Morgunblaðið - 13.12.1998, Síða 11

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 13. DESEMBER 1998 C 11
skilti, „Listhús", sem við fjárfestum í
saman. Mér fínnst að megi a.m.k.
slökkva á stöfunum List og kalla
þetta bara Hús,“ segir Sjöfn og er
greinilega bæði sár og reul „Hætta
ber leik þá hæst fram fer. Eg stend
frammi fyrh- því hvað ég ætla að
gera í seinni hálfleik, þó eftirsjá sé
að þessu. Ég er búin að eyða í þessa
hugsjón ofsalegum tíma og fóstra
hana í sex ár, vildi vera með í upp-
byggingu svona staðar. Maður er
kannski svolítið sérlundaðm-, en
þetta er tilfinningamál. Ég ætlaði
mér að búa mér þarna stað til fram-
tíðar og fjárfesti í því. En nú get ég
ekki meir. Ætla að selja.“
En eru ekki einhverjar kvaðir á
uppbyggingu sem fær forgang út á
ákveðna starfsemi? Sjöfn sýnir mér
hver tilgangurinn er í lóðasamningi
borgarinnar og einnig í byggingar-
leyfinu og kveðst vera búin að
standa í bréfaskiptum við borgina
nær allt þetta ár, til að vita hvar
hún stæði eftir að hafa keypt á viss-
um forsendum. Hún fór með eig-
endum Trélistar á fund borgar-
stjóra, sem vísaði á Hjörleif Kvar-
an. Hann staðfesti og sendi lóða-
leigusamninginn fyrir listamiðstöð
og einnig að umsóknin um bygg-
ingaleyfi hafi verið samþykkt sem
listamiðstöð með vinnustofum og
vinnustofuíbúðum ásamt sýningar-
aðstöðu. Vísaði málinu svo til athug-
unar hjá byggingafulltrúa. Þá setti
Sjöfn lögfræðing sinn, Tryggva
Gunnarsson hrl., í málið, sem krafð-
ist þess að Reykjavíkurborg sem
leigusali lóðarinnar að Engjateigi
17-19 og eftirlitsaðili með skipulags-
°g byggingarákvörðunum geri þær
ráðstafanir sem nauðsynlegar eru
til þess að uppfyllt séu skilyrði 2.
gr. lóðarleigusamningsins við
Tryggva og tryggi að afmarkaðar
einingar hússins verði hvorki seldar
né leigðar til annarrar starfsemi en
í samningnum greini. Sjöfn sýnir
mér þessi bréfaskipti. En þar sem
ekkert kemur út úr því, bara undan-
brögð, og haldið er áfram að breyta
tilgangi hússins, kveðst Sjöfn ekki
geta meir. Ekki vilja eyða meiri
orku og tíma í þetta, þó það sé viss
eftirsjá. „Mér finnst eins og sé verið
að berja niður þessa hugsun sem
hér átti að vera ríkjandi. Mér þykir
vænt um þetta pláss. Og ég er ekki
hætt að mála.“
Flautað inn á seinni hálfleik
Sjöfn segist ætla að hætta með
stæl. Opna sýningu í miðrýminu nú
um helgina í Listhúsinu og listagall-
eríinu sínu með hljómsveit Gunnars
Þórðarsonar og félaga og veitingum
áður en hún kveður.
Þótt árið hafi verið henni erfitt,
eins og alltaf er eftir hjónaskilnað,
lokaði hún sig af úti í sveit og mál-
aði. Kveðst hafa verið svo heppin að
lenda hjá yndislegu fólki og fá fæði
og húsnæði í litlu húsi á Efri-Brú í
Grímsnesi, með frábærri aðhlynn-
ingu hjá Böðvari Guðmundssyni og
konu hans Hildegaard, lifði þar eins
og blómi í eggi í kafsnjó, í algerri
kyrrð og vann myndir með litkrít á
handgerðan pappíi'. Þegar fyi-rver-
andi maður hennar hafði keypt hana
út úr sumarbústaðnum þeirra í
Skorradalnum, þar sem hún hefur
málað svo mikið á undanförnum ár-
um, var hún eyðilögð yfir að hafa
allt. í einu ekki sveit til að vinna í,
enda landsbyggðarbarn frá Stykkis-
hólmi, og kvaðst hafa verið svo
heppin að detta niður á svona já-
kvætt, gott og greint fólk á Efri-
Brú. Var þar í tveimur löngum
vinnulotum. Síðan leigði hún sér í
júní lítið hús á Eyrarbakka og í
framhaldi annað stærra á Hvoli, þar
sem hún hefur unnið eins og ham-
hleypa við að mála mörg stór og
smá olíumálverk, allt upp í 60x190
cm að stærð og niður í 25x30 cm, al-
veg fram á þennan dag. Hún kveðst
ekki hafa trúað því fyrir ári að hún
færi að standa í einkasýningu, en nú
ætlar hún að sýna afraksturinn áður
en hún fer úr Listhúsinu. „Það hef-
ur svo margt breyst í lífi mínu síðan
ég byrjaði aftur á olíumálverkum í
sumar eftir langt hlé. Enda reyndist
mér erfitt að komast að trönunum,
eins og ég þyrfti að klifra yfir
gaddavírsgirðningu til að geta byrj-
að. Þar hjálpaði hún Ásta mér. Og
síðan hefi ég ekki stoppað,“ segir
hún. En hvað ætlar hún að gera
núna þegar vinnustofugalleríið er
farið? I gangi er samstarfssamning-
ur við umboðsaðila. Málverkin
hennar hætta ekki að koma, en hún
ætlar nú að láta umboðsaðila um
markaðssetningu og sölu.
„Ég fór í djúpa einangrun, sem er
hart og fjandi sárt, en eflaust hollt
fyrir mann. Semsagt vont en gott,“
segir hún. „Núna dreymir mig um að
geta komið mér fyiir úti á landi og
málað í einangrun en hætta öllu
aukaamstri. Eins og þegar ég málaði
í skjóli á Efri-Brú og á Eyrarbakka,
sem voru alger forréttindi. Og að
vera hreyfanlegri. Eg er í miklu
stuði að mála, er enn á besta aldri,
og er að flauta inn á seinni hálfleik.
Þessi áfangi er búinn.“
Öryggiskerfi í
sjó og reyk
Breytingin í lífi Sjafnar var mikil
við skilnaðinn fyrir rúmu ári. Hún
var gift Armanni Armannssyni, sem
rekur útgerðina Ingimundur hf. og
glæsitogarann Helgu. Að því kom
hún með því að litsetja síðustu tvær
Helgurnar sem smíðaðar voru í
Noregi, sem hún segir að hafi verið
mjög gaman. „Þetta eru lúxusskip
og vel búið að mönnum um borð,
bæði hvað tæki og umhverfi áhrær-
ir. Armann hefur lagt metnað sinn í
að búa vel að áhöfninni um borð. Ég
fékk að gera það sem ég vildi varð-
andi umbúnað og liti innanstokks og
utan. Hann á hrós skilið fyrir að
hafa viljað eyða fjármunum í að
gera þetta sem best úr garði. Mér
finnst hann vera brautryðjandi á því
sviði.“
Þess má geta að Hafrannsókna-
stofnun hafði samband við Sjöfn í
sumar vegna nýja rannsóknaskips-
ins sem á að byggja í Chile, spurði
hvort hún hefði áhuga á að litsetja
og veita ráðgjöf við vissa innanhúss-
hönnun í vistarverum og rannsókna-
stofum. Þeir höfðu margskoðað
Helguna. „Ég tók mér góða um-
hugsun, því ég vissi vel hvers konar
verkefni þetta er. Það er ekki hrist
fram úr erminni. Svo kom í ljós að í
raun og veru töluðu þeir of seint við
mig, það var búið að fastsetja of
marga hluti og samningar náðust
ekki. Mér fannst þetta samt
skemmtilegt, að þessi þáttur er far-
inn að ná út í flotann og til þessa
mikla rannsóknaskips. En þetta
hefði ég viljað gera, ég er mikið
tengd sjónum og finnst ég nákomin
áhöfnunum og velferð þeirra. Ég á
tvo bræður, sem eru skipstjórar á
risatogurum, AJbert Haraldsson í
Chile og Hlöðver Haraldsson á
flaggskipi í Suður-Afríku, þrældug-
legir strákar.
Ég hef t.d. þróað að mestu ákveðið
litakerfi, sem á að þjóna öryggismál-
um um borð, ef áhöfnin lendir í slysi í
dimmu eða reyk, svo ekki sést út úr
augum. Þessi skip eru margar hæðir
og erfitt að átta sig í reyk og á kafi í
sjó. Það felst í því að hver hæð hefur
sinn lit og það er 13 cm litaborði
greyptur inn í handriðin, svo menn-
imir eiga að geta rakið sig að út-
gönguleiðum með því að sjá á hvaða
hæð þeir eru og hvert þeir eiga að
fara þó þeir sjái ekki handa sinna skil.
Mér þótti vænt um þegar gamall
skipstjóri úr Vestmannaeyjum kom
til mín á sjávarútvegssýningu í Laug-
ai-dalshöllinni og sagði þetta þá
merkilegustu nýjung sem hann hefði
séð. Þetta væri hann viss um að yrði
að skyldu eftir nokkur ár. Sagði mér
að ég ætti að sækja um einkaleyfi á
aðferðinni og ég er mjög stolt af þess-
um ummælum gamla skipstjórans."
Engin kvótakerling
En nú er Sjöfn skilin við mann
með svo stórt skip og mikinn kvóta,
en einmitt daginn áður hafði fallið
hæstaréttardómur um hlutdeild frá-
skilinnar eiginkonu í kvótanum.
Hvað með hana? Er hún þá ekki for-
rík af kvóta?
Sjöfn hlær og segist svosem hafa
heyrt að hún sé milli tannanna á
fólki sem ein af þessum kvótadísum.
En frá því var gengið með hjúskap-
arkaupmála að Ármann ætti sína út-
gerð og skipið, fiskurinn sé hans sem
séreign, en vinnustofan sem hún átti
fyrir sé hennar, svo og málverkin.
Með það er hún mjög ánægð. Var
fegin þegar sú frétt kom i blöðum og
útvarpi að í hennar tilfelli fylgdi ekki
kvóti við skilnað.
„Mér finnst siðferðilega ekki rétt
að ég ætti að fá í minn hlut óveiddan
fisk í sjónum, kannski upp á 500
milljónir. Hvað hefði ég svosem átt
að gera við það. Kaupa mér götu í
Flórída og lána vinum og vanda-
mönnum lyklana að húsunum. Mér
finnst að þessi réttindi eigi að fylgja
verkfærunum, sem eru skipin, en
ekki að fara þaðan, hvorki við erfðir
né hjónaskilnað. Verkfærin eru
skipin, oft yfir milljarðs króna tæki.
Auðvitað þurfa útgerðarmenn að
geta skipulagt sína vinnu og haft
stjórn á sínu fyrirtæki, öllum í hag á
sjó og landi og til góðs fyrir efnahag
þjóðarinnar. Hafi þeir ekki þennan
rétt þá geta þeir ekki staðið í skilum
og öll njótum við þeirra einhvern
veginn. Um_ allt annað má deila við
veiðarnar. Ármann verður semsagt
að hafa umráð yfir kvótanum og
rekstrargrundvöll á þessu verkfæri
sem búið er að fjárfesta í hálfan
annan milljarð. Um borð eru
kannski 30 manns og í landi söluaðil-
ar, sem allir eiga sitt undir þessu.
Ég hefði ekkert á móti því að geta
keypt mér eitt hús í Flórída, en ég
þarf ekki heila götu. Hver veit nema
ég geri það einhvern tíma og fari að
mála þar.“
Viðtalinu lýkur því á léttu nótun-
um þrátt fyrir allt sem yfir Sjöfn
hefur gengið á árinu sem er að
kveðja og fylgja henni óskir um nýtt
og farsælt líf á árinu 1999, sem er að
ganga í garð.