Alþýðublaðið - 14.03.1959, Síða 5

ÍÐ'AN núverandi flokka-
skipting komst á laggirnar,
hefur Alþýðuflokkurinn fylgt
þeirri grundvallarstefnu að
hafa samstarf við aðra flokka
um framgang stefnumála
sinna eftir því sem málunum
hefur verið fyrir beztu hverju
: sinni. Segja má, að slíkt sam-
starf hafi byrjað 1927, þegar
minnihlutastjórn Framsókn-
árflokksins undir forustu
1 ’Tryggva Þórhallssonar tók við
1 völdum, en Alþýðuflokkurinn
- veitti þeirri stjórn stuðning,
þótt hann ætti ekki ráðherra
x henni. Þar með hófst hið
: fyrsta af þrem samvinnutíma
c bilum þessara flokka. Fyrsta
samstarfstímabilið rofnaði
árið 1931 og hið síðasta í árs-
lok 1958. Er það athyglisverð
pólitísk staðreynd, að í bæði
þessi skipti rofnaði samstarf-
ið á einu og sama máli: kjör-
dæmaskiptingu landsins.
Þegar rætt er um samstarf
og samstarfsslit flokkanna á
tímabilinu 1956—58, er nauð-
synlegt að hafa þetta höfuð-
atriði í huga. Þótt þessir tveir
flokkar eigi margt sameigin-
legt í grundvallaratriðum, þar
sem eru jafnaðarstefnan og
samvinnustefnan, þá hefur
leiðir oft skilið í dægurmál-
um, en grundvallarskoðana-
munur ríkir milli flokkanna í
kjördæmamálinu. Þetta staf-
ar af þeirri auðskildu ástæðu,
að fylgi Framsóknarflokksins
er í dreifbýli, en fylgi Alþýðu
flokksins í vaxandi þéttbýli.
Framsóknarflokkurinn hefur
barizt fyrir að viðhalda ítök-
um hins fækkandi íbúafjölda
dreifbýlisins, en Alþýðuflokk
urinn hefur stefnu sinnar og
kaupstaðafvlgis vegna hlotið
að berjast fvrir jafnrétti borg
aranna við kjörborðið.
„HRÆ'BSLUBANÐA-
LAGIГ.
Kosningarnar 1953 sne.r-
ust í raun réttri um eitt mál
öðru fremur. Siálfstæðis-
flokkurinn kvaðst aðeins
þurfa 3—400 atkvæða aukn-
ingu til að fá hreinán meiri-
hluta á hingi. hótt hann hefði
aðeins um 40% kjörfylsis í
landinu. Þessi staðreynd
Iilaut að leiða tíl hess, að
andstæðingar Siálfstæðis-
manna drægiu sig saman til
að hindra að beir fengju
hreinan meirihluta. Árang-
urinn varð ..hræðsluhanda-
Iagið“ svonefnda, þar sem
Alþýðutlokkuvinn og Fram-
sóknarflokkurinn tóku hönd
um saman í heirri sömu von
að geta, í fullu samræmi við
kosniugaskínnn landsins,
lilotið meirihlnta á þi«sri.
' Þetta bandalag Albýðu-
flokksins og Framsóknar-
flokksins var því kosninga-
handalag, gert í þeim tilgangi
að skana þingmeirihluta' fýrir
ríkisstjórn án bátttöku íhalds
eða - kommúnista, er stjórna
skyldi eftir ítarlegri stefnu-
skrá, sem fram var lögð. • .... .
Þetta kosningahandalág
náði ekki tilsrangi'sínum. Það
hlaut að vísu 25 bingmenn, en
þurfti minnst 27 til þess ,að-
geta myndað stjórn. Þar með-
var „hræðslubandalaginu“ —r
kosningasamvinnu í þeim .til-:
gangi að fá meirihluta á þiugi
— í raun og veru lokið.
Þegar tilgangi bandalagsins
varð ekki náð, áttu banda-
lagsf lökkarnir, Alþýðuf lokk-
urinn og Framsóknarflokkur-
inn, hvor í sínu lagi eða sam-
eiginlega, um tvo kosti að
velja. Annar var sá að neita
þátttöku í ríkisstjórn, en láta
íhaldi og kommúnistum eftir
stjórnartaumana. Hinn kost-
urinn var að gera bandalag
við annan hvorn þessara and-
stöðuflokka um ríkisstjórn,
þar sem úrslit kosninganna
voru óumdeilanlega á þá lund,
að stjórn yrði ekki mynduð
nema með öðrum hvorum.
MYNDUN VINSTRI-
STJÓRNARINNAR.
Alþýðuflokkurinn og Fram
sóknarflokkurinn ákváðu að
velja síðari kostinn og reyna
stjórnarmyndun með Alþýðu-
bandalaginu. Ein höfuðorsök
þeirrar ákvörðunar var sú, að
hluti Alþýðubandalagsins,
Hannibal Valdimarsson og
fylgismenn hans, höfðu lýst
yfir, að þeir stefndu að því að
eyða áhrifum kommúnisma úr
samtökum sínum. Var því tal-
in nokkur von um, að þessi
stjórnarmyndun gæti leitt til
einangrunar hinna eiginlegu
kommúnista, en eftir yrði ný
vinstriblokk án þeirra. Sér-
stakar vonir voru tengdar við
fyrrverandi forsætisráðherra,
Hermann Jónasson, í þessum
efnum. Var þess vænzt, að
hann kæmi þessari miklu
breytingu áleiðis með sam-
starfi við Hannibal og Finn-
boga Rút Valdimarssyni og þá
félaga.
Þar sem bæði Alþýðu-
flokkurinn og Framsóknar-
flokkurinn voru aðilar að
þessari stjórn, var lítið rætt
mundi koma fram sameigin-
Iega. Þeir vissu, að Fram-
sóknarf lokkurinn mundi með
stjórnarforustu skapa sér
miðlunarstöðu milíi Alþýðu-
flokksins og kommúnista,
enda varð sú reynclin. AI-
þýðuflokksmenn ráku sig
snemma á þá höfuðstað-
reynd, að þcir gátu ekki
TVÖ flokksþing .eru haldin í Reykjavík um þessar
mundir og sækir þau á annað þúsund manns, víðsvegar
af landinu. Á þessum þingum er mikið rætt um þróun
stjórnmálanna á undanförnum árum. Vill Alþýðublað-
ið ekki láta þetta tilefni frá sér fara án þess að minnast
einnig á þróun síðustu ára í flokkspólitík og stjórn lands
ins. Skorar blaðið sérstaklega á fulltrúa flobksþinganna
að lesa þessa grein og kynna sér þannig fleiri hliðar
málanna en þeirra eigin flokksforingjar birta.

eða hugsað sérstaklega um
bandalag þeirra um þetta
leyti. Það kann að hafa far-
ið framhjá mönnum, að í
raun réttri var „hræðslu-
bandalaginu“ ekki haldið á-
fram í vinstristjórninni.
Kommúnistar hefðu aldrei
gengið í þá stjórn, e£ þeir
hefðu litið á hina flokkana
tvo sem eitt bandalag, sem
trevst á stuðning Framsókn-
arflokksins, þegar þeir áttu
í ágreiningi við kommúmsta,
þrátt fyrir „hræðslubanda-
lagið“ f kosningunum. Fraiii-
sókn reyndi sem þriðji aðili
að ganga á milli til að halda
stjórninni saman, og hlaut
því oft að taka afstöðu með
kommúnistum gegn Alþýðu-
flokknum.

í ýmsum málum var uáaa
og góð samstaða milli Alþýðii
flokksins o.g Framsóknar i
þessari stjórnartíð. Á það sér-
staklega við um efnahagsaaál-
in og 'ýms önnur mál. Hms
vegar voru líka deilumál, íþaap
sem Framsókn sJóð við
kommúnista, og hafði éirifc
þeirra mjög afdrifaríkai þýð-
ingu fyrir sambúð flokksnr a,
Það var afstaða Framsóknar-
mar.na til kosninga í verkn-
iýSsfélögum til Alþýðusam-
bandsþings? Þar skipaðj Frara
sóknarflokkurinn sér við tol.ifj
kommunista og starfaðj
langmestu leyti með þeim íl
kosningunum og á Alþýðu-
sambandsþir.gi í fullkorainníi
andstöðu við Alþýðuflokkinn,,
Þarna fannst Alþýðuflokks-
mönnum Framsókn beiniín'»
kasta stríðshanzkanum. TáC
þessi átök hefðu verið innrai
kaupfélaganna og Framsólnv-
hefðí staðið í harðri barátfci*
við kommunista um ■yfirrá^'
SÍS, en Alþýðuflokksmena
hefðu gengið í lið með kom-
múnistum, þá er hætt við a9“"
hrópað hefði verið: Svik! Þá
hefði Framsóknarmönnurn-
Framhald á 10. síðu.
111111111111111111111111111111111111111111111111111111 i 11111 f 11111 i 1111111111 i f 111II11 r» 1111 ■ II111111111111111 (11111 f 11111111111111 r 11111111111111111111 n 111111111111111 {I m 111111111111111 u t m 111( II ri L M11M f Í( II t r 11111 i 11! 1111111111111 f 11111Í11 (r r; 1111 c: m: y :r,*
1 ÞIÐ HAFIÐ vafalaust all-
| ar rekið vkkur á þá .stað-
| reynd, að ilmvatn, sem ilm-
| ar svo .unaðslegá á ljósærðu
| vinkonunni, virðist breyta
| ' um ilm í ýkkár eigin svarta
| 'eða' rauða hári. Sá dlmur,
| sem ykkur fannst áður svo
I' unaðslpgur, íinnst' ykkur
f- þungur og veldur yltkur
| . höfuðverk. -ef þið æflið að
| nþta' hann sjálfár. Skýring-
| : in er' afar einföld. Ilmvátnið
|á ekki vi,ðlykkáf eigin ,per-
! sónugerð. Hver einatakuf
1 . peráónuléiki áýaðíkjósa- sér
| ilmvötn af sérstakri gerð,
! seni hæfir honum. Þétta ger
| ir ekki þá kröfu, að alltaf
| sé notað sarna ilmvatnið, því
! fjölbreytniri er gífurleg inn-
| an hvers „ilTriflökks“. Hér
..................................................................................
Blómailrmir
eru myndir af sjö ólíkum
persónum. Ólíkum er ef til
vill ekki rétt að segja, þær
hafa svo að ségja eins and-
litsdrætti, en það er eitt-
hvað við þær, sem gerir þær
ólíkar; það er mismunandi
persónuleiki. Þarna mun
Seiðandi,
suðrænn ihnur
hver kona geta séð, hvers
konar persónuleiki hún er
og hvernig ilmvötn hún á
að nota.
Tlmur endist sjaldan leng-
ur en í mesta lagi f jóra tíma,
þótt um mjög vandað ilm-
vatn sé að ræða. Þess vegna
ber að ýða því. oftar. en
gæta þess yel að setja ekki ,
of mikið. limvatnið er hlhti ‘
af ’persþriujéika ykkaf. Það
á ekki að vera þung.t og kæi-
andi, svo sessunáut ykkar
verði ómótt, heldur daufur
iimur í hugum vina ykkar. '
Alþýðublaðið
14; marz 1959
%
i