Alþýðublaðið - 07.04.1959, Qupperneq 6

þegar að gerast kappakst-
ursmaður, og keypti sér
þar til næsta keppni
nálgaðist.
^ MEÐ AFBRIGBUM
ÁSTFANGINN
Það m aðeins eitt, sem kmst að í huga hans: að
hætlulega He Migliakappaksiri.
i
MILANO er lífleg borg,
en þennan dag var þar ó-
venjulega hávaðasamt og
mannmargt. Því ollu fjöl-
margir áhorfendur hins æv
intýralega Mille Miglia-
kappakstur, sem iðuðu í
skinninu af spenningi..
í hótelherbergi í Milano
stóð maður, sem harðlæsti
gluggunum til þess að losna
,við hávaðann stutta stund.
Það var einn þátttakenda í
jpessum hættulega kapp-
akstri, De Portago mark-
greifi. Hann settist niður
til þess að skrifa bréf til
,konu. Það voru aðeins fá-
ein orð, ónærgætnisleg og
•ruddaleg: „Hinar margend
urteknu .óskir þínar um að
•mega sjá mig dauðan geta
prðið að veruleika áður en
þú veizt af“ — Hann lokaði
_umslaginu og tók fram dag
bók sína og skrifaði eftir-
farandi: „Dásamlegur dag-
ur! Ég hef enga löngun til
þess að deyja.“
En næsta dag var hann
Iátinn. Hann lézt undir ol-
ívutrjám við ítalskan þjóð-
veg. Uirjhverfis flakið af
bílnum fundust jafnframt
ldk af fimm börnum og for-
eldrum þeirra, sem höfðu
horft á kappáksturinn.
Á sama tíma lagði bif-
reið af stað í New York
til flugvallarins til þess að
ná í flugvél til Evrópu. í
honum var konan, sem De
Portago skrifaði bréfið í
Milano. Það var fyrrver-
andi kona hans.
Og nokkru síðar lenti
flugvél í Milano. í henni
var leikkonan Linda Chris-
tian og grét og skeytti engu
hinum sólbrenndu andlit-
um, sem horfðu á hana.
Hún hafði verið að frétta,
að Portago, maðurinn, sem
hún ætlaði að giftast, væri
látinn.
í Rómaborg daginn eftir
kröfðust þingmenn öldunga
deildarinnar, að Mille Mig-
lia-kappaksturinn, yrði
bannaður, og mörg dagblöð
á Vesturlöndum tóku í sama
streng.
+ SKAUT Á GESTINA
ÚR VATNSBYSSU
Alfonso de Portago var
fæddur í London, en hlaut
menntun sína bæði í Eng-
landi, Frakklandi, Spáni
og Ameríku. Titil sinn
erfði hann af hinum kon-
ungholla föður sínum
1942. Hann erfði sömuleið-
is dálaglega fúlgu af pen-
ingum, ásamt trúnni á yf-
irburði aðalsins og ein-
stæðri fífldirfsku. 21 árs
gat hann sér gott orð sem
knapi og vann fjöldann all-
an af kappreiðum, — en
gaf það allt saman upp á
bátinn eftir stuttan tíma.
Um þetta leyti giítist
hann Carol McDaniel, sýn-
ingarstúlku frá New York,
sem var milljónaerfirigi.
Þau eignuðust tvö börn, en
hjónaband þeirra var mis-
heppnað svo til frá upphafi.
Smátt og smátt varð Porta-
go svo leiður og þreyttur á
konu sinni, að hann gerði
henni allt til miska, sem
hann gat. Þegar hún hélt
samkvæmi fyrir vini sína,
sprengdi hann kínverja í
stofunni og skaut á gestina
úr vatnsbyssu. Það kom því
engum á óvart er þau
skildu, og Portago fór aft-
ur til Evrópu til þess að
lifa eins og einum aðals-
manni sæmdi, — frjálsu
lífi nautna og skemmtana.
Einn heitan sumardag
horfði hann á Grand Prix-
kappaksturinn. Hinn gífur-
legi hraði, bílarnir, sem óku
svo hratt að söng í hjólbörð
unum, olíulyktin í sumar-
hitanum, slysin og allt, sem
einni kappaksturskeppni
fylgir, hreif hug Portago.
Þetta fannst honum girni-
Iegt og æsandi. Hann ákvað
Sumarið 1956 var leik-
konan Linda Christian á
leið frá Ítalíu til Frakk-
lands, einmana og niður-
brotin eftir skilnaðinn við
Tyrone Power. í sömu flug
vél var Portago og gaf
Lindu þegar í stað hýrt
auga. Og eftir nokkur kvöld
verðarboð og ferðalag til
St. Moritz, ákváðu þau að
giftast. Það var altalað, að
Portago hlyti að vera með
afbrigðum ástfanginn af
Lindu. Hann, sem aldrei á
ævi sinni hafði gert nokk-
urn skapaðan hlut fyrir
nokkurn kvenmann, jós í
hana gjöfum og reyndi að
þóknast henni í hvívetna.
En hamingja þeirra varð
ekki langlíf. Hugsunin um
væntanlega kappakstra,
sem Portago átti að taka
þátt í, fylgdi þeim eins og
svartur skuggi og eitraði líf
þeirra. Linda hataði þá, og
fannst Portago hugsa meira
um þá en sig. Og hugsunin
um þá hættu, sem honum
var búin í hverri keppni,
gerði Lindu skelfda og
taugaveiklaða.
Portago var sömuleiðis
kvíðinn fyrir hverja
keppni. Ýmist hló hann og
kvaðst öruggur um sigur,
eða var þunglyndur og
sagði, að sér væri fjandans
sama, þótt hann dræpist.
En alltaf fór svo, að hann
sigraði og þá voru þau aft-
ur hamingjusöm um stund,
Portago leggur af stgð í síðasta kappafestur sinn. -
Myndin efst hér á Opnunni er af Portago og Lindu.
daginn eftir dýrasta kapp-
akstursbíl, sem talir höfðu
upp á að bjóða. Hann vakti
fljótt athygli sem óvenju-
lega djarfur kappaksturs-
maður og gamlir og reynd-
ir kappakstursmenn töldu
hann í hæsta máta efnileg-
an í listinni. Og þar kom
að, að honum veittist sá
rnikli heiður að fá að aka
fyrir Enzo Ferrari, hinn
mikla bílaframleiðanda á ít
alíu.
Frdtímum sinum eyddi
Portago mest í kvenfólk og
skemmtanir. Með hinni
fögru Patsy Morgan-Dibb-
sinn varð fræg
Lundúna, fór
til þess
að gulli, sem Þjóð-
verjar höfðu skilið eftir.
Leiðangurinn endaði með
því, a ðþau skötuhjúin lok
uðust inni í helli. Portago
komst þó heim skömmu síð-
ar, en slyppur og snauður.
liiAilOH1
^ EINSTÆÐUR
KAPPAKSTUR
Nú nálgaðist óðum sá
dagur, er Mille Miglia-
kappaksturinn skyldi hefj-
ast. Þetta er einstæður
kappakstur. Ekkert lát er á
spenningnum allan tímann,
og ævinlega er dauðinn yf-
irvofandi, ekki aðeins
keppendum, heldur einnig
áhorfendum, eins og fyrr
greinir. Leiðin er í gegnum
Ítalíu, frá Brescia í norður
niður til Rómaborgar og
aftur til baka, yfir Appenn-
inafjöll eftir geysilegum
krókaleiðum. — í riðli fyr-
ir stóra bíla, — þeim, sem
Portago tók þátt í, — átti
að aka 1600 kílómetra eftir
ítölskum þjóðvegum og var
leyfilegt að aka á eins mikl
um hraða og hver treysti
sér til. Hafði því margur
farið flatt á litlum brúm,
skörpum beygjum og slæm-
um vegum. Fólkið í smá-
þorpunum safnaðist oft
saman á vegunum til þess
að horfa á, og ef óhapp
gerðist, lézt fjöldi manns.
í augum keppendanna voru
smáþorpin hreinasta mar-
tröð. Það þurfti taugar til
að aka á fullri í
þröngum vegi, þeg
auki var marini
beggja handa, áer
varð að kæmi sér
síðustu stundu. -—
var til mikils að vi
urvegarinn var he
ins, borinn í gn
mannfjöldanum.
Portago ætlaði
sigra í þessum ka
Hann vildi sýna I
sínum, Ferrari, í e
fyrir öll, að ham
hópi mestu kappal
stjóra veraldarsögi
PORTAGO —
GO — PORTAi
12. maí var Iagi
Sá dagur lofaði el
Það voru dimm .
f jölluhum, og skip'
og regn. Ýmist v
irnir eitt rykliaf á
inum, eða þá gljúpi
óttir af regninu. Bi
gos lagði af stað
og bar númeriði53
go, Portago, Pofta
hans var stöðugt
útvarpsþularins, s
keppninni. Linda
vék ekki frá v
sínu. Hún þurfti

Armstrong og
LOUIS Armstrong
giftist 1938 og hefur
lifað í hamingjusömu
hjónabandi síðan, og
mega það teljast ærin
tíðindi nú á dögum.
Kona hans vann í
brauðbúð og sá hann
haná þar í fyrsta
skipti. Það var ást við
fyrstu sýn, en hann
þekkti hana ekkert. Á
hverjum degi fór
hann í brauðbúðina
og keypti §ina osta-
köku. Gekk þetta
þannig í langan tíma,
unz hann sá hana ein
hverju sinni á heim-
leið úr búðinni. Hann
stanzaði og bauðst til
að aka henni heim og
þáði hún það. Hið
fyrsta, sem hún spurði
um, var, hvernig hann
osfakökurnar
gæti borðað s
mikið af ostakö'
Þá kom það up
kafinu, að Armsl
borðaði alls ekki
kökur, heldur ki
hann þær á hve
degi, — til þess i
að snerta hönd I:
ar!
(iiiiiimimiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiimiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiimiiiiiiiiimiuiiimi
LEYNDARDOMUR
MONT EVEREST
Á LEIÐINNI til ábótans.
reynir Philip af alefli að
finna einhverja leið til þess
að bjarga Grace. Hann hef-
ur þó enn ekki fundið
neina viðunandi úrlausn,
þegar hann kemur til hall-
arinnar, en eitt er honum
þó fullljóst. Frestur allra að
gerða gegn henni er nauð-
synlegur. Hann biður nú
um áheyrn hjá ábótanum og
fær hana, þegar hann seg-
ir, að honum li
mikið á hjarta, Þe
loks stendur fyri:
hásæti munksins,
fyrst hvað hann
segja. „Ég ætti ek!
ast að trufla yður
g 7., ap(ríl 1959 —• Alþýðublaðið