Morgunblaðið - 13.12.1998, Side 18

18 C SUNNUDAGUR 13. DESEMBER 1998
MORGUNBLAÐIÐ
MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 13. DESEMBER 1998 C ÍÍV

.. jM 1 «****«, j

INSGm ^ 1 1 '4 J§§1

ÁSAMT forstjóranum Jóni Dan, bróður sínum, t.h. og einum
starfsmanna þeirra, Bólivíumanninum Jaime Amador.
HEIÐAR og Ólafur Þ. Ólafsson á verkstæðinu,
NAUÐSYNLEGT er að kunna skil á ýmsu fleiru en faginu;
Heiðar losar hér járnflís sem skaust í auga Jóhanns Hólmars
Þórssonar á verkstæðinu.
TÍKIN Rögg er afar hænd að Heiðari, og ferðast meðal annars með honum á mótorhjóli, eins og sjá má á forsíðu þessa blaðs. „Um leið og ég sest niður kemur hún að hlið mér og vill láta klóra sér á maganum,“ segir hann um tíkina. Hún var flækingshundur sem hafði
gert sér bæli undir gámi við Vélsmiðju Guðmundar í Kópavogi þegar starfsmenn fyrirtækisins fundu hana þar. Þeir tóku tíkina í fóstur, sáu henni fyrir fæði og húsnæði, en þrátt fyrir að hún hafi verið auglýst í hálft ár voru viðbrögðin engin. María, fyrrum sambýliskona
Heiðars og dóttir Guðmundar í vélsmiðjunni, fór þá með hundinn norður til Akureyrar þar sem Rögg unir sér nú vel. „Hún er ótrúlega blíð og góð,“ segir Heiðar.
HEIÐAR á skrifstofu sinni og tíkin Rögg er mætt „í vinnuna".
„Hún sefur yfirleitt heima fram að hádegi en þá næ ég í hana
og hef hana á verkstæðinu seinni partinn.“
AKUREYRINGAR þekkja Heiðar
Jóhannsson varla öðruvísi en sem
manninn á mótorhjólinu. Á árum
áður þótti hann gjarnan heldur
glæfralegur á stundum, til að mynda þegar
hann lék sér að því sí og æ að fara á aftur-
dekkinu upp og niður Kaupvangsstrætið -
Gilið, eins og það er kallað. Fyrir honum eru
mótorhjól ástríða; lífsstíll sem hann kýs sér,
hefur kostað mikið fé en hann segist ekki sjá
eftir einni einustu krónu sem hann hefur
varið í þetta áhugamál.
Heiðar er Eyrarpúki. Ólst upp neðarlega í
Eyrarveginum, þar sem foreidrar hans
bjuggu, en býr nú í Ránargötu 10 - spölkom
HVENÆR
ÆTLARÐU
frá æskuheimilinu. KEA rak lengi kjörbúð
þar sem íbúð hans er nú, en hann keypti
húsnæðið af matvælafyrirtæki fyrir nokkrum
árum, teiknaði breytingarnar og smíðaði allt
sjálfur. Hann var grallari í æsku (og er
kannski enn) og á m.a. skemmtilegar minn-
ingar úr húsnæðinu, þar sem hann býr nú.
Einhverju sinni spurðist á Eyrinni að gefið
hefði verið gallac) sælgæti í Lindu, og líka í
KEA-búðinni. „Eg fór því og spurði Kidda,
sem var verslunarstjóri, hvort ekki væri til
eitthvað gallað gotterí.“ Nei, Heiddi minn,
það er ekki til neitt gallað nammi núna, var
svarið. Heiðar, sem kveðst hafa verið sjö ára,
vildi ekki una því og sagði: Verðum við þá
ekki að búa til eitthvað gallað? Greip um leið
döðlustykki, beit í það og spurði: er þetta
ekki gallað? „Niðurstaðan var sú að ég mátti
eiga þetta en Kiddi sagði mér svo að fara út.
Og hann kallaði mig
_ Heidda gallaða í mörg ár!“
* \ 9 H Heiðar og bræður hans
þrír, ásamt móður þeirra
og Jóni Aspai’, eiga og reka
II fyrirtækið Sandblástur og málm-
1 húðun, sem faðir þeirra, Jóhann heit-
Jj inn Guðmundsson, stofnaði fyrir
nærri fjórum áratugum. Heiðar er
ketil- og plötusmiður og stjórnar framleiðslu-
deildinni. Þegar faðir þeiiTa vildi selja fyrir-
tækið á sínum tíma „kom ekki annað til greina
en við keyptum það allir saman, bræðurnir".
Heiðar var sjómaður í níu ár, en sjó-
mennskan kom ekki til af góðu. „Ég asnaðist
til að keyra mótorhjól fullur í Reykjavík og
lenti aftan á leigubíl á Laugaveginum. Ég var
nýbúinn að taka sveinsprófið og fannst
svakalegt að vera í landi en mega ekki vera á
hjóli. Ég réð mig því á gamla Sólbak, fyrsta
skuttogarann sem Islendingar keyptu. Fyrst
sem háseta og svo leysti ég af sem kokkur.
Svo var mér boðið kokksplássið á Stakfellinu
þegar það kom nýtt.“
Hann segir ekki vafamál að hann geti
eldað, en er hins vegar ekki tilbúinn að jánka
því að hann sé listakokkur. Segir sér þó hafa
verið hælt á sjónum. Enda útlærður á þessu
sviði líka. „Það byrjaði þannig að þegar ég var
í þriðja bekk í Iðnskólanum var ég alltaf
búinn um tvöleytið og fór venjulega niður á
Sandblástur að vinna, en mamma, sem var í
stjórn Húsmæðraskólans, gaf mér kokkanám-
skeið - sjókokkanámskeið - sem tók tvö ár, og
ég tók það með þriðja og fjórða bekk. Iðnskól-
inn vai' í næsta húsi við Húsmæðraskólann í
Þórunnarstrætinu, þannig að ég labbaði bara
þangað yfir eftir skóla.“ Eftir þetta nám naut
móðir Heiðars, Freyja Jónsdóttir, svo góðs af,
eins og fleiri. „Eftir þetta eldaði ég matinn
heima hjá foreldrum mínum, meðan pabbi vai-
á lífi, um áramót og líka á jólunum. Ég eldaði
meira að segja á þremur stöðum ein áramót-
HEIÐAR bjástrar við torfæruhjól sitt í bílskúrnum, sem yfirleitt er nánast fullur af ýmiskonar mótorhjólum,
in; Sniglabandið var hér í heimsókn
hjá mér, ásamt fleirum og ég eldaði
fyrst hér, fór svo heim til mömmu og
eldaði þar og svo til Rúnars bróður
og aðstoðaði við súpugerð!"
Mótorhjóladellan náði tökum a~~
Heiðari ungum. Föðurbróðir hans,
Gósi, gaf honum skellinöðru og eftir
það varð ekki aftur snúið. „Mér
fannst þetta stórglæsilegt hjól en ég
var reyndar ekki nema 13 ára. Þær
voru nokkrar ferðirnar sem pabbi
var búinn að fara upp á lögreglustöð
að ná í hjólið, því ég vai' tekinn svo
oft hérna á Eyrinni. Alltaf að stelast!
Svo um leið og ég varð 15 ára keypti
ég mér aðra skellinöðru."
Aðspurður segist hann ekki muna
hve mörg hjól hann hafi átt. En þeg-
ar hann lætur hugann reika til baka^,
rifjast það fljótlega upp. „Fyrsta
hjólið var Honda 450, svo keypti ég
mér nýjan BSA og fékk hann með
flugi; Fálkinn var með umboðið, ég
hringdi suðm' og pantaði hjólið, lagði
peninginn inn á reikning hjá þeim og
fékk hjólið með flugi strax sama dag,
ég gat ekki beðið.“ Svo heldur hann
áfram að telja: „Kawasaki, Súkka...
Þetta eru líklega ekki nema fimmtán
til tuttugu hjól sem ég er búinn að
eiga. Ég á níu núna.“
Heiðar setti sér einhvern tíma það
markmið að eiga tíu hjól þegar hann
yrði fertugur, en þegar sá dagur
rann upp átti hann „ekki nema“ níu.
Á afmælisdaginn fer hann út að
borða með Maríu, þáverandi sambýl-
iskonu sinni, og þegar þau gengu ~
framhjá húsi í Norðurgötunni á
leiðinni heim finnst honum glampa á
eitthvað innandyra. Það fyrsta sem
honum kemur í hug - ótrúlegt, en
satt - er hvort mótorhjól geti verið í
kjallaranum! Hann gerir sér lítið
fyrir og leggst á gluggann, við litla
hrifningu konunnar, og stendur þá
ekki Ariel Red Hunter, árgerð 45, á
gólfinu! „Ég hætti ekki fyrr en ég
var búinn að eignast það.“ Og þar
með var tíunda hjólið komið í safnið.
Heiðar á nú m.a. eitt Harley Dav,^.
idson-hjól og ejtt BMW. „Það er ár-
gerð 1965, lögguhjól. Hingað komu
bara tvö svoleiðis og fyrir slysni var
annað miklu flottara en gekk og
gerðist. Flest þessi hjól voru
svokölluð R 69 eða R 60 S, en þetta
er 69 S. Það þýðir hærri þjöppun og
S var sportmódel, meðal annars
meira ki'óm og betri fjöðrun en í hin-
um. Þetta er safngripur og mjög
verðmætt hjól.“
Ekki treystir Heiðar sér til að
meta hve verðmætur mótorhjólafloti
hans er. „Ég borgaði að vísu ekki
nema eina og hálfa milljón fyrir þessi
þrjú sem ég keypti seinast en svona
hjól fer ekki undir milljón, segir
Heiðar, og bendir á stofustássið -
hjólið sem hann er með í stofunnií-
þessa stundina, en þar er hann alltaf
með eitt upp á punt og skiptir reglu-
lega. Nú er það Ariel Red Hunter,
ái’gerð 1936. „Bara varahlutirnir í
þetta hjól kostuðu nærri sex hundruð
þúsund.“ Hann segist hafa eytt miklu
fé í hjólin, en „þetta hefur verið
áhugamál númer eitt, tvö og þrjú alla
tíð. Ég hef ekki einu sinni haft tíma
fyrir konur út af mótorhjólum!" segir
hann og hlær. Dregur svo í land og
segir: „Við skulum segja að ég hafi
varla haft tíma...“ En hann segist
ekki sjá eftir ki'ónu sem farið hefur í
mótorhjólin. „Það eina sem ég sé eft-
ir er að hafa ekki farið á torfæruhjól
miklu fyrr en ég gerði. Ég er í raun
kominn yfir aldur til að vera að leikaf^
mér á svoleiðis; vegna þess að þetta
er erfiðasta íþrótt í heimi. Imyndaðu
þér sjúkleikann í manni; ég fór í
líkamsrækt til að vera nógu sterkur
til að geta byrjað á fullu á torfæru-
hjóli í sumarbyrjun.“
Eftir að snjóa leysh' eyðir Heiðar
nefnilega flestum helgum á fjöllum
og hefur alla tíð ferðast mikið á
mótorhjóli. Á sínum tíma fór hann á
Harley Davidson-hjólinu yfir
Sprengisand og Kjöl, inn í Land-
mannalaugar, oftsinnis heftu' hann
skroppið til Siglufjarðai- og Ólafs-
fjarðar og helgarferðir austur á firði
voru algengar hér á árum áður. Þá
eru ferðirnar milli Akureyrar og
Reykjavíkur ófáar í gegnum tíðina,
sumai'ið 1972 segist hann til dæmis
hafa farið sex ferðir suður. Nú telur
hann hins vegai' búið að eyðileggja
þá leið með „með helv... malbikinu".