Tíminn - 23.12.1965, Blaðsíða 8

B
I. kafli
Á þeim tíma var Balthasar, sem
Grikkir nefndu Sarasín, við völd
í Blálandi. Hann var dökkur á
hörund, en fríður sýnum. Hann
var hreinn í lund og mildur í
hjarta. Á þriðja valdaári hans,
sem var 23. æviár hans, fór hann
í heimsókn til Balkis drottningar
innar af Saba. Vitringurinn Sem-
bobítis og geldingurinn Menkera
fóru með honum. í fylgd með
þeim voru 75 úlfaldar, hlaðnir
kanil, mirru, gullmylsnu og fíla-
beini. Á leiðinni fræddi Sembo-
bítís hann bæði um áhrif himin-
tunglanna og eðli steina og Men
kera söng yfir honum helgisöngva
en hann gaf þeim engan gaum,
því hann var með allan hugann
við sjakalana, sem sátu á aftur
fótunum í sandinum og sperrtu
eyrun.
Loks eftir 12 daga ferð fundu
þeir Balthasar og förunautar hans
rósailm, og brátt sáu þeir garð
ana, sem umkringdu Sababorg. Þar
urðu á vegi þeirra ungar meyjar,
sem dönsuðu undír blómguðum
eplatrjám. — Dansinn er bæn,
sagði vitringurinn Sambobíts. —
Þessar konur voru seldar dýru
verði, sagði geldingurinn Menkera.
Þegar þeir voru komnir inn í
borgina undruðust þeir veldi þess,
sem fyrir augu bar, öll vöruhús
in og skemmurnar og dáðust að
vamingnum er í þeim var geymd
ur.
Þeir gengu eftir götum, sem
voru fullar af vögnum, götulýð,
ösnum og asnrekum og allt í einu
blöstu við þeim marmaraveggir,
purpuratjöld og gylltir tumar á
höll Balkis.
Drottníngin af Saba tók á
móti þeim í garði, vökvuðum vatni
úr ilmandi gosbrunnum, sem féll
í dropum niður með skæmm klið.
Hún beið þeirra með bros á vör,
klædd í kjól alsettan gimsteinum.
Er Balthasar sá hana, var hann
gripinn skjálfta. Honum þótti hún
blíðari en draumur og fegurri en
ástin.
Herra, sagði Sembobítis lágum
rómi: Gleymið ekki að gera hag-
stæðan verzlunarsamning við
drottninguna. Gætið yðar herra,
bættt Menkera við. Sagt er, að
hún beiti töfrum til að fá karl
menn til að elska sig.
Síðan krupu þeir á kné, vitr
ingurinn og geldingurinn, og hurfu
frá. Baithasar, sem var orðinn
einn eftir með Balkis, reyndi að
segja eitthvað. Hann opnaði munn
inn, en kom ekki upp nokkru
orði. Hann sagði við sjálfan sig:
Drottningunni mun mislíka Þögn
mín.
En drottningin brosti enn, og
það var ekki að sjá. að henni mis-
líkaði.
Hún tók fyrst til máls og sagði
með rödd, sem var blíðari en
hin blíðasta sönglist: Vertu vel-
kominn og seztu hjá mér.
Og með fingri, sem var líkastur
hvltum ljósgeisla, bentt hún hon
um á tvo purpurapúða, sem lágu
á jörðinni. Balthasar settist, stundi
þungan, þreif púðana, sinn með
hvorri hendi og hrópaði áfeaft: Það
vildi ég, að þessir tveir púðar
yrðu að tvelmur risum, sem væru
fjandmenn þínir þá mundi ég
snúa þá úr hlásliðnum. Um leið
og hann sagði þetta tók hann
TÍIMINN
//ONUM ÞÓTTI HÚN &LÍ&ARI fA!
o& r-'EtoufZRi eu ágt/m.
mun gefa þér hálft konungsríki
mitt með vitrlngnum Semobitis og
geldingnum Menkera.
En hún reis upp og hljóp burt
hlæjandi.
Er vitringurinn og geldingur
inn komu aftur var herra þeirra
þungt hugsi, en það var þó ekki
hans vani.
Herra, skylduð þér hafa gert
góðan verzlunarsamning, spurði
Sembobítis.
Þennan dag borðaði Balthasar
kvöldverð með drottningunni af
Saba og drakk pálmavín. Það er
þá satt, sagði Balkis við hann yfir
matnum, Kandake drottning er
ekki eins fögur og ég?
Kandake drottning er svört,
svaraði Balthasar.
Balkis horfði fast á Balthasar
og sagði: Það er annað að vera
svartur en að vera Ijótur.
Balkis, hrópaði konungurinn . .
Hann sagði ekki meir. Hann tók
hana í fang sér og þrýsti vörum
sínum að enni drottningarínnar,
en hann tók eftir Því, að hún
grét. Þá hvíslaði hann til hennar
blíðlega og raulaði lítið eitt eins
og bamfóstrur gera. Hann kall
aði hana litla blómið sitt og stjöm
una sína smáu.
Hvi grætur þú? sagði hann við
hana. Hvað get ég gert, til þess
þú hættir að gráta? Ef þú átt
ósk, láttu mig vita, og ég skal
uppfylla hana.
Hún hætti að gráta og var hugsi.
Hann lagði að henni lengi að
trúa sér fyrir ósk sinni.
BALTHASAR
EFTIR AHATOLE FRANCE
púðana svo fast, að Þeir rifnuðu
og út úr þeim gaus ský af hvít
um dún. Ein lítil fjöður sveif um
stund í loftinu og settist síðan á
barm drottníngar. — Herra Balth
asar, sagði Balkis og roðnaði við,
hví vilt þú drepa risana? — Því
ég elska þig, svaraði Balthasar.
Seg mér eitt, spurði Balkis. Er
gott vatn í brunnunum hjá ykkur?
Já, svaraði Balthasar hissa.
Mér þættt líka gaman að vita,
hvemig þið búið til aldinmauk
í Blálandi.
Konungi varð svarafátt. Hún
lagði fast að honum:
Seg mér, seg mér að gamni.
Þá hugsaði hann sig vandlega
um og lýsti aðferðum blálenzkra
matreiðslumanna, sem suðu kveðu
í hungangi, en hún hlustaði ekki.
Allt í einu greip hún fram í:
Herra, sagt er, að þú elskir
Kandake drottningu, nágranna
þinn. Seg mér eins og er, er hún
fallegri en ég?
Fallegri? hrópaði Balthasar og
féll fyrir fætur henni. Hvemig
mætti það vera?
Drottníngin hélt áfram. Nú,
augu hennar, munnurinn, hörund
ið, hálsinn. Balthasar rétti út hend
umar í áttina til hennar og hróp
aði:
Leyfðu mér að taka fjöðrina
litlu, sem er á barmi þér, og ég
Loks sagði hún: Mig langar að
verða hrædd.
Þar sem Balthasar virtist ekki
skilja, skýrði hún honum frá því,
að hún hefði lengi þráð að lenda
í hættu, sem hún hefði aldrei
kynnzt, en gæti það ekki, því
menn og guðir Sababorgar vektu
yfir sér. Samt, bætti hún við,
langar mig einhverja nótt til að
finna óttann gagntaka mig með
unaðskenndum hrolli. Mig langar
að finna hárin rísa á höfði mér.
Ó, það væri gaman að verða
hrædd.
Hún vafði handleggjunum um
háls konungsins svarta og sagði
með rödd biðjandi baras: Nú er
nóttin komin. Fömm nú bæði tvö
dulbúin um borgina. Viltu?
Hann vildi. Hún hljóp strax að
glugganum og leit gegnum riml
ana út á torgið.
Undir hallarmúrnum, sagði hún,
hefur betlari búið um sig. Gefðu
honum klæði þín og fáðu í staðinn
geitarskinnstúrbaninn og klæðið
grófa, sem hann vefur um lendar
sér. Flýttu þér, ég verð strax til-
búin. Og hún hljóp út úr veizlu
salnum og klappaði saman lófun-
um til að láta í Ijós gleði sína.
Balthasar fór úr gullsaumuðum
línkufli sínum og klæddist búningi
betlarans. Hann leit út alveg eins
og þræll. Drottningin kom brátt
aftur, klædd í bláan einfaldan
kjól eíns og konur þær sem vinna
úti á ökrum.
Af stað, sagði hún.
Og hún dró Balthasar með sér
niður þrönga stiga, unz þau komu
að litlu hliði, sem opnaði þeim
leið út á bersvæði.
H. kafli.
Það var dimmt af nóttu. BaMs
hvarf næstum inn í náttmyrkrið.
Hún fór með Balthasar í eina af
kránum þar sem alls-kyns slæp-
ingja- og lausingjalýður safnaðist
saman ásamt skækjum. Þar sett-
ust Þau tvö við borð og sáu í
daufu skini lampans gegnum
þykkt loftið lýýðinn, er var í áflog
um og skiptist á hnefahöggum og
hnífsstungum út af konu eða
glasí af áfengi, meðan hinir lömdu
ofan á borðin með krepptum
hnefum. Veitingamaðurinn sat á
poka og fylgdist með áflogum hinna
drukknu úr sæti sínu, án þess að
kippa sér nokkuð upp við þau.
Balkis hafði komið auga á salt
aðan fisk, sem hékk í rjáfrinu og
sagðí við fylgdarmann sinn:
Mig langar að borða einn af
þessum fiskum með söxuðum lauk-
Balthasar lét bera henni einn.
Þegar hún var búin að borða, tók
hann eftir því, að hann var félaus.
Hann lét það lítið á sig fá og
hugðist hafa sig á brott án þess
að borga. En veitingamaðurinn
gekk í veg fyrir þau, og kallaði
Þau öllum illum nöfnum. Baltas
ar barði hann niður í einu höggi.
Hópur gesta réðist á aðkomufólk-
ið með brugðnum hnífum. En blá
maðurinn þreif gríðarstóran staut
sem hafður var tii að merja
egypzkan lauk, rotaði með honum
tvo árásarmennina, en neyddi
hina tól undanhalds. Á meðan
fann hann heitan likama Balkis.
sem hjúfraði sig upp að honum,
og því var það, að hann var ósigr
andi. Vinir veitingamannsins. sem
þorðu ekki að koma nálægt Balta
asar, létu rigna yfir hann innan
úr kránni, olívuskálum. tinbollum.
logandi lömpum og meira að segja
hinum risastóra eirpotti. sem tók
heilt naut í einu. Þessi pottur
féll með dynk miklum í höfuð
Balthasar, og hiaut hann svöðu-
sár á höfði. Honum lá við öngviti
um stund, en síðan tók hann á
öllu því, sem hann átti til, og
grýtti pottinum til baka af svo
miklu afli, að þyngd hans varð
margföld. Við málmdynkinn blönd
uðust óskapleg óhljóð og dauða-
stunur. Hann notaði sér skelfingu
þeirra sem eftir lifðu til undan-
komu, og af ótta við að Balkis
hlyti sár. tók hann hana í fangið
og flýði með hana um dimmar og
auðar göturnar. Næturkyrrðin
grúfði yfir iandinu, og þau heyrðu
dvína að baki sér óp lýðsins, sem
hafði hlaupið út i myrkrið í
humátt á eftir Þeim. Brátt heyrð
ist ekkert hjóð nema í blóðdrop
unum er seytluðu einn og einn af
enni Balthasars niður á háls Balk
is. Eg elska þig muldraði drottn-
ingin.
Er tunglið brauzt fram úr skýja
þykkni, sá hann í hálfluktum aug
um Balkis votan bjarma. Þau
gengu niður i þurran árfarveg.