rafrænu minni án þess að
filman eigi hlut að máli.
ÓTUKTIN tekin á DC50 vélina. „Digital" í Síðumúlafangelsinu.
endur bjóða nú stafrænar mynda-
vélar.
Ég stakk myndavélunum á mig
og fór niður á Reykjavíkurtjörn.
Gekk í gegnum Ráðhúsið og byij-
aði að smella af göngubrú og fugl-
um. Ráfaði um miðbæinn með vél-
arnar á lofti og safnaði fólki og
húsum í rafrænt minni vélanná.
Seinna um daginn fór ég í tukthús-
ið, á sýningu myndlistarmanna í
Síðumúlafangelsinu og hélt þar
áfram að safna.
Myndavélarnar vöktu athygli
sumra sem gutu augum að þeim
meðan verkin voru fest á ... fest
í minni: „Barnið í manninum",
„Skrapp frá“ og líka lifandi tónlist.
FjölskyIdualbúmlð þarf ekkl
að segja sannleikann
Laugardagskvöld og vélarnar
fullar af myndum. Nú þarf ekkert
myrkraherbergi eða framköllunar-
þjónustu, aðeins dæmigerða tölvu.
Myndavélin og tölvan tengjast með
snúru og ljósmyndirnar hlaðast inn
hver á fætur annarri. Fjölskyldan
límist við skjáinn.
Ljósmyndirnar er hægt að vinna,
lýsa, dekkja, skipta, draga út atriði
og prenta svo á góðan eða lélegan